Το ματς με την Ολλανδία δεν χωράει κριτικής. Εξάλλου ήδη μετά την κόρνα της λήξης οι διεθνείς σκεφτόντουσαν να μαζέψουν τα πράγματα τους για το Λιλ, είχαν "κεντράρει" στο Βέλγιο και είχαν ξεχάσει το αδιάφορο παιχνίδι με τους Οράνιε. Παρόλα αυτά αξίζει να σημειώσουμε ότι η Ελλάδα έκλεισε την πρώτη φάση ως μια από τις τρεις αήττητες ομάδες του τουρνουά (μαζί με Γαλλία και Σερβία) και κατάφερε με χαρακτηριστική άνεση να πάρει την πρόκριση και την πρώτη θέση, που τη φέρνει στη θέση του ξεκάθαρου φαβορί σε ότι έχει να κάνει με το πρώτο νοκ-άουτ.

Συνοψίζοντας την εικόνα της Εθνικής στο Ζάγκρεμπ θα μπορούσαμε να πούμε ότι είχε ορισμένα πολύ καλά διαστήματα. Υπήρχαν, δηλαδή, εντυπωσιακά ξεσπάσματα, αλλά και αρκετά νεκρά διαστήματα. Συνέχισε να βελτιώνει το παιχνίδι της όσο κυλούσαν τα ματς. Είχε ένα καλό ημίχρονο με τα Σκόπια, ένα εξαιρετικό τέταρτο δεκάλεπτο με τους Κροάτες, έβγαλε φλόγες στα πρώτα ημίχρονα με τους Γεωργιανούς και τους Σλοβένους.

Αγωνιστικά η Εθνική έκανε επίδειξη ομαδικότητας. Στα πρώτα ματς ήταν η ομάδα με τις περισσότερες ασίστ και τα λιγότερα λάθη, δείγμα της ποιότητας των παικτών της. Σούταρε με πολύ υψηλό ποσοστό στο τρίποντο, είχε σκαμπανεβάσματα στην περιφερειακή ευστοχία, διόρθωσε την αποτελεσματικότητα στο ανοιχτό γήπεδο μετά τα πρώτα ματς και γενικότερα έδειξε να πατάει ολοένα και πιο γερά στα πόδια της. Συν αυτό που δεν αποτυπώνεται στην στατιστική και έχει να κάνει με τους "πόντους" που κέρδισε μετά την ανατροπή επί της Κροατίας.

Σε ότι αφορά τους ίδιους τους παίκτες οι τρεις ψηλοί ήταν οι πρώτοι σκόρερ της ομάδας: Πρίντεζης, Κουφός και Μπουρούσης. Και φυσικά ο Σπανούλης με ένα ματς λιγότερο (10.2 πόντους). Αυτό είναι δείγμα της κλάσης των περιφερειακών και το υψηλό τους επίπεδο στην δημιουργία. Από εκεί και πέρα ο κόουτς Κατσικάρης φάνηκε να εμπιστεύεται σε ένα βασικό κορμό τους τέσσερις γκαρντ (Σπανούλη, Ζήση, Καλάθη, Σλούκα), τον Αντετοκούνμπο, τον Πρίντεζη και τους δύο σέντερ (Κουφό-Καλάθη), με τους υπόλοιπους να παίζουν συμπληρωματικό ρόλο. Ο δικός τους χρόνος εναλλάσσεται ανάλογα με τον αντίπαλο και τις συνθήκες του αγώνα.

Αυτά, όμως, ανήκουν στο παρελθόν. Προέχει το νοκ-άουτ παιχνίδι με το Βέλγιο. Το μοναδικό στο οποίο η Ελλάδα δεν θα έχει δεύτερη ευκαιρία, τουλάχιστον σε ότι αφορά τον πρώτο της στόχο που είναι η πρόκριση στο προλυμπιακό τουρνουά. Αν χάσει πάει σπίτι της. Οπότε αυτό και μόνο το στοιχείο προσδίδει έναν δυσκολότερο χαρακτήρα στην αναμέτρηση, απέναντι μάλιστα σ' έναν αντίπαλο που δεν έχει τίποτα να χάσει. Και δεν υπάρχει κάτι πιο επικίνδυνο απ' αυτό.

Η Εθνική μας ομάδα, ωστόσο, είναι το ξεκάθαρο φαβορί. Είναι ομάδα με μεγαλύτερο βάθος, μέγεθος, ποιότητα και εμπειρία από τους Βέλγους. Και το φιλικό που παίξαμε στην αρχή της προετοιμασίας δεν έχει καμία -μα καμία- σημασία. Ήταν τότε το πρώτο φιλικό για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, που ταξίδεψε χωρίς τους Μπουρούση-Σπανούλη. Από τότε έχει κυλήσει μπόλικο νερό στ' αυλάκι.

Ας δούμε αναλυτικά τη στατιστική σύγκριση των δύο ομάδων:

Στατιστική σύγκριση

Ελλάδα	Κατηγορία	Βέλγιο
79.8 (5η)	Επίθεση	74.0 (12ο)
68.8 (5η)	Άμυνα	68.8 (7ο)
58.6% (3η)	Δίποντα%	52% (9ο)
38.7% (5η)	Τρίποντα%	40.4% (3ο)
6.0 (16η)	Τρίποντα	9.2 (3ο)
66.2% (19η)	Βολές	66.7% (19ο)
35.0 (15η)	Ριμπάουντ	33.4 (19ο)
10.0 (14η)	Επ. Ριμπ.	9.4 (17ο)
23.3 (3η)	Ασίστ	20.0 (5ο)
2.8 (5η)	Κλεψίματα	2.4 (12ο)
12.3 (12η)	Λάθη	12.6 (11ο)

Στατιστική σύγκριση (στατιστική αντιπάλου)

Ελλάδα	Κατηγορία	Βέλγιο
46.4% (5η)	Δίποντα%	50.0% (13ο)
37% (20η)	Τρίποντα%	24% (1ο)
7.8 (18η)	Τρίποντα	4.8 (2ο)

Το μειονέκτημα του Βελγίου που γίνεται πλεονέκτημα

Το Βέλγιο είναι μια ομάδα που παίζει χρόνια με τον ίδιο κορμό κι έτσι έχει αποκτήσει μια συγκεκριμένη ταυτότητα. Τέλειωσε τον όμιλο με ρεκόρ 3-2, όντας η μοναδική ομάδα που κέρδισε τη Λιθουανία. Παίζει με ένα ιδιαίτερο στυλ, το οποίο πηγάζει από το γεγονός ότι είναι μια ομάδα που στερείται μεγέθους. Ειδικά στη φροντ-λάιν δεν έχει μεγαλόσωμους παίκτες. Συγκεκριμένα διαθέτουν μόλις τέσσερις παίκτες πάνω από τα δύο μέτρα και κανέναν πάνω από τα 2.06! Και αυτό μεταφράζεται σε έντονο πρόβλημα στην άμυνα μες στο καλάθι, αλλά και στο ριμπάουντ συνολικά.

Οι Ουκρανοί για παράδειγμα πήραν 20 επιθετικά ριμπάουντ στο συγκεκριμένο ματς. Συνολικά οι Βέλγοι είναι η 5η χειρότερη ομάδα στα ριμπάουντ στη διοργάνωση. Κοινώς επιτρέπουν στον αντίπαλο να ανανεώνει αρκετές φορές την επίθεση του. Πόσες; Ανά αγώνα η άλλη ομάδα αρπάζει 12.5 επιθετικά ριμπάουντ. Ιδου και το πειστήριο:

Η Ουκρανία ήταν ένας ενδεικτικός αντίπαλος, που τόνισες όλες τις αδυναμίες του Βελγίου. Πέρα από τα ριμπάουντ και στην low-post άμυνα, αν και θα πρέπει να σημειώσει ότι η Ουκρανία, διαθέτει έναν από τους πιο κυρίαρχους παίκτες στο post σε όλη τη διοργάνωση, τον Φεζένκο. Ο συγκεκριμένος σημείωσε 20 πόντους στο παιχνίδι της Πέμπτης, δημιουργώντας μεγάλο πρόβλημα. Οπότε θα πρέπιε να περιμένουμε τους Μπουρούση και Κουφό να πιάνουν αρκετές φορές τη μπάλα μες στο καλάθι, για να προκαλέσουν φθορά στον αντίπαλο. Ακολουθεί το βίντεο που επιβεβαιώνει την αδυναμία των Βέλγων στις μάχες σώμα με σώμα, μες στο καλάθι.

Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τον Βαλαντσιούνας, που στο μεταξύ τους μας σημείωσε 25 πόντους. Κοινό σημείο στα δύο παιχνίδια; Η νικήτρια ομάδα είναι το Βέλγιο. Είναι αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω: κάνει το μειονέκτημα της πλεονέκτημα. Προσπαθεί δηλαδή να εκμεταλλευτεί το περιφερειακό παιχνίδι (και το σουτ) των ψηλών της παικτών.

Δεν είναι μόνο ο έμπειρος Άξελ Ερβέλ, τον οποίο ο Φώτης Κατσικάρης γνωρίζει απ' έξω και ανακατωτά μετά τη συνεργασία τους στη Μπιλμπάο, αλλά και οι υπόλοιποι ψηλοί. Ο Ερβέλ απλά είναι ο ποιοτικός από αυτούς. Ένας πάουερ-φόργουορντ που απειλεί αποκλειστικά με πρόσωπο στο καλάθι, όπως φαίνεται και στο βίντεο:

Και οι άλλοι ψηλοί πλην του Τουμπά (παίζει 10 λεπτά το παιχνίδι, αλλά ξεκίνησε 5άδα απέναντι στον Φεζένκο) σουτάρουν με αποτελεσματικότητα από τα 6.75, όπως δηλαδή ο Ζιλέτ και ο Ντε Ζέου. Ο Ζιλέτ έχει 47% στο τρίποντο και είναι στα 2ος στα περισσότερα (9) πίσω από τον Βαν Ρόσομ. Απόδεξη; Το παρακάτω βίντεο:

Γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια ομάδα που ποντάρει πολύ στον παράγοντα τρίποντα. Πέρα από το γεγονός ότι διαθέτει ψηλούς που σουτάρουν από μακριά και ανοίγουν το γήπεδο, το σουτ από τα 6.75 είναι σημείο αναφοράς τόσο επιθετικά, όσο και αμυντικά. Στην επίθεση τους προσπαθούν με συνεχόμενες συνεργασίες, με γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας και παιχνίδι από έξω προς τα μέσα να δημιουργήσουν συνθήκες για σουτ. Εκτελώντας συχνά-πυκνά και σε συνθήκες αιφνιδιασμού.

Δεν είναι τυχαίο ότι είναι 3οι στη διοργάνωση σε ποσοστό τριών πόντων (40%), ενώ είναι και οι 3οι σε αριθμό εύστοχων προσπαθειών με 9.2 ανά παιχνίδι. Πετυχαίνουν, δηλαδή, 3.2 περισσότερα από τη δική μας Εθνική ομάδα. Παρακολουθήστε για παράδειγμα το βίντεο:

Η βαρύτητα του συγκεκριμένου στατιστικού αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία αν το συγκρίνουμε με την αντίστοιχη επίδοση της Ελλάδας στην άμυνα. Η δική μας Εθνική ήταν η 4η από το τέλος σε ότι αφορά το ποσοστό τριών πόντων του αντιπάλου της. Επιτρέπει, δηλαδή, στην απέναντι ομάδα να σουτάρει καλά. Πράγμα που δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να κάνει απέναντι στο Βέλγιο που βασίζεται τόσο πολύ σ' αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού.

Αντίθετα το Βέλγιο είναι η δεύτερη ομάδα στη λίστα μ' αυτές που δέχονται τα λιγότερα τρίποντα (4.8) και αυτή που υποχρεώνει τον αντίπαλο στο χειρότερο ποσοστό (24%). Η μεγάλη εικόνα, δηλαδή, προβλέπει ότι οι Βέλγοι θα δοκιμάσουν την ευστοχία των δικών μας παικτών πίσω από τα 6.75. Θα τους επιτρέψουν σουτ, δηλαδή και θα πάρουν το ρίσκο τους.

Αναφέρθηκε παραπάνω ότι το Βέλγιο προσπαθεί να μετατρέψει την έλλειψη μεγέθους σε πλεονέκτημα. Αυτό το καταφέρνει αμυντικά τουλάχιστον με την ταχύτητα. Είναι μια εξαιρετική ομάδα στις αμυντικές περιστροφές. Οι παίκτες της δηλαδή μπορούν να μαρκάρουν αποτελεσματικά από τις θέσεις βοήθειας (close-out), ενώ αρέσκονται να απλώνουν την πίεση τους. Όχι μόνο σε όλο το γήπεδο υπό τη μορφή ζον-πρες (μετά από "νεκρές" μπάλες), αλλά και στο μισό γήπεδο. Δείτε για παράδειγμα στο βίντεο πόσο μακριά από το καλάθι πιέζουν τη μπάλα σε οργανωμένη άμυνα:

Παράλληλα η ταχύτητα των ψηλών της της επιτρέπει να παίζει αρκετά επιθετικά στα pick-n-roll. Η βασική τους άμυνα στο παιχνίδι με την Ουκρανία (που δεν διαθέτει και τους καλύτερους σουτέρ μετά από ντριμπλα) είναι το hedge-out, η δυναμική αντιμετώπιση δηλαδή του ψηλού που βγαίνει μακριά από το καλάθι για να ανακόψει κάθετα την πορεία του χειριστή. Φαίνεται ξεκάθαρα στο παρακάτω βίντεο:

Κατά τη διάρκεια του αγώνα είδαμε βέβαια και πιο "παθητικές" αντιμετωπίσεις, όπως τον ψηλό να μένει μες στο καλάθι και τον περιφερειακό να κυνηγάει πάνω από το σκριν, ακόμη και αρνήσεις.

Μελετώντας το επιθετικό της παιχνίδι, θα μπορούσε κανείς να σταθεί σε συγκεκριμένα σημεία. Το ένα είναι η ταχύτητα και το άλλο είναι ομαδικότητα. Το Βέλγιο είναι μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Δεν "ταλαιπωρούν" τη μπάλα, την γυρίζουν συνεχώς και προσπαθούν να κάνουν αρκετές συνεργασίες για να βρουν τον αμαρκάριστο παίκτη. Δεν είναι δηλαδή μια ομάδα που επιμένει πολύ σε μια συγκεκριμένη συνεργασία, αλλά επιχειρούν πολλά και διαφορετικά χτυπήματα μες στα 24'', έχοντας βάσει τις καλές αποστάσεις δεδομένης της ικανότητας και των ψηλών να μένουν μακριά από το καλάθι.

Το παρακάτω βίντεο είναι ένα τυπικό δείγμα της βέλγικης ομαδικότητας. Παρακολουθήστε πόσο γρήγορα μεταφέρουν τη μπάλα:

Διαθέτουν αν μη τι άλλο αρκετούς τρόπους δημιουργίας. Η βασικότερη συνεργασία τους, ωστόσο, είναι το πλαϊνό pick, που συχνά καταλήγει με άνοιγμα του ψηλού για να σουτάρει. Είναι μια συνηθισμένη επίθεση για ομάδες που διαθέτει τους τυπικούς pick-n-roll ψηλούς. Και έχει ως αποτέλεσμα το άνοιγμα του γηπέδου σε όλο το πλάτος του. Για παράδειγμα:

Ο βασικός δημιουργός είναι ο Σαμ Βαν Ρόσομ, που αγωνίζεται στη Βαλένθια με ιδιαίτερη επιτυχία. Είναι ένας παίκτης που απειλεί τόσο με σουτ, όσο και με διείσδυση, προκαλώντας αρκετά ρήγματα. Εδώ ένα βίντεο που παρουσιάζει μερικές από τις καλές φάσεις του:

Πολύ σημαντικό ρόλο έχει όπως αναμενόταν φυσικά και ο Ματ Λοτζέσκι. Ο άσος του Ολυμπιακού ακουμπάει συχνά τη μπάλα. Παίζει pick-n-roll, πηγαίνει ακόμη και στο ποστ απέναντι σε κοντύτερο αντίπαλο, αλλά κυρίως προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το δυνατό του σημείο: την close-out επίθεση. Είναι ιδανικός να "χτυπάει" στην πλάτη της άμυνας, ένας από τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη στο συγκεκριμένο κομμάτι του παιχνιδιού.

Οι Λοτζέσκι και Βαν Ρόσομ είναι οι πρώτοι σκόρερ με 12.0 πόντους ανά παιχνίδι. Και οι πρώτοι πασέρ. Ο Λοτζέσκι έχει 3.2 και ο Βαν Ρόσομ 4.8. Ο τρίτος χειριστής είναι ο Ταμπού που είναι 3ος σκόρερ (10.8 πόντοι, 2.8 ασίστ). Τέταρτος σκόρερ με 9.2 πόντους ο Ερβέλ που είναι και ο πρώτος ριμπάουντερ της ομάδας (5.6).

Δεν έχουν παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι. Είδαμε δύο μόλις φορές τον Λοτζέσκι να ποστάρει τον αντίπαλο του και είναι χαρακτηριστικό ότι τις φάσεις που έβαζαν τη μπάλα στο low-post δεν το έκαναν για να παίξει ο ψηλός, αλλά για να δημιουργήσουν από εκεί με hand-off.

Συμπέρασμα; Η Εθνική μας θα αντιμετωπίσει μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξεως. Μια ομάδα που μοιάζει περισσότερο στη Σλοβενία, από οποιονδήποτε αντίπαλο που είχαμε στην πρώτη φάση, έχοντας ως κύριο χαρακτηριστικό την ομαδικότητα. Για πρώτη φορά θα αντιμετωπίσει τόσο ικανούς χειριστές , ενώ όπως και στο ματς με την ΠΓΔΜ θα πρέπει να κυνηγάει τους ψηλους μακριά από το καλάθι. Από την άλλη, όμως, απέναντι του το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα βρει μια ομάδα αδύναμη μες στο καλάθι, που έχει πρόβλημα στην άμυνα μες στη ρακέτα και στο ριμπάουντ. Που δεν έχει βάθος, ούτε παίκτες με ικανότητα στο ένας-ένας αν εξαιρέσουμε τους Λοτζέσκι και Βαν Ρόσομ.

Η Ελλάδα είναι το απόλυτο φαβορί και είναι σίγουρο ότι αν δεν πέσει στην "τρίποντη" παγίδα (και στο ένα και στο άλλο καλάθι) θα έχει τον απόλυτο έλεγχο του αγώνα. Δεν πρέπει, όμως, να υποτιμήσει σε καμία περίπτωση μια ομάδα που παίζει έτσι ακριβώς: σαν ομάδα. Που τρέχει, που σουτάρει, που έχει καλή ψυχολογία. Ένας αντίπαλος που παλεύει για τη μπάλα κατ' αυτόν τον τρόπο:

Αξίζει τουλάχιστον τον σεβασμό μας.