Οι συζητήσεις που κάναμε παλιά μετά τα μονά, ή στον καφέ, τώρα έχουν γίνει posts στο facebook, πικρόχολα tweets και άδικα/άστοχα σχόλια κάτω από τα άρθρα. Μόνο μούντζες στο instangram δεν βάζουμε ακόμη, αλλά που θα πάει θα φτάσουμε στην απόλυτη δικαίωση του "Βρώμικου Χάρι" (μεγάλη η χάρη του), που είχε πει ότι πιο σωστό έχει ειπωθεί ποτέ για την γνώμη του καθενός.

Το διάστημα που η Εθνική έχασε τον κινητήριο μοχλό της, κέρδισε με εμφατικό τρόπο την Τουρκία παίρνοντας εκδίκηση για τα 400 χρόνια σκλαβιάς και την εισβολή του "Σουλεϊμάν" στην καθημερινότητα μας, ο Τρινκέρι "έδωσε" το ματς στους συμπατριώτες του και χάσαμε από τους "ξυλοκόπους" Φινλανδούς (που έχουν βέβαια τέσσερις παίκτες με εμπειρία από την Ευρωλίγκα, αλλά αυτό έχει μικρή σημασία), έχουν γραφτεί/ακουστεί τα πάντα.

Αποδέκτης ήταν κυρίως ο Αντρέα Τρινκέρι, ο εύκολος στόχος δηλαδή, επειδή είναι α) ο προπονητής β) το όνομα του δεν τελειώνει σε -ιτς, το ότι η μητέρα του είναι από την Κροατία δεν έχει μεγάλη σημασία γ) λέει ωραίες ατάκες και είναι επικοινωνιακός δ) είναι χοντρός... Από τα πυρά δεν γλίτωσαν, βέβαια και αρκετοί παίκτες, που επειδή έκαναν ένα (ή παραπάνω) άσχημα παιχνίδια θα έπρεπε να είχαν κοπεί για να έρθουν άλλοι στη θέση τους.

Το παρακάτω κείμενο δεν έχει στόχο την υπεράσπιση του Ιταλού τεχνικού. Έχει κάνει τις επιλογές του, πήρε το ρίσκο του με τους λιγοστούς γκαρντ στη 12άδα και θα κριθεί μετά το τέλος του τουρνουά, όπως και όλα τα μέλη της ομάδας για τη θέση και κυρίως την εικόνα που θα παρουσιάσει στη συνέχεια της διοργάνωσης η Ελλάδα. Τι είναι το παρακάτω κείμενο; Μια έκφραση της απλής μπασκετικής λογικής, που έχει να κάνει με την ερμηνεία του τι σημαίνει "12ος παίκτης σε μια ομάδα μπάσκετ". Ή και 11ος. Ή και 10ος.

Ας το πάρουμε από την αρχή. Δώδεκα παίκτες σε έναν αγώνα παίζουν μόνο στο μίνι. Λόγω κανονισμού. Άντε και στα all-star game. Πουθενά αλλού. Υπάρχουν προπονητές που λόγω φιλοσοφίας, ή γεμάτου ρόστερ παίζουν με μεγάλο rotation. Χρησιμοποιούν αρκετούς παίκτες α) γιατί μπορούν β) γιατί θέλουν να έχουν φρέσκια ομάδα στην άμυνα γ) γιατί δίνουν σε ορισμένους συγκεκριμένες αποστολές. Αυτό στην αρχή της χρονιάς, γιατί όσο τα ματς πλησιάζουν στο τέλος, ο χρόνος μοιράζεται σε λιγότερους παίκτες.

Σε ένα μεγάλο τουρνουά είναι αδύνατο μια ομάδα να παίζει παιχνίδια με μεγάλη σημασία και να χρησιμοποιεί όλους τους παίκτες. Κατά αυτόν τον τρόπο δεν θα βρει κανείς ρυθμό. Οπότε ένας ομοσπονδιακός τεχνικός έχει στο μυαλό του να "φτιάξει" μια ομάδα με συγκεκριμένο rotation: να παίζει αυτός πρώτος, αυτός δεύτερο και αυτός όταν χρειάζεται. Ή καθόλου.

Αυτή είναι η ερμηνεία του "0-7", φράση με την οποία δικαιολόγησε ο Τρινκέρι την επιλογή του Καββαδά αντί του Βουγιούκα. Να παίζει δηλαδή από μηδέν εως 7 λεπτά. Τα ίδια θα έπαιζε οποιοσδήποτε παίκτες είχε επιλεχτεί. Είτε ήταν γκαρντ, είτε φόργουορντ, είτε ψηλός. Γιατί αν τρεις παίκτες μοιράζονται και τα 40 λεπτά μιας θέσης όπως είναι αυτή του σέντερ (οι γκαρντ μπορούν να παίζουν στο "1", στο "2" ακόμη και στο "3", οι φόργουορντ προσαρμόζονται επίσης σε δύο θέσεις), τότε δεν θα μπορέσει κανείς να παίξει καλά. Δεν πρόκειται για play-station, που ο παίκτης μπαίνει και παίζει. Δεν είναι κομπιούτερ, αλλά άνθρωποι.

Μετά τις ήττες πάντες (πολλές φορές και τις νίκες) έρχεται η γνωστή καφενιακή λογική του "ο καλύτερος παίκτης είναι αυτός που δεν παίζει". Όπως το μήνυμα που ερχόταν στις εκπομπές "Super Basket Ball" στα παιχνίδια της Ευρωλίγκας, ή στους τελικούς της Α1. "Γιατί δεν βάζει ο Ομπράντοβιτς τον Λόγκαν", "Γιατί δεν βάζει ο Πεδουλάκης τον Γιαννόπουλο", "Γιατί δεν βάζει ο Μπαρτζώκας τον Γκετσεβίτσιους";

Δηλαδή αυτοί (που είναι και η δουλειά τους -την οποία κάνουν 20 χρόνια) δεν ξέρουν και ξέρουμε εμείς καλύτερα;

Πίσω στο θέμα μας, όμως κι ας το αναλύσουμε περισσότερο:

Ο 12ος, συχνά ο 11ος και πολλές φορές ακόμη και ο 10ος παίκτης μιας ομάδας παίζουν λίγο. Οπότε αυτός είτε ήταν ο Παππάς, ο Κατσίβελης, ο Βουγιούκας, ή ο Βασιλειάδης θα είχε περιορισμένο ρόλο. Με τη διαφορά ότι λόγω του τραυματισμού του Σπανούλη, προέκυψε κενό στην περιφέρεια, το οποίο θα κάλυπτε αυτός ο παίκτης. Από την άλλη αν είναι μια φορά ρίσκο για μια ομάδα να ταξιδέψει σε διοργάνωση με τέσσερις γκαρντ, είναι 10 φορές ρίσκο να πάει με δύο σέντερ, ειδικά από τη στιγμή που ο ένας δεν είναι και κλασσικός τέτοιος (Μαυροκεφαλίδης). Γιατί αυτό;

α) οι ψηλοί είναι ευάλωτοι σε φάουλ. Λόγω μεγέθους είναι αυτοί που συνήθως κλείνουν τους διαδρόμους και αναχαιτίζουν τα πικ-εν-ρολ. Εκτός από τη φθορά του προσωπικού τους αντιπάλου, βλέπουν όλο το παιχνίδι πιο γρήγορους παίκτες να κατευθύνονται κατά πάνω τους, ή προσπαθούν να κάνουν κοψίματα ψηλά στη στεφάνη. Για αυτό και συνήθως χρεώνονται με περισσότερα φάουλ.

β) Κουράζονται περισσότερο. Ένας ψηλός δύσκολα μπορεί να βγάλει 30 λεπτά ακόμη κι αν είναι ο Κάιλ Χάινς (ένας αθλητικός παίκτης του 1.96). Οι περισσότερο είναι βαριά κορμιά, τρέχουν μεγαλύτερο μέρος του γηπέδου (από τελική γραμμή σε τελική γραμμή), παλεύουν για μια θέση στο Post (το πιο κουραστικό πράγμα στο μπάσκετ), τρέχουν να κάνουν σκριν, ρολάρουν γρήγορα, πηγαίνουν στο ριμπάουντ και ξανά από την αρχή.

Οπότε όχι. Δεν γινόταν να πάμε με δύο σέντερ. Ο 12ος παίκτης της Εθνικής θα ήταν ή ο Βουγιούκας, ή ο Καββαδάς. Εδώ, όμως, δεν αξίζει να αναφερθούμε εκτενώς για τους λόγους που ο νεαρός του Πανιωνίου, ήταν προτιμότερη επιλογή από τον άσο της Ούνιξ Καζάν. Αυτό που μας νοιάζει είναι ότι όταν χάνει μια ομάδα, δεν μπορούμε να στεκόμαστε στο ποιος είναι ο 12ος παίκτης. Δηλαδή το πρώτο πράγμα που πρέπει να μας απασχολεί σε ένα κακό αποτέλεσμα είναι το ποιος παίκτης δεν θα έπαιζε ή θα έπαιζε για μερικά λεπτά; Ας είμαστε σοβαροί...

Θέλετε να το αναλύσουμε περισσότερο; Ας το αναλύσουμε:

• Από τις 24 ομάδες του τουρνουά καμία ΚΑΜΙΑ καμία ΚΑΜΙΑ ομάδα δεν χρησιμοποίησε και τους 12 παίκτες σε όλα τα παιχνίδια.
• Η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο rotation από όλες τις άλλες χώρες, με τον προτελευταίο παίκτη σε χρόνο συμμετοχής (Φώτση) να παίζει 12 λεπτά το παιχνίδι.
• Καμία ομάδα δεν είχε σταθερά 12 παίκτες στο rotation. A, έστω θέλετε και αποδείξεις ε; Ορίστε:

Ελλάδα: Ο Καββαδάς έπαιξε σε δύο παιχνίδια, οκτώ λεπτά συνολικά.

Βέλγιο: Έπαιζε με 11 παίκτες. Ο Ντρίεσεν αγωνίστηκε συνολικά 23 λεπτά, πατώντας παρκέ μόνο στα τρία από τα πέντε ματς της ομάδας του.

Βοσνία: Έπαιξε με 9 παίκτες. Ο Σινάνοβιτς έπαιξε συνολικά 4 λεπτά και ο Μπάβσιτς λιγότερο από 5 κατά μέσο όρο. Ο Πάσαλιτς αγωνίστηκε σε ένα παιχνίδι.

Κροατία: Έπαιξε με 9 παίκτες. Οι Ντέλας έπαιξαν 10 λεπτά και οι δύο. Συνολικά. Ο Άντριτς αγωνίστηκε μόλις σε δύο αγώνες και σ' αυτούς για 7 λεπτά. Αυτό σημαίνει ότι στα τρία από τα πέντε παιχνίδια ο Ρέπεσα εμπιστεύτηκε μόνο εννέα παίκτες.

Τσεχία: Έπαιξε με 10 παίκτες. Οι Σβρντλικ (5 λεπτά συνολικά) και Κούντλατσεκ (10 λεπτά συνολικά) είχαν ελάχιστη συμμετοχή.

ΠΓΔΜ: 'Επαιξε με εννέα παίκτες. Στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια οι Σοκόλοφ, Κοστόσκι και Γκουρόφσκι δεν είχαν πατήσει παρκέ. Αγωνίστηκαν μόνο στο τελευταίο και αδιάφορο ματς.

Φινλανδία: Έπαιξε με δέκα παίκτες. Δύο ματς μόνο ξεντύθηκε ο Νίκιλα (17 λεπτά συνολικά), ενώ ο Άχονεν είχε λιγότερο από 5 λεπτά μέσο όρο, χωρίς να ακούσει το όνομα του από τον προπονητή και στις πέντε αναμετρήσεις του πρώτου γύρου.

Γαλλία: Έπαιξε με 11 παίκτες. Ο Καχουντί αγωνίστηκε σε τρία παιχνίδια, αυτά που η Γαλλία κέρδισε εύκολα. Και δεν υπολογίζεται ο Πετρό που συνήθως μετρούσε 3λεπτα.

Γεωργία: Έπαιξε με 10 παίκτες. Ο Πκχάτζε ίδρωσε τη φανέλα του για 5 λεπτά συνολικά, ενώ ο Μετρεβέλι αγωνίστηκε μεν 21 λεπτά, αλλά τα 16 ήταν σε ένα ματς "πολλά-με-λίγα", κόντρα στην Ισπανία.

Γερμανία: Έπαιξε με 11 παίκτες. Ο Σέιφερθ έγραψε 6 λεπτά συμμετοχής (σε δύο παιχνίδια). Μικρό ρόλο είχε και ο Τάντα (κάτω από 6 λεπτά κατά μέσο όρο), αλλά υπολογίζεται μέσα στο rotation.

Μ. Βρετανία: Έπαιξε με 11 παίκτες, καθώς ο Φρέιζερ μπήκε μόνο σε έναν αγώνα και σ' αυτόν για τέσσερα λεπτά.

Ισραήλ: Έπαιξαν με 10 παίκτες. Κι αν ο Τάιους είναι ειδική περίπτωση (λόγω τραυματισμού) αγωνίστηκε σε δύο παιχνίδια για 16 λεπτά συνολικά, δεν ισχύει το ίδιο για τον Χανότσι που είχε λιγότερα από τέσσερα λεπτά στο παρκέ σε κάθε αγώνα.

Ιταλία: Έπαιξε με 9 παίκτες. Ο Βιτάλι είχε πολύ μικρό ρόλο (30 λεπτά στα 5 ματς), ο Ντέινερ ξεντύθηκε μόνο σε 3 αναμετρήσεις, ενώ ο Μάγκρο συνολικά αγωνίστηκε 3 λεπτά.

Λετονία: Έπαιξε με 11 παίκτες, καθώς ο Μπέρζινς πάτησε παρκέ για 6 λεπτά αθροιστικά.

Λιθουανία: Έπαιξε με 11 παίκτες. Είναι η μοναδική ομάδα που είχε και τους 12 παίκτες με αρκετά λεπτά συμμετοχής, με τον Γιαβτόκας να έχει τα λιγότερα (8 λεπτά). Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Καζλάουσκας έπαιζε με 12 παίκτες. Αντίθετα αυτό που έκανε ήταν να βάζει σε κάθε ματς έναν στον πάγο. Με το Μαυροβούνιο ο Πότσιους ήταν αυτός που δεν ακούμπησε. Με τη Λετονία ο Γιαβτόκας. Με την ΠΓΔΜ ο Κουζμίνσκας.

Μαυροβούνιο: Έπαιξε με 10 παίκτες. Οι Ντάσιτς και Μπάκιτς έπαιξαν μόνο σε 2 ματς. Και οι δύο από 14 λεπτά.

Πολωνία: Έπαιξε με 10 παίκτες. Ο Τσιλίνκσι πάτησε παρκέ συνολικά 10 λεπτά και ο Χρίτσανιουκ 16.

Ρωσία: Το πιο περίεργο rotation. Στην πρεμιέρα έπαιξε με 2 παίκτες. Κόντρα στην Ελλάδα είχε δύο DNP (Did Not Play), με τη Σουηδία άλλο ένα, με τη Φινλανδία δύο (παρότι παίχτηκαν δύο παρατάσεις) και με την Τουρκία τρία.

Σερβία: Έπαιξε με 10 παίκτες. Ο Νεμάνια Κρστιτς είχε ελάχιστη συμμετοχή (11 λεπτά σε δύο ματς), το ίδιο και ο Στίματς (14 λεπτά σε δύο ματς).

Σλοβενία: Έπαιξε με 11 παίκτες. Ο Σλόκαρ είχε το ρόλο του 12ου παίκτη έχοντας συμμετοχή μόνο σε τρία ματς.

Ισπανία: Έπαιξε με 11 παίκτες, καθώς ο Χερμάν Γκαμπριέλ είχε μικρό ρόλο (κάτω από 5 λεπτά), παρότι κέρδισαν τα τέσσερα από τα πέντε ματς πολύ εύκολα.

Σουηδία: Έπαιξε με 11 παίκτες. Παρότι τα περισσότερα ματς κρίθηκαν με μεγάλες διαφορές (Ελλάδα, Ιταλία και υπέρ τους με τη Ρωσία), ο Γκάντεφορς έπαιξε μόνο σε τρία από τα συνολικά πέντε.

Τουρκία: Έπαιξε με 10 παίκτες. Ο Τάνιεβιτς εμπιστεύτηκε τον Μπαλμπάι μόνο σε τρία ματς, ενώ ο Μπατούκ αγωνίστηκε στα δύο τελευταία ματς της διοργάνωσης, που ήταν και αδιάφορα.

Ουκρανία: Έπαιξε με 10 παίκτες. Ο Πουστόβγι είχε τη μικρότερη συμμετοχή από όλους τους παίκτες της διοργάνωσης, μόλις ένα λεπτό, ενώ σε ένα ματς (για 4΄) έπαιξε ο Γκιλέμποφ.

Τελικά ο 12ος παίκτης στο μπάσκετ είναι το ίδιο μύθος όσο είναι και ο 12ος παίκτης στο ποδόσφαιρο.