Είναι κλισέ, αλλά είναι και αλήθεια. Το ματς στο Αλεξάνδρειο ήταν διαφήμιση για το μπάσκετ στην Ελλάδα. Ηταν ένας ημιτελικός που καθίλωσε και χρειάστηκε να μπουν μεγάλα καλάθια για να κριθεί. Αρης και ΑΕΚ ήθελαν όσο τίποτα άλλο αυτή την πρόκριση στον τελικό και την κυνήγησαν με όλη την καρδιά και την ψυχή τους.

Είναι άδικο για τον χαμένο να βρίσκεται τούτη τη στιγμή σε κακή ψυχολογία και να δέχεται τα πυρά των οπαδών του. Οποιος κι αν είχε ηττηθεί στην ίδια μοίρα θα βρισκόταν, διότι και για τον Αρη και για την ΑΕΚ ήταν σαν το ματς της χρονιάς. Η πρόκριση στον τελικό ήταν ένας μεγάλος στόχος και για τον Αρη επετεύχθη και μάλιστα με τρόπο πανηγυρικό. Με τρόπο που έβγαλε τον κόσμο της ομάδας στους δρόμους και τους έκανε υπερήφανους όχι για την κληρονομιά που κουβαλά η φανέλα, αλλά και για το μεγαλείο που υπάρχει ακόμα.

Για κάθε ουδέτερο, ήταν απολαυστικός ο αγώνας που έγινε το απόγευμα του Σαββάτου στη Θεσσαλονίκη. Σε μια ιδανική συγκυρία, μιας και ήταν το μοναδικό παιχνίδι μπάσκετ που μπορούσε να δει κάποιος στην τηλεόραση εκείνη τη στιγμή. O Ούκιτς έδειξε την αξία του με το μεγάλο καλάθι που έβαλε απέναντι σε όλη την άμυνα του Αρη στα 8'' κι εκεί που όλοι πίστεψαν πως η ΑΕΚ πήρε τη νίκη και την πρόκριση, ήρθε ο Κάμινγκς να κάνει ακόμα καλύτερη προσπάθεια. Στο 1 εναντίον 1 πέρασε τον Ντίξον στα πόδια και άλλους δύο παίκτες της Ενωσης στον αέρα, για να πετύχει ένα νικητήριο καλάθι, που θα το θυμούνται για χρόνια οι οπαδοί του Αρη. Το βιντεάκι θα παίζει συνεχώς, ο κόσμος της ομάδας θα το βλέπει χαρούμενος και το κυριότερο υπερήφανος και γεννιές Αρειανών θα μεγαλώσουν με αυτό το φοβερό λέι απ.

Ομως οι κιτρινόμαυροι δεν πρέπει να μείνουν στον ημιτελικό, δεν τελείωσε εδώ η δουλειά τους. Είναι δύσκολο να πάρουν το Κύπελλο, θα είναι το αουτσάιντερ απέναντι σε Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό, αλλά καταδικασμένος να χάσει δεν είναι ο Αρης. Οπως δεν θα ήταν και η ΑΕΚ. Βέβαια το Κύπελλο το θέλουν πολύ και οι αιώνιοι, δεν πρόκειται να υποτιμήσουν τον τελικό, από την άλλη όμως σε ένα ματς όλα μπορούν να συμβούν. Ειδικά τούτη τη σεζόν, που ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός έχουν πολλά περισσότερα δύσκολα παιχνίδια λόγω EuroLeague και δεν είναι καθόλου εύκολο να βρίσκονται πάντα σε εξαιρετική κατάσταση.

Ο Αρης μπορεί να διεκδικήσει κάτι καλό στον τελικό, όποιος τον υποτιμήσει θα βγει χαμένος. Και μακάρι ο τελικός να είναι κι αυτός διαφήμιση για το μπάσκετ στην Ελλάδα, όπως ήταν ο πρώτος ημιτελικός και όπως ελπίζουμε να είναι και ο δεύτερος ημιτελικός της Δευτέρας, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

ΥΓ: Για την ΑΕΚ είναι αποτυχία που δεν προκρίθηκε στον τελικό. Και κανείς δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος απ' ό,τι βλέπει ή από τα συνολική πορεία της ομάδας σε όλες τις διοργανώσεις. Ομως στο Αλεξάνδρειο η ΑΕΚ ήταν και ψυχωμένη και καλή. Δεν είναι εύκολο να νικήσει κανείς μέσα στην έδρα του Αρη, με την ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι 6.000 οπαδοί του Αρη. Παρ' όλα αυτά ανέτρεψε την σε βάρος της διαφορά, άγγιξε τη νίκη και την έχασε στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Δικαιούται, λοιπόν, χειροκρότημα κι ας έχασε.