Για να τον καταλάβεις, πρέπει να μάθεις για το παρελθόν του. Για τον τρόπο που μεγάλωσε, για το πού μεγάλωσε, πώς έμαθε να παίζει ποδόσφαιρο, πώς έμαθε να επιβιώνει, αλλά και ποιο είναι το κίνητρο που είχε από παιδί έως τώρα. Επειδή το "η γενέτειρα του είναι πίσω από το ηλιοβασίλεμα" που είχε πει ο Jose Mourinho, δεν βοηθά ιδιαίτερα, πάμε να σας (ξανα)συστήσουμε τον "εν δυνάμει πιο αντιπαθητικό ποδοσφαιριστή, στον κόσμο", ευρύτερα γνωστό ως Diego a Silva Costa.

Γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 1988 και θα λέγατε πως είναι σε ηλικία που θα έπρεπε να έχει ωριμάσει. Εκείνος δεν καταλαβαίνει... τι εννοείτε, αφού πιστεύει ότι είναι ώριμος. Εξ ου και η αλήστου μνήμης δήλωση που είχε κάνει στις 25/3 του 2015, κατά την οποία " προσπαθώ να ελέγχω τον εαυτό μου ", με την επιτυχία αυτής της προσπάθειας να έγκειται σε... υποκειμενικά κριτήρια.

Στις 3 Δεκεμβρίου του 2013, το Four Four Two είχε δημοσιεύσει σχετικό κείμενο, με τίτλο "From bad dog to top dog". Και εν πολλοίς εξηγούσε πώς ένας τύπος που πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας του, στην ανωνυμία κατάφερε να ξεχωρίσει. Ως παίκτης της Atletico Madrid. Όπου φυσικά, κέρδισε την αγάπη του λαού -αφού προηγουμένως κέρδισε την εκτίμηση του προπονητή του, Diego Simeone, για την ενέργεια που έβγαζε σε κάθε αγώνα. Είχε αποθεωθεί, γιατί ήταν αυτός που έτρεχε πάντα να διεκδικήσει κάθε χαμένη μπάλα, δεν δίσταζε να κάνει... ένα, δυο δυνατά -στο όριο του μη επιτρεπτού- τάκλιν και ό,τι άλλο χρειαζόταν, ώστε να κερδίσει τη φάση. Η γενικότερη συμπεριφορά του του έδωσε ως παρατσούκλι το "pitbull terrier". Ήταν ελαφρώς άστοχο.

Ο Costa δεν θα μπορούσε να είναι pedigree. Μόνο αδέσποτο, που ταλαιπωρήθηκε στα πρώτα χρόνια της ζωής του και αν έμαθε να κάνει κάτι σε αυτό το διάστημα, ήταν να επιβιώνει υπό τις όποιες συνθήκες. Οι πληγές του, το πρόωρα γηρασμένο πρόσωπο του (που έγινε γίνει και αντικείμενο... τρελού σχολιασμού) έγιναν τα παράσημα του, ο λόγος που πίστευε στον εαυτό του και που ουδείς επρόκειτο ποτέ να καταφέρει να πληγώσει την αυτοπεποίθηση του. Ενδεχομένως να έγιναν και ο λόγος που πίστευε πως ήταν καλύτερος από όλους. Δύσκολα κάποιος κέρδιζε το σεβασμό του και ακόμα πιο δύσκολα τον έκανε να αναθεωρήσει -αν ένιωθε πως έχει δίκιο. Γενικότερα, δεν θα λέγατε ότι ήταν (ή είναι) ο πιο εύκολος άνθρωπος του πλανήτη.

Έγινε brutal για να επιβιώσει στους αγώνες του δρόμου

Όταν μιλά για τα παιδικά του χρόνια, στο βόρειο μέρος της Βραζιλίας, στη μικρή πόλη του Lagarto (μικρότερη περιφέρεια της χαοτικής χώρας, που εκτείνεται σε 969 τετραγωνικά χιλιόμετρα και φιλοξενεί 100.000 κατοίκους), νιώθει υπερήφανος (" κάθε φορά που έχω διακοπές, πηγαίνω εκεί, όπου ζει ακόμα η οικογένεια μου, όπου είναι η βάση μου"). Έχει πει πολλάκις πως είχε όμορφα παιδικά χρόνια, με ατελείωτα ποδοσφαιρικά ματς στη γειτονιά. " Στη Βραζιλία, όποιος κάνει γιο, το πρώτο πράγμα που του δίνει, είναι μια ποδοσφαιρική μπάλα", είχε πει στην πρώτη του συνέντευξη σε αγγλικό μέσο (στην Daily Mail). Ο πατέρας του, Jose de Jesus δεν αποτέλεσε την εξαίρεση του κανόνα. Εκτός της ασπρόμαυρης μπάλας, του έδωσε και το όνομα Diego, προς τιμήν του ενός και μοναδικού Diego Maradona -και όχι ουδόλως τον ένοιαζε η αντιπαλότητα της Βραζιλίας με την Αργεντινή, είχε εστιάσει στις πραγματικές αξίες.

"Μεγάλωσα, παίζοντας ποδόσφαιρο στους δρόμους με τους φίλους μου. Μάλλον για αυτό παίζω όπως παίζω τώρα. Το ποδόσφαιρο του δρόμου ήταν το σχολείο μου. Εκείνα τα ματς, ήταν το απόγευμα και ως παιδί έχεις πάντα την ενέργεια και τη δύναμη να παίζεις για ώρες. Μέχρι να κουραστείς. Συνήθως οι αγώνες κρατούσαν όλο το απόγευμα και σιγά σιγά συνήθισα να παίζω με παιδιά που ήταν μεγαλύτερα από εμένα. Μέσω αυτής της διαδικασίας δεν έμαθα μόνο ποδόσφαιρο, αλλά και την ευφυΐα που κερδίζεις στους δρόμους. Έπαιζα με συνομήλικους μου, μόνο σε ματς με τη σχολική ομάδα ή σε αγώνες της πόλης μου, με άλλες πόλεις. Η αλήθεια είναι πως ανέκαθεν ήμουν λίγο πιο μεγαλόσωμος από τα παιδιά της ηλικίας μου και ενδεχομένως για αυτό να απολάμβανα περισσότερο τις ημέρες που αντιμετώπιζα μεγαλύτερους, στους δρόμους. Είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Μάθαινα περισσότερα, γινόμουν καλύτερος, πιο γρήγορος, πιο δυνατός ". Όσο πιο brutal ήταν, τόσο πιο αποτελεσματικός γινόταν. Οι δρόμοι δεν ήταν ο κατάλληλος χώρος για τους βιρτουόζους.

Εκεί, στις γειτονιές, δεν αρκούσε να κάνει τα βασικά. " Έπρεπε να μάθω να προστατεύω την μπάλα, με το σώμα μου. Δεν ήταν απλό πράγμα να επιβιώσεις σε αυτά τα παιχνίδια. Είχαμε τους δικούς μας κανόνες, που δεν είχαν σχέση με τους κανονισμούς του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και έπρεπε να ανταποκριθείς. Διαφορετικά, σε... απέβαλε το "σύστημα". Το μόνο που είχε σημασία, ήταν να μπορείς να σκοράρεις και η νίκη". Τι μαθαίνουν δηλαδή, τα παιδιά που ξεκινούν το ποδόσφαιρο στις ακαδημίες της Ευρώπης; Καμία σχέση.

Όταν τον ρώτησαν πώς τελείωναν εκείνα τα ματς, γελούσε μόνος του. " Τις περισσότερες φορές, δεν υπήρχε πρόβλημα. Κάποιες ημέρες όμως... δεν ήταν ακριβώς έτσι η ιστορία. Το χειρότερο μου ήταν όταν έπαιζα, εναντίον του αδελφού μου, Jair (σημείωση: πήρε το όνομα του από τον Βραζιλιάνο άσο Jairzinho). Απλά δεν μπορούσαμε να παίζουμε μαζί. Υπήρχε τρελή αντιπαλότητα. Οπότε καταλήξαμε στο ότι θα ήμασταν πάντα στην ίδια ομάδα".

Στα 15 αποφάσισε πως δεν θέλει να παίζει άλλο ποδόσφαιρο

Ως παιδί έκανε όνειρα " αλλά ποτέ δεν έγινε εμμονή η επιθυμία μου να γίνω ποδοσφαιριστής. Και ποτέ δεν ήθελα να γίνω επαγγελματίας. Δεν ήταν κάτι που είχα σκεφτεί πως μπορεί να γίνει. Ναι, αγαπούσα το σπορ, αγαπούσα το να παίζω, αλλά πρέπει να καταλάβετε κάτι. Προέρχομαι από μια πολύ μικρή πόλη, όπου δεν είχαμε πολλές ευκαιρίες. Ξέρετε πόσους εκπληκτικούς παίκτες είχα συναντήσει, που ουδέποτε είχαν την ευκαιρία να δείξουν το ταλέντο τους εκτός της περιοχής μας; Για αυτό έφυγα στα 15 και πήγα στο São Paulo". Όχι για να παίξει ποδόσφαιρο. Πήγε να εργαστεί στο μαγαζί που διατηρούσε ο θείος του, Jarminho. "Δεν ήθελα να παίξω άλλο ποδόσφαιρο. Ήθελα να βγάζω τα δικά μου λεφτά, για να στηρίξω τον εαυτό μου. Να μην εξαρτώμαι από τους γονείς μου".

Ο θείος του ωστόσο, ήταν που τον σύστησε στην Barcelona Esportiva Capela, ομάδα της Ibiúna -προάστιο του São Paulo, που διαμορφώθηκε ως η εναλλακτική των νεαρών που ζούσαν στις favelas, ως η δεύτερη επιλογή, μετά τη ζωή σε συμμορίες και στα ναρκωτικά. "Είχε τρέλα με το ποδόσφαιρο. Δεν έπαιξε ποτέ επαγγελματικά, αλλά ήταν πολύ καλός. Τόσο που όταν έγινε επιχειρηματίας, περνούσαν από το μαγαζί πολλοί ατζέντηδες, πολλοί άνθρωποι που είχαν σχέση με το ποδόσφαιρο. Σε όλους έλεγε "έχω έναν ανιψιό που είναι πολύ καλός παίκτης και πρέπει να τον δείτε".

Πες πες, η Barcelona Esportiva Capela -μέλος της τέταρτης κατηγορίας- πείστηκε να δώσει στον ανιψιό μια ευκαιρία. Μετά του έδωσε συμβόλαιο και μισθό 130 ευρώ το μήνα. " Ήμουν από τους πιο υψηλά αμειβόμενους. Σας ορκίζομαι ότι τότε θεωρούσα αστεία τα όσα μου έλεγαν και αφορούσαν τη δυνατότητα που είχα να κάνω καριέρα στην Ευρώπη. Όταν είσαι 15 χρόνων, δεν σε νοιάζουν τόσο πολύ τα λεφτά. Αυτό που θες είναι να παίζεις, για την αγάπη που 'χεις για το άθλημα. Αυτός είναι ο λόγος που είμαι εδώ που βρίσκομαι σήμερα: η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο. Είναι ωστόσο, λογικό πως όταν είσαι επαγγελματίας, έχεις και άλλες υποχρεώσεις. Έχεις μια οικογένεια να στηρίξεις και εγώ έχω πολύ μεγάλη οικογένεια. Πάντα θα κάνω ό,τι μπορώ για να τους βοηθώ".

Η μετάβαση από το ποδόσφαιρο του δρόμου στο οργανωμένο ποδόσφαιρο " δεν ήταν και τόσο δραματική. Η μεγαλύτερη διαφορά ήταν πως ως επαγγελματίας, έπρεπε να προπονούμαι κάθε μέρα και να ακολουθούμε συγκεκριμένο πρόγραμμα. Ήμασταν όλοι μικροί σε ηλικία, γιατί οι ιδιοκτήτες ήθελαν τότε να κάνουν... παιδομάζωμα, με προοπτική να μας πουλήσουν σε μεγαλύτερους συλλόγους. Ήταν εξαιρετική εμπειρία. Έμαθα πολλά".

Πώς πήγαινε από όνειρα; " Προσπάθησα να μένω συγκεντρωμένος σε στόχους που μπορούσα να υλοποιήσω άμεσα. Σε ένα γκολ, σε περισσότερα λεπτά συμμετοχής. Πολλές φορές, όταν έχεις μακροπρόθεσμο στόχο, παθαίνει μια σύγχυση το μυαλό και αυτό μπορεί να σε οδηγήσει σε λάθος δρόμο. Οπότε πάντα σκεφτόμουν πώς θα υλοποιήσω βραχυπρόθεσμους στόχους. Κατά τα φαινόμενα, δεν ήταν κακή επιλογή".

Διαπίστωσε πως οι συμβουλές που του έδινε η μητέρα του, Josileide, είχαν τελικά... σημασία. " Για να μπορώ να παίξω ποδόσφαιρο, έπρεπε να μάθω να συμπεριφέρομαι σωστά. Θυμήθηκα τι ίσχυε με τη μητέρα μου. Κάθε φορά που μου ζητούσε κάτι, έπρεπε να το κάνω. Μόνο τότε με άφηνε να πάω για ποδόσφαιρο. Πρακτικά, αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να παίρνω καλούς βαθμούς στο σχολείο, να είμαι καλό παιδί και... να μην εκνευρίζω τη μάνα μου".

Η αρχή αφορούσε πέντε ομάδες, σε δυο χρόνια

Στην Barcelona Esportiva Capela τον είδε ο Jorge Mendes, εκ των πιο δημοφιλών εκπροσώπων παικτών της Ευρώπης. Τον ανέλαβε και του βρήκε δουλειά στην Ευρώπη. Για την ακρίβεια, στην SC Braga της Πορτογαλίας, όπου πήγε τον Φεβρουάριο του 2006. Στα 18 του. Πέρασε τους πρώτους μήνες με την ομάδα των αναπληρωματικών και το καλοκαίρι του ίδιου έτους, πήγε ως δανεικός στην FC Penafiel -ομάδα δεύτερης κατηγορίας που είχε τον Rui Bento στον πάγκο. Τον τύπο που ήταν μέλος της χρυσής γενιάς του πορτογαλικού ποδοσφαίρου (βλ. Luis Figo, Rui Costa, Joao Vieira Pinto και... το χρυσό στο Παγκόσμιο Κύπελλο του U20, τo 1991) και άρα κάτι ήξερε όταν έλεγε " ο Diego είχε εξαιρετική ποιότητα ως παίκτης και από τα πρώτα λεπτά, σου... εξηγούσε πως θέλει να γίνει κάποιος στο ποδόσφαιρο". Ανέπτυξαν σχέση φιλίας, του επιπέδου που ο Bento του αγόρασε παπούτσια, όταν πια ο Costa είχε λιώσει τα δικά του. Αρνούνταν να τα πετάξει, γιατί ήταν αυτά με τα οποία είχε ξεκινήσει να γίνεται γνωστός ως "εκείνος που δεν αφήνει μπάλα να πάει χαμένη". Έπαιξε σε 113 ματς, σκόραρε 5 φορές και μετά... χαιρέτησε.

Πριν μας αποχαιρετήσει το 2006, είχε πουληθεί στην Atletico Madrid -είχε δώσει για 1.5 εκατομμύρια ευρώ, για το 50% του Costa. Τον άφησαν στην Braga έως το τέλος της σεζόν. Δυσκολεύτηκε όμως, να βρει θέση στους Rojiblancos, γιατί θα δυσκολευόταν να κάνει κάτι για αυτό ο προπονητής του (Jorge Costa). Αρκέστηκε στις έξι συμμετοχές (πίσω από τους Ze Carlos και Joao Vieira Pinto) και όταν επέστρεψε στην Atletico θα διαπίστωνε πως... μπορεί να υπάρξει και μεγαλύτερη ουρά. Για αυτό και τον έστειλαν στη Celta de Vigo και μετά στην Albacete -τη διετία που ακολούθησε. Θα ρωτήσετε εύλογα, γιατί πήγε στην Atletico. Να σας πούμε: ήταν η εκκίνηση της παράδοσης των παικτών που πούλησε ο εκπρόσωπος του στη συγκεκριμένη ομάδα (με τη λίστα να περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, τους Simao Sabrosa, Falcao και Tiago).

Στις 8/7 του 2009 πουλήθηκε στην Real Valladolid για 1 εκατ. ευρώ -ήταν μέλος της συμφωνίας που έστειλε στο "Vicente Calderon" τον Sergio Asenjo. Είχε φτάσει τα 21. Στα δώδεκα πρώτα παιχνίδια, είχε σκοράρει 6 φορές. Στα επόμενα 22 παιχνίδια, βρήκε εστία μόλις δυο φορές και η ομάδα του υποβιβάστηκε. Κατόπιν, έζησε την ημέρα της... Μαρμότας, καθώς από τον Σεπτέμβριο έως τον Δεκέμβριο ήταν στην Penafiel και τότε ήταν που η Atletico αποφάσισε να ενεργοποιήσει τον όρο που της επέτρεπε να τον πάρει πίσω στην πρωτεύουσα.

Τον αγόρασαν για αντικαταστάτη των Sergio Aguero και Diego Forlan και τη σεζόν 2010-11, βρήκε το χώρο του στους Colchoneros. Τι δεν βρήκε; Το γκολ. Σε 28 ματς, σκόραρε 6 φορές και σαν να μην έφτανε αυτό, στις 28/7 του 2011 υπέστη ρήξη χιαστού, σε φιλικό προετοιμασίας, και έμεινε εκτός, για επτά μήνες. Φυσικά και δεν τα παράτησε (ούτε όταν "κόπηκε" στα ιατρικά από την Besiktas JK που του είχε δώσει συμβόλαιο) και όταν γύρισε στα γήπεδα, με τη φανέλα της Rayo Vallecano, ήταν άλλος άνθρωπος. Έπαιζε πιο επιθετικά από ποτέ, πιο σκληρά από ποτέ, ήταν μέσα σε όλες τις φάσεις και δεν άφηνε δευτερόλεπτο να πάει χαμένο. Σε 15 ματς ως βασικός, είχε 10 γκολ για τους Franjirrojos και τότε θυμήθηκε -πάλι- η Atletico να τον ζητήσει πίσω. Προφανώς και αυτήν τη φορά, η ιστορία ήταν διαφορετική.

Έως τον Δεκέμβριο του 2012, είχε εμπλακεί σε ουκ ολίγες σκληρές φάσεις. Για παράδειγμα, στο ματς με τη Real Madrid έφτυσε τον Sergio Ramos (και τούμπαλιν), χτύπησε με το κούτελο τον David Limbersky, στο ματς του Europa League με την FC Viktoria Plzen και τιμωρήθηκε από όλους (συμπεριλαμβανομένης της UEFA). Ο Diego Simeone συνέχισε να τον χρησιμοποιεί στη βασική ενδεκάδα (έβλεπε στον Costa τον παίκτη που μοιραζόταν την ίδια αποφασιστικότητα με εκείνον και τον ιδανικό παρτενέρ του Radamel Falcao) και εκείνος συνέχισε να σκοράρει και να "φτιάχνει" όνομα. Παράλληλα ωστόσο, έδειχνε να χάνει τον έλεγχο του εαυτού του, όλο και πιο συχνά. " Μάλωνα με τους πάντες, δεν μπορούσα να ελέγξω τα νεύρα μου. Τους προσέβαλα όλους και δεν είχα σεβασμό για κανέναν. Ένιωθα σαν να ήθελα να τους σκοτώσω" ομολόγησε δυο χρόνια αργότερα, όταν αποκάλυψε πως πια προσπαθεί να κοντρολάρει το νευρικό του σύστημα, διότι είχε καταλάβει πως κάνει κακό στον ίδιο και την ομάδα του.

Άλλαξε πατρίδα, γιατί δεν... τον σεβάστηκε ο Scolari

Τον Μάρτιο του 2013, ο Luiz Felipe Scolari του έστειλε πρόσκληση, να παραστεί στα φιλικά της εθνικής Βραζιλίας, με την Ιταλία και τη Ρωσία. Έκανε το ντεμπούτο του, με τους "ατζούρι", στο 21ο λεπτό, οπότε αντικατέστησε τον Fred. Τέσσερις ημέρες μετά, πήρε τη θέση του Kaka, για τα τελευταία δώδεκα λεπτά εναντίον των Ρώσων, στο Stamford Bridge. Τι ακολούθησε; Το "απεταξάμην" του Costa που όπως είπε, ένιωσε ότι δεν τον σεβάστηκαν στην ίδια του τη χώρα και ότι ο Scolari δεν του έδωσε έστω μια ευκαιρία -μολονότι δεν υπήρχαν πολλοί διαθέσιμοι επιθετικοί που να είναι καλύτεροι από εκείνον. Ενημέρωσε ότι στο εξής δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον να παίξει με τη Seleção και αν τελείωνε εκεί... η πρόταση, όλα θα ήταν μια χαρά.

Εκείνος όμως, το πήγε το θέμα ένα επίπεδο πιο μακριά. Τον Ιούλιο του 2013 πήρε την ισπανική υπηκοότητα και δυο μήνες μετά, η ισπανική ομοσπονδία ποδοσφαίρου έθεσε επίσημο αίτημα στη FIFA, ώστε να αποκτήσει ο Costa το δικαίωμα συμμετοχής στην εθνική Ισπανίας. Βάσει κανονισμού, εφ όσον δεν είχε μετάσχει σε επίσημο ματς των Βραζιλιάνων μπορούσε να κάνει την αλλαγή. Στις 29/10 ενημερώθηκε και η ομοσπονδία της Βραζιλίας, με τον Scolari να σχολιάζει " Βραζιλιάνος παίκτης που αρνείται να φορέσει τη φανέλα της εθνικής του και θέλει να παίξει με άλλη χώρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο, διαγράφεται αυτομάτως. Γυρίζει την πλάτη σε κάτι που είναι όνειρο για εκατομμύρια ανθρώπους: να εκπροσωπήσουν την πέντε φορές πρωταθλήτρια κόσμου, στο Παγκόσμιο της Βραζιλίας". Όπου φυσικά και παρέστη με τους Ισπανούς και τον αποδοκίμασε όλος ο κόσμος.

Μάλλον δεν είχε πείσει, με όσα είχε πει... στο video που αναρτήθηκε από το σύλλογο του, στο YouTube. "Ή ταν μια περίπλοκη απόφαση, λόγω των όσων αφορούσε. Δηλαδή, τη χώρα στην οποία γεννήθηκα και αυτή που μου έδωσε τα πάντα. Μελέτησα τα πάντα και κατέληξα ότι το καλύτερο για εμένα ήταν να παίξω για την Ισπανία. Αυτή είναι η χώρα που μου έδωσε ό,τι έχω στη ζωή μου. Νιώθω πως αυτή είναι η χώρα που εκτίμησε όσα έκανα και όπου ο κόσμος με αγαπά. Θέλω ο κόσμος να καταλάβει ότι δεν προδίδω τη Βραζιλία. Δεν βλέπω έτσι τα πράγματα. Και δεν λέω ψέματα. Απλά, στην Ισπανία νιώθω πως με εκτιμούν. Δεν ήταν εύκολη η απόφαση μου. Δεν προσβάλω κανέναν. Η οικογένεια μου μένει στη Βραζιλία, εκεί γεννήθηκα, εκεί θα επιστρέψω όταν ολοκληρώσω την καριέρα μου. Ελπίζω ο κόσμος να σεβαστεί την απόφαση μου και να καταλάβει ότι ήταν πολύ δύσκολο για εμένα να διαλέξω την Ισπανία".

Ο Simeone έχτισε την επίθεση της Αtletico, πάνω του

Το καλοκαίρι του 2013 κυκλοφόρησε πολύ έντονα η φήμη πως τον θέλει η Liverpool, μαζί και ότι ήταν έτοιμη να ματσάρει τα 25 εκατ. ευρώ που έδινε η Atletico για νέο τριετές. Εκείνος έμεινε εκεί που ήταν και συμφώνησε να μην μετακομίσει έως το 2018. Παρεμπιπτόντως, διπλασίασε τις αποδοχές του. Μετά την αποχώρηση του Falcao, ο Simeone έστησε το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας του πάνω στον Costa και εκείνος το δίχως άλλο άδραξε την ευκαιρία. Τελείωσε τη σεζόν 2013-14 με 27 γκολ -ήταν ο τρίτος καλύτερος σκόρερ- και η ομάδα του πήρε τον τίτλο, για πρώτη φορά από το 1996. Αλλά σιγά μην δεν συνέβαινε κάτι να... χαλάσει την ηρεμία. Γιατί πολύ καλά είχαν αρχίσει να πηγαίνουν όλα και εκείνος δεν ήταν συνηθισμένος σε τόση ηρεμία.

Η απόφαση του Simeone να τον περιλάβει στην ενδεκάδα με τη Real Madrid, στον τελικό του Champions League αποδείχθηκε καταστροφική. Αποχώρησε στο 8ο λεπτό, γιατί προφανέστατα δεν είχε γιατρέψει τον πολύ σοβαρό τραυματισμό που είχε υποστεί, σε ματς με την Barcelona -και η ειδική αντιμετώπιση, σε ειδικό στο Βελιγράδι που χρησιμοποιούσε πλακούντα από άλογο, δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Παρεμπιπτόντως, σε εκείνη τη χρονιά του Champions League είχε σκοράρει 8 γκολ και ισοφάρισε το ρεκόρ του Vava -από το 1959-, για να βρεθεί μαζί του στην κορυφή της λίστας με τους καλύτερους σκόρερ της Atletico στη διοργάνωση.

Έως τον Ιούνιο είχε "καθαρίσει" με το πόδι του και την 1η ημέρα του Ιουλίου, το 2014, η Chelsea ενημέρωσε τον πλανήτη πως ο Costa της ανήκει. Τον είχε κάνει δικό της για 43 εκατομμύρια ευρώ buy out. Η αλήθεια είναι πως ο Mourinho είχε δώσει... το στίγμα, όταν δήλωνε "θέλουμε έναν επιθετικό που να είναι δολοφόνος", αλλά ουδείς είχε κεντράρει στον Costa, που για τα επόμενα χρόνια θα είχε λαμβάνειν 200.000 ευρώ κάθε εβδομάδα.

"Τίποτα δεν συγκρίνεται με τον ενθουσιασμό που νιώθεις όταν παίζεις στο Champions League. Ούτε τα λεφτά"

Για να διανύσει τη διαδρομή από την Barcelona Costa στην Chelsea χρειάστηκαν οκτώ χρόνια και επτά ομάδες, να ξεπεράσει σοβαρούς τραυματισμούς, μα κυρίως... τον εαυτό του -ώστε να μην αντιδρά όπως τότε, που έπαιζε ποδόσφαιρο με τους φίλους του, στους δρόμους της γειτονιάς. " Ακόμα θεωρώ πως τίποτα δεν είναι καλύτερο από το πώς νιώθεις όταν παίζεις ποδόσφαιρο, σε επίπεδο Champions League. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα. Αυτή η ευχαρίστηση δεν συγκρίνεται με τίποτα. Ούτε καν με τα λεφτά", επέμενε, " το μόνο που έχει σημασία είναι να έχεις τη δυνατότητα να παίζεις μεταξύ των καλύτερων, για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Να πιέζεις διαρκώς τον εαυτό σου, πολύ σκληρά, για να παραμένεις σε αυτό το επίπεδο". Πέραν του εαυτού του, πιέζει τους συμπαίκτες... ενίοτε και τους αντιπάλους, φυσικά με άλλη έννοια του όρου. Η Chelsea είχε ήδη την πιο δυνατή άμυνα του πρωταθλήματος. Μαζί του " αποκτούσε το κομμάτι που έλειπε από το παζλ" αποφάνθηκαν οι ειδικοί του BBC Sport, που τόνιζαν ότι " το στιλ του συγκεκριμένου παίκτη ταιριάζει απόλυτα στην Premier League".

Στην πρώτη του σεζόν στην Premier League είχε 19 γκολ έως τις 4 Απριλίου, οπότε τραυματίστηκε στο ματς με τη Stoke. Δηλαδή, όταν ξανατραυματίστηκε, γιατί ήταν το έκτο πρόβλημα που αντιμετώπιζε στους προσαγωγούς, την ίδια χρονιά. " Δεν αξίζει το ρίσκο" είχε πει ο Mourinho, αρνούμενος να θυσιάσει τον παίκτη του για τον τίτλο. Επιτυχία που θα κατακτούσε το club, με νίκη επί της Crystal Palace. Και νίκησε (στις 3/5, 1-0) η ομάδα και δεν έπαιξε ο Costa.

Για κάποιο λόγο, είχε προκύψει η πληροφορία πως θέλει να αλλάξει παραστάσεις. Στις 2/6 του 2015 δήλωσε επισήμως πως " πάντα είναι κάπως ιδιαίτερη η πρώτη σεζόν, σε επίπεδο προσαρμογής, αλλά δεν έχω κανένα λόγο να φύγω από εδώ. Οι φαν με αγαπούν, εγώ αγαπώ τα πάντα και ανυπομονώ για τη συνέχεια". Πάμε τώρα, και στο "για κάποιο λόγο".

Δεν ήθελε να πατήσει τον Can "όπως φαίνεται στο video"

Ένα βράδυ του τελευταίου Γενάρη, η επιθετική προσέγγιση που 'χει γενικότερα στο παιχνίδι του, ξεπέρασε το όριο. Στον ημιτελικό του Capital One, εναντίον της Liverpool βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Emre Can, προσπάθησε να του πάρει την μπάλα και στη διαδικασία τον πάτησε στον αστράγαλο. Ξεκάθαρα επίτηδες. Όχι δείτε.

Ο διαιτητής δεν είδε κάτι και ο Costa δεν είδε κάποια κάρτα -ή την εσπευσμένη έξοδο από το ματς. Μετά τον πανικό που έγινε ωστόσο, στα social networks οι αρχές του σπορ επανεξέτασαν το συμβάν και τον χρέωσαν με τρία ματς. Για την ιστορία, η Chelsea "πήρε" εκείνο το παιχνίδι και στο τέλος της διαδρομής, βρέθηκε με το τρόπαιο στα χέρια. " Το κύριο για εμένα ήταν πως όταν πήγα σπίτι μου, κοιμήθηκα μια χαρά, γιατί ήξερα πως δεν έκανα κάτι λάθος. Δεν ήθελα να τον πατήσω, δεν το έκανα σκόπιμα", εξήγησε λίγες ημέρες αργότερα -και ενώ είχε χάσει το ματς με την Manchester City, στο πλαίσιο της τιμωρίας του. " Αυτό που λέω, μπορείτε να το δείτε ξεκάθαρα στο video. Παρ' όλα αυτά τιμωρήθηκα και είναι κάτι που πρέπει να δεχθώ. Προφανώς και νιώθω λύπη που θα χάσω παιχνίδια, αλλά οφείλω να σεβαστώ την απόφαση".

"Δεν είμαι άγγελος, είμαι αυτός που είμαι"

Τίμιος γαρ, ομολόγησε πως " δεν είμαι άγγελος. Όχι. Δεν είμαι. Μπορείτε να το δείτε αυτό. Αλλά κάθε φορά που παίζω, κάθε φορά που θα παίξω στην πορεία της καριέρας μου, θα το κάνω με τον ίδιο τρόπο, γιατί... αυτός είμαι. Αυτά πρέπει να κάνω, ώστε να μπορώ να στηρίξω την οικογένεια μου. Αυτό είναι το βούτυρο στο ψωμί μου, ό,τι χρειάζεται να κάνω για την ομάδα μου, για τους φαν και για όλους τους ανθρώπους που σχετίζονται με το club. Στον αγωνιστικό χώρο, πάντα θα είμαι όπως είμαι τώρα. Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Πάντα θα είμαι ανταγωνιστικός. Θα επαναλάβω κάτι: μπορείτε να δείτε το video και να το αντιληφθείτε όπως επιθυμείτε. Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι κοιμάμαι εν ειρήνη, γιατί ξέρω ότι είχα δόλο".

Τον ρώτησαν αν θεωρεί τον εαυτό του βίαιο παίκτη." Για να με χαρακτηρίσετε βίαιο, θα πρέπει να δείτε πόσες φορές έχω τραυματίσει κάποιον. Αυτό δεν έχει γίνει ποτέ. Ουδέποτε έκανα επίτηδες κακό σε οποιονδήποτε. Ναι, έχω βρεθεί σε πολλά περιστατικά -ενδεχομένως τα περισσότερα να ήταν στην Ισπανία. Αλλά αυτός είναι ο τρόπος που παίζω ποδόσφαιρο και δεν θα τον αλλάξω, γιατί τιμωρήθηκα για κάποια ματς. Είμαι πάντα πιστός, πάντα παίζω στο 100%, πάντα φλερτάρω με τα όρια, αλλά οι άνθρωποι που πιστεύουν πως είμαι βίαιος προφανώς και ερμηνεύουν διαφορετικά από εμένα, το ποδόσφαιρο".

Στο μυαλό του, αν δεν αντέχεις τις επαφές, δεν γίνεσαι ποδοσφαιριστής, αλλά μπαλαρίνα

Μετά, αναφέρθηκε στο πόσο έχει αλλάξει το σπορ, μέσα στα χρόνια. " Τις παλιές εποχές, υπήρχαν πολλές περισσότερες επαφές και επιτρέπονταν πολλά περισσότερα, από όσα είναι ανεκτά σήμερα. Τη σήμερον ημέρα όλοι ασχολούνται περισσότερο με αυτά τα ζητήματα και κατά τη γνώμη μου, είναι κάτι που δεν κάνει καλό στο άθλημα. Πηγαίνω επιθετικά στους αμυντικούς, όπως άλλοι έρχονται επιθετικά προς το μέρος μου. Διαφωνούμε και ό,τι γίνεται, μένει εντός των τεσσάρων γραμμών. Μετά το παιχνίδι, ανταλλάσσουμε χειραψίες. Η δουλειά έχει τελειώσει και πάμε σπίτια μας. Είμαστε όλοι φίλοι. Όλα είναι καλά. Έτσι βλέπω το ποδόσφαιρο, έτσι παίζω ποδόσφαιρο. Είναι άθλημα που έχει επαφές".

Και για αυτό λατρεύει ό,τι γίνεται στην Αγγλία. " Είναι πάρα πολύ ανταγωνιστική η λίγκα, πολύ σκληρή. Εδώ, παίζω ως επιθετικός και τρώω πολλές περισσότερες κλωτσιές από όσες δέχεται ένας παίκτης στο ισπανικό πρωτάθλημα. Οι διαιτητές δεν σφυρίζουν τίποτα. Όχι μόνο σε εμένα, αλλά σε όλους τους επιθετικούς".

Στη ζωή του δεν είναι ακριβώς ο τύπος που δείχνει ότι είναι, κάθε φορά που βάζει τα ρούχα της δουλειάς. " Εντός του γηπέδου, μεταλλάσσομαι, γιατί θέλω ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ να κερδίζω. Θέλω να είμαι ανταγωνιστικός, να τρέχω και να βρίσκομαι παντού. Μπορώ να δεχθώ την ήττα, αλλά λατρεύω να νικώ και να είμαι ανταγωνιστικός. Αυτή είναι η δουλειά μου. Προπονούμαι όλη την εβδομάδα, για να παίξω 90 λεπτά. Σε αυτά τα 90 λεπτά, θα δίνω πάντα το 100%. Δεν συνηθίζω να κάνω πλάκες, για να λένε οι άλλοι πως έχω χιούμορ. Αυτός είμαι. Όλα μου έρχονται φυσιολογικά. Πάντα είχα τη συνήθεια να πειράζω τους πάντες, όπου και αν έπαιζα. Εκεί όπου δουλεύουμε, περνούμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας μας, όλοι μαζί. Περισσότερες και από αυτές που περνούμε με τις οικογένειες μας. Οπότε, κάνω πλάκες για να περνάμε καλύτερα".

Όλοι ζουν με τον... άγχος της επόμενης φάρσας, εκτός ενός: του Mourinho. " Μια φορά μου έκανε φάρσα, αλλά δεν μπορούσα να απαντήσω... Τι να κάνουμε; Είναι ο προπονητής. Για αυτό, την πλήρωσε ο φυσικοθεραπευτής". Στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετρά είναι "ότι μέσω αυτών των ιστοριών, δενόμαστε. Γινόμαστε παρέα. Μπορείς να 'χεις τους καλύτερους παίκτες στον πλανήτη, στο ίδιο ρόστερ, αλλά αν δεν είναι ομάδα, δεν κερδίζεις τίποτα". Θέλησε να δώσει και ένα παράδειγμα, που αποδείκνυε τη σημασία της ενότητας " Στην Αtletico Madrid της σεζόν 2013-14, ήμασταν ένα σύνολο εκπληκτικών ποδοσφαιριστών. Μια παρέα, εντός και εκτός των γηπέδων. Είχαμε λύσει όλα τα προβλήματα μας, στα αποδυτήρια. Ουδέποτε "βγήκε" κάτι στα media. Όλοι μαχόμασταν για την ομάδα, ο ένας για τον άλλον και όλοι για το σύλλογο. Υπερασπιζόμασταν ο ένας τον άλλον και για αυτό κάναμε ό,τι κάναμε. Στη Chelsea συμβαίνει κάτι αντίστοιχο".

Εκείνη την ώρα, έκανε την εμφάνιση του στην πόρτα ο Mourinho. Ο Costa χαμογέλασε, χαμήλωσε το βλέμμα του και ο Πορτογάλος έκανε... μια παρέμβαση, για να ενημερώσει ότι " αυτός ο τύπος, με το όμορφο πρόσωπο, πουλάει εκατομμύρια". Όχι γιατί ανήκει στο star system, αλλά γιατί είναι παίκτης παλιάς κοπής. Για αυτό άλλωστε και τον λατρεύει ο Mourinho, ο οποίος τον στήριξε και μετά το ματς του Σαββάτου (19/9), χαρακτηρίζοντας τον ως τον κορυφαίο του ματς με την Arsenal . Για αρχή, εκνευρίστηκε όταν του έκαναν ερώτηση, για την αντιαθλητική συμπεριφορά του παίκτη του και μετά ξεσπάθωσε. Γιατί... τι είχε κάνει το παιδί;