Να συμφωνήσουμε με την άποψη ότι στα ματς προετοιμασίας δεν παίζει κανένα ρόλο το αποτέλεσμα. Ούτε καν το σκορ. Ομως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας στο προφανές. Η Εθνική στο ματς με τη Σερβία έμοιαζε ανίκανη όχι μόνο να νικήσει, αλλά να κοντράρει τους αντιπάλους της. Δεν μπήκε καν στη διαδικασία να τους κυνηγήσει. Λες και δεν την ένοιαζε τίποτα ήταν.

Σαν να αρρώστησε μέσα σε μια μέρα ήταν η Εθνική. Σαν να την επηρέασε κάτι τόσο πολύ, που οι διεθνείς δεν είχαν την παραμικρή διάθεση να παίξουν μπάσκετ. Δεν λέει κανείς ότι το παιχνίδια με Ρουμανία και Μεγάλη Βρετανία ήταν ενδεικτικά. Ομως στο ματς με το Μαυροβούνιο η ελληνική ομάδα είχε αν μη τι άλλο διάθεση. Με τη Σερβία τι ακριβώς έγινε και δεν το πάλεψε καν;
Να φταίει η απουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο; Αυτό δεν τιμά τους υπόλοιπους. Δίχως τον Γιάννη η αξία τους είναι να χάνουν με 31 από τη Σερβία; Οχι βέβαια. Κάθε άλλο. Με ή χωρίς τον φόργουορντ των Μπακς, η Ελλάδα μπορεί να νικήσει τη Σερβία. Ακόμα κι αν παίξει ο Τεόντοσιτς στο επόμενο παιχνίδι.

Να φταίει το πήγαινε - έλα του Αντετοκούνμπο; Αυτό να το δεχτούμε. Ο Γιάννης λατρεύεται από τους Ελληνες, προς το παρόν όμως στην Εθνική κάνει κακό. Στην Πάτρα δεν έπαιξε λόγω των ενοχλήσεων στο γόνατο, με το Μαυροβούνιο ήταν υγιέσταστος και έκανε τις γνωστές του πτήσεις και μια μέρα μετά πάλι στα πιτς. Και σε δύο μέρες θα φύγει για την Κίνα, θα λείψει για πέντε μέρες και μετά θα γυρίσει. Χωρίς να ξέρουμε αν θα πονάει πάλι στο γόνατο ή όχι. Αν κάτι άλλο συμβαίνει - γιατί κανείς δεν τον είδε να κτυπάει στο φιλικό με το Μαυροβούνιο - ας μας το πει κι αυτός, ας μας το πει και η Ομοσπονδία.

Οπως και να έχει, η 12η μέρα του Αυγούστου θα έχει τον πιο καθοριστικό ρόλο για τη συνέχεια. Αυτή η συντριβή, η χειρότερη ήττα της Εθνικής εδώ και 21 χρόνια σε επίσημα και ανεπίσημα παιχνίδια , δεν μπορεί να περάσει έτσι. Γιατί η Ελλάδα είναι ομάδα για μετάλλιο, είτε αυτό θεωρείται αισιόδοξο, είτε όχι. Αλλά όσο ικανή είναι να φτάσει ψηλά, τόσο ανίκανη μπορεί να αποδειχθεί αν δεν το παλέψει. Αν δεν γίνει πραγματική ομάδα, αν ο Γιάννης δεν μπει σε κανονικό πρόγραμμα, αν οι υπόλοιποι δεν αντιληφθούν ότι κανένας δεν μπορεί να κερδίσει μόνος του.
Αυτό το καμπανάκι μπορεί να αποδειχθεί ευεργετικό. Να καθίσουν όλοι να τα βάλουν κάτω και να δούμε πού ακριβώς βρισκόμαστε. Τέτοια ματς χρειάζονται στην προετοιμασία, ικανά να σου ρίξουν την σφαλιάρα που χρειάζεται, δίχως να υπάρχει το παραμικρό κόστος.

Το παράδειγμα του Στρασβούργου...

Ακόμα και η γκρίνια του κόσμου, ακόμα και η απαξίωση από μερικούς, μπορεί να δώσει το απαραίτητο κίνητρο στους διεθνείς. Να τους αφυπνίσει και να μπουν σε μια άλλη διαδικασία, που θα τους βοηθήσει εν όψει του Eurobasket. Ας θυμηθούμε τι έγινε πριν από 4 χρόνια ακριβώς... Ηταν 11 Αυγούστου του 2013 όταν η Ελλάδα νίκησε με 79-67 στο Στρασβούργο τη Γαλλία, είχε φτάσει να προηγείται με 18 πόντους στο 35' και μετά πάτησε το φρένο. Τότε όλοι την έβγαλαν φαβορί για το χρυσό και γελούσαν με τους Γάλλους. Ενάμιση μήνα μετά, η Ελλάδα δεν μπήκε καν στην 8αδα του Eurobasket της Σλοβενίας και οι Γάλλοι πήραν το χρυσό.

Διότι η μία ομάδα χρησιμοποίησε λάθος και η άλλη σωστά το αποτέλεσμα ενός φιλικού. Τώρα η Ελλάδα έχει μια μεγάλη ευκαιρία να ξυπνήσει νωρίς και να ακούσει την καμπάνα του κινδύνου. Αλλά πρώτα απ' όλα πρέπει να μετρηθούν στην Εθνική και να δουν ποιοι είναι στην ομάδα... Και κυρίως να αποφασίσει και ο Γιάννης αν θα είναι πραγματικά και επί μονίμου βάσεως στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ή θα περιμένουμε με αγωνία πριν από κάθε ματς για να μάθουμε αν θα είναι στη 12αδα ή όχι.

ΥΓ.: Λέμε για μετάλλιο, αλλά να κοιτάξουμε πρώτα να προκριθούμε στην επόμενη φάση. Ο όμιλος στο Ελσίνκι δεν είναι τόσο εύκολος όσο φαίνεται. Την ώρα που η Ελλάδα έχανε από τη Σερβία, η Φινλανδία κέρδιζε την Τουρκία...