Τον Μάιο του 1999 στο Καμπ Νόου υπήρχαν άνθρωποι που πήγαν στην τουαλέτα με την Μπάγερν πρωταθλήτρια Ευρώπης και γύρισαν με τροπαιούχο τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το πρώτο πράγμα που βγήκε απ' το στόμα του Φέργκιουσον μετά τη λήξη εκείνου του αξέχαστου τελικού ήταν το ιστορικό πια "Football, bloody hell".

Σχεδόν 18 χρόνια αργότερα, στο ίδιο γήπεδο, δεν είδαμε απλώς ένα ακόμα "football, bloody hell". Αυτή τη φορά είδαμε στο Καμπ Νόου την κόλαση να παγώνει.

ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΟΥΤΕ 1%

Μετά τη λήξη του πρώτου αγώνα στο Παρίσι, ο Νεϊμάρ δήλωσε πως η Μπαρτσελόνα έχει 1% να προκριθεί κι αυτό γιατί δεν μπορούν να πουν πως έχουν ήδη αποκλειστεί. Με καθαρά μαθηματικούς όρους, ο Βραζιλιάνος είχε άδικο.

Η Μπαρτσελόνα είχε λιγότερο από 1% πολύ απλά γιατί το να προκριθείς μετά από 4-0 δεν συμβαίνει ούτε μια φορά στις 100. Συμβαίνει μια φορά στις 185, αφού η Μπάρτσα είναι η πρώτη που το κάνει σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις μετά από 184 ομάδες που δεν έχουν ανατρέψει ένα 4-0.

Πως το έκαναν; Πως συνέβη; Εκτός από "bloody hell", τι μπορείς να πεις μετά απ' τη βραδιά που έγινε πραγματικότητα το "ούτε μία στις εκατό";

Η ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΑΣΤΣΕΡΑΝΟ

Ο Βεράτι δήλωσε πως μετά το 3-1 αρκετοί παίκτες της Μπαρτσελόνα του είπαν πως όλα είχαν τελειώσει γι' αυτούς. Δεν θα μάθουμε αν έγινε κάτι τέτοιο και ποιοι ήταν αυτοί, αλλά σίγουρα ένας εξ αυτών δεν ήταν ο Μαστσεράνο. Στο 85’ ο Ντι Μαρία έφυγε μόνος του απέναντι στον Τερ Στέγκεν. Με το σκορ στο 3-1, η φάση έμοιαζε απ' αυτές που έχουμε δει δεκάδες φορές: η πρόκριση έχει κριθεί και η ομάδα που την έχει πάρει εκμεταλλεύεται την απογοήτευση και πετυχαίνει γκολ στην αντεπίθεση.

Ο Μαστσεράνο είχε διαφορετική άποψη και τον κυνήγησε με λύσσα. Μετά τον αγώνα δήλωσε πως μάλλον του έκανε και πέναλτι, τον βρήκε από πίσω και του "χάλασε" την εκτέλεση. Ο,τι κι αν συνέβη, ο χαρακτήρας και η καρδιά του μεγάλου Αργεντινού απέτρεψε το 3-2. Ούτε ο ίδιος δεν θα μπορούσε να προβλέψει τη σημασία της αυταπάρνησης που έδειξε.

ΜΙΑ ΠΑΣΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 85’

Το ρολόι έδειχνε το 85’. Ξέρετε πόσες πάσες άλλαξε η Παρί από εκείνο το τετ α τετ μέχρι και τη λήξη του αγώνα; Τέσσερις και οι τρεις ήταν για να κάνει σέντρα. Μία κανονική πάσα απ' το 85’ μέχρι το 96’.

Μία πάσα για την Παρί που απλώς περίμενε να περάσει ο χρόνος και να πανηγυρίσει την πρόκριση. Κι όταν το φάουλ του Νεϊμάρ έκανε το 4-1, οι παίκτες του Έμερι βρέθηκαν στη χειρότερη θέση: να παλεύουν για κάτι που είχαν δεδομένο, τελειωμένο.

ΕΞΑΫΛΩΘΗΚΑΝ

Σαν τους παίκτες της Μπάγερν στο δεύτερο κόρνερ της Γιουνάιτεντ το 1999, σαν τους παίκτες της Ντόρτμουντ στον περσινό αγώνα με τη Λίβερπουλ. Το 4-1 έγινε στο 87’ και δεν κατάφεραν να αλλάξουν ούτε 2-3 πάσες, να κερδίσουν ένα φάουλ, ένα πλάγιο. Δεν ξέρω πως γίνεται, αλλά υπάρχουν φορές στον αθλητισμό που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι κομπάρσος.

Η Παρί ούτως ή άλλως έκανε άθλιο ματς, αλλά απ' το 87’ και μετά ήταν λες και το βάρος της στιγμής τους έκανε νάνους, λες και οι 96 χιλιάδες άνθρωποι στο Καμπ Νόου τους ρούφηξαν την ψυχή, τους εξαΰλωσαν.

Κι όταν ο Σουάρες κέρδισε το πέναλτι απ' το εκπληκτικό σήκωμα του Μέσι από χαμηλά, όλοι το ξέραμε. Θα έρθει και η φάση για το έκτο. Στο φινάλε, η Μπαρτσελόνα είχε φτάσει στο 5-1 χωρίς στην πραγματικότητα να έχει φτιάξει ούτε μια καθαρή, πραγματικά μεγάλη ευκαιρία. Δεν μπορεί, θα είχε και μια τέτοια. Και η μπάλα θα πήγαινε στα δίχτυα, γιατί έτσι γίνεται τα βράδια που το ποδόσφαιρο θα κάνει τους μουγκούς να μιλήσουν.

Και εννοείται πως η freak ανατροπή θα έρθει και με freak τρόπο: μετά από εκτέλεση φάουλ που έχει κερδίσει πάνω απ' τη σέντρα ο Τερ Στέγκεν. Με χρυσό σκόρερ τον Ρομπέρτο, που όταν ο Ενρίκε τον έριξε στον αγώνα όλοι πίστεψαν πως έχει αποδεχθεί την ήττα, τον Ρομπέρτο που όλοι κράζουν ως "λίγο" για την Μπαρτσελόνα.

Τον Ρομπέρτο που έκανε δημοσιογράφους και οπαδούς να ουρλιάζουν στις κερκίδες και τον Ενρίκε να μπει τρέχοντας με γλίστρες στο γήπεδο λες κι είναι ο Τάκης Λεμονής circa 2002.

ΠΩΣ "ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ";

Απίστευτα πράγματα, απίστευτες αντιδράσεις. Ο Σιντ Λοβ, ένας απ' τους καλύτερους γραφιάδες ποδοσφαίρου που υπάρχουν εκεί έξω, πόσταρε στο twitter τον πρόλογο του κειμένου που αναγκάστηκε να σβήσει όταν συνέβη το αδύνατο.

"Η Μπαρτσελόνα είναι εκτός οκτάδας μετά από μια δεκαετία αλλά η έκπληξη δεν είναι αυτό, η έκπληξη είναι πως για 60' φαινόταν πως μπορεί να τα καταφέρουν". Τα λόγια του, που αφορούν το "κανονικό" παιχνίδι μέχρι το 85’, είναι η κατάλληλη πάσα για να πάμε παρακάτω.

Όχι, δεν έχω ξεχάσει τι έγραψα μετά το 4-0 του Παρισιού. Μίλησα για τη βραδιά που "πέθανε" η Μπαρτσελόνα, εννοείται με ποδοσφαιρικό πρίσμα. "Τέρμα η Μπαρτσελόνα που ξέραμε, με αρχές και φιλοσοφία παιχνιδιού". Έφθινε, έφτασε να μην έχει αναγνωρίσιμα στοιχεία στο παιχνίδι της, να μην έχει φιλοσοφία. Και πως "αναστήθηκε";

ΤΟ "ΤΕΡΜΑ" ΤΟΥ ΕΝΡΙΚΕ ΕΓΙΝΕ ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Με την επίσημη "αναγνώριση" του τέλους. Ο Λουίς Ενρίκε έκανε αυτό που έπρεπε στο μεσοδιάστημα. Χωρίς κανείς να τον ρωτήσει, χωρίς να περιμένει ένα νέο στραβοπάτημα, ο Καταλανός άφησε πρώτα να περάσουν οι αγώνες με Λεγκανές και Ατλέτικο και στη συνέντευξη Τύπου μετά το 6-1 με τη Χιχόν ανακοίνωσε πως στο τέλος της σεζόν θα φύγει.

Ούτε άμεση παραίτηση, αλλά ούτε και "όλα πάνε καλά, συνεχίζουμε". Ο Ενρίκε παραδέχθηκε δημόσια τον "θάνατο", το "τέρμα", την ανάγκη για μια νέα αρχή. Και μ’αυτόν τον τρόπο, με εντελώς χριστιανικό "θανάτω θάνατον πατήσας" σήκωσε την ομάδα του απ’τους "νεκρούς", της έδωσε πνοή. Το "έκανα λάθος, φταίω" μπορεί να είναι εκτός από λυτρωτικό και ευεργετικό.

ΗΘΙΚΟ ΚΑΙ ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ ΜΕ ΤΟ 3-4-3

Οι μουρμούρες σταμάτησαν, το ηθικό άλλαξε, βοήθησαν και τα στραβοπατήματα της Ρεάλ. Όμως, επειδή πάνω απ’όλα το θέμα είναι το ποδόσφαιρο και αυτό είναι που έλειπε απ’την Μπαρτσελόνα, ο Ενρίκε έπαψε πια να παρατηρεί την κατηφόρα χωρίς να παρεμβαίνει. Διέταξε αλλαγή σε 3-4-3 και "ξόδεψε" τρεις αγώνες στο πρωτάθλημα με δοκιμές πάνω σ’αυτή τη διάταξη.

Μόνο Ουμτιτί, Μπουσκέτς, Ραφίνια και οι τρεις της επίθεσης ξεκίνησαν και στα τρία ματς. Γύρω τους όλα άλλαζαν από αγώνα σε αγώνα. Τριάδα στην άμυνα Πικέ-Ουμτιτί-Ματιέ, μετά Μασεράνο-Ουμτιτί-Άλμπα, μετά Πικέ-Ουμτιτί-Άλμπα. Στο κέντρο πότε ο Ράκιτιτς, πότε ο Αντρέ Γκόμες, πότε ο Ρομπέρτο. Στην αριστερή πλευρά ο Ινιέστα, μετά ο Ντένις Σουάρεθ, μετά από Ράκιτιτς. Νέα ζωή, νέο σχέδιο και ολοένα καλύτερη ψυχολογία.

ΚΑΤΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟ

Με τριάδα πήγε και στη ρεβάνς, με κάτι που με έμοιαζε με 3-5-2 και έτσι κυριάρχησε απέναντι στην Παρί. Όχι γιατί θύμισε Μπαρτσελόνα του παρελθόντος με καταιγιστικό ρυθμό και πάμπολλες ευκαιρίες, αλλά γιατί ήταν κανονική ομάδα, με τρομερό θάρρος και με διάθεση να πιέσει και να κλέψει ξανά, να ανακτήσει την κατοχή και να κρατήσει τον αντίπαλο χαμηλά.

Κάτι κανονικό, κάτι αναγνωρίσιμο, κάτι που δεν αφήνει τον αντίπαλο να τρέχει με την μπάλα απ’την μία περιοχή στην άλλη όπως έγινε στο Παρίσι. Δεν έφτιαξε πολλά επιθετικά, δεν βρήκε διαδρόμους, δεν απείλησε όσο φαντάζεται κανείς όταν ακούει 3-0 στο 50’ και 6-1 τελικό, αλλά ήταν εκεί.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Με τον Ινιέστα, που αρκετοί θα ξεχάσουν επειδή βγήκε στο 65', να κάνει κατάθεση προσωπικότητας. Όχι με την κλάση που έφερε το τακουνάκι για το αυτογκόλ και το 2-0, αλλά με τη διάθεση να κλέψει μπάλες, να πιέσει, να θυμίσει, όσο αντέξει, τα παλιά.

Με τον Πικέ να κάνει πράγματα εκτός λογικής. Καμία υπερβολή. Το heatmap του Πικέ είναι αυτό που έχουν οι κεντρικοί μέσοι. Ο αμυντικός της Μπάρτσα συμπεριφέρθηκε στο γήπεδο λες και είναι χαφ, λες και είπε "ας δω για ένα ματς πως είναι να παίζεις σαν τον Τσάβι, να πατάς όλο το γήπεδο".

Με τον Νεϊμάρ να κάνει εμφάνιση καριέρας στον πιο δύσκολο ρόλο. Ο Βραζιλιάνος ήταν ο μοναδικός που πάλευε και στο Παρίσι, όταν η Μπάρτσα του έλεγε "πάρε την μπάλα να περάσεις έναν παίκτη να κάνουμε φάση". Στη ρεβάνς, είχε όλη την πλευρά αριστερά, με τον Λούκας Μόουρα να παίζει από εκεί και μαζί με τον Σουάρες δεν σταμάτησαν ποτέ να παλεύουν "μπας και".

Με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα, με λογική αλάνας στη Λατινική Αμερική. "Απόψε όλα μετράνε, απόψε πρώτα θα πεθάνουμε και μετά θα πάμε ηττημένοι σπίτια μας". Ο Νεϊμάρ έζησε το απόλυτο επτάλεπτο, αφού έβαλε το φάουλ, εκτέλεσε το πέναλτι και στο τέλος, αν είναι δυνατόν, αντί να γεμίσει με τη μία μετά την απομάκρυνση της Παρί, προσποιήθηκε και έφερε την μπάλα στο αριστερό για το σήκωμα στον Ρομπέρτο που ολοκλήρωσε την παράνοια του φινάλε.

ΠΗΓΕ ΓΙΑ ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ, ΕΖΗΣΕ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ

Ακόμα και χωρίς την τρέλα του τελευταίου επταλέπτου, η Μπαρτσελόνα απόψε ήταν "κανονική". Ήξερε πως μάλλον δεν θα τα καταφέρει, αλλά είχε σχέδιο, είχε ψυχολογία και πάνω απ’όλα τον χαρακτήρα και την κλάση των μεγάλων παικτών. Είπαν "οκ, μάλλον δεν θα περάσουμε, αλλά απόψε θα παλέψουμε, θα δείξουμε, στο τέλος το κοινό θα μας χειροκροτήσει".

Αυτό θα έκανε το κοινό, εντός και εκτός Καμπ Νόου για την Μπαρτσελόνα των πρώτων 87’, θα χειροκροτούσε. Το χάος που λέγεται ποδόσφαιρο δεν άφησε κανέναν να μπορεί να χειροκροτήσει στο φινάλε. Όλοι διαλύθηκαν, ακόμα κι αυτός, ο περίεργος που λέγεται Μέσι, ο ψυχρός, την άκουσε, ανέβηκε στις πινακίδες για να πανηγυρίσει έξαλλα με τον κόσμο στο πέταλο.

Πρωτόγνωρα πράγματα, απίστευτα. Όσο κι αυτό που είπε ο φίλος ο football philosopher, για την Μπαρτσελόνα που έκανε κάτι που δεν γίνεται χωρίς να χρειαστεί να κάνει ο Μέσι κάτι που δεν γίνεται. Ποιος θα το πίστευε ότι θα γίνει και μάλιστα χωρίς "μαγεία Μέσι".

Football, bloody hell. Σαν την εικόνα κάποιων να αφήνουν λουλούδια στον "τάφο" και το "φάντασμα" να βγαίνει απ’αυτόν και τους διαλύει :)