Παιχνίδι της μοίρας; Καθαρά θέμα επιλογής; Απλά δεν έτυχε; Ό,τι και να ισχύει από αυτά τα τρία ερωτήματα υπάρχουν παίκτες που για τις ομάδες τους και τον κόσμο τους είναι κάτι παραπάνω από... επαγγελματίες πού παίζουν ποδόσφαιρο, αφιερώνοντας την καριέρα και τη ζωή τους μόνο σε έναν σύλλογο.

Στις 27/2 ο Τότι συμπλήρωσε 600 συμμετοχές με τη Ρόμα στο ματς με την Πάρμα. Στους φίλους της ομάδας δεν είναι ένας απλός παίκτης, δεν είναι μόνο ένας αρχηγός. Φραντσέσκο Τότι σημαίνει Ρόμα και Ρόμα Φραντσέσκο Τότι. Φυσικά, δεν είναι ο μόνος. Το Sport24.gr παρουσιάζει τις υπόλοιπες εννιά σημαίες από τη σχετική κορυφαία δεκάδα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Φραντσέσκο Τότι: Αssoluto Capitano!

Το δικό του όνειρο στον χώρο του ποδοσφαίρου ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '90. Ο Φραντσέσκο Τότι πήγε στις ακαδημίες της Ρόμα το 1989 και το 1992 βρέθηκε στην πρώτη ομάδα. Ως γνήσιο παιδί της Ρώμης, ήταν υποστηρικτής των "λύκων" από παιδί ενώ είδωλό του ήταν ο πρώην αρχηγός του συλλόγου Τζουζέπε Τζανίνι.

Μόνο που σε αντίθεση με αυτόν ο Τότι ξεκίνησε επαγγελματικά το ποδόσφαιρο στη Ρόμα και πλέον στα 34 του ονειρεύεται να την κλείσει εκεί, έχοντας κερδίσει ένα πρωτάθλημα Ιταλίας το 2001, δύο Σούπερ Κύπελλα Ιταλίας και δύο Κύπελλα Ιταλίας.

Πάολο Μαλντίνι: Ξεπέρασε τον πατέρα του

Ο Τσεζάρε Μαλντίνι για 12 χρόνια αποτελούσε τον βράχο της άμυνας της Μίλαν. Ο γιος του Πάολο κατάφερε να ξεκινήσει την καριέρα του στην ομάδα της καρδιάς του Μίλαν και να κλείσει το βιβλίο της ποδοσφαιρικής του ιστορίας, βάζοντας υπογραφή σε μια καριέρα γεμάτη τίτλους και επιτυχίες.

Από το 1985-2009 αποτέλεσε τη σημαία της Μίλαν. Σε αυτά τα 24 χρόνια πήρε 7 σκουντέτο, 1 Κύπελλο Ιταλίας, 5 Σούπερ Καπ Ιταλίας, 5 Champions League, 5 UEFA Super Cup και 3 Κύπελλα στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων.

Καρλές Πουγιόλ: Ο βασιλιάς των Καταλανών

Γεννήθηκε στην Πόμπλα ντε Σεγούρ της Καταλωνίας και στα πρώτα δειλά βήματά του στο ποδόσφαιρο έπαιζε ως τερματοφύλακας για την ομάδα της πόλης του. Οι γονείς του δεν ήθελαν να ασχοληθεί με την μπάλα και τον ενθάρρυναν να διαβάζει. Λίγα χρόνια αργότερα αποδείχτηκε ότι πολύ καλά έκανε και δεν τους άκουσε. Το 1995 πήγε στη Μασία ύστερα από μεγάλη προσπάθεια και εκεί ξεκίνησε να μυείται στη φιλοσοφία της Μπαρτσελόνα. Στην αρχή ξεκίνησε ως αμυντικός χαφ, στην Β' ομάδα της Μπαρτσελόνα αγωνιζόταν ως δεξί μπακ.

Το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα των "μπλαουγκράνα" πραγματοποιήθηκε, όταν ο Λουίς φαν Χάαλ τον εμπιστεύτηκε στις 2 Οκτωβρίου στο κέντρο της άμυνας του στη νίκη με 2-0 επί της Βαγιαδολίδ. Το 2003 ο σύλλογος πέρασε μεγάλη οικονομική κρίση και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έδειξε ενδιαφέρον για την απόκτησή του. Τελικά η μετακόμισή του στην Αγγλία δεν έγινε ποτέ, ενώ λίγο αργότερα ο Πουγιόλ υπέγραψε νέο πενταετές συμβόλαιο. Με την αποχώρηση του Λουίς Ενρίκε, ο Πουγιόλ πήρε το περιβραχιόνιο και από τότε δεν το έχει βγάλει ποτέ.

Ράιαν Γκιγκς: Αιώνια... στρατιώτης

Άλλαξε ομάδα όχι όμως και... πόλη. Για δύο χρόνια ήταν στις ακαδημίες της Μάντσεστερ Σίτι, αλλά η ιστορία έμελλε να είναι... διαβολική για εκείνον. Πέρασε το κατώφλι της Γιουνάιτεντ για πρώτη φορά το 1987 και από τότε η φανέλα με το 11 ... αλωνίζει στην αριστερή πτέρυγα του "Ολντ Τράφορντ". Στην εικοσάχρονη πορεία του με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Ράιαν Γκιγκς έχει πετύχει 158 τέρματα, ενώ μετρά πάνω από 600 συμμετοχές!

Ίκερ Κασίγιας: Το παιδί που έγινε άντρας και μετά αρχηγός

Είναι μόλις 29 ετών, αλλά το όνομά του έχει ήδη μπει στη λίστα με τους πιο ιστορικούς παίκτες. Αν ήθελε να φύγει από τη Μαδρίτη, θα μπορούσε εύκολα να το έχει κάνει. Εκείνος όμως προτίμησε να υπερασπίζεται την εστία της "βασίλισσας", μετρώντας σήμερα 598 συμμετοχές.

Η Ρεάλ Μαδρίτης συμπλήρωσε στις 6/3, 109 χρόνια ζωής και το Sport24.gr σας παρουσίασε τους 10 ποδοσφαιριστές που έχουν τις περισσότερες συμμετοχές με την ιστορική της λευκή φανέλα. Μεταξύ αυτών και ο Κασίγιας.

Γκάρι Νέβιλ: Η εγγύηση

Ακόμη ένας παίκτης που έσπασε το φράγμα των 600 συμμετοχών. Εργάτης, πιστός και φιλότιμος. Αυτά είναι τα τρία επίθετα που μπορούν να χαρακτηρίσουν τον αρχηγό της Γιουνάιτεντ που πριν από λίγες μέρες ανακοίνωσε την αποχώρησή του, σε ηλικία 36 ετών, από τους αγωνιστικούς χώρους.

Έκανε το ντεμπούτο με τον ιστορικό σύλλογο της Αγγλίας τον Σεπτέμβριο του 1992 σε ματς για το UEFA με την Τορπέντο Μόσχας. Στην καριέρα του κατάφερε να κατακτήσει οχτώ πρωταθλήματα Premier League, τρία FA Cups, 2 Champions League, ένα διηπειρωτικό Κύπελλο, ένα Κύπελλο Παγκόσμιο Συλλόγων και ένα League Cup.

Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο: Ο "Μεγαλέξανδρος" της "βέκια σινιόρα"


Το νούμερο 10 είναι κατειλημμένο τα τελευταία 18 χρόνια στη Γιουβέντους. Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο ξεκίνησε την καριέρα του το 1991 στην Πάντοβα, αλλά οι 14 συμμετοχές που είχε με το συγκεκριμένο σύλλογο θα ήταν κρίμα να τον αφήσουν εκτός από τη συγκεκριμένη κορυφαία δεκάδα. Από το 1993 μέχρι σήμερα ο Ιταλός έχει τον εξωπραγματικό αριθμό των... 685 συμμετοχών, έχοντας πετύχει 280 γκολ!

Φυσικά, το γεγονός ότι είναι στο 36ο έτος της ηλικίας δεν πτοεί ούτε τον ίδιο, αλλά ούτε και τη διοίκηση του Τορίνου που είναι έτοιμη να του προσφέρει νέο συμβόλαιο, με τον ίδιο να λέει ότι υπογράφει εν λευκώ. (Δείτε ΕΔΩ το συγκεκριμένο θέμα αναλυτικά).

Στίβεν Τζέραρντ: Ένα όνομα, μία ομάδα

Παρόλο που δεν έχει κατακτήσει το πολυπόθητο πρωτάθλημα με τη Λίβερπουλ, παρά την έντονη κριτική που έχει δεχθεί αφού δεν έχει πάει σε άλλη ομάδα για να παίρνει πρωταθλήματα, εκείνος παραμένει πιστός στην κόκκινη φανέλα. Έριξε κάβο στο μεγάλο λιμάνι της Αγγλίας το 1987 στις ακαδημίες του συλλόγου και από το 1998 βρίσκεται στην πρώτη ομάδα, όντα ο ηγέτης της.

Πρωτάθλημα, λοιπόν, όπως είπαμε δεν έχει γευτεί, αλλά έχει πιει το νέκταρ μέσα από τα τρόπαια των: 2 FA Cup, 2 League Cup, 1 Community Shield, 1 Champions League και ένα. Το 2004 δέχθηκε στενό μαρκάρισμα από την Τσέλσι αλλά ο τότε τεχνικός του συλλόγου, Ράφα Μπενίτεθ, τον έπεισε να μείνει και τελικά δικαιώθηκε με την απόφασή του αφού πήρε το Champions League στο συγκλονιστικό τελικό της Κωνσταντινούπολης.

Τζουζέπε Μπέργκομι: "Lo zio"

Στα είκοσι χρόνια παραμονής του στο "Τζουζέπε Μεάτσα" κατάφερε να γίνει ο "θείος" της Ίντερ. Ο 47χρονος σήμερα, Τζουζέπε Μπέργκομι, δεν άλλαξε ποτέ ομάδα. Παρά το γεγονός ότι στην εποχή του η Ίντερ ζούσε στη σκιά της μισητής Μίλαν ο φοβερός αμυντικός με το παχύ μουστάκι κατάφερε να αποτελέσει τον ποδοσφαιριστή ίνδαλμα για τους νεότερους άσους του συλλόγου.

Αν τον ρωτούσαμε σήμερα ποιο είναι το μεγάλο του παράπονο, λογικά θα μας απαντούσε ότι δεν κατέκτησε αρκετά πρωταθλήματα και ένα Champions League. Με τους "νερατζούρι", ωστόσο, κατάφερε να σηκώσει την χρονιά 1988-89 το πρωτάθλημα Ιταλίας, το 1981-82 το Κύπελλο Ιταλίας, το 1989 το Supercup Ιταλίας, ενώ πήρε τρεις φορές το Κύπελλο UEFA (1990-91, 1993-94, 1997-98).

Φυσικά μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν ότι σε ηλικία 18 ετών, κατέκτησε το Μουντιάλ που φιλοξενήθηκε από τα γήπεδα της Ίσπανίας, με τους "ατζούρι" να επικρατούν με 3-1 της Δυτικής Γερμανίας.

Φράνκο Μπαρέζι: Ο πρώτος αρχηγός των τίτλων

Η ιστορία του θα μπορούσε να έχει αντίθετη φορά από αυτή που έχει γραφτεί στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο βοηθός προπονητής της Ίντερ, Τζουζέπε Μπαρέζι τον πήγε στις ακαδημίες του συλλόγου για να δοκιμαστεί, αλλά απορρίφθηκε. Εκείνος δεν τα παράτησε όμως και πήγε στη μεγάλη αντίπαλη Μίλαν για μια νέα προσπάθεια.

Αποτέλεσμα; Έζησε στη Μίλαν είκοσι χρόνια, τα οποία τα... πότισε με κούπες, επιτυχίες, δόξα και δύο υποβιβασμούς. Το 1981 και το 1983 οι "ροσονέρι" αγωνίστηκαν στο δεύτερο πρωτάθλημα της Ιταλίας, ενώ στο μεσοδιάστημα αυτό κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο του Mitropa Cup.

Ύστερα από λίγα χρόνια ήρθαν αρκετοί τίτλοι, με τον Μπαρέζι να είναι από τους ηγέτες της ομάδας.

Η συλλογή τροπαίων του Μπαρέζι:

UEFA Champions league: 1989, 1990, 1994.

Intercontinental Cup: 1989, 1990.

European Supercup: 1989, 1990,1994.

Italian Championship:1979, 1988, 1992, 1993, 1994, 1996.

Italian Super Cup: 1988, 1992, 1993, 1994.

Mitropa Cup: 1982