Οι επαναληπτικοί της οκτάδας του Champions League δεν είχαν ανατροπές. Προκρίθηκαν οι ομάδες που είχαν σαφές προβάδισμα μετά τα πρώτα ματς. Γιουβέντους, Μονακό και Ατλέτικο δεν τα βρήκαν ποτέ σκούρα και σοβαρή υποψία ανατροπής είχαμε μόνο στο Μπερναμπέου. Εκεί θα εστιάσουμε, μιας και οι άλλες ρεβάνς δεν μας έκαναν πολύ σοφότερους όσον αφορά τις ομάδες που πέρασαν.

ΤΑ ΜΑΤΣ ΠΟΥ ΙΚΑΝΟΠΟΙΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ

Το Ρεάλ-Μπάγερν ήταν σαν το Μπαρτσελόνα-Παρί. Αγώνες που μπορούν ταυτόχρονα να ικανοποιήσουν οπαδούς, haters και ουδέτερους.

Σπάνιος συνδυασμός που επιτυγχάνεται ως εξής. Ο οπαδός ικανοποιείται γιατί η ομάδα του πήρε την πρόκριση. Ο hater ικανοποιείται γιατί κερδίζει επιχειρήματα: μπορεί στο Facebook να γράφει UEFAlona την Μπαρτσελόνα που τη μισεί ή να απαντάει “ναι, αλλά τα δύο ήταν οφσάιντ” όταν του λένε για το χατ-τρικ του Ρονάλντο που τον απεχθάνεται. Ο ουδέτερος ικανοποιείται γιατί παρακολουθεί ιστορικά ματς και την επόμενη μέρα έχει την ευκαιρία να συζητήσει για το αγαπημένο θέμα της μάζας, που δεν είναι άλλο απ’την διαιτησία.

Κάπου ανάμεσα στους οπαδούς, στους haters και τους διαιτητολάγνους παίχτηκε και ποδόσφαιρο, κάπου υπάρχει κι αυτό πίσω απ’τη σκόνη που σηκώνουν τα αποθεωτικά/υβριστικά ποσταρίσματα και τα memes που σχολιάζουν τη διαιτησία. Σ’αυτό, το αμιγώς ποδοσφαιρικό κομμάτι ο τίτλος που αρμόζει είναι πως ο Ζιντάν “χάρισε” το ματς στην Μπάγερν και παραλίγο να της χαρίσει και την πρόκριση.

Ο ΙΣΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΖΙΝΤΑΝ

Η Ρεάλ είχε εκτός τον τραυματία Μπέιλ κι ο Ζιντάν έπρεπε να πάρει μια απόφαση. Ο Ίσκο έκανε ματσάρα το Σάββατο με τη Χιχόν και ο προπονητής της Ρεάλ δέχθηκε γι’αυτόν πάνω από δέκα ερωτήσεις στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε. Όλοι ήθελαν να ξεκινήσει ο Ίσκο, που μπορεί να έχει αγωνιστεί πολύ στο πρωτάθλημα, αλλά στο Champions League είχε παίξει ελάχιστα: 67’ ως βασικός με την Σπόρτινγκ και δέκα λεπτά ως αλλαγή στη ρεβάνς με τη Νάπολι.

Ο Ζιντάν τελικώς επέλεξε τον Ίσκο, αλλά μαζί με αυτόν άλλαξε και τη διάταξη της Ρεάλ. Ο Ισπανός μεσοεπιθετικός πήγε ως δεκάρι μπροστά απ’την τριάδα των Κασεμίρο, Μόντριτς, Κρος και ο Μπενζεμά με τον Κριστάνο έφτιαξαν επιθετικό δίδυμο. Ρόμβος, καθαρό 4-3-1-2, που έμενε τέτοιο και σε φάση άμυνας, αφού Κριστιάνο-Μπενζεμά δεν είχαν διάθεση και τρεξίματα να βγουν στο πλάι.

ΑΦΗΣΕ “ΓΥΜΝΑ” ΤΑ ΑΚΡΑ, ΕΔΩΣΕ ΣΤΟΧΟ ΣΤΗΝ ΜΠΑΓΕΡΝ

Στην θεωρία ο Ζιντάν ήθελε να στείλει τον Ίσκο στην πλάτη των μέσων της Μπάγερν, αλλά και να κρατήσει ψηλά Κριστιάνο-Μπενζεμά για να βρει το 2vs2 με τους Μπόατενγκ-Χούμελς. Όμως, με νίκη 2-1 εκτός έδρας στο πρώτο ματς, το ζητούμενο είναι να μην αφήσεις τον αντίπαλο να βρει φάσεις που θα πάνε ψηλά το σκορ.

Στην πράξη η επιλογή του Γάλλου έδωσε στην Μπάγερν τη δυνατότητα να επιτεθεί με τον τρόπο που δεν το είχε κάνει στο Μόναχο. Παρά το γκολ του Βιδάλ και το χαμένο πέναλτι, η ομάδα του Αντσελότι δεν είχε καταφέρει να φτιάξει καλές, καθαρές ευκαιρίες και εννοείται πως δεν έφτιαξε τίποτα μετά την αποβολή του Χάβι Μαρτίνεθ. Προβλέψιμο παιχνίδι απ’τα πλάγια, πολλές “τυφλές” σέντρες, ελάχιστη απειλή κάθετα.

Απέναντι στον ρόμβο του Ζιντάν, η Μπάγερν βρήκε μια διάταξη χωρίς ντουμπλαρίσματα στα άκρα. Τα δίδυμα Αλάμπα-Ριμπερί και Λαμ-Ρόμπεν μπορούσαν άνετα να ανέβουν πολύ ψηλά και να ψάξουν συνεργασίες στο πλάι. Μαρσέλο και Καρβαχάλ δεν είχαν βοήθειες από εξτρέμ, παρά μόνο απ’τους κεντρικούς μέσους. Κι όταν Μόντριτς-Κασεμίρο έδιναν βοήθειες στα άκρα, ο Κρος έμενε μόνος στον άξονα.

ΕΚΕΙ ΕΓΙΝΑΝ ΟΛΑ

Καθόλου τυχαία ήρθε μόλις στο 9’ η μεγαλύτερη ευκαιρία του αγώνα, όταν ο Αλάμπα έπαιξε με τον Ριμπερί, το γύρισμα του Γάλλου βρήκε μόνο και ανενόχλητο του Τιάγκο του οποίου το πλασέ έσωσε ο Μαρσέλο. Καθόλου τυχαία από γύρισμα του Αλάμπα ήρθε η εκτέλεση του Ρόμπεν, που κι αυτήν την έβγαλε ο Μαρσέλο πάνω απ’τη γραμμή στο 51’, καθόλου τυχαία στο 52’ ο Ολλανδός κέρδισε το πέναλτι απ’τον Κασεμίρο, καθόλου τυχαία στο 54’ ο Ρόμπεν “τάισε” το κάθετο τρέξιμο του Βιδάλ και το γυριστό του έφυγε άουτ.

Η Ρεάλ (αναμενόμενα) είχε δώσει μπάλα στην Μπάγερν, αλλά ούτε είχε ασφάλεια στην άμυνα χαμηλά, ούτε απειλούσε όσο θα ήθελε στην κόντρα, αφού η επιστροφή του Χούμελς έδεσε τους Βαυαρούς.

ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΣΤΟ 64’

Θα έπρεπε να φτάσουμε στο 64’ για να τρομοκρατηθεί ο Ζιντάν απ’τις συνεχόμενες φάσεις της Μπάγερν: δέκα λεπτά μετά το γυριστό του Βιδάλ, ο Ασένσιο πήρε τη θέση του Μπενζεμά, ο Κριστιάνο έμεινε μόνος του στην κορυφή και η Ρεάλ πήγε πλέον σε 4-5-1, για να βρει τα ντουμπλαρίσματα που χρειαζόταν στα άκρα.

Καθόλου τυχαία, η Μπάγερν δεν βρήκε άλλη ευκαιρία. Όμως, οι Βαυαροί είχαν πάρει αυτοπεποίθηση απ’το 0-1 και τις φάσεις και παρά την ισοφάριση απ’τον killer Ρονάλντο βρήκαν το 1-2 με το freak αυτογκολ.

Η Ρεάλ απέτυχε να κρατήσει την Μπάγερν χωρίς απειλή (όπως είχε κάνει στο Μόναχο) και το ενενηντάλεπτο ολοκληρώθηκε με την ομάδα του Αντσελότι να είναι μπροστά στα expected goals, να έχει φτιάξει δηλαδή καλύτερες ευκαιρίες, χωρίς καν να προσμετρώνται το πέναλτι του Λεφαντόφσκι και το αυτογκόλ του Ράμος.

ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΤΑΣΗ

Στην παράταση το αριθμητικό πλεονέκτημα έκανε μεγάλη διαφορά, μαζί με την ηλικία και τη φυσική κατάσταση. Η Μπάγερν δεν μπορούσε να πάρει άλλα απ’τον (ούτως ή άλλως βαρύ και εκτός ρυθμού απ’τον τραυματισμό του) Λεβαντόφσκι, ο Μίλερ μόνος στην κορυφή ήταν σαν να μην παίζει, ο Ρόμπεν παράπαιε και δεν μπορούσε να αντέξει το πάνω-κάτω και το κερασάκι ήρθε όταν ο Χούμελς “τράκαρε” με τον Νάβας και κούτσαινε μέχρι το τέλος.

O συγκλονιστικός κατά διαστήματα Τιάγκο Αλκάνταρα δεν μπορούσε άλλο να τρέχει για όλους.

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ΜΑΡΣΕΛΟ, KILLER ΚΡΙΣΤΙΑΝΟ

Η Ρεάλ είχε παίκτη παραπάνω, πολύ περισσότερη αντοχή, τα φρέσκα πόδια των Ασένσιο και Λούκας. Πάνω απ’όλα είχε τον εκπληκτικό Μαρσέλο, που έδειξε για μία ακόμα φορά γιατί είναι με διαφορά ο καλύτερος αριστερός μπακ στον κόσμο και θα έπρεπε (εδώ και καιρό) να μπαίνει στη κουβέντα δίπλα στον Ρομπέρτο Κάρλος.

Και φυσικά τον επιθετικό που όλοι θα ήθελαν να έχουν στο τελευταίο χτύπημα, στην εκτέλεση μέσα στο κουτί. Το έχουμε συζητήσει πολλές φορές, αξίζει άλλη μία. Ακόμα και στα 45 του χρόνια, όταν θα παρακολουθεί τους αγώνες απ’τη βίλα του, ο Ρονάλντο θα είναι καλύτερος finisher απ’αυτούς θα παίζουν εκείνη την εποχή.

Το κοινό του Μπερναμπέου μπορεί να νομίζει πως δικαιούται να αποδοκιμάσει την εμφάνισή του, αλλά ίσως κάποτε να καταλάβει πως οι δικές του εκτελέσεις κάνουν εδώ και χρόνια τη Ρεάλ να φαίνεται πολύ καλύτερη ομάδα απ’ότι πραγματικά είναι.

ΤΑ ΟΦΣΑΪΝΤ ΚΑΙ Ο ΚΑΣΑΪ

Για το τέλος, η διαιτησία. Τα λανθασμένα οφσάιντ είναι τέσσερα. Ο Λεβαντόφσκι που φεύγει μόνος του και σταματιέται λανθασμένα, το αυτογκόλ του Ράμος και τα δύο γκολ του Κριστιάνο. Τα δύο πρώτα είναι μάλλον εύκολο για τον επόπτη να τα δει, στο 2ο γκολ του Κριστιάνο τον μπερδεύει ο Κόστα που έρχεται και καλύπτει και στο τρίτο κανένας επόπτης στον κόσμο δεν μπορεί να προλάβει το σπριντ του Μαρσέλο και να βρεθεί στην ευθεία που πρέπει. Συμβαίνουν αυτά και δεν αφορούν τον Κασάι, που ήταν το πραγματικό μεγάλο πρόβλημα του ματς.

Πρόβλημα γιατί ο Ούγγρος δεν έχει τις δικαιολογίες των εποπτών για την ταχύτητα στην εναλλαγή των φάσεων. Δεν δικαιολογείται να μην δει πως ο Βιδάλ κερδίζει καθαρά την μπάλα, σε μια εύκολη φάση. Και εκεί που φαίνεται πως το μυαλό του μάλλον δεν ήταν καθαρό είναι στις φάσεις του Κασεμίρο. Ο Βραζιλιάνος έκανε πέντε φάουλ μετά την κίτρινη που πήρε στο 40’, συν μια βουτιά για πέναλτι.

Ο Κασάι δεν τόλμησε να του βγάλει ποτέ την 2η κίτρινη, παρότι ο Καζεμίρο έκανε φάουλ ακριβώς για μια τέτοια τιμωρία (πέντε λεπτά πριν την αποβολή του Βιδάλ) κι ο Ούγγρος ρέφερι έτρεξε προς το μέρος του με το χέρι στο τσεπάκι.

Το πρόβλημα της διαιτησίας αυτό ήταν, όχι τα οφσάιντ, αλλά το αριθμητικό πλεονέκτημα.