Το παραδέχομαι: κάθε νίκη του Αμαρουσίου μου προκαλεί "κατάθλιψη". Κάθε ροζ φύλλο που βάζει στην τσέπη του ο Βαγγέλης Αλεξανδρής είναι κι ένα χτύπημα στο γόητρο του ελληνικού μπάσκετ.

Όταν η ομάδα που έχασε παίκτες-προπονητή λίγο πριν τον προκριματικό της Ευρωλίγκα και "σχηματίστηκε" λίγο πριν το τζάμπολ είναι... για πλάκα 3η στο πρωτάθλημα, μπορούμε να καταλάβουμε πολλά για το επίπεδο της Α1.

Αυτό δεν πρέπει να μειώνει καθόλου την αξιέπαινη -και δίκαιη όπως φαίνεται βάσει αποτελεσμάτων και διάρκειας- πορεία του Αμαρουσίου. Μάγκες είναι που καταφέρνουν με ένα μισθό και κάτι να είναι... χαλαρά μόνοι 3οι.

Κοιτώντας τη γενικότερη εικόνα, όμως, η (νέα) εξαιρετική πορεία του Αμαρουσίου (που οφείλεται σε μεγάλο ποσοστό στον Ντάλιμπορ Μπάγκαριτς - αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία) προκαλεί έντονο προβληματισμό. Για τους άλλους...

Θα πει κανείς τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουν όλες οι ομάδες. Ο Ίκαρος κι ο Πανιώνιος που πληρώνουν είναι οι εξαιρέσεις του "κανόνα". Οι υπόλοιποι; Ετοιμάζονται να διαλύσουν.

Ο Ηρακλής έκανε την αρχή, η ΑΕΚ είναι ομάδα-φάντασμα, στον ΠΑΟΚ έρχονται μαζικές αποχωρήσεις, στην Καβάλα η γκρίνια δίνει και παίρνει, στη Ρόδο το οικονομικό πρόβλημα αρχίζει να γίνεται αισθητό, την ώρα που Πανελλήνιος και Άρης κάνουν (αγωνιστικά) ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Το Eurocup τους μάρανε κατά τα άλλα...

Το χειρότερο είναι ότι τώρα είναι πλέον αργά. Όταν στο μπάσκετ μπήκαν του κόσμου τα χρήματα τα τελευταία χρόνια (όχι μόνο τη χρυσή δεκαετία του '90, αλλά και προσφάτως με την "αντεπίθεση" του Ολυμπιακού) και... χάθηκαν χωρίς να επενδυθούν σωστά, δεν φταίει κανείς άλλος από τους ίδιους του ανθρώπους του μπάσκετ.

Τώρα με μηδενικά έξοδα λόγω οικονομικής κρίσης (αφορμή κι όχι αιτία) πως να ορθοποδήσει το άθλημα; Εκτός αν νομίζει κανείς ότι η χρηματική μετάγγιση από το Κατάρ θα σώσει τα πράγματα. Προσωρινή λύση, αν μπορεί κανείς να την πει "λύση".

Κατά τη γνώμη μου ευθύνεται το προϊόν. Πως πλασάρουν οι ομάδες το μπάσκετ; Τι κάνουν για να προσελκύσουν περισσότερο κόσμο. Γιατί κακά τα ψέμματα πληρώνεσαι αυτό που πουλάς. Τόσο καιρό δινόντουσαν τεράστια ποσά χωρίς αντίκρυσμα. Δηλαδή πως μπορεί μια ομάδα που έχει μικρή τηλεθέαση και μαζεύει 500 άτομα στο γήπεδο να δίνει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε έναν παίκτη; Το λογιστικά δεν βγαίνουν...

Τώρα το άθλημα καλείται να βρει το δρόμο προς την ανάκαμψη με άδειες τσέπες, με ένα "κακό" προϊόν και με κόντρα συνθήκες λόγω κρίσης.

Με τα ψέμματα, όμως, δουλειά δεν γίνεται. Πρώτα θα πρέπει οι ομάδες να τακτοποιηθούν, να οργανωθούν και να δουν το θέμα σοβαρά και μετά να ανακάμψουν.

Δεν μπορεί π.χ στην ΑΕΚ να μην έχουν μαντήλι να κλάψουν και να "καίγονται" το καλοκαίρι να πάρουν τον Γκράντι. Δεν μπορεί στον Άρη να ασχολούνται μόνο με την πώληση του Χρυσικόπουλου και στην πιο μέτρια χρονιά της ιστορίας τους να μην τον βάζουν να παίζει περισσότερο από ένα δεκάλεπτο. Τα παραδείγματα είναι τυχαία, τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό γιατί συνολικά όλες οι ομάδες της Α1 (πάντα με εξαίρεση τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό) έχουν τα δικά τους μαύρα χάλια.

Κι ας ενοχλούνται από τη γενίκευση ο Πανιώνιος που παρουσιάζει μια οργάνωση και μια προοπτική (συγκεντρώνοντας αρκετούς νέους παίκτες κοιτάζει και μακρύτερα από την τρέχουσα σεζόν) κι ο Ίκαρος Καλλιθέας που ποντάρει στην "τρέλα" του Αγγελόπουλου.

Συνολικά μιλάμε για ένα πρωτάθλημα με ξένους που παλιότερα δεν θα τολμούσαν να πατήσουν στην Α1 και απρόσμενους πρωταγωνιστές. Π.χ ο Ντικούδης έπαιζε πέρσι λίγο στον Άρη και φέτος βάζει τους αντιπάλους στα καλάθια. Ο Ταπούτος κι ο Τσιάρας από τον πάγκο του ΠΑΟΚ έχουν γίνει τα πρώτο βιολιά του Άρη και του Πανιωνίου αντίστοιχα. Και μπράβο τους!

Το επίπεδο, όμως, έχει πέσει κατακόρυφα. Η ποιότητα των αγώνων είναι πολύ χαμηλή, σε τέτοιο σημείο που οι ομάδες της Α1 πρέπει να είναι ευχαριστημένες που σε ένα παιχνίδι μπάσκετ κερδίζει πάντα κάποιος, γιατί κανονικά έπρεπε να χάνουν κι οι δύο.