Η σκέψη για αυτό το άρθρο υπήρχε εδώ και πολλές ημέρες, συγκεκριμένα από το παιχνίδι Πανιώνιος-ΠΑΟΚ που είχε γίνει στην αρχή της χρονιάς στη Νέα Σμύρνη. Η αφορμή δόθηκε μετά το τέλος του κυριακάτικου αγώνα, που συνοδεύτηκε με τη σπουδαία νίκη του "δικεφάλου" επί του Ολυμπιακού. Τι κοινό, όμως, μπορεί να έχει η χειρότερη εμφάνιση της ομάδας του Σούλη Μαρκόπουλου, με την καλύτερη; Έχουν τον ίδιο παρανομαστή: τον Λάζαρο Παπαδόπουλο.

Καθόμουν, λοιπόν, πριν μερικά Σάββατα στην κερκίδα και παρακολουθούσα το ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος (αυτό που γίνεται από την 3η θέση και κάτω) μεταξύ δύο άκρως φορμαρισμένων ομάδων στη Νέα Σμύρνη.

Πικ-εν-ρολ ο ΜακΓκραθ, ο Λάζος ρολάρει ως τη διακεκομμένη, πίβοτ και αφήνει τη μπάλα με το αριστερό από μακρινή απόσταση. "Παπαδόπουλεεεεεε, είσαι άσχετος ρεεεεεεεε" φωνάζει ο τύπος από πίσω μου. Δύο-τρεις φάσεις μετά ο Παπαδόπουλος παίρνει τη μπάλα στο αριστερό low-post: προσποίηση, ντρίμπλα προς τη baseline, νέα προσποίηση, πίβοτ προς το κέντρο, χουκ. Μέσα η μπάλα. "Ρεεεεε, σας βάζει καλάθι ο άσχετος ο Παπαδόπουλλλλλοοοοςςςς" σηκώνεται όρθιος αυτή τη φορά ο οπαδός (προφανώς) του Πανιωνίου.

Κανονικά, αν υπήρχε δικαιοσύνη στον κόσμο, ο διαιτητής θα έπρεπε να διακόψει το παιχνίδι, να τον αποβάλει από το γήπεδο και να χρεώσει με τεχνική ποινή τη μάνα του, τον πατέρα του και προφανώς τον οφθαλμίατρο του. Γιατί είμαι σίγουρος ότι σε κάθε "Παπαδόπουλε είσαι άσχετος" το πνεύμα του Τζέιμς Νέισμιθ θα στοίχειωνε κάποιο σπίτι στη Μασαχουσέτη, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ θα πάθαινε λόξυγγα και ο πατέρας του Μάικλ Τζόρνταν θα στριφογύριζε στον τάφο του σαν τη Κομανέτσι.

Δυστυχώς για όλους ο Κλιντ Ίστγουντ έπεφτε 100% μέσα όταν έλεγε ότι "η γνώμη είναι σαν τις κωλ...., όλοι έχουν από μια". Και δυστυχώς τώρα με τα social media αυτές βγαίνουν πιο εύκολα και πιο αβίαστα στην επιφάνεια. Εκ του πάντα λέγαμε μαλακίες, απλά τώρα τις μαθαίνει περισσότερος κόσμος. Έτσι, λοιπόν, έφτασε ο άνθρωπος που παραδίδει σεμινάριο για το πως πρέπει να σταματάει, να στρίβει, να προσποιείται, να χρησιμοποιεί το σώμα και τους αγκώνες του, αλλά και να πασάρει ένας ψηλός γίνεται "άσχετος"...

Συγχωρέστε μου τον εκνευρισμό, αλλά υπάρχει κι ένα όριο. Παλιά το δικό μου για να διαπιστώσω αν κάποιος "ξέρει μπάσκετ" ήταν αν συμφωνεί μαζί μου. Τώρα απλά τον ρωτάω... "καλός ο Λάζος";

Κι ας μιλήσουμε με αριθμούς...

Σε εκείνο το παιχνίδι, λοιπόν, ο "άσχετος" ο Παπαδόπουλος έμεινε στο παρκέ συνολικά 27 λεπτά και σχεδόν όλο το πρώτο ημίχρονο. Αποσύρθηκε μόνο όταν ο Πανιώνιος είχε χτίσει μια μεγάλη διαφορά και το ματς δεν γύριζε. Είχε 11 πόντους, 7 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 5 κερδισμένα φάουλ και 17 στο σύστημα αξιολόγησης.

Ο "άσχετος" ο Παπαδόπουλος είχε 13 πόντους, 10 ριμπάουντ, 7 κερδισμένα φάουλ και 3 ασίστ σε 29 λεπτά το βράδυ της Κυριακής οδηγώντας τον ΠΑΟΚ στη νίκη επί του Ολυμπιακού. Μια νίκη που συμβαίνει (κυριολεκτικά) μια φορά τα 5 χρόνια.

Ο "άσχετος" ο Παπαδόπουλος έχει 12.4 πόντους, με 58% στα δίποντα, 3.2 ασίστ και 17.7 ranking σε 29 λεπτά συμμετοχής συνολικά στο πρωτάθλημα και το όνομα του φιγουράρει στις πρώτες θέσεις της κάθε στατιστικής κατηγορίας.

Ο καλύτερος ψηλός πασέρ στην Ευρώπη

Ο Παπαδόπουλος είναι ο σέντερ με τους περισσότερους πόντους (μαζί με τον Ουίλιαμ Κόλεμαν) και ένας από τους Τop-15 των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων (Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Τουρκία, Ρωσία) με τους 12.6 πόντους του, ενώ μόνο πέντε "5άρια" ξεπερνούν το δικό του ranking (17.7). Ο λόγος για τους Αμιχάντ Νίβινς (που παίζει στην τρίτη από το τέλος ομάδας της Γαλλίας και έχει 18.59), ο Μπράιαν Ντάστον της Βαρέζε (21.8 - πέρασε και δεν ακούμπησε από τον Άρη), ο Τζον Μπράιαντ της Ουλμ (21.6), ο Τζόι Ντόρσι (20.4 !!!!) και ο βετεράνος Γιόβο Στανόγεβιτς (19.5).

Όσο για τις 3.2 ασίστ; Όσο και να ψάξει κανείς δεν θα βρει ψηλό να πασάρει περισσότερο από τον Λάζαρο Παπαδόπουλο! Η μοναδική εξαίρεση είναι ο Βόσνιος Έλβιρ Όβτσινα που έχει 3.3 τελικές πάσες, παίζοντας όμως σε ένα επιθετικογενές πρωτάθλημα όπως η Μπουντσελίγκα και συγκεκριμένα στην τελευταία ομάδα της βαθμολογίας, την Γκίσεν.

Άσχετος, λοιπόν...

Ο "άσχετος" ο Παπαδόπουλος παραμένει ένας από τους καλύτερους ψηλούς της τελευταίας 15ετίας στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο "άσχετος" ο Παπαδόπουλος είδε ομάδες να χτίζονται γύρω τους (Ρεάλ Μαδρίτης, Ντιναμό Μόσχας, Εθνική Ελλάδος) και να κατακτούν τίτλους. Ο "άσχετος" ο Παπαδόπουλος παραμένει ο καλύτερος low-post παίκτη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Ναι ο "Λάζος". Αυτός που έχει σαφές πρόβλημα στην πικ-εν-ρολ άμυνα (αδυναμία που καταφέρνει να κρύψει με το μυαλό του, ακόμη και απέναντι σε κορυφαίους του είδους, όπως ο Σπανούλης), αυτός που σουτάρει -στην καλύτερη- με 50% στις βολές. Αυτός που πέρσι κράτησε τον Ολυμπιακό στο πρώτο μισό της χρονιάς, αλλά μετά έβλεπε τα ματς από την άκρη του πάγκου. Αυτός που δεν δίστασε να έρθει σε ευθεία σύγκρουση με την ΕΟΚ ως ηγετική φυσιογνωμία του ΠΣΑΚ.

Όσο και να το σκέφτομαι προσπαθώ να βρω ένα λόγο που η ιστορία έχει φερθεί τόσο απαξιωτικά στον Λάζαρο Παπαδόπουλο. Να αναφέρεται ο κόσμος απαξιωτικά σε έναν άνθρωπο που έχει κατακτήσει τίτλους, έχει διακρίσεις, νούμερα και έχει καταφέρει να αποτελεί σημείο αναφοράς σε οποιαδήποτε ομάδα κι αν αγωνίζεται. Ένας σέντερ-σεμινάριο....

Να συμφωνήσω ότι το σύγχρονο μπάσκετ του πάει κόντρα, αλλά για μια στιγμή... Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την "κολώνα" της χρυσής Εθνικής του 2005 και έναν από τους λιγοστούς παίκτες που παίζουν με τέτοια επιτυχία με πλάτη στο καλάθι, με τα δύο χέρια και από όλες τις πλευρές. Γιατί συνηθίζεται να λέγεται ότι ο καλός ψηλός οφείλει να έχει δύο κινήσεις, μια αριστερά και μια δεξιά. Ο Λάζος, όμως, έχει αυτό που έλεγαν οι παλιοί σχολιαστές "χίλιες και μια". Ακόμη κι αν δεν έχει τα βασικά στοιχεία που απαιτούνται πλέον: γρήγορο ρολάρισμα μετά το screen και πόδια για πικ-εν-ρολ αντιμετωπίσεις, ο Παπαδόπουλος όχι μόνο δεν είναι άσχετος, αλλά πρέπει να κρατήσουμε DVD από τα παιχνίδια και να τα δείχνουμε στις επόμενες γενιές.

Δεν θα αναφερθώ στα εξωγηπεδικά. Ούτε στα πριμ που είχε κάνει δώρο στους μικρούς της Ντιναμό, ούτε στη φιλανθρωπική/κοινωνική του δράση. Ούτε καν στη σκηνή που έδειξε η τηλεόραση και κατάλαβαν λίγοι: όταν, δηλαδή, σκόραρε μετά την πάσα του ΜακΓκραθ ύστερα από πλαϊνό πικ-εν-ρολ και επιστρέφοντας στην άμυνα του έδιναν συγχαρητήρια οι συμπαίκτες του, για να κάνει αυτός νόημα "όχι (εγώ)" κουνώντας το δάχτυλο του και να στη συνέχεια να δείξει τον δημιουργό της φάσης, τον ΜακΓκραθ.

Αυτό είναι ο "Λάζος". Ο άσχετος...

Ο ΠΑΟΚ ξεκινά και πάλι το πρωτάθλημα

Κάτι τέτοιο έλεγε ο χθεσινός τίτλος του Sport24.gr για τη σπουδαία νίκη του ΠΑΟΚ επί του Ολυμπιακού. Ο "δικέφαλος" ουσιαστικά δίνει νέο κίνητρο στην κανονική περίοδο, καθώς σε μια βδομάδα ακριβώς έχουμε "αιώνιο" ντέρμπι. Κι αν ο Παναθηναϊκός κερδίσει και καλύψει το -4 του πρώτου αγώνα θα καπαρώσει την πρώτη θέση και μαζί το πλεονέκτημα έδρας.

Φαντάζομαι, όμως, ότι αυτό δεν είναι το σενάριο που απασχολεί αυτή τη στιγμή τον Ολυμπιακό. Οι Πειραιώτες σκέφτονται πρωτίστως πως θα καλύψουν το κενό του τραυματία Βαγγέλη Μάντζαρη και κατ' επέκταση πως θα προετοιμαστούν για τη Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ, θέλοντας να διορθώσουν τα "κακώς κείμενα" της Πυλαίας.

Γιατί οι απουσίες δεν είναι δικαιολογία ακόμη κι αν μιλάμε για μια 6άδα παικτών: Μάντζαρης (off), Λο (εκτός), Μαυροειδής (εκτός), Κατσίβελης (εκτός), Πάουελ (εκτός) και Σερμαντίνι (έπαιξε με ένεση). Το μεγαλύτερο πρόβλημα των Πειραιωτών είναι το ντεφορμάρισμα συγκεκριμένων παικτών, όπως ο Πέρο Άντιτς, η αναποτελεσματικότητα σε καθαρές φάσεις εκτέλεσης (δηλαδή τα ποσοστά από το τρίποντο) και -ξανά- η διαχείριση των φάουλ.

Διότι - όπως αναφέρθηκε και στο προηγούμενο κείμενο - μια ομάδα δεν μπορεί με το "έτσι-θέλω" να βελτιώσει τα ποσοστά της. Μπορεί, όμως, να κάνει καλύτερα φάουλ. Αν για παράδειγμα οι "ερυθρόλευκοι" είχαν στείλει τον Παπαδόπουλο στη γραμμή των βολών (σουτάρει με 37% στο πρωτάθλημα) στις δύο φάσεις που σκόραρε ανενόχλητος (πικ-εν-ρολ με ΜακΓκραθ και διείσδυση του Χαραλαμπίδη ) ή αν δεν είχαν δώσει γκολ-φάουλ στον Χαριτόπουλο, το αποτέλεσμα πιθανόν να ήταν διαφορετικό.

Επίσης, πέρα από τη διαχείριση των φάουλ, ο Ολυμπιακός έχει τη δυνατότητα να πιέσει πολύ καλύτερα τη μπάλα, στοιχείο που παραμένει το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας τουλάχιστον αμυντικά. Τρανή απόδειξη; Οι τελευταίες φάσεις που έβγαλε ο ΜακΓκραθ...

Γιατί δεν νοείται μια ομάδα που θέλει να πάρει το πρωτάθλημα και να υπερασπιστεί τον τίτλο της στην Ευρωλίγκα να επιτρέπει σε έναν παίκτη να παίξει 40 λεπτά (μαρκάροντας μάλιστα για ώρα τον καλύτερο παίκτη του αντιπάλου) και να δημιουργεί τόσα προβλήματα από πικ-εν-ρολ στο τέλος του αγώνα.

Τα πράγματα είναι απλά. Σαν να βλέπεις τον Λάζαρο Παπαδόπουλο να πιβοτάρει και να σκοράρει με χουκ. Τόσο απλά.