Υπάρχουν πολλοί πρωτοκλασάτοι ποδοσφαιριστές που έχουν ταυτιστεί με έναν μόνο σύλλογο, όμως ο Φράνκο Μπαρέζι είναι μία κατηγορία μόνος του. Γεγονός που φαντάζει απόλυτα φυσιολογικό αν αναλογιστεί κανείς τα κατορθώματά του.

Φόρεσε τη φανέλα της Μίλαν και στα 20 χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας (1977-1997) κάνοντας ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα πριν κλείσει τα 18 του χρόνια, δεν την εγκατέλειψε ακόμα και όταν εκείνη έπεσε στη Serie B δύο φορές στις αρχές της δεκαετίας του '80, έγινε αρχηγός και ηγέτης της στα 22 του και κράτησε το περιβραχιόνιο μέχρι να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά παπούτσια παπούτσια του, ενώ μαζί της κατέκτησε ΟΛΟΥΣ τους εγχώριους, ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους τίτλους που θα μπορούσε να πάρει (17 συνολικά!) πλην του Κυπέλλου Ιταλίας.

Η πορεία του ανυπέρβλητου Φράνκο Μπαρέζι στα 20 χρόνια παρουσίας του στη Μίλαν μέσα από τα χαρτάκια της Panini

Ήταν μάλιστα τέτοια η προσφορά του στον σύλλογο που μετά την τελευταία του σεζόν η Μίλαν απέσυρε τη φανέλα του με το Νο 6 για να τον τιμήσει ενώ ο κόσμος τον ψήφισε το 1999 ως κορυφαίο παίκτη των "ροσονέρι" για τον 20ο αιώνα.

Σήμερα (8/5) ο θρύλος της Μίλαν κλείνει 55 χρόνια ζωής και το Sport24.gr σας παρουσιάζει τη μεγαλειώδη καριέρα του μέσα από 24 παραγράφους-ιστορίες για έναν άνθρωπο ο οποίος δίδαξε όχι μόνο πώς παίζεται η θέση του στόπερ και του λίμπερο αλλά το πώς κάποιος κάνει κατάθεση ψυχής πάνω στο χορτάρι όταν υπερασπίζεται αυτό που αγαπάει.

➔ Το "κόψιμο" από την Ίντερ και ο ειδικός όρος της Μίλαν

✔ Ο Μπαρέζι γεννιέται στις 8 Μαΐου 1960 στο Τραβαλιάτο, επαρχία της Μπρέσια, και κάνει τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην ομάδα της γενέτειράς του USO (Unione Sportiva Oratorio) είτε ως ακραίος μπακ είτε ως στόπερ. Ο κατά δύο χρόνια μεγαλύτερος αδερφός του Μπέπε αγωνίζεται στα τμήματα υποδομής της Ίντερ και όλα δείχνουν πως ο Φράνκο θα ακολουθήσει τα χνάρια του "grande fratello" όμως η Ίντερ τον απορρίπτει τον Μάιο του 1974. "Πρέπει να αναπτυχθείς, ίσως να επανέλθεις την επόμενη χρονιά", του λέει μετά από μία δοκιμή ο Ίταλο Γκαλμπιάτι, ένας από τους επικεφαλής στα φυτώρια των νερατζούρι. Το κάρμα και των δύο όμως είναι τέτοιο ώστε να τα πουν πολύ νωρίτερα και για την ακρίβεια τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς! Ο Γκαλμπιάτι έχει πάει στη Μίλαν και αποφασίζει να ξαναδώσει μία δεύτερη ευκαιρία στον πιτσιρικά καλώντας τον αυτή τη φορά στο Μιλανέλο. Τον βλέπει σε ένα ματς στο δεξί άκρο της άμυνας, σε ένα ακόμα ως λίμπερο και τελικά "ανάβει το πράσινο φως" για την απόκτησή του. Τότε προκύπτει νέο "αγκάθι" καθώς κάποιοι μέσα στην ομάδα υποστηρίζουν πως δεν έχει το ιδανικό ύψος για τη θέση του και πως από το 1,64 είναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσει τα 170 εκατοστά. Έστω και έτσι πάντως η Μίλαν τον αγοράζει με 1,5 εκατομμύρια ιταλικές λίρες και βάζει έναν απίστευτο όρο στο συμβόλαιο: "Θα σας δίνουμε ένα εκατομμύριο για κάθε εκατοστό επιπλέον που θα παίρνει πέρα από το 1,70". Τελικά η σωματομετρική ανάπτυξη του Μπαρέζι σταματάει στα 1,76 με τον ίδιο να ξεκαθαρίζει πάντως πολλά χρόνια αργότερα πως δεν γνωρίζει αν η Μίλαν τήρησε την υπόσχεσή της προς την πρώτη ομάδα του...

➔ Αρπάζει την ευκαιρία από τα μαλλιά και κερδίζει το πρώτο κοπλιμέντο

✔ Το πρώτο μεγάλο βήμα γίνεται για τον Μπαρέζι τον Αύγουστο του 1974 όταν εντάσσεται στα τμήματα υποδομής των "ροσονέρι". Η... εκπαίδευση για τον μικρό Φράνκο ξεκινάει και ο πρώτος του καλός φίλος γίνεται ο Γκαμπριέλο Καρότι με τον οποίο μοιράζεται το δωμάτιο Νο 4 στο Μιλάνελο. Τρώει με το... κουτάλι τα ματς στις ακαδημίες της Μίλαν και κάποια στιγμή δύο χρόνια αργότερα παρουσιάζεται η πρώτη μεγάλη ευκαιρία. Ο Τζουζέπε Μαρκιόρο, προπονητής αρκετά επαναστατικός, ζητάει έναν παίκτη από τους "μικρούς", έναν αμυντικό, για τον φιλικό αγώνα της πρώτης ομάδας με τη Βερμπάνια. Του στέλνουν τον Φράνκο που κατά τη διάρκεια του αγώνα προωθείται αρκετές φορές και η κατσάδα στα αποδυτήρια είναι αναπόφευκτη. "Συγγνώμη παιδί μου αλλά εγώ ζήτησα έναν αμυντικό...", του λέει αρχικά, για να συνεχίσει όμως με φιλοφρονήσεις του στιλ "Συγχαρητήρια, συνέχισε έτσι". Αυτή είναι και η πρώτη επίσημη αναγνώριση της αξίας και του ταλέντου που είχε ο Φράνκο.

➜ Ο θάνατος του πατέρας του και η είσοδος στην πρώτη ομάδα

✔ Η έναρξη της σεζόν 1977-78 βρίσκει τον Μπαρέζι στην Primavera της Μίλαν που έχει για προπονητή τον Φραντσέσκο Τζαγκάτι, με τον μισθό για τον αμούστακο ακόμα Φράνκο να μην είναι τίποτα το ιδιαίτερο: 20.000 ιταλικές λίρες το μήνα. Ο σύλλογος του παρέχει πάντως δωρεάν τροφή και κατάλυμα ενώ φροντίζει και για τις σπουδές του καθώς εγγράφεται στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής στο Μιλάνο. Με την ομάδα Νέων της Μίλαν παίρνει μέρος σε διάφορα τουρνουά μεταξύ άλλων και το φημισμένο του Βιαρέτζιο για να έρθει όμως εκείνη την εποχή ένα σοκαριστικό νέο για τον ίδιο εκτός ποδοσφαίρου. Αυτό είναι ο χαμός του πατέρα του στο Λαντσάνο του Αμπρούτσο, ο οποίος χτυπήθηκε θανατηφόρα από ένα αμάξι. Κάπως έτσι το Μιλανέλο γίνεται αυτόματα το δεύτερο σπίτι του Φράνκο και ο Πάολο Μαρικόντι, μασέρ της Primavera, κάτι σαν δεύτερος πατέρας του. Όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να τον προωθήσουν στην πρώτη ομάδα ο Φράνκο, εξαντλημένος από τις πρωινές προπονήσεις, παρατάει το σχολείο και το καλοκαίρι του 1977 είναι έτοιμος για την πρώτη του προετοιμασία με τη Μίλαν. Το ξενοδοχείο που διαμένει η Μίλαν λέγεται "Aquila Nera" ("Μαύρος Αετός"), ο άλλοτε θρυλικός άσος της Μίλαν Νιλς Λίντχολμ είναι πλέον το αφεντικό των αποδυτηρίων, ο μασέρ Μαρικόντι παίρνει και αυτός "προαγωγή" για την πρώτη ομάδα και κάπου εκεί μπαίνει στην ιστορία και ο... βενιαμίν Φράνκο, ο επονομαζόμενος "Piscinin". Αμέσως "δένει" με τον Κολοβάτι που είναι ο πιο νεαρός από τους λεγόμενους βασικούς, την ώρα που ο "παλιός" Φάμπιο Καπέλο, δεν δείχνει να του τρέφει πολλή μεγάλη συμπάθεια... Καθοριστική πάντως είναι η παρουσία του Λίντχολμ, καθώς πρόκειται για έναν προπονητή ο οποίος δίνει ευκαιρίες σε νέους και τους υπερασπίζεται.

➜ Ντεμπούτο και αποθέωση στα αποδυτήρια από τις "παλιοσειρές"

✔ Η 23η Απριλίου 1978 είναι σημαντική ημερομηνία για τον Φράνκο Μπαρέζι καθώς κάνει το ντεμπούτο του στη Serie A, 15 ημέρες μάλιστα πριν κλείσει 18 χρόνια ζωής. Ο Μαουρίτσιο Τουρόνε ήταν τιμωρημένος και ο Λίντχολμ τον ρίχνει στα βαθιά, μία στιγμή που ο Μπαρέζι δεν θα ξεχάσει ποτέ : "Ο Αλμπερτόζι, γκολκίπερ της ομάδας, δεν μου είχε εμπιστοσύνη και μου φώναζε συνεχώς να είμαι προσεκτικός. Ήμουν σε σύγχυση, ήθελα να του απαντήσω και μάλιστα με άσχημο τρόπο. Πώς μπορούσα όμως να κάνω κάτι τέτοιο;". Το βάπτισμα του πυρός για τον Μπαρέζι συνοδεύεται τελικά από νικηφόρο αποτέλεσμα και στα αποδυτήρια επικρατεί ευφορία, με τον θρύλο της ομάδας και βοηθό του Λίντχολμ εκείνη την εποχή, Νερέο Ρόκο, να βρίσκει την ευκαιρία για πειράγματα στον νεαρό Φράνκο. Την επόμενη ημέρα μία ακόμα ευχάριστη έκπληξη τον περιμένει αφού ανοίγοντας τις εφημερίδες διαβάζει εφημερίδες του Τζάνι Ριβέρα που λέει: "Αυτό το παιδί έχει πολύ δρόμο μπροστά του..."

➜ Η μάχη με τον... Αλμπέρτο Μπιγκόν και το πρώτο σκουντέτο

✔ Ο νεαρός Μπαρέζι παραμένει πάντα ο "Piscinin" για τη Μίλαν (αυτό σημαίνει "μικρούλης" στη μιλανέζικη διάλεκτο) όμως πλέον όλοι τον βλέπουν με διαφορετικά μάτια. Ένας από αυτούς είναι ο τεχνικός διευθυντής του συλλόγου Σάντρο Βιτάλι που τον χαρακτηρίζει δημόσια "λίμπερο του μέλλοντος". Το καλοκαίρι του 1978 ο Λίντχολμ προβληματίζεται καθώς πρέπει να αποφασίσει σε ποιον εκ των δύο θα δώσει φανέλα βασικού: στον Αλμπερτίνο Μπιγκόν (γνωστός στους Έλληνες φιλάθλους για τη θητεία του στον πάγκο της Νάπολι δύο δεκαετίες αργότερα επί Μαραντόνα αλλά και την έλευσή του στην Ελλάδα για τον Ολυμπιακό στα τέλη του '90) που από μέσο τον είχε φέρει στο κέντρο της άμυνας στη δύση της καριέρας του ή στον Μπαρέζι. Στα φιλικά του καλοκαιριού ο Μπιγκόν παίζει στα πρώτα ημίχρονα των αγώνων και ο Μπαρέζι στα δεύτερα, με τον Φράνκο να είναι πάντα καλύτερος και τον Λίντχολμ να του ανακοινώνει: "Από εδώ και πέρα θα παίζεις πάντα". Η σεζόν 1978-79 είναι η πρώτη που βρίσκει τον Μπαρέζι να έχει φανέλα βασικού στη Μίλαν (ταυτόχρονα είναι η τελευταία για τον σπουδαίο Τζάνι Ριβέρα) και μάλιστα το συνδυάζει με την κατάκτηση του 10ου σκουντέτο με το οποίο μπαίνει το χρυσό αστέρι στη φανέλα των "ροσονέρι".

➜ Πριμ για το πρωτάθλημα και αμάξι-δώρο στον εαυτό του

✔ Αν και είναι πλέον βασικό μέλος της Μίλαν, ο μισθός του εξακολουθεί να είναι χαμηλός βάσει συμβολαίου, κάπου στις 12.000.000 ιταλικές λίρες το χρόνο. Ο Τζάνι Ριβέρα, ο οποίος μετά την απόσυρσή του ως ποδοσφαιριστής είναι πλέον αντιπρόεδρος στο σύλλογο, προτείνει να πάρει και ο Μπαρέζι πριμ τίτλου ύψους 50.000.000 λιρών και λίγο αργότερα το πρώτο του σημαντικό απόκτημα με τα χρήματα που έβγαλε από το ποδόσφαιρο είναι γεγονός: ένα γκρίζο Golf. "Ο πρόεδρος Φελίτσε Κολόμπο πλήρωνε καλά, το αγόρασα με 9.000.000 λίρες. Ήμουν ευτυχισμένος γιατί είχα μόλις πάρει το δίπλωμά οδήγησης", θα δηλώσει αρκετά χρόνια αργότερα σε ένα βιβλίο του με τίτλο "Μία αγάπη που την λένε Μίλαν".

➜ Ο εφιάλτης του Totonero τον στέλνει στη Serie B

✔ Αν η πρώτη full σεζόν του Φράνκο Μπαρέζι στη Μίλαν (40 συμμετοχές, οι 30 στο πρωτάθλημα) στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, η δεύτερη μόνο καταστροφική μπορεί να χαρακτηριστεί. Τα πρώτα αρνητικά μηνύματα έρχονται με την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία το καλοκαίρι του 1979. Ο Λίντχολμ φεύγει και ο Μάσιμο Τζακομίνι έρχεται στη θέση του, ένας αρκετά ιδιόρρυθμος προπονητής που του αρέσουν οι ατάκες στα μίντια και που αρέσκεται στο να κάνει συχνά κριτική στους παίκτες του. Είναι θέμα χρόνου να "χάσει τα αποδυτήρια" και τον Οκτώβριο έρχεται και ένα ηχηρό χαστούκι με τον αποκλεισμό από την Πόρτο (0-0 στην Πορτογαλία, νίκη με 1-0 για τους "δράκους" στη ρεβάνς του "San Siro" μετά από τραγικό λάθος του Αλμπερτόζι) στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Αυτή όμως είναι μόνο η αρχή καθώς ξεσπάει λίγο αργότερα το σκάνδαλο Totonero όπου αποκαλύπτεται πως αρκετοί παίκτες της Μίλαν έπαιζαν παράνομα στοιχήματα, ποντάροντας μάλιστα και σε ματς όπου "κόντραραν" την ομάδα τους! Ο νεαρός Μπαρέζι δεν έχει την παραμικρή ανάμειξη όμως δεν έχει άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει τη Μίλαν στη Serie B μετά την τιμωρία που της επιβλήθηκε από την ιταλική ομοσπονδία. Η σεζόν 1980-81 είναι σαφώς καλύτερη για τον Φράνκο αφού με προπονητή τον Τζακομίνι επιστρέφει άμεσα με την ομάδα του στη μεγάλη κατηγορία και ο ίδιος δέχεται την πρώτη κλήση στην Εθνική Ιταλίας U21.

➜ Το μαρτύριο συνεχίζεται για τους "ροσονέρι"

✔ O Φράνκο Μπαρέζι ξαναβρίσκεται με την αγαπημένη του Μίλαν στην κορυφαία κατηγορία όμως τα προβλήματα είναι πλέον λέξη συνυφασμένη με τους "ροσονέρι". Οι προπονήσεις που πραγματοποιεί ο Λουίτζι Ράντιτσε είναι τόσο επίπονες που προκαλούν... επανάσταση από πλευράς παικτών (με πιο χαρακτηριστικό το δημόσιο ξέσπασμα του Σκωτσέζου Τζο Τζόρνταν) κατά του προπονητή ενώ ο Φράνκο Μπαρέζι τίθεται νοκ-άουτ για τέσσερις μήνες εξαιτίας μίας αρρώστιας του αίματος που τον ταλαιπωρεί. Ακολουθούν ημέρες που ο Φράνκο υποφέρει και σκέφτεται ακόμα και να σταματήσει το ποδόσφαιρο ενώ την ίδια περίοδο η Μίλαν αλλάζει προπονητή (Γκαλμπιάτι αντί Ράντιτσε) και πρόεδρο (ο τιμωρημένος ελέω του στοιχηματικού σκανδάλου Κολόμπο παραχωρεί τις μετοχές του στον Τζούζι Φαρίνα), όμως το κλίμα παραμένει βαρύ. Οι οπαδοί είναι αγανακτισμένοι με την εικόνα που βλέπουν εντός και εκτός γηπέδου και ο Κολοβάτι "πληρώνει τα σπασμένα" καθώς δέχεται πέτρα σε έναν αγώνα, με το φινάλε της σεζόν να είναι πάντως αυτό που έφερε και τη μεγαλύτερη πίκρα. Η Μίλαν οδηγείται για δεύτερη φορά μέσα σε μία τριετία στη Serie B και το λυπηρό είναι πως αυτή τη φορά υποβιβάζεται στο γήπεδο και όχι μέσα από κάποια δικαστική απόφαση.

➜ Δεν την αφήνει μόνη και στα 22 φοράει το περιβραχιόνιο

✔ Η Μίλαν είναι στη Serie B και πάλι όμως ο Μπαρέζι δεν την αφήνει. Οι μνηστήρες για τον Φράνκο είναι πολλοί, με πρώτο και καλύτερο τον πρόεδρο της Σαμπντόρια Πάολο Μαντοβάνι ο οποίος του προσφέρει συμβόλαιο με πολλά μηδενικά για να μετακομίσει στη Γένοβα όμως εκείνος δεν το διαπραγματεύεται και απαντάει ορθά-κοφτά: "Η Μίλαν είναι η ζωή μου". Ο Φούλβιο Κολοβάτι αφήνει τη Μίλαν το καλοκαίρι του 1982 μετά από έξι χρόνια για να αγωνιστεί στην άλλη μεγάλη ομάδα του Μιλάνου, την Ίντερ, οι σειρήνες όμως δεν φτάνουν στα αυτιά του Μπαρέζι. Υπογράφει διετές συμβόλαιο με ετήσιες απολαβές ύψους 100.000.000 ιταλικών λιρών ενώ προάγεται και εντός γηπέδου καθώς σε ηλικία μόλις 22 ετών γίνεται καπιτάνο της Μίλαν. "Είναι παράξενο και όμως εκείνος ο υποβιβασμός ήταν για μένα η απόλυτη επανεκίννηση", δηλώνει για εκείνη την περίοδο ο Μπαρέζι.

➜ Πρωταθλητής κόσμου με Ιταλία και στη Serie B με τη Μίλαν

✔ Είναι τέτοια η αγωνιστική του άνοδος χρόνο με το χρόνο που ο υποβιβασμός στη Serie B για τη Μίλαν δεν εμποδίζει τον Ιταλό ομοσπονδιακό τεχνικό Έντσο Μπέαρτζοτ να τον συμπεριλάβει αρχικά στην προεπιλογή 40 παικτών για τα τελικά του Μουντιάλ και τελικά να τον επιλέξει ως έναν από τους 22 της αποστολής που θα εκπροσωπούσαν την "σκουάντρα ατζούρα" στα γήπεδα της Ισπανίας. Ο Μπαρέζι κατακτάει λοιπόν στα 22 του χρόνια το κορυφαίο τρόπαιο στον κόσμο σε εθνικό επίπεδο και αμέσως μετά ξεκινάει προετοιμασία με τη Μίλαν σε μία ιδιαίτερη χρονιά που οι "ροσονέρι" καλούνταν να σβήσουν άμεσα τον εφιάλτη της δεύτερης κατηγορίας. Στις 4 Δεκεμβρίου κερδίζει πάντως ένα ακόμα παράσημο αφού κάνει το ντεμπούτο του με την εθνική Ιταλίας σε φιλικό κόντρα στη Ρουμανία στη Φλωρεντία (0-0) παίρνοντας τη θέση του Γκαετάνο Σιρέα μετά από τραυματισμό του στον αστράγαλο. Αγωνίζεται μάλιστα σε δύο διαφορετικές θέσεις, στο πρώτο μέρος παίζει ως λίμπερο και στο δεύτερο ως μέσος! Όσο για την παρουσία του στη Serie B με τη φανέλα της Μίλαν ακόμα και από αυτή φρόντισε να βγει κερδισμένος αφού κατά τη διάρκεια ενός εκτός έδρας αγώνα γνωρίζει τη Μάουρα, η οποία έμελε να γίνει η γυναίκα του.

➜ Μπροστάρης για τους Λομπαρδούς σε μία δύσκολη εποχή

✔ Η Μίλαν επανέρχεται στα μεγάλα σαλόνια με προπονητή τον Ιλάριο Καστανιέρ (κάνει μόλις τρεις ήττες τη σεζόν 1982-83 όπου πέρα από αυτό του Μπαρέζι αρχίζει να ανατέλλει και το άστρο του Μάουρο Τασότι) όμως τα πράγματα μόνο εύκολα δεν είναι για τους Λομπαρδούς το 1983-84. Ο προπονητής προσπαθεί να μάθει στην ομάδα του να παίζει με σύστημα ζώνης στην άμυνα όμως δεν έχει το κατάλληλο υλικό για να "στηρίξει" αυτή την επιλογή, με τους ξένους παίκτες που φόρεσαν τα "ροσονέρι" να μην καταφέρνουν να δώσουν το κάτι παραπάνω και έτσι η 8η θέση στο φινάλε να κρίνεται μάλλον επιτυχημένη. Ο Καστανιέρ δεν ολοκληρώνει τη σεζόν καθώς απολύεται έξι αγωνιστικές πριν το τέλος και η Μίλαν προχωράει σε μία ακόμα αλλαγή προπονητή, επαναφέροντας τον Σουηδό Λίντχολμ με τον οποίο είχε βγει από το ποδοσφαιρικό του κουκούλι ο Φράνκο Μπαρέζι. Εν τω μεταξύ το καλοκαίρι του 1984 φέρνει προστριβές μεταξύ του Έντσο Μπέαρτζοτ και του Ιταλού αρχηγού της Μίλαν αμέσως μετά τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες (η Ιταλία τερμάτισε στην 4η θέση με τον ίδιο να χρησιμοποιείεται στο χώρο της μεσαίας γραμμής), κάτι που έχει ως συνέπεια να μη συμπεριληφθεί στην αποστολή για το Μουντιάλ του Μεξικού το 1986.

➜ Ο Λίντχολμ ξαναφέρνει τα χαμόγελα και τις επιτυχίες

✔ Η επιστροφή του Λίντχολμ αποδεικνύεται ευεργετική για τη Μίλαν, με τον Σουηδό να μαθαίνει στην ομάδα του να παίζει άμυνα με ζώνη έχοντας παίκτες ικανούς να αφομοιώσουν τις οδηγίες του και να εκτελέσουν αποτελεσματικά το πλάνο: στα δεξιά υπήρχε ο Τασότι, στα αριστερά ο Φιλίπο Γκάλι ενώ στο κέντρο της άμυνας δέσποζε πλέον η μορφή του Φράνκο Μπαρέζι. Πέρα όμως από αυτή την αλλαγή στον τρόπο αμυντικής λειτουργίας ο Λίντχολμ επαναφέρει την ηρεμία στα αποδυτήρια της ομάδας και τη χαρά του παιχνιδιού που είχε χαθεί για μερικά χρόνια, με τα πρώτα θετικά αποτελέσματα να είναι ορατά. Το φινάλε της σεζόν 1984-85 βρίσκει τη Μίλαν να κατακτάει την 5η θέση στη βαθμολογία, να είναι φιναλίστ στον τελικό του Coppa Italia (έχασε με 1-0 από τη Σαμπντόρια που πήρε το πρώτο της Κύπελλο) και να βγαίνει στην Ευρώπη ενώ την ερχόμενη σεζόν η ομάδα του Μιλάνου "μαγεύει" το κοινό της με την επική ανατροπή κόντρα στην Οσέρ: ήττα με 3-1 στη Γαλλία στο πρώτο ματς και ανατροπή στη ρεβάνς με σκορ 3-0...

➜ Ο σωτήρας της Μίλαν λέγεται Σίλβιο Μπερλουσκόνι

✔ Όλα αυτά όμως μέχρι τον Δεκέμβριο του 1985 καθώς τότε ξεσπάει η απόλυτη κρίση για τη Μίλαν σε διοικητικό επίπεδο, με την ομάδα να βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και κατά συνέπεια της διάλυσης. Ο πρόεδρος Φαρίνα βυθίζεται σε μία θάλασσα από χρέη και μπορεί να σωθεί πουλώντας τον Χάτελεϊ όμως δεν το κάνει. Το ίδιο μπορεί να γίνει και παραχωρώντας τον Φράνκο Μπαρέζι στη Σαμπντόρια με τον Μαντοβάνι να προσφέρει 16 δισεκατομμύρια ιταλικές λίρες αλλα λέει και πάλι "όχι". Τότε μπαίνει στο... παιχνίδι και ο πρόεδρος της Ίντερ, Ερνέστο Πελεγκρίνι, ο οποίος διαμέσω του αδερφού του Μπέπε, στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα στον Φράνκο: "Εάν θέλεις, εμείς είμαστε έτοιμοι". Ο Μπαρέζι λέει όχι και λίγο αργότερα έρχεται η δικαίωση για την επιλογή του καθώς εμφανίζεται ως "από μηχανής Θεός" ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι...

➜ Ο Καπέλο κάνει την πρώτη του εμφάνιση ως head coach

✔ Η εποχή Μπερλουσκόνι στη Μίλαν ξεκινάει επίσημα την 1η Μαρτίου 1986 και ένας άνεμος αλλαγής εμφανίζεται πάνω από το Μιλανέλο μετά από μερικές αρκετές δύσκολες σεζόν μέσα στη δεκαετία. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς φορούν την κοκκινόμαυρη φανέλα ως νέα μεταγραφικά αποκτήματα οι Τζοβάνι Γκάλι, Ντανιέλε Μασάρο (αμφότεροι από Φιορεντίνα), Ρομπέρτο Ντοναντόνι (από Αταλάντα), Ντάριο Μπονέτι (από Ρόμα) και Τζουζέπε Γκαλντερίζι (από Ελλάς Βερόνα) ενώ την ίδια περίοδο ο Φάμπιο Καπέλο κάνει εξαιρετική δουλειά στα τμήματα υποδομής του συλλόγου και προωθεί στην πρώτη ομάδα τους Πάολο Μαλντίνι και Αλεσάντρο Κοστακούρτα. Οι παίκτες παρουσιάζονται πλέον στους δημοσιογράφους φτάνοντας με... ελικόπτερο στο Μιλανέλο ως μία από τις αρκετές καινοτομίες του Μπερλουσκόνι και όλα δείχνουν πως η μεταμόρφωση της Μίλαν προς το καλύτερο έχει δρομολογηθεί. Λίγο πριν το φινάλε της σεζόν 1986-87 ο Λίντχολμ δίνει τη θέση του στον Καπέλο ο οποίος έχει εν τω μεταξύ προβιβαστεί στην πρώτη ομάδα και εκείνος καταφέρνει να βγάλει την ομάδα στο Κύπελλο UEFA μέσα από αγώνα μπαράζ με τη Σαμπντόρια στο Τορίνο.

➜ O Σάκι παίρνει... σκούπα και μαζεύει όλους τους τίτλους

✔ Το καλοκαίρι του 1987 είναι κομβικό για τη Μίλαν καθώς ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι εμπιστεύεται την ομάδα στον Αρίγκο Σάκι, ο οποίος μέσα σε δύο σεζόν (από το 1985 μέχρι το 1987) είχε ανεβάσει την Πάρμα από την τρίτη στην πρώτη κατηγορία και επιπλέον είχε νικήσει δύο φορές τη Μίλαν στο Coppa Italia. "Είναι ο τεχνικός με την παράνοια στις νίκες" λέει για τον Σάκι κατά την παρουσίασή του ο πρόεδρος της Μίλαν και τα λόγια του αποδεικνύονται προφητικά μιας που οι Μιλανέζοι σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους τα επόμενα χρόνια. Με την ολλανδική τριπλέτα των Φαν Μπάστεν-Γκούλιτ-Ράικαρντ να κάνει... θραύση και με αμυντική τετράδα που αποτελούταν από Μπαρέζι, Μαλντίνι, Κοστακούρτα και Τασότι, η Μίλαν ερχόταν με φόρα για να κατακτήσει τα πάντα. "Ο Σάκι σου επέβαλε τη διασκέδαση να κάνεις πρέσινγκ, τη διασκέδαση να κλέβεις τη μπάλα από τον αντίπαλο", αναφέρει χαρακτηριστικά ο Μπαρέζι. Ποιά είναι τα αποτελέσματα της Μίλαν εκείνη την περίοδο; Πρωτάθλημα στην πρώτη σεζόν του Σάκι, το 1988 (πρώτο μετά από εννέα χρόνια ξηρασίας) με το ιστορικό προσπέρασμα επί της Νάπολι, δύο συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών (1989, 1990) και ισάριθμα Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και Διηπειρωτικά Κύπελλα καθώς επίσης και το μεθυστικό 5-0 επί της Ρέαλ Μαδρίτης στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών το 1989, σε μία από τις μεγαλύτερες βραδιές στην υπεραιωνόβια ιστορία των "ροσονέρι".

➜ Θα έπαιρνε και τη Χρυσή Μπάλα αν...

✔ Μία στιγμή που έχει μείνει στη μνήμη πολλών τιφόζι της Μίλαν ήταν η επιστροφή από τη Βαρκελώνη μετά τον θρίαμβο με 4-0 επί της Στεάουα στον τελικό του 1989 όταν στο ίδιο αεροπλάνο βρίσκονται τρεις ηγετικές μορφές του συλλόγου: Τσέζαρε Μαλντίνι, Τζάνι Ριβέρα και Φράνκο Μπαρέζι. Οι οπαδοί τραγουδούν το "Francobaresi, c'è solo Francobaresi" ( "Υπάρχει μόνο ο Φράνκο Μπαρέζι") όμως ο μεγαλύτερος λίμπερο όλων των εποχών (κατά δήλωση των Πλατινί, Μαραντόνα και Φαν Μπάστεν) δεν κρίνεται "ικανός" για να κατακτήσει τη Χρυσή Μπάλα. Θα κατακτήσει το βραβείο ο Γκούλιτ (1987) και τρεις φορές ο Μάρκο Φαν Μπάστεν (1988, 1989, 1992), όμως ο Μπαρέζι δεν είναι επιθετικός, δεν βάζει γκολ και έτσι δεν θα προσθέσει τον συγκεκριμένο τίτλο στο τεράστιο παλμαρέ του. "Το έχω σκεφτεί και βλέπω ότι εμείς οι αμυντικοί τιμωρούμαστε. Πάντως για μένα υπάρχει μόνο μία χρυσή ομάδα: η Μίλαν", δηλώνει αναφορικά με το βραβείο της Χρυσής Μπάλας ο "βράχος" των Μιλανέζων.

➜ Έτοιμη για restart με νέο αφεντικό στα αποδυτήρια

✔ Η σεζόν 1990-91 δεν φέρνει στη Μίλαν κάποιον τίτλο, ωστόσο η σημαντικότερη αλλαγή συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια έχει να κάνει με τη σχέση του Αρίγκο Σάκι με τους ποδοσφαιριστές του. Αυτή γίνεται όλο και πιο περίπλοκη, με τους παίκτες να κάνουν παράπονα για τις πολύ δυνατές καθημερινές προπονήσεις και τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι να παίρνει τελικά την απόφαση για αλλαγή στην τεχνική ηγεσία. Ο Αρίγκο Σάκι πήρε τη θέση του Βιτσίνι στην εθνική Ιταλίας και στηρίχτηκε στους παίκτες της Μίλαν (ειδικά τους αμυντικούς) για να χτίσει τη "σκουάντρα ατζούρα" που ήθελε ενώ ο πρόεδρος της Μίλαν από την πλευρά του επέλεξε τον Φάμπιο Καπέλο με την ελπίδα ότι εκείνη η "χρυσή ομάδα" δεν είχε κλείσει τον κύκλο της στην τελευταία χρονιά του Σάκι αλλά έκανε απλά ένα διάλειμμα από τις επιτυχίες. "Δεν είστε ούτε γερασμένοι ούτε ξοφλημένοι", ήταν το μήνυμα του Καπέλο όταν ανέλαβε το τιμόνι το καλοκαίρι του 1991 και πολύ γρήγορα όλοι διαπίστωσαν πως τα λόγια του δεν ήταν επιπόλαια αλλά σοφά.

➜ Η Μίλαν μπορεί τα πάντα: ακόμα και να πάρει πρωτάθλημα χωρίς ήττα

✔ Ο Καπέλο στηρίζεται σε έναν κορμό από άκρως ποιοτικούς παίκτες που κοσμούν το Μιλανέλο αλλά δεν διστάζει να προσθέσει και τις προσωπικές του πινελιές στον κοκκινόμαυρο καμβά, φέρνοντας μεταξύ άλλων παίκτες όπως οι Ντεμέτριο Αλμπερτίνι, Σεμπαστιάνο Ρόσι, Ζαν-Πιερ Παπέν, Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς, Ζβόνιμιρ Μπόμπαν και Στέφανο Εράνιο. Είναι ένας από τους πρώτους προπονητές στην Ευρώπη που εφαρμόζει rotation στην ομάδα του και η τριετία 1991-94 μόνο ως μαγική μπορεί να χαρακτηριστεί από τους φίλους του συλλόγου. Οι "ροσονέρι" κατακτούν τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα Ιταλίας μένοντας μάλιστα για 58 διαδοχικά παιχνίδια αήττητοι (από τις 19 Μαΐου 1991 μέχρι τις 21 Μαρτίου 1993, χωρίς καμία ήττα τη σεζόν 1991-92), ενώ στην Ευρώπη είναι φιναλίστ στον τελικό του Champions League του 1993 (ήττα με 1-0 από τη Μαρσέιγ) και θριαμβευτές έναν χρόνο αργότερα στην Αθήνα όπου συντρίβουν με 4-0 τη Μπαρτσελόνα. Εκείνος μάλιστα ο τελικός (στο ρόστερ έχουν προστεθεί και οι Μαρσέλ Ντεσαγί και Κρίστιαν Πανούτσι) είναι ο τελικός της καταξίωσης για τον Ιταλό κόουτς ο οποίος έκανε περίπατο απέναντι στην επονομαζόμενη "Dream Team" του Γιόχαν Κρόιφ έστω και χωρίς τον Φράνκο Μπαρέζι στη διάθεσή του σε εκείνο το ματς.

➜ Η Αργεντινή δεν τον άφησε να χαρεί σπίτι του

✔ Η πορεία του Φράνκο Μπαρέζι στην εθνική Ιταλίας, σε αντίθεση με τις μέρες δόξας που γνώρισε στην Μίλαν, του άφησε πικρή γεύση και σε ορισμένες περιπτώσεις λύπη και απογοήτευση. Στο Μουντιάλ του 1990 που διεξήχθη "εντός έδρας" (Ιταλία) ο καπιτάνο των "ροσονέρι" αγωνίζεται για πρώτη φορά στη διεθνή καριέρα του σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου (το 1982 ήταν απλά στην αποστολή χωρίς να αγωνιστεί λεπτό ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα "πλήρωσε" την κόντρα του με τον Μπέαρτσοτ) όμως παρότι η "σκουάντρα ατζούρα" φτάνει στα ημιτελικά με απολογισμό 7 γκολ σε 5 αγώνες και κανένα παθητικό εκεί χτυπάει η κατάρα των πέναλτι. Ο Μπαρέζι ευστόχησε στο πρώτο απέναντι στον Γκοϊγκοϊτσέα στον ημιτελικό κόντρα στην Αργεντινή του Μαραντόνα όμως αυτό δεν έφτανε καθώς δεν τον μιμήθηκαν Ντοναντόνι και Σερένα και η ευκαιρία χάθηκε.

➜ Μπαρέζι θα πει να έχεις μυαλό, καρδιά και ψυχή

✔ Τέσσερα χρόνια αργότερα η μοίρα φαίνεται πως δίνει μία δεύτερη ευκαιρία στον Μπαρέζι αφού η εθνική Ιταλίας του Αρίγκο Σάκι περνάει μέσα από τις συμπληγάδες στη φάση των ομίλων και ξεπερνώντας κατά σειρά τα εμπόδια της Νιγηρίας, της Ισπανίας και της Βουλγαρίας φτάνει στον μεγάλο τελικό. Αυτός είναι στις 17 Ιουλίου 1994 στην Πασαντίνα κόντρα στη Βραζιλία, με τον "Kaizer Franz" να πραγματοποιεί ένα μίνι θαύμα: αν και τραυματίστηκε κόντρα στη Νορβηγία στις 23 Ιουνίου (στο "Giants Stadium" της Νέας Υόρκης) και χρειάστηκε να υποβληθεί σε επέμβαση στο μηνίσκο, έκανε αγώνα δρόμου και πρόλαβε τελικά σε χρόνο ρεκόρ 25 ημερών να είναι έτοιμος για το μεγάλο ραντεβού. Στο ματς αυτό όχι μόνο αγωνίστηκε αλλά πήρε φανέλα βασικού και έχοντας παρτενέρ τον Μαλντίνι στο κέντρο της άμυνας (τραυματίες οι Τασότι και Κοστακούρτα), ήταν απροσπέλαστος αμυντικά, σε μία μονομαχία πάντως που οι δύο ομάδες δημιούργησαν ελάχιστες φάσεις κάτω από τον καυτό ήλιο της Καλιφόρνιας (το ματς ξεκίνησε μεσημέρι ώρα Αμερικής για να είναι βράδυ για την Ευρώπη) και οδηγήθηκαν στα πέναλτι μετά από άγονα 120 λεπτά σε κανονική διάρκεια και παράταση.

➜ Δάκρυσε ο Φράνκο, βούρκωσε ένα ολόκληρο ιταλικό έθνος

✔ Στη διαδικασία των πέναλτι ο Μπαρέζι αναλαμβάνει πρώτος να εκτελέσει από πλευράς Ιταλών όμως η κούραση του αγώνα (υπέφερε από κράμπες λίγο πριν το φινάλε) έπαιξε το ρόλο της, με τον Ιταλό στόπερ να στέλνει τη μπάλα ψηλά πάνω από το οριζόντιο δοκάρι του Ταφαρέλ. Οι Αλμπερτίνι και Εβάνι ήταν εύστοχοι στα δύο επόμενα όμως το φινάλε είναι καταστροφικό για τους "ατζούρι" αφού οι Ντανιέλε Μασάρο και Ρομπέρτο Μπάτζο αποτυγχάνουν να στείλουν τη μπάλα στα δίχτυα από τα 11 βήματα και το τρόπαιο καταλήγει στα χέρια του Ντούνγκα και της παρέας του. Ναι, ο παίκτης που είχε πάρει τα πάντα στην καριέρα του και που είχε "τρελάνει" τους γιατρούς για να δηλώσει "παρών" στον τελικό έβλεπε το βαρύτιμο τρόπαιο να του ξεγλιστράει. Η εικόνα με τον Μπαρέζι να αποχωρεί απαρηγόρητος από το "Pasadena Rose Bawl" με δάκρυα στα μάτια και με το ασημένιο μετάλλιο στο στήθος είναι κόμπος στο στομάχι για κάθε Ιταλό φίλαθλο όσα χρόνια και αν περάσουν.

➜ Άφησε την "σκουάντρα ατζούρα" με ψηλά το κεφάλι

✔ "Για έναν παίκτη που χρειάζεται να θυμάται το σημαντικότερο παιχνίδι στην καριέρα του με τόσο τραγικό τρόπο, είναι λυπηρό", θα δηλώσει λίγο μετά τον τελικό του 1994 ο Φράνκο Μπαρέζι, με τον Ρομάριο που ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος παίκτης εκείνου του τουρνουά να πλέκει το εγκώμιο του Ιταλού στο περιθώριο της κατάκτησης του τροπαίου από τους Βραζιλιάνους. Μετά τον τελικό, ο Μπαρέζι θα φορέσει για μία ακόμα φορά τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος σε αγώνα κόντρα στη Σλοβενία για τα προκριματικά του Euro '96 (7 Σεπτεμβρίου 1994), αποχαιρετώντας έτσι στα 34 του χρόνια τη "σκουάντρα ατζούρα" και παραδίδοντας τη σκυτάλη όσον αφορά στην αρχηγία στον διόσκουρό του στη Μίλαν, Πάολο Μαλντίνι. Συνολικά ο Μπαρέζι αγωνίστηκε σε 81 διεθνή παιχνίδια σκοράροντας ένα γκολ (σε φιλική νίκη επί της Σοβιετικής Ένωσης) ενώ είναι ένας από τους ελάχιστους παίκτες που έχει κατακτήσει χρυσό, ασημένιο και χάλκινο μετάλλιο σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου.

➜ Ένα ακόμα πρωτάθλημα πριν πει "ciao ragazzi"

✔ Μπορεί το κεφάλαιο "εθνική Ιταλίας" να έκλεισε για τον Φράνκο Μπαρέζι το 1994 όμως η Μίλαν είναι μία εντελώς διαφορετική υπόθεση για τον άνθρωπο που φόρεσε μόνο τη δική της φανέλα σε ολόκληρη την επαγγελματική του καριέρα και κατέκτησε όλους τους εγχώριους, ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους τίτλους που θα μπορούσε να πάρει πλην του Κυπέλλου Ιταλίας. Ο εμβληματικός καπιτάνο έπαιξε για τρεις ακόμα σεζόν στο "San Siro" κλείνοντας έτσι 20ετία στην ομάδα της καρδιάς του και στο διάστημα αυτό ήταν φιναλίστ στον τελικό του Champions League το 1995 κόντρα στον Άγιαξ (ήττα με 1-0 με το γκολ του Κλάιφερτ) και πρωταθλητής Ιταλίας για 6η φορά στην καριέρα του τη σεζόν 1995-96 στην τελευταία σεζόν του Καπέλο στους Μιλανέζους μέσα σε μία χρυσή πενταετία.

➜ H αφρόκρεμα της στρογγυλής Θεάς στα πόδια του

✔ Ο Φράνκο Μπαρέζι απέδειξε πως είναι γεννημένος πρωταθλητής ακόμα και στο χρονικό σημείο που επέλεξε να κρεμάσει τα παπούτσια του αφού άφησε τους συναισθηματισμούς στην άκρη και αποχώρησε ενώ το άστρο του ήταν ακόμα ψηλά, χωρίς να περιμένει πρώτα τον πανδαμάτωρα χρόνο να επιδράσει πάνω στον τρόπο παιχνιδιού του. Στις 23 Ιουνίου 1997 ανακοίνωσε επίσημα την ποδοσφαιρική του συνταξιοδότηση και η Μίλαν τον τίμησε όπως αρμόζει σε παίκτες-θρύλους: απέσυρε τη φανέλα με το Νο 6 με το όνομα Μπαρέζι στην πλάτη που δεν διανοήθηκε να βγάλει ποτέ από πάνω του. Μάλιστα στις 28 Οκτωβρίου 1997 στήθηκε ένα λαμπρό πάρτι στο "San Siro" με τους Μιλανέζους να οργανώνουν ένα εορταστικό ματς προς τιμήν του στο οποίο πήραν μέρος ποδοσφαιρικά αστέρια που είτε έπαιξαν στο πλευρό του στη Μίλαν του είτε βρέθηκαν απέναντί του όλα αυτά τα χρόνια. Αυτοί ήταν (κατά σειρά παρουσίασης, με την αναγγελία των ονομάτων να γίνεται υπό τους ήχους του κλασικού "The Final Countdown" των Europe) οι: Τζουζέπε Γκάλι, Πρεντόμ, Ρόσι, Ιέλπο, Μούσι, Μπέργκομι, Φιλίπο Γκάλι, Τζουζέπε Μπαρέζι, Πανούτσι, Εβάνι, Νάβα, Ντε Νάπολι, Κολόμπο, Γκέρετς, Ντάβιντς, Μπλιντ, Ντεσαγί, Ιέρο, Λεντίνι, Ρόναλντ Ντε Μπερ, Καρμπόνε, Ρεδόνδο, Στρόπα, Μπουτραγκένιο, Βίρντις, Μίτσελ, Γουίλκινς, Αντσελότι, Γουεά, Καρέκα, Τασότι, Χάτελεϊ, Ράικαρντ, Παπέν, Σιμόνε, Ρομάριο, Ντοναντόνι, Ούγκο Σάντσες, Γκούλιτ, Βιάλι, Μασάρο, Ζίκο, Μπάτζο, Φαν Μπάστεν. Όλοι τους ήταν εκεί για τον έναν και μοναδικό: ΦΡΑΝΚΟ ΜΠΑΡΕΖΙ!

Το video της Μίλαν για τα 55α γενέθλια του Μπαρέζι:

Ο Φράνκο Μπαρέζι εν δράσει:

Αφιέρωμα της ιταλικής τηλεόρασης για τα 20 χρόνια Μπαρέζι: