Τα καλά νέα είναι πως ολοκληρώθηκε μια πολυπαθής (υπό πολλές έννοιες) αγωνιστική περίοδος, για τον Παναθηναϊκό. Και ολοκληρώθηκε με τρόπο που ομολογουμένως απέδειξε τη δικαιοσύνη του αθλήματος που λέγεται "μπάσκετ".

Ο Ολυμπιακός είχε όλες τις παραμέτρους που είθισται να κάνουν τη διαφορά (τις λένε και λεπτομέρειες), με το μέρος του. Αρχής γενομένης από τον αριθμό των παικτών, που του έδωσαν και περισσότερους τρόπους να εκδηλωθεί, μαζί και την ευκαιρία να μένουν όλοι "φρέσκοι". Υπήρχε και κάτι άλλο που τα παλιά τα χρόνια ήταν ίδιον του ΠΑΟ: η συνοχή, η αλληλοσυμπλήρωση και η πίστη σε αυτό που μπορεί να επιτύχει η ομάδα.

Οι 30 πόντοι που δέχθηκαν οι "πράσινοι" σε οκτώ λεπτά, στη δεύτερη περίοδο ήταν το κατ' εξοχήν στοιχείο που αποδεικνύει όλα τα παραπάνω. Ήταν και η τιμωρία για την άμυνα ζώνης του ΠΑΟ, που ήταν μεν μονόδρομος (ελέω του αριθμητικού... που απειλήθηκε περισσότερο λόγω των φάουλ), αλλά οι "ερυθρόλευκοι" είχαν τους τρόπους που χρειάζονταν για να τη "σπάσουν". Έβρισκαν τα επιθετικά ριμπάουντ, έβρισκαν και τα σουτ και κάπως έτσι έφτασαν στο 51-39 του ημιχρόνου. Με 51 παθητικό και δη εκτός έδρας, δεν μπορείς να πας κάπου. Πολλώ δε, όταν οι ψηλοί σου δεν προστατεύουν ιδιαίτερα τη ρακέτα και δεν έχεις παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη.

Ένα ποιοτικό δίλεπτο του Διαμαντίδη -στον εμφανώς κουρασμένο Διαμαντίδη, στον οποίο οι Πειραιώτες δεν έδωσαν και πολλά δικαιώματα να... αναπτυχθεί- ήταν ο λόγος του 6-0 της παρέας του, στην εκκίνηση της τρίτης περιόδου, με τον Σφαιρόπουλο να καλεί τάιμ άουτ, τον Σπανούλη να μπαίνει στην εξίσωση και να λήγει την επανάσταση του ΠΑΟ.

It is what it is

Εν πάση περιπτώσει, ό,τι έγινε έγινε και πιθανολογώ πως αν μπορούσε ο Παναθηναϊκός να γυρίσει το χρόνο πίσω, θα είχε κάνει πολλά πράγματα διαφορετικά. Δεδομένα υπήρξαν καταστάσεις που δεν αφορούσαν επιλογές των διοικούντων, με πρώτο (χρονικά) τον σοβαρό τραυματισμό του ΝτεΜάρκους Νέλσον, ενώ εξίσου σημαντικός, για την εξέλιξη των πραγμάτων, ήταν στο... τελείωμα της φάσης ο τραυματισμό του Νίκου Παππά -και μάλιστα στην καλύτερη φάση της καριέρας του-, όπως και το συμβάν με τον Τζέιμς Γκιστ που ούτε λίγο, ούτε πολύ άφησε ακόμα πιο "γυμνή" την παρέα του. Το ήδη περιορισμένο rotation έγινε ακόμα πιο μικρότερο. Για την ακρίβεια, πιο "κλειστό" δεν είχε.

Δεδομένα το πλάνο με τους μικρούς θα συνεχιστεί, αυτή τη φορά όμως, θα γίνει πιο ουσιαστική αυτή η προσπάθεια. Θα ήταν λίγο δύσκολο να βλέπαμε από φέτος έφηβους να εκπροσωπούν τον έξι φορές πρωταθλητή Ευρώπης εντός και εκτός συνόρων, με χρόνο συμμετοχής που να είναι μεγαλύτερος κάποιων -λίγων- λεπτών, αλλά σίγουρα θα μπορούσαμε να τους δούμε να αποκτούν περισσότερες εμπειρίες, εντός παρκέ. Όπως θα μπορούσαμε να δούμε έναν ψηλό που να κάνει παρέα στους Μαυροκεφαλίδη και Μπατίστα από την αρχή της σεζόν. Έναν, που δεν θα ήταν και guest star (όπως οι Ράιτ και Λαουάλ, με το cameo τους να μην γίνεται καν αισθητό).

Ας είμαστε ειλικρινείς

Η πραγματικότητα θέλει τον Παναθηναϊκό να είναι ενώπιον μιας νέας πρόκλησης: καλείται να δει τι έχει στα χέρια του (οι ξένοι που προσελήφθησαν το περασμένο καλοκαίρι έχουν συμβόλαια +1, με την option να 'ναι τον "πρασίνων", οι τελευταίες αφίξεις ήταν μόνο για φέτος, ενώ free agents γίνονται από σήμερα οι Διαμαντίδης και Μαυροκεφαλίδης -ο πρώτος λογικά θα υπογράψει για ένα ακόμα χρόνο, ενώ ο δεύτερος το πιθανότερο είναι να δεχθεί πρόταση για λιγότερα όμως, χρήματα) και να κινηθεί βάσει των γνώσεων που απέκτησε την τελευταία τριετία. Η ανοικοδόμηση αυτή τη φορά δεν θα είναι εκ βάθρων και αυτό μπορείτε να το πείτε και θετικό. Οι κινήσεις όμως, που θα γίνουν πρέπει να είναι καλά μελετημένες, ώστε να μη βρεθεί στην ίδια κατάσταση το καλοκαίρι του 2016.

Ο θεμέλιος λίθος αυτής της προσπάθειας είναι ο Νικ Καλάθης , αλλά επειδή το σπορ δεν είναι το τένις, ο διεθνής γκαρντ δεν θα είναι αρκετός, μόνος του. Η φροντ λάιν χρειάζεται τουλάχιστον πέντε ανθρώπους (κάτι που ισχύει στη συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων που παίζουν στην Ευρώπη), οι οποίοι θα συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Δηλαδή, δεν θα είναι του ίδιου τύπου παίκτες. Θεωρείται δεδομένο ότι ο παίκτης τύπου Λασμέ (ή ο ίδιος), που έλειψε φέτος, είναι προτεραιότητα, όπως και ότι ο Χαραλαμπόπουλος θα 'χει μεγαλύτερο ρόλο (ή για να ακριβολογούμε, θα έχει ρόλο).

Όλα ξεκινούν (και ενδεχομένως τελειώνουν) στον προπονητή

Βέβαια, για να μπορούμε να προχωρήσουμε σε περισσότερες λεπτομέρειες, κατ' αρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσει το θέμα του προπονητή. Οι πληροφορίες του Sport24.gr αναφέρουν πως μετά το "ναυάγιο" της υπόθεσης " Ιγκόρ Κοκόσκοφ " (θα συνεχίσει στο ΝΒΑ), στο Νο1 αυτής της λίστας έχει τοποθετηθεί ο Σάσα Ομπράντοβιτς . Προπονητής που αποδεδειγμένα ξέρει να επιλέγει παίκτες -σε λογικές τιμές, στα νούμερα που φτάνει πια ο Παναθηναϊκός, ο οποίος έχει προσδιορίσει ως εξαίρεση στον κανόνα τον Καλάθη-, όπως και ξέρει να δημιουργεί ομάδες που παίζουν ελκυστικό μπάσκετ, με τις εμπειρίες του να αποτελούν εγγύηση για τη δυνατότητα που διαθέτει να "παίρνει" από τον καθένα, ό,τι καλύτερο έχει. Αν είναι μια καλή επιλογή; Είναι. Αλλά θα χρειαστεί ξανά πίστωση χρόνου, γιατί τίποτα δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που έχουν αλλάξει άρδην τα δεδομένα που αφορούν τους "πράσινους" -πράγμα που κατέστη σαφές πέρυσι το καλοκαίρι, αλλά λίγοι είχαν το κουράγιο ή τη θέληση να το αποδεχτούν.