Κακά τα ψέμματα. Η ήττα από τη Νιγηρία είναι ένα πολύ άσχημο αποτέλεσμα για την Εθνική Ελλάδος. Γιατί ο στόχος πάντα πρέπει να είναι η επόμενη διοργάνωση κι όχι το χρώμα του μεταλλίου. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα απέτυχε να ταξιδέψει στο Λονδίνο και γυρίζει ως θύμα μεγάλης, ίσως της μεγαλύτερης των τελευταίων ετών σε οποιαδήποτε διοργάνωση.

Κι όλα αυτά χάνοντας ένα παιχνίδι στο οποίο είχε το προβάδισμα για 37 λεπτά. Απέναντι σε μια ομάδα πολύ χειρότερη, που έδωσε μόλις 6 ασίστ και ως μοναδική τακτική είχε το ένας εναντίον ενός.

Κρίμα...

Το αποτέλεσμα, πάντως, πρέπει να μας κάνει να κατανοήσουμε δύο πράγματα: πρώτον πόσο καθοριστικό και κρίσιμο είναι το νοκ-άουτ παιχνίδι των προημιτελικών, καθώς σε όλη τη διοργάνωση ήταν το μοναδικό ματς που η Ελλάδα δεν είχε δεύτερη ευκαιρία να διορθώσει κάποιο λάθος (όπως κι έγινε) και δεύτερον πόσο σημαντικά είναι τα προηγούμενα κατορθώματα, τα μετάλλια, τα καλά πλασαρίσματα οι μεγάλες νίκες. Έτσι απλά για να μην τα έχουμε όλα σίγουρα και δεδομένα.

Εκτός μετά από 10 χρόνια

- Η Ελλάδα θα μείνει εκτός από μια μεγάλη διοργάνωση για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια ακριβώς. Συγκεκριμένα μετά τον αποκλεισμό από τη Γερμανία στην Αττάλεια είχε χάσει το... τρένο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2002 στην Ιντιανάπολις. Έκτοτε είχε συνεχόμενες παρουσίες σε Ευρωμπάσκετ, Μουντομπάσκετ και Ολυμπιακά τουρνουά.

- Η Ελλάδα χάνει για πρώτη φορά από αφρικανική ομάδα σε επίσημο ή φιλικό παιχνίδι! Οι υπολογισμοί ξεκινούν μετά το 1951 (είχαν προηγηθεί τέσσερις ήττες από την Αίγυπτο) και το κοντέρ είχε φτάσει το 26-0. Η γκέλα με τη Νιγηρία ήταν η πρώτη. Είχαν προηγηθεί άνετες νίκες απέναντι στην Ανγκόλα, στην Αίγυπτο, στην Ακτή Ελεφαντοστού, στην Αλγερία, στη Λιβύη, στο Μαρόκο, στη Νιγηρία, στη Σενεγάλη και στην Τυνησία.

Γιατί έχασε η Ελλάδα

Έπεσε θύμα της εξέλιξης του ματς... Το πιο δύσκολο πράγματα στο μπάσκετ είναι να διαχειριστείς την πίεση του φαβορί. Κι ο τρόπος που κύλησε το παιχνίδι ήταν ο χειρότερος για την ομάδα που "πρέπει" να κερδίσει. Είναι μπροστά σε όλο το παιχνίδι και στο 35' ξαφινικά βλέπει το ματς να πηγαίνει στο "Χ". Ξέρω τι λέτε τώρα που διαβάζετε, ότι δεν έπρεπε να έχουμε επιτρέψει το παιχνίδι να εξελιχθεί έτσι. Συμφωνώ. Αλλά μπάσκετ παίζουμε, όχι σκάκι. Οι παίκτες δεν είναι ξύλινα άψυχα πιόνια.

Γιατί έχασε 17 αμυντικά ριμπάουντ, επιτρέποντας στους Νιγηριανούς που είχαν για σήμα-κατατεθέν τις κακές επιλογές, να κάνουν περισσότερες επιθέσεις (με τη... μπακαλίστικη μέθοδο η Ελλάδα είχε 63 προσπάθειες κι οι Αφρικανοί είχαν 78) και σε πολλές περιπτώσεις να σκοράρουν κάτω από το καλάθι μετά από ένα από τα αγαπημένα τους μαρκαρισμένα σουτ.

Γιατί νικήθηκε κατά κράτος σε προσωπικές μάχες. Οι Νιγηριανοί έγιναν πραγματικά επικίνδυνοι όταν άρχισαν να "τρυπάνε" την άμυνα από την κορυφή της ρακέτας. Η περιφερειακή άμυνα δεν ήταν καθόλου καλή, ακόμη κι από παίκτες υπεράνω... υποψίας στο συγκεκριμένο κομμάτι.

Γιατί επιβεβαιώθηκε ο φόβος ότι είναι αδύναμη αμυντικά στο "5". Οι περισσότεροι στέκονται στην παρουσία μόνο δύο σέντερ. Ήταν ένα ρίσκο, όμως, του Ηλία Ζούρου για να χωρέσει τρία "4άρια" και να πάρει στο τουρνουά τόσο τον Μπράμος, όσο και τον Βασιλειάδη. Δεν νομίζω ότι φταίνε τα πρόσωπα, ή αυτή η επιλογή. Θα σταθώ, όπως είχα κάνει και όταν βγήκαν τα ονόματα στην απουσία του Κώστα Κουφού, ενός παίκτη ύψους 2.15 που ρίχνει ξύλο και γεμίζει τη ρακέτα.

ΥΓ. Αν το "κράξιμο προπονητή" ήταν ολυμπιακό σπορ, δεν θα παίρναμε ποτέ μέρος σε προλυμπιακό. Θα είχαμε κάνει τατουάζ το χρυσό μετάλλιο στο στήθος. Η ευθύνη βαραίνει όλους (παίκτες, προπονητές, διοικηση) ανεξαιρέτως.

ΥΓ2 Δεν χρειάζεται να γινόμαστε παραπάνω σκληροί από ότι πρέπει. Όπως και πέρσι -έτσι και φέτος- η Ελλάδα βρίσκεται σε φάση ανανέωσης. Και το "για λίγο καιρό ξαποσταίνει" κάποτε θα ερχόταν. Αυτή είναι η νομοτέλεια του πράγματος.