Ο Σέρχι Λίστσουκ αποχώρησε από τη Βαλένθια ύστερα από έξι χρόνια. Δεν είναι όμως αυτή η είδηση. Κάθε καλοκαίρι τόσοι και τόσοι παίκτες φεύγουν από τόσες και τόσες ομάδες. Η διαφορά, όμως, είναι ότι τόσο ο ίδιος ο παίκτης, όσο και η ομάδα του έδειξαν πως γίνονται οι αποχαιρετισμοί. Πάει και τελείωσε: στην Ελλάδα είμαστε πολλά πολλά χρόνια πίσω.

Η Ισπανία αποδεικνύει και πάλι σε πόσο μεγάλη απόσταση βρίσκεται από την Ελλάδα, τουλάχιστον σε ότι αφορά την αθλητική κουλτούρα. Ένα θέμα που είχε θιχτεί και πέρσι κατά τη διάρκεια του Copa Del Rey , αλλά επιστρέφει στο προσκήνιο μετά τη χθεσινή αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου του Λίστσουκ. Πρέπει να ζηλέψουμε; Ναι. Πρέπει να προβληματιστούμε; Σίγουρα.

Άλλωστε μιλάμε για μια μεσογειακή χώρα. Που αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα με τη δική μας. Δεν πρόκειται για τον επίγειο παράδεισο των αθλητικών, αφού και εκεί συμβαίνουν όλα όσα συμβαίνουν όπου ελλοχεύει ο οπαδισμός. Υπάρχουν, όμως, τεράστιες διαφορές.

Τι συνέβη ακριβώς; Πριν μερικές ημέρες η Βαλένθια και ο Λίστσουκ αποφάσισαν να μη συνεχίσουν τη συνεργασία τους και ο παίκτης αποχαιρετά το κλαμπ μετά από έξι χρόνια. Δεύτερος ξένος σε συμμετοχές. Έκτος στη λίστα με τα περισσότερα παιχνίδια. Πρώτος στα κοψίματα. Για αυτό και η ομάδα ετοίμασε ένα βίντεο-αφιέρωμα, αλλά και μια εκδήλωση στην οποία ο Ουκρανός σέντερ είχε την ευκαιρία να πει "αντίο", "ευχαριστώ" και στο "εις το επανιδείν", ανάμεσα σε δάκρυα και αναφιλητά.

Μεταξύ άλλων δήλωσε ότι: "Αυτό είναι το σπίτι μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της καρδιάς μου βρίσκεται εδώ". Και ότι "είναι μια δύσκολη στιγμή. Ήταν έξι υπέροχα χρόνια. Δεν μπορώ να περιγράψω το πως αισθάνομαι". Αλλά και ότι "κερδίσαμε τρόπαια, ζήσαμε σπουδαίες στιγμές. Είχαμε και άσχημα παιχνίδια, αλλά προσωπικά θα κρατήσω τις καλές αναμνήσεις. Ήμουν πολύ χαρούμενος εδώ, ελπίζω να ήσασταν κι εσείς" για να καταλήξει λέγοντας: "Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους εργάστηκαν στην ομάδα, που αποτελούν μια μεγάλη οικογένεια. Με βοήθησαν πολύ, γιατί ήθελαν να με βοηθήσουν από την πρώτη μου χρονιά".

Το λόγο πήρε και ο τζένεραλ μάνατζερ της ομάδας, Πάκο Ράγκα, που τόνισε: "Σ' αυτή την εκδήλωση αποχαιρετούμε έναν από μας. Ενσαρκώνει τις αξίες της Βαλένθια και αποτελεί την επιτομή της κουλτούρας της προσπάθειας, η οποία οδηγεί αυτό το κλαμπ. Σ' ευχαριστούμε για την αφοσίωση σου και για το γεγονός ότι πάντα έδινες τα πάντα για τη νίκη. Μας έδωσαν μερικά από τα καλύτερα σου χρόνια και ως αντάλλαγμα κέρδιζες την αστείρευτη υποστήριξη των οπαδών. Αποτελείς παράδειγμα για όλους".

Αλλά κι ο πρόεδρος, Βινθέντε Σόλα: "Σ' ευχαριστούμε για την αφοσίωση σου, την εργατικότητα και τον επαγγελματισμό σου. Αγάπησες την πόλη κι η πόλη αγάπησε εσένα. Ευχόμαστε τα καλύτερα και θέλουμε να ξέρεις ότι εδώ θα είναι πάντα το σπίτι σου κι η οικογένεια σου. Μας άφησες ανεξίτηλο σημάδι".

Λόγια συγκίνησης. Λόγια αληθινά. Από ανθρώπους που ξέρουν να εκτιμούν. Και κυρίως βρίσκουν τον τρόπο να το δείξουν.

Στην Ελλάδα; Η Ελλάδα είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Ο Φάνης τιμήθηκε στη Νέα Σμύρνη 20 χρόνια μετά την αποχώρηση του από την ομάδα. Ο Γκάλης πρόπερσι. Ο Γιαννάκης ποτέ. Ούτε ο Φασούλας. Ούτε ο Παπαλουκάς. Και πάει λέγοντας. Μόνο η γιορτή του Παναθηναϊκού για τον Αλβέρτη μου έρχεται στο μυαλό. Μόνο που μιλάμε για τον Αλβέρτη, τον άνθρωπο που έπαιξε όλη του τη ζωή στην ίδια ομάδα. Τον έναν στους χίλιους δηλαδή. Οι άλλοι παίκτες που συνδέθηκαν με τις ομάδες τους έφυγαν σαν κλέφτες. Ή έστω το πολύ πολύ με μια ανθοδέσμη, μια πλακέτα και ένα χλιαρό χειροκρότημα στο πρώτο παιχνίδι που επέστρεψαν ως αντίπαλοι.

Οι ρίζες του προβλήματος πολλές. Οι Έλληνες πάμε στο γήπεδο για να πανηγυρίσουμε τη νίκη της ομάδας μας. Οι παλιότεροι πήγαιναν στις εξέδρες για να δουν τους παίκτες. Τώρα, βλέπουμε τις φανέλες. Όχι αυτούς που τις φοράνε. Αυτοί είναι εφήμεροι. Πάνε και έρχονται. Παικταράδες όταν έρχονται και παλτά όταν φεύγουν. Είτε πρόσφεραν πολύ, είτε λίγο, είτε καθόλου. Λίγοι ξεφεύγουν. Αποκλειστικά αυτοί που δήλωσαν αιώνια αφοσίωση. Ο Παναθηναϊκός για παράδειγμα κατέβασε τη φωτογραφία με τον Παναγιώτη Γιαννάκη (μεταξύ άλλων ρέκορντμαν συμμετοχών στην Εθνική Ελλάδος) με το ευρωπαϊκό τρόπαιο του 1996, επειδή καθόταν στον πάγκο του Ολυμπιακού. Κάτι που φαντάζομαι ότι θα γινόταν αν τα στρατόπεδα ήταν διαφορετικά.

Δεν είναι όμως αυτός ο αθλητισμός. Στον αθλητισμό -όπως πρέπει να είναι ο αθλητισμός- ο ιδρώτας, το αίμα, η σαμπάνια και τα δάκρυα πάνω στη φανέλα δεν φεύγουν με το πλύσιμο. Ποτίζονται αιώνια. Γίνονται κομμάτι της. Αφήνουν ανεξίτηλο σημάδι, όπως είπε και ο πρόεδρος της Βαλένθια.

Δεν το έχουμε αυτό, πως να το κάνουμε. Δεν είμαστε έτσι. Δεν τιμούμε αυτούς που προσφέρουν. Παρά μόνο το παρών. Μόνο τη νίκη. Η Βαλένθια από την άλλη έκανε αυτό που έπρεπε. Έδωσε βήμα σε έναν άνθρωπο που φόρεσε τη φανέλα της για έξι χρόνια. Του έδωσε την ευκαιρία να φύγει όπως πρέπει να φεύγουν από μια ομάδα οι αθλητές. Όπου κι αν αποφασίσουν να πάνε στη συνέχεια. Τον ευχαρίστησαν, τον χειροκρότησαν, τον έκαναν να αισθανθεί όσο σημαντικός είναι.