Οι γραμμές αυτές δεν είναι ποδοσφαιρικές και ας έφυγε από τη ζωή ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου.

Είναι απλώς μερικές σκέψεις για έναν πραγματικό μαχητή που έφυγε από κοντά μας με αξιοπρέπεια, κερδίζοντας τον σεβασμό όλων.

Ο Τίτο Βιλανόβα τα έβαλε με τα «θηρία» σε μια μάχη που ο ίδιος ήξερε ότι ήταν χαμένη. Ο ίδιος, οι γιατροί του, η οικογένειά του και μερικοί φίλοι του. Και κάποιοι δημοσιογράφοι που τους ζητήθηκε να κρατήσουν το μυστικό και προς τιμήν τους το έπραξαν.

Ο Τίτο υπήρξε ένας αφανής «ήρωας». Η διακριτικότητά του και η επιλογή του να βρίσκεται πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, όταν η καλύτερη Μπαρτσελόνα όλων των εποχών βρισκόταν συνεχώς στην κορυφή της Ισπανίας, της Ευρώπης και του κόσμου, τον ακολούθησαν και στην σκληρή πορεία της ασθένειάς του. Ζήτησε και έμεινε μακριά από το προσκήνιο, θέλοντας να παλέψει μόνος του, γνωρίζοντας ωστόσο ότι μαζί του είχε την αγάπη και τη στήριξη εκατομμυρίων απλών φιλάθλων.

Αυτή η αγάπη του κόσμου και των δικών του ανθρώπων, μαζί με τη δική του θέληση, ήταν και τα μοναδικά του όπλα απέναντι στον καρκίνο που τον ταλαιπώρησε από τον Νοέμβριο του 2011. Η αφοσίωσή του στο ποδόσφαιρο επιβραβεύτηκε με τη θέση του προπονητή της Μπαρτσελόνα, όμως η πορεία του είχε ξεκινήσει πολύ πριν. Από τη Μασία, στη συνέχεια στην καριέρα του ως παίκτη και τέλος, στους πάγκους ως τεχνικός. Ένας κύκλος που άρχισε στην ακαδημία των «μπλαουγκράνα» για να ολοκληρωθεί με την επιστροφή του Τίτο δίπλα στον φίλο του, Πεπ Γουαρδιόλα.

Ο Βιλανόβα υπήρξε παράδειγμα αφοσίωσης, τιμιότητας, εργατικότητας. Μια προσωπικότητα διαφανής που αντιμετώπισε με χαμόγελο τους δικούς του αλλά και τους αντίπαλους. Μοιράστηκε αποφάσεις, αμφιβολίες και σκέψεις με τον Γουαρδιόλα και όταν τον διαδέχτηκε στον πάγκο, όλοι δέχτηκαν με ικανοποίηση την επιλογή της διοίκησης. Κατέκτησε τη δική του Λίγκα των ρεκόρ, όμως αυτό ακούγεται τόσο αδιάφορο αυτή τη στιγμή. Η δική του παρακαταθήκη δεν είναι τόσο αυτά που κέρδισε, αλλά κυρίως πώς διαχειρίστηκε την δική του περιπέτεια.

Η πίστη στις αρχές του και η συνέπειά του στον τρόπο που αντιμετώπισε τόσο τις καλές όσο και τις άσχημες στιγμές, δεν προδόθηκαν ούτε καν στο τραγικό αδιέξοδο που τον έφερε η τελευταία, άνιση μάχη την οποία κλήθηκε να δώσει. Δεν νομίζω ότι θα προσθέσει κάτι αν γράψω το βιογραφικό του, σε ποιες ομάδες αγωνίστηκε, πόσους τίτλους πήρε. Ίσως όμως αξίζει να θυμηθούμε – και να κρατήσουμε – το ανθρώπινο στοιχείο, το σφίξιμο και τη στεναχώρια που νιώσαμε όλοι σε όλες εκείνες τις καταραμένες ημερομηνίες που διαβάσαμε για τις υποτροπές, τις επιδεινώσεις, τις επεμβάσεις και τέλος, για το μοιραίο.

Ας διατηρήσουμε μέσα μας εκείνες τις εικόνες που θα μας θυμίζουν έναν εργάτη του ποδοσφαίρου και έναν ακέραιο χαρακτήρα, ας μην ξεχάσουμε το χαμόγελο του ανθρώπου που πάλεψε για να κρατηθεί ζωντανός. Του Τίτο Βιλανόβα που πια δεν θα είναι κοντά μας. Η δική μου εικόνα, αυτή που θα βρίσκεται πάντα στη μνήμη μου, θα είναι η χειρονομία του Κάρλες Πουγιόλ να δώσει το κύπελλο του περσινού πρωταθλήματος στον Τίτο και τον Ερίκ, για να το σηκώσουν εκείνοι ψηλά. Γιατί ο μαχητής δεν κρίνεται από το αν κέρδισε ή όχι τη μάχη, αλλά από το πώς και πόσο πάλεψε. Πολύ δε περισσότερο, όταν το ζητούμενο είναι η ζωή. Και ο Τίτο μπορεί να έχασε τη μάχη, αλλά κέρδισε τον αιώνιο σεβασμό όλων.