To "αιώνιο" ΣουΚου πέρασε κι άφησε πίσω του ένα ενδιαφέρον ποδοσφαιρικό παιχνίδι* με... ξενέρωτο αποτέλεσμα κι ένα ξενέρωτο μπασκετικό παιχνίδι με ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Γιατί μπορεί το ματς του ΟΑΚΑ να ήταν μέτριο, αδιάφορο και "χλιαρό", ωστόσο η διαφορά των 4 πόντων αφήνει ανοιχτή την υπόθεση πρωτιά για Παναθηναϊκό

*Όσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει ένας ποδοσφαιρικός αγώνας.

Γενικότερα δεν χωράει αμφιβολία για τους πρώτους χαρακτηρισμούς του ντέρμπι. Η αναμέτρηση δεν είχε... πολλά-πολλά. Οι "πράσινοι" είχαν το προβάδισμα στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα κι οι φιλοξενούμενοι περιορίστηκαν σε τρεις έντονες -αλλά χωρίς διάρκεια- αντεπιθέσεις. Η πρώτη χάρις στον Πρίντεζη στην αρχή της δεύτερης περιόδου, η δεύτερη στο δεύτερο ημίχρονο (έργω Παπαδόπουλου και Σπανούλη) και η τρίτη στο τελευταίο λεπτό όταν η διαφορά από τους 9 πόντους κατέληξε στους 4.

Πέρα από αυτό έγιναν 39 λάθη (ρεκόρ στα ντέρμπι των τελευταίων 10 ετών), 6 στα 7 "ερυθρόλευκα" τρίποντα κατέληξαν στο σίδερο, ο Μάικ Μπατίστ ήταν από τις ελάχιστες φορές στην καριέρα του non-factor σε ντέρμπι και γενικότερα υπήρχε φτωχό θέαμα και ελάχιστη ποιότητα. Προσοχή: δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι ένα παιχνίδι 105-100 είναι απαραίτητα θεαματικό. Κι η άμυνα έχει την ομορφιά της. Απλά το βράδυ της Κυριακής... κάτι έλειπε.

Πέραν τούτου, που θα ξεχνιόταν ούτως ή άλλως, η ουσία που μένει είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει τη δυνατότητα στη ρεβάνς του ΣΕΦ να καλύψει μια μικρή διαφορά (4) για να αποκτήσει το πλεονέκτημα της έδρας, καθώς λαμβάνουμε ως δεδομένο ότι οι "αιώνιοι" θα γνωρίσουν ελάχιστη αντίσταση στα υπόλοιπα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος. Εδώ που τα λέμε μια πρώτη ματιά μόνο η Νέα Σμύρνη ή κατάμεστη Πυλαία θα μπορούσαν να τους δυσκολέψουν.

Ας περάσουμε τώρα σε τρία στοιχεία κλειδιά που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο για να δούμε αυτά που είδαμε...

• Ο Παναθηναϊκός αποδείχτηκε πολυπρόσωπος σε ότι αφορά την επιθετική στρατηγική του. Χρονικά δημιούργησε ρήγματα με τον Καλάθη, εκμεταλλεύτηκε την εκτελεστική ικανότητα του "Σάρας", έβαλε τη μπάλα στον Διαμαντίδη, προκάλεσε φθορά με τον Βουγιούκα, ξανα-χτύπησε με τον Διαμαντίδη, βρήκε λύσεις στο πρόσωπο του Σάτο, επέμεινε στο inside game (Μάριτς-Βουγιούκας) και πήρε πόντους από τον "φρέσκο" Λόγκαν (έπαιξε μόνο στα τελευταία 11 λεπτά).

Κι είναι σίγουρα επιτυχία για το "τριφύλλι" ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν 4-5 παίκτες που μπορούν να χαρακτηριστούν "καθοριστικοί" για τη νίκη. Αν έπρεπε να επιλεχθεί αυστηρά ένας ίσως αυτός να είναι ο Ίαν Βουγιούκας, που νίκησε σχεδόν σε όλες τις μάχες, κέρδισε 10 φάουλ (!!!), έβγαλε εκτός ματς τον Παπαδόπουλο, πέτυχε 10 πόντους και αποτέλεσε το αποκούμπι στην επίθεση όταν εν μέσω "τρικυμίας" χρειαζόταν μια ξεκούραστη λύση στο low-post.

• Η διαφορά στα ποσοστά. Ο Ολυμπιακός είχε 14% στα τρίποντα. Ο Παναθηναϊκός έκανε πολύ λιγότερα (γιατί αυτό τον ανάγκασε με την άμυνα που επέλεξε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς) κι είχε 50%. Οι "ερυθρόλευκοι" για ένα ακόμη παιχνίδι ξεκινούν το παιχνίδι υπερβάλλοντας στα σουτ τριών πόντων. Η άμυνα ζώνης (3-2) των "πρασίνων" τους έδωσε ευκαιρίες για να σουτάρουν, αλλά με τέτοιο ποσοστό είναι δύσκολο μια ομάδα να διεκδικήσει μια εκτός έδρας νίκη. Είναι χαρακτηριστικό το 1/14 του πρώτου ημιχρόνου, καθώς και το 2/12 που είχαν συνολικά Σπανούλης, Κέσελι και Άντιτς.

• Το παιχνίδι κρίθηκε στην αποτελεσματικότητα στην άμυνα. Ο Παναθηναϊκός στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα απαγόρευσε στον αντίπαλο του το "εύκολο καλάθι". Δεν γίνεται λόγος αποκλειστικά για αιφνιδιασμούς (είδος υπό εξαφάνιση σε ντέρμπι), αλλά στις φάσεις που μια ομάδα σκοράρει χωρίς μεγάλο κόπο και χωρίς να εξαντλήσει όλα τα δευτερόλεπτα της επίθεσης. Ο Ολυμπιακός με τον Σπανούλη να σκοράρει κυρίως μέσω της γραμμής των προσωπικών (δύσκολα δηλαδή), είχε ουσιαστικά ορθολογικό τρόπου παιχνιδιού μόνο με τον Παπαδόπουλο στο παρκέ. Με ζον-πρες (καθυστέρησης) και ζώνη 3-2 ο Παναθηναϊκός μπέρδεψε στο πρώτο ημίχρονο τον αντίπαλο, αναχαίτισε τον Σπανούλη και κατάφερε να επιβάλει το δικό του τέμπο.

Ο Πρίντεζης, αλλά κι ο Λούκας σκόραραν με προσωπικές -κυρίως- ενέργειες, ο Γκετσεβίτσιους δεν βρήκε σουτ (είναι άλλωστε αποκλειστικά εκτελεστής και καθόλου δημιουργός) κι ο Χάινς δεν μπήκε ποτέ στο κλίμα του αγώνα. Χωρίς τον "Λάζο" δεν υπήρχε σημείο αναφοράς μες στη ρακέτα και έτσι ο Ολυμπιακός γινόταν μονότονος. Φάνηκε ξανά ότι μόνο ο... Σπανούλης μπορούσε να κερδίσει το ντέρμπι. Κάτι που δεν έγινε.

• Τέλος ο βασικότερος λόγος που ο Ολυμπιακός γνώρισε την ήττα είναι η αδυναμία του να "προστατεύσει" το καλάθι του. Έδειξε -για ένα ακόμη παιχνίδι- ευάλωτος μες στη ρακέτα. Δεν έκοψε σουτ (παρά μόνο δύο λέι-απ του Καλάθη στο τελευταίο 3λεπτο), δεν αλλοίωσε προσπάθειες, δεν "φόβισε" με λίγα λόγια. Αυτό είναι ένα στοιχείο που διαφοροποιεί τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη όπως είναι η Μπαρτσελόνα ή η ΤΣΣΚΑ, που σε κάθε προσπάθεια για διείσδυση τη μπάλα σκεπάζουν 4-5 χέρια που "κρύβουν" το καλάθι.

Ο Ολυμπιακός από την άλλη δέχτηκε πολλούς πόντους (κυρίως από πικ-εν-ρολ) είτε με λέι-απ (Καλάθης, Διαμαντίδης), είτε από ενδιάμεσο σουτ (Λόγκαν, Γιασικεβίτσιους). Η αμυντική τακτική δηλαδή των Πειραιωτών αρχικά να γίνουν "αλλαγές" σε όλα τα σκριν στη μπάλα (για αυτό άλλωστε ξεκίνησε ο Χάινς), χτυπήθηκε και στα δύο μις-ματς, δηλαδή τόσο μες στο καλάθι με κερδισμένα φάουλ, όσο και στην περιφέρεια με διεισδύσεις των "κοντών".

Στη συνέχεια ο Ολυμπιακός επέστρεψε στη συνηθισμένη τακτική του (άρνηση στα σκριν), αλλά και πάλι δεν κατάφερε να βελτιώσει την άμυνα των ψηλών του (Παπαδόπουλος, Χάινς, Γλυνιαδάκης).

Το λένε και τα μπασκετικά κλισέ. Η ρακέτα είναι το σπίτι σου. Οπότε και το στεφάνι σου, πρέπει να το... τιμάς. Και να το προστατεύεις.

Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Αφήστε σχόλιο με την άποψη σας. Για ερωτήσεις και ανταλλαγή απόψεων υπάρχει και το @Stefanos_Rose στο Twitter.