Επειδή το ποδόσφαιρο δεν είναι δα και πυρηνική φυσική, ότι ο Φερέιρα θα έβλεπε την πόρτα της εξόδου από τον Παναθηναϊκό εφόσον η εικόνα και τα αποτελέσματα της ομάδας δεν έπαιρναν την ανιούσα εδώ και τόσες βδομάδες, ήταν βέβαιο. Και ήταν βέβαιο είτε η ευθύνη του ανήκει και αντικειμενικά σε συντριπτικό ποσοστό, είτε όχι.

Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο, αυτή η ευθύνη θα υπήρχε, ίσως, περιθώριο, δυνατότητα και… χρήμα, έτσι ώστε να αποδοθεί επακριβώς και, αναλόγως, να γίνονταν και οι δέουσες κινήσεις –που, ασφαλώς και δεν θα περιελάμβαναν μόνον τον προπονητή ως φταίχτη, αλλά και αρκετούς άλλους ακόμη.

Στον πραγματικό κόσμο, αυτόν που πιέζει αφόρητα τις αποφάσεις και από χρονικής άποψης και από οικονομικής και από κάθε άλλης, το πράγμα αλλάζει: όταν μετά από τόσα ελληνικά και ευρωπαϊκά ματς η εικόνα είναι αυτή που είναι και οι πίνακες της βαθμολογίας δείχνουν αυτό που δείχνουν, ο προπονητής χρεώνεται, αν όχι de jure πάντως σίγουρα de facto το μέγιστο μέρος της ζημιάς και απομακρύνεται. Τελεία.

Μ’ αυτό ως δεδομένο λοιπόν, εάν υπάρχουν αυτή τη στιγμή απορίες να απαντηθούν σχετικά με το διαζύγιο του Παναθηναϊκού με τον Πορτογάλο, είναι, στην ουσία, μόνον δύο:

1. Εάν τόσον καιρό έμεινε επειδή η διοίκηση όντως δεν τον θεωρούσε βασικό υπεύθυνο για το φετινό χάλι και,

2: Εάν (εφόσον άλλη πρακτική λύση από την απομάκρυνση του Φερέιρα δεν υπήρχε εδώ και καιρό πια), προετοιμάστηκε σωστά για την επόμενη μέρα.

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα δεν έχει σημασία επειδή το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου και του Τύπου θεωρεί τον Πορτογάλο σχεδόν αποκλειστικά υπεύθυνο για όλα. Έχει σημασία διότι θα σημαίνει ότι η απομάκρυνσή του αποτελεί μέρος ενός πλάνου που θα έχει κι άλλα επεισόδια.

Και η απάντηση στο δεύτερο έχει σημασία διότι όταν ο προπονητής φεύγει ως βασικός υπεύθυνος για μια άσχημη κατάσταση, γύρω από το όνομα του διαδόχου του χτίζονται αυτόματα προσδοκίες στις οποίες δεν είναι απαραίτητο ότι μπορεί να ανταποκριθεί.

Στο ένα ζήτημα, όμως, με εξαίρεση τις πληροφορίες περί αντικατάστασης του γενικού αρχηγού, προφανές ή διαφαινόμενο συνολικότερο πλάνο για τη βελτίωση της ομάδας δεν φαίνεται να υφίσταται. Και στο άλλο, η επιλογή του Ρότσα, μοιάζει μια πολύ λογική και «συναισθηματικά» ορθή κίνηση, ιδιαίτερη προεργασία ωστόσο, δεν αποκαλύπτει.

Θέλω να πω: ο Χουάν είναι ένας άνθρωπος ταυτισμένος με τον Παναθηναϊκό όσο λίγοι, μια μορφή του «τριφυλλιού» πολύ σεβαστή (και δικαίως) απ’ όλους και ένας γνήσιος ποδοσφαιράνθρωπος, με μεγάλη γνώση γύρω από την ελληνική πραγματικότητα. Όμως, το να αναγορευθεί στον πλέον κατάλληλο προπονητή για να παραλάβει μια πολύ δύσκολη κατάσταση και να μεταμορφώσει την ομάδα έχοντας ελάχιστο χρονικό περιθώριο για να τα καταφέρει, είναι ένα πολύ βαρύ φορτίο που, κατά τη γνώμη μου, τον τιμά ότι το αποδέχεται ως πρόκληση, αλλά δύσκολα μπορεί να το υποστηρίξει στην πράξη.

Απ’ την άλλη, εάν ο Φερέιρα παρέμενε τόσον καιρό στο πόστο του επειδή η διοίκηση συνειδητοποιούσε ότι μπορεί να έχει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την εικόνα της ομάδας, δεν έχει όμως και τη μοναδική, έχει καλώς: δεν αποκλείεται, έτσι, ο Χουάν να βρει στην πορεία και κάποιες βοήθειες που θα του είναι απαραίτητες. Εάν όμως παρέμενε στο πόστο του επειδή η διοίκηση θεωρούσε ότι έφταιγε λιγότερο απ’ όλους και, υπό μία έννοια, «εξαναγκάστηκε» να τον απομακρύνει, ο Ρότσα έχει μπροστά του κι άλλον έναν σκόπελο να ξεπεράσει.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ό,τι λέγαμε εδώ και καιρό, ισχύει: επειδή δέκα, δεκαπέντε δεν μπορούν ποτέ να φύγουν μεσούσης της σεζόν και η κατάσταση έφτασε εδώ και μερικές βδομάδες στο απροχώρητο, η αλλαγή προπονητή ήταν πλέον επιβεβλημένη και, ως τέτοια, δεν αποκλείεται να αλλάξει το κλίμα στην ομάδα. Αν κάτι τέτοιο θα σταθεί αρκετό, βέβαια, απομένει να το δούμε. Όπως επίσης και αν η αλλαγή αυτή θα είναι προς το καλύτερο ή όχι…