Μεγάλο ξενέρωμα να κάνεις τόσο «τέλειο» παιχνίδι κι όμως να χάνεις. Να είσαι τακτικά πειθαρχημένος σαν ρομποτάκι για 90 λεπτά, να ακολουθείς ευλαβικά το πλάνο του προπονητή για 90 λεπτά, να είσαι αμυντικά προσηλωμένος για 89,5 λεπτά... Αυτό το μισό λεπτό, η μια φάση, χώριζε τον Παναθηναϊκό από την «τελειότητα».

Άλλοι, την φαντάζονται διαφορετική την ποδοσφαιρική τελειότητα. Σαν το τίκι-τάκα της Μπαρτσελόνα ή το total football της Μπάγερν ή τις ποικιλίες της Ρεάλ Μαδρίτης. Καθείς και τα όπλα του: η ποδοσφαιρική τελειότητα του Παναθηναϊκού, αυτού του Παναθηναϊκού, του υπό κατασκευήν, κόντρα σε αυτόν τον Ολυμπιακό, τον πρωτοπόρο της βαθμολογίας και φαβορί για τους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, ήταν αυτό ακριβώς το ματς.

Αναστασίου εναντίον Τριανταφυλλόπουλου

Όπου δεν κινδύνεψε ιδιαίτερα σε όλο (σχεδόν) το ματς, όπου είχε τρεις κλασσικές ευκαιρίες (με Μέντεζ, Πράνιτς, Φιγκερόα) κι άλλες 2-3 καλούτσικες, όπου κατάφερε αυτό που δεν κατάφερε κοτζάμ Μπενφίκα στην έδρα της και κοτζάμ Άντερλεχτ (τι γελάτε; Τσάμπιονς Λιγκ δεν παίζει;) στην έδρα της: να βραχυκυκλώσουν το κέντρο του Ολυμπιακού, να κόψουν την τροφοδοσία στον Μήτρογλου, να περιορίσουν τις κούρσες των πλαϊνών του.

Ο Παναθηναϊκός τα έκανε όλα αυτά, διότι τα είχε ζητήσει ο προπονητής του. Τα είχε διαβάσει, τα είχε εξηγήσει στους παίκτες του και τα είχε φανταστεί ακριβώς έτσι. Το πλάνο περιελάμβανε πολύ τρέξιμο και πολύ συγκέντρωση - τα νεανικά πόδια των περισσότερων παικτών του μπορούσαν να εγγυηθούν το πρώτο και οι έμπειροι της 11άδας το δεύτερο.

Τον πήρε τον καλό βαθμό πάντως ο Αναστασίου κι ας μην πήρε ούτε ένα ποντουλάκι, κι ας του χάλασε το happy-end ο Μήτρογλου στο τέλος, που έδειξε σε όλο τον κόσμο (Παναθηναϊκούς, Ολυμπιακούς και άλλους πολλούς) πόσο σημαντικό είναι να προσπαθείς να μείνεις όρθιος και να συνεχίσεις την προσπάθειά σου, αντί να σωριάζεσαι σαν τσουβάλι, να ανοίγεις τα χέρια και να ζητάς πέναλτι ή φάουλ ή κάρτα του αντιπάλου ή κάτι τέτοιο.

O "απουσιολόγος" του Βαλβέρδε

Κυρίως του χάλασε το happy-end του Αναστασίου ο «απουσιολόγος του Βαλβέρδε», ο Νταβίντ Φουστέρ. Αυτός που έκανε όλη τη βρωμοδουλειά στο 90λεπτο, που μάρκαρε, που έφερνε πιο κοντά τις γραμμές, που ντουμπλάριζε το μπακ στην πλάτη του και τελικά έδωσε την τελική πάσα στον Μήτρογλου. Του το χάλασε του Αναστασίου αυτός ο παίκτης, που τέτοιον δεν έχει στο ρόστερ του. Που προσπάθησε να βαφτίσει «Φουστέρ» τον Πράνιτς, αλλά δεν του βγήκε.

Διότι «Μήτρογλου» έχει (τον Μπεργκ), «Σιόβα και Μανωλά» βρήκε (τον Ρισβάνη πλάι στον Σίλντελφελντ), «Σάμαρη και Μανιάτη» επιτέλους είχε (τον εξαιρετικό επιτέλους Μέντεζ και τον Λαγό), πολλούς και διάφορους καλούς ή πολύ καλούς έχει στο πράσινο ρόστερ, αλλά έναν τύπου Φουστέρ δεν έχει. Και το πρόβλημα είναι ότι Φουστέρ γεννιέσαι, δεν γίνεσαι και πολύ δύσκολα θα μπορέσει να «κατασκευάσει» έναν παίκτη με αυτές τις προδιαγραφές.

Συμπλήρωσαν κάρτες Λαγός-Ζέκα

Αν πάντως τον βρει στο χειμερινό ή το καλοκαιρινό παζάρι, ή αν καταφέρει να πλάσει έναν από τους υπάρχοντες παίκτες και να του μάθει να κάνει αυτή την αθόρυβη αλλά και τόσο πολύτιμη δουλειά του Ισπανού, τότε μπορεί το 89,5 λεπτά «τελειότητας» να γίνουν 90. Και εκτός του να κερδίζει τις εντυπώσεις, το χειροκρότημα ή την εκτίμηση για τη δουλειά του, να κερδίζει και κάτι παιχνίδια σαν κι αυτό.