Στο 102ο χιλιόμετρο του Σινικού τείχους στην πέτρα που βρίσκεται κάτω-κάτω είναι χαραγμένο το παλιό απόφθεγμα σοφίας του κινεζικού λαού: "ΚΑΝΕ ΣΩΣΤΟ ΦΑΟΥΛ". Πιθανότατα από κάποιο πρόγονο του Γιάο Μινγκ.

Γιατί τελικά στο μπάσκετ το ένα σωστό φάουλ μπορεί να αποδειχτεί το ίδιο σημαντικό με ένα τρίποντο. Ή ένα λέι-απ, όπως αυτό του Μπράουν. Άλλωστε το φάουλ μπορείς να το ελέγξεις, ενώ για το σουτ παίζουν ρόλο και άλλοι παράγοντες και κοσμικές δυνάμεις.

Για αυτό και οι Κινέζοι έχουν στην πραγματικότητα μια παροιμία που λέει όλη την αλήθεια για τη ζωή: μην στενοχωριέσαι για αυτά που δεν μπορείς να αλλάξεις, ούτε να στενοχωριέσαι για αυτά που μπορείς να αλλάξεις".

Ό,τι καταλληλότερο για το γεμάτο από κάθε άποψη ματς της Παρασκευής . Ανεξάρτητα της έκβασης της ένστασης η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να ασχοληθεί με αυτά που μπορούν να αλλάξουν και όχι με τα παιχνίδια της μοίρας που τον φέρνουν στο 1-3 στο Top-16.

Σε αυτό στάθηκε, άλλωστε και ο Γιώργος Μπαρτζώκας μετά το ματς. Στα λάθη που έκανε η ομάδα του και έδωσε την ευκαιρία στη Σιένα να διεκδικήσει τη νίκη σε ένα φινάλε στο οποίο "έγιναν όλα" για να χάσουν οι Πειραιώτες. Δεν μιλάμε για μια ή δύο φάσεις, αλλά για μια αλυσιδωτή αντίδραση από κακές και άτυχες στιγμές.

Από την αρχή; Δεν έγινε φάουλ στον Ρες που μειώνει με κάρφωμα στους 3 πόντους. Κατά λάθος φάουλ της Σιένα, με τον Μπάνκι να διαμαρτύρεται γιατί ήθελε άμυνα. Ο Λο βγαίνει αμαρκάριστος μετά την επαναφορά, αλλά αστοχεί σε μια προσπάθεια που ακόμη και στο replay νομίζεις ότι θα μπει, ο Άντιτς προσπαθεί να κάνει φάουλ "χαμηλά" στον Μπράουν και τελικά τον στέλνει στη γραμμή για τρεις βολές. Ο πρώτος σκόρερ της Ευρωλίγκας (που έχει αν μη τι άλλο υψηλό ποσοστό από τη γραμμή) ευστοχεί και στις τρεις, πράγμα δύσκολο γιατί έχει μεγάλη πίεση. Ο Χάινς χάνει λέι-απ, το χρονόμετρο κολλάει και ο Μπράουν σκοράρει προ του Περπέρογλου. Και έχει σημασία το τελευταίο γιατί όπως τελειώνει τη φάση, αν υπήρχε πίσω του ένας καλύτερος μπλοκέρ τότε η μπάλα δεν θα είχε φτάσει ποτέ στο ταμπλό.

Αν ο Άντιτς δεν είχε κάνει φάουλ, αν ο Μπράουν έχανε μια βολή, αν ο Λο έβαζε το λέι-απ, αν ο Περπέρογλου έστελνε στον Ρες στις βολές το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό. Αλλά έτσι είναι... Με τα "αν" δεν γράφεται η ιστορία. Αυτή γράφεται αλλιώς και στη συγκεκριμένη περίπτωση από ιταλική χέρια.

Το αποτέλεσμα ενός σουτ είναι θεωρητικά από αυτά που "δεν αλλάζουν". Και σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι προσπάθειες των Λο και Χάινς. Αυτά που μπορούν να αλλάξουν είναι άλλα: αφενός το να γίνει φάουλ στον Ρες είτε από τον Χάινς, είτε από τον Περπέρογλου στους 5 πόντους, όταν α) ο Ολυμπιακός έχει να δώσει ομαδικά, καθώς είχε 3 β) κατά τη διάρκεια του τάιμ-άουτ υπογραμμίστηκε αυτή ακριβώς η συνθήκη κι αφετέρου να γίνει μια σωστότερη διαχείριση της κατάστασης από τον Άντιτς.

Κι όμως. Τα φάουλ μπορούν να αλλάξουν την πορεία ενός αγώνα και είναι το ίδιο σημαντικά με ένα τρίποντο ή με ένα κόψιμο. Μόνο που τρίποντο δεν μπορείς να βάζεις σε κάθε φάση, ή καλύτερα δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τον παίκτη (είναι και αυτή η τύχη που παίζει το ρόλο της). Καλό/σωστό φάουλ, όμως, μπορεί να κάνει ο καθένας, ανά πάσα στιγμή. Από αυτά έχασε ο Ολυμπιακός και όχι από το λέι-απ του Λο.

Περί χρόνου...

Πολύ μπέρδεμα με τον χρόνο, τον οποίο σταμάτησε ένας από τους τρεις διαιτητές (αυτοί χειρίζονται το ρολόι από το μηχάνημα που έχουν πίσω στη ζώνη τους). Πρόκειται περί λάθους, γιατί ουσιαστικά "αλλοιώνει" τις επιλογές των παικτών. Ο Λο για παράδειγμα στον "παγωμένο" χρόνο κάνει λάθος επιλογή να διεισδύσει, αφού αφήνει δευτερόλεπτα στους Ιταλούς. Στον κανονικό το timing του είναι σωστό.

Το ίδιο και με το μαρκάρισμα του Σπανούλη. Με τον "παγωμένο" χρόνο ο πολύπειρος αρχηγός του Ολυμπιακού θα μπορούσε να κάνει φάουλ (είναι μια επιλογή που σηκώνει κουβέντα, εξαρτάται αν είχε καταλάβει πόσοι συμπαίκτες βρίσκονται πίσω του για να βγάλουν άμυνα ή να τον καλύψουν για το ρίσκο του αντιαθλητικού). Στον κανονικό χρόνο, όμως, ορθώς αφήνει τον Μπράουν να περάσει. Δεν θα υπήρχε πιο οδυνηρό φινάλε από βολές σε νεκρό χρόνο.

To credit στη Σιένα

Η Σιένα ήρθε στο ΣΕΦ με έξτρα κίνητρο (είχε φάει 30 πόντους από τη Σάσαρι) και χωρίς άγχος. Είχε ήδη 3-0 στην Ευρωλίγκα και μείον τρεις παίκτες (Όρτνερ, Τζένινγκ, Ράσιτς), γεγονός που αποφόρτισε τους παίκτες της. Και μπορεί στην ιταλική λίγκα να είχε δεχτεί μια σφαλιάρα άνευ προηγουμένου, αλλά στην Ευρώπη έπαιζε μπάσκετ υψηλού επιπέδου. Κάτι σαν τη Ζαλγκίρις του πρώτου γύρου.

Οι Ιταλοί κατάφεραν στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα να επιβάλουν τον ρυθμό τους. Διεκδίκησαν με συνέπεια το επιθετικό ριμπάουντ κάνοντας το πρώτο ουσιαστικό βήμα για ένα αποτελεσματικό αμυντικό transition και απέτρεψαν από τον Ολυμπιακό να παίξει γρήγορα. Με εξαίρεση ίσως το τρίτο δεκάλεπτο όταν οι Πειραιώτες έτρεξαν στο ανοιχτό γήπεδο και βρήκαν εύκολους πόντους.

Η μεγαλύτερη επιτυχία τους, ωστόσο, αφορά το τακτικό κομμάτι. Ο Λούκα Μπάνκι (αν δεν ήταν το χθεσινό υποψηφιότητα για τον τίτλο του προπονητή της χρονιάς, τότε ποιο είναι;) είναι από τους προπονητές που τολμούν. Και τελικά δικαιώθηκε. Κρατώντας τον Εζέ στον πάγκο έπαιξε με δύο γρήγορους ψηλούς (Σανικίτζε, Καντζούρ και τον αναγεννημένο Ρες) και κατάφερε με αυτόν τον τρόπο να ανοίξει την άμυνα του Ολυμπιακού.

Με αυτόν τον τρόπο:

α) καταπολέμησε αποτελεσματικά τη δυναμική αντιμετώπιση του Ολυμπιακού στον Μπόμπι Μπράουν

β) έβαλε έξτρα πρόβλημα στους ψηλούς των γηπεδούχων, που έπρεπε να δίνουν βοήθεια (το πρόβλημα ξεκινούσε από τους περιφερειακούς) και μετά να καλύψουν αρκετά μέτρα για να μαρκάρουν τον προσωπικό τους αντίπαλο

γ) κέρδισε πολλούς πόντους από τα "4άρια" (ειδικά στο πρώτο ημίχρονο) απέναντι στους ανέτοιμους Πρίντεζη και Άντιτς

δ) έπαιξε με μεγαλύτερη επιτυχία την άμυνα ζώνης 3-2, καθώς οι πίσω παίκτες μπορούσαν με άνεση να βγουν στη γωνία να μαρκάρουν

Είναι ένα ακόμη ματς που ο Ολυμπιακός ταλαιπωρείται από ομάδες που έχουν ψηλούς σουτέρ, όπως έχει τονιστεί εδώ από την αρχή της χρονιάς.

Το μεγαλύτερο του παράσημο, βέβαια, ήταν ο περιορισμός του Σπανούλη. Μετά το εκπληκτικό ξεκίνημα του 30χρονου γκαρντ που έκανε ότι ήθελε τον Χάκετ, η ιταλική άμυνα τον κράτησε χωρίς πόντο και χωρίς ασίστ ως το 38'.

Με άμυνα ζώνης 3-2 match-up (με το "3άρι", δηλαδή τον Μος, στο κέντρο για να παρενοχλεί τη μεταφορά της μπάλας από τη μια πλευρά στην άλλη) και άρνηση στον Σπανούλη, είτε με box-and-one (τέσσερις ζώνη και ένας man-to-man τον Σπανούλη) βραχυκύκλωσε τον Ολυμπιακό. Πάτησε ουσιαστικά στο γεγονός ότι ο ηγέτης των "ερυθρολεύκων" ήθελε τη μπάλα στα χέρια του και δεν την έδιωχνε γρήγορα από πάνω του. Το αντίθετο, δηλαδή, που έκανε ο Μπόμπι Μπράουν ο οποίος εκβίασε προσπάθειες μόνο στον αιφνιδιασμό και όχι στην οργανωμένη επίθεση.

Τα προβλήματα του Ολυμπιακού

Η αστοχία ήταν προφανής: 6/20 τρίποντα (30%) και 12/18 βολές (67%), αλλά ακόμη και χωρίς αυτή η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα κατάφερε να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση: στο τελευταίο λεπτό με +3 πόντους διαφορά και τη μπάλα σε "κόκκινα" χέρια. Το πέτυχε με τα δύο προσωπικά καλάθια του Σπανούλη, που εξιλεώθηκε με αυτόν τον τρόπο για τα τρία κακά του δεκάλεπτα (σε άμυνα και επίθεση) και κυρίως μέσα από την καλή του άμυνας, που στο τέλος έβγαλε μεγάλη ενέργεια.

Εξάλλου ότι και να λένε οι παλιοί η ζώνη δεν "χρειάζεται σουτ για να ανοίξει". Ούτε παιχνίδι στο post... Αυτό που χρειάζεται είναι αποφασιστικότητα. Στην ντρίμπλα, στην πάσα, στο σουτ. Όλα τα άλλα έρχονται μετά. Όταν ο Ολυμπιακός έγινε ξανά αποφασιστικός, βρήκε λύσεις κάνοντας μια σύνθετη άμυνα που έμοιαζε με "γόρδιο δεσμό" να μοιάζει με λυμένο κορδόνι παπουτσιού.

Άλλωστε, τον ρυθμό μια ομάδα μπορεί να τον βρει από την άμυνα. Όπως έγινε ανά τακτά διαστήματα στο δεύτερο ημίχρονο. Και δεν είναι τυχαίο ότι η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα κράτησε την καλύτερη επίθεση της διοργάνωσης στους 74 πόντους, στη δεύτερη χειρότερη συγκομιδή της σεζόν δηλαδή μετά τους 68 στο ξεκίνημα της σεζόν κόντρα στη Μακάμπι στο Τελ Αβίβ.

Ο Ολυμπιακός, που στο αντίστοιχο (κακό) σημείο στην κανονική περίοδο -παίζοντας με την πλάτη στον τοίχο- κατάφερε να βγάλει το καλό του πρόσωπο, έχει μπροστά του 10 ματς για να βελτιώσει την εικόνα του. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ακολούθησε και τότε: με βελτίωση αρχικά της περιφερειακής ατομικής άμυνας και με "καθαρότερες" επιλογές στην επίθεση. Να ανακτήσουν την αυτοπεποίθηση τους οι "εκτελεστές" (Περπέρογλου, Παπανικολάου κυρίως) για να γίνει και λιγότερο προβλέψιμο το παιχνίδι του Σπανούλη που από την Κάχα Λαμποράλ και μετά αντιμετωπίζει δυναμικές αντιμετωπίσεις (στην καλύτερη) ή μια άμυνα προσαρμοσμένη πάνω του (στη χειρότερη).

Το αποτέλεσμα; Όταν η μπάλα φεύγει από τα χέρια του να καταλήγει σε σουτ στο σίδερο και όταν δεν φεύγει να χαλάει όλος ο ρυθμός και το μυαλό της ομάδας.