Οι γιατροί ήταν κάθετοι. Το χτύπημα που είχε δεχτεί στον αστράγαλο ο πιτσιρικάς θα του προκαλούσε χρόνια προβλήματα στο υπόλοιπο της ζωής του. Έπρεπε να ακρωτηριαστεί το μέρος του ποδιού από τον αστράγαλο και κάτω για να μην αντιμετωπίσει άλλες περιπέτειες στο μέλλον.

Η οικογένεια Περέιρα αρνήθηκε να υποβληθεί ο μικρός Βαλντίρ σε αυτή τη διαδικασία, και ευτυχώς για τον "βασιλιά των σπορ" ο πιστός του ακόλουθος θα τον υπηρετούσε για πολλά χρόνια ακόμα, γίνοντας στη συνέχεια ένας θρύλος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Αναγνώριση και κλήση στη "σελεσάο"

Ο νεαρός Βαλντίρ "Ντιντί" Περέιρα δεν το έβαλε κάτω. Πέρασε σχεδόν μισό χρόνο καθήμενος σε αναπηρικό καροτσάκι χωρίς να αγωνίζεται, για να ανακουφίσει το καταπονημένο του πόδι.

Τον καιρό που ήταν καθηλωμένος είχε μάθει να σηκώνει τη μπάλα και να τη κλοτσάει με τα δύο δάχτυλα, κάτι που τον βοήθησε να έχει τρομερή εκτελεστική δεινότητα στις στημένες φάσεις.

Έτσι κατάφερνε να δίνει απρόσμενη τροχιά στη μπάλα που ενώ κατευθυνόταν ψηλά ξαφνικά έχανε ύψος και ξεγελούσε τους τερματοφύλακες. Αυτού του είδους το φαλτσαριστό σουτ ονόμασαν οι Βραζιλιάνοι "folha seca" δηλαδή ξερό φύλλο.

Όταν συνήλθε, συνέχισε την πορεία του σε ομάδες της περιφέρειας του Ρίο ώσπου έκανε το ξεπέταγμά του στην Μαντουρέιρα, όπου και βγήκε πρώτος σκόρερ στο πολιτειακό πρωτάθλημα όντας 21 χρονών.

Οι ιθύνοντες της Φλουμινένσε ξετρελάθηκαν με αυτό το μελαμψό αγόρι που έκλεβε τη παράσταση και με εκπληκτικές εκτελέσεις φάουλ τρέλαινε τους αντίπαλους γκολκίπερ.

Αμέσως κινήθηκαν για την απόκτησή του και ο Ντιντί θα φόραγε για τα επόμενα επτά χρόνια τη φανέλα της "Φλου" κατακτώντας το πολιτειακό πρωτάθλημα του '51 και το διεθνές τουρνουά Κόπα Ρίο.

Οι εμφανίσεις του δεν πέρασαν απαρατήρητες και από τον τότε ομοσπονδιακό εκλέκτορα της Βραζιλίας, Αϋμορέ Μορέιρα, ο οποίος τον κάλεσε στην αποστολή για το Κόπα Αμέρικα που θα γινόταν στο Περού.

Παρά το νεαρό της ηλικίας του ο Ντιντί κέρδισε θέση βασικού σε μια ομάδα που αγωνίζονταν παίκτες όπως οι Ζιζίνιο, Ζουλίνιο και Αντεμίρ. Η "σελεσάο" ισοβάθμισε στη κορυφή με την Παραγουάη και έχασε τον τίτλο σε αγώνα play-off, με τα τραύματα του Μαρακανά, να είναι ακόμα νωπά στη μνήμη των Βραζιλιάνων.

Η "μάχη της Βέρνης" αναβάλλει το...όνειρο

Ο Ζεζέ Μορέιρα ανέλαβε το τιμόνι των "καριόκας" για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954 και γνωρίζοντας από τον προκάτοχο και αδελφό του την αξία του Ντιντί, θα τον έπαιρνε στην αποστολή για τα γήπεδα της Ελβετίας.

Η Βραζιλία ξεκίνησε δυνατά στη διοργάνωση σαρώνοντας το Μεξικό 5-0, με τον Ντιντί να πετυχαίνει τέρμα όπως συνήθως, με εκτέλεση φάουλ, ενώ στο δεύτερο παιχνίδι σκόραρε και πάλι, απέναντι στην Γιουγκοσλαβία, δίνοντας παράλληλα την πρώτη θέση του ομίλου στην ομάδα του.

Το ζευγάρωμα στα προημιτελικά έφερνε αντίπαλο την Ουγγαρία των Πούσκας, Χιντεγκούτι, Τσίμπορ, Μπόζικ και των υπόλοιπων που αποτελούσαν την "χρυσή ομάδα" του Γκούσταβ Σέμπες.

Στο πρώτο δεκάλεπτο το ματς ήταν ήδη 2-0 για τους Μαγυάρους αλλά ο Τζάλμα Σάντος μείωσε με πέναλτι πριν συμπληρωθούν είκοσι λεπτά παιχνιδιού.

Το δεύτερο ημίχρονο συνεχίστηκε με τον ίδιο γρήγορο ρυθμό και τη μπάλα να πηγαίνει πάνω κάτω. Ο Μιχάλι Λάντος έκανε το 3-1 από την άσπρη βούλα αλλά ο Ζουλίνιο πέντε λεπτά αργότερα με ασύλληπτο σουτ έβαλε ξανά τη "σελεσάο" στο παιχνίδι.

Οι Βραζιλιάνοι αντιπαρέταξαν δύναμη στην τεχνική και τους αυτοματισμούς των Ούγγρων και οι αρχικές αψιμαχίες μετουσιώθηκαν σε αποβολές των Μπόζικ και Νίλτον Σάντος όταν αντάλλαξαν μερικές "ψιλές", ύστερα από φάουλ του τελευταίου.

Ο Γκρόσιτς κράτησε το προβάδισμα της Ουγγαρίας με εκπληκτική επέμβαση και σα να μην έφτανε αυτό, η Βραζιλία έμεινε με 9 αφού αποβλήθηκε και ο Ουμπέρτο μετά από αντιαθλητικό χτύπημα στο Γκιούλα Λόραντ.

Ο Κότσιτς με σουτ στο '88 έβαλε τέλος σε αυτό το επεισοδιακό παιχνίδι και το τι ακολούθησε μετά προκαλεί ακόμα και σήμερα αλγεινή εντύπωση.

Οπαδοί μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο την ώρα που ο Ντιντί και οι συμπαίκτες του πετούσαν μπουκάλια και έπαιζαν γροθιές με τους Ούγγρους στην φυσούνα, με την αστυνομία να τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Η πορεία της Βραζιλίας σταμάταγε στα προημιτελικά, και θα έπρεπε να περιμένει άλλα τέσσερα χρόνια μέχρι τη λύτρωση.

Βιώνοντας τον απόλυτο θρίαμβο

Ο κύκλος του στη Φλουμινένσε έκλεισε και ο Ντιντί αποφάσισε να φορέσει τη φανέλα της Μποταφόγκο όπου και θα συναντούσε τον τρισμέγιστο Μανέ Γκαρίντσα.

Μαζί θα κατακτούσαν το πολιτειακό πρωτάθλημα του '57. Αμέσως μετά το τελευταίο ματς και την κατάκτηση του τίτλου κόντρα στη Φλουμινένσε, ο Ντιντί έτρεξε τη διαδρομή από το γήπεδο στα γραφεία του συλλόγου, πραγματοποιώντας τάμα που είχε κάνει πριν των αγώνα!

Το Μουντιάλ της Σουηδίας το 1958 ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για εξιλέωση. Μεγάλο φαβορί δεν υπήρχε καθώς η πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία δεν μπορούσε να κάνει πάλι την έκπληξη ενώ και η Ουγγαρία δεν θύμιζε σε καμία περίπτωση την ομάδα που σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά της.

Με τον Ντιντί να είναι ο "εγκέφαλος" του παιχνιδιού της ομάδας του Βισέντε Φέολα, και τους Βαβά και Γκαρίντσα να τρομοκρατούν τις αντίπαλες άμυνες, η Βραζιλία κάλπαζε ακάθεκτη προς τον τελικό.

Η διοργανώτρια Σουηδία ήταν το ύστατο εμπόδιο πριν την κατάκτηση του πρώτου τροπαίου στην ιστορία των "καριόκας" με τους λατινοαμερικανούς να είναι το απόλυτο φαβορί βάσει απόδοσης μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Στο πέμπτο λεπτό ο Λίντχολμ άνοιξε το σκορ για τους οικοδεσπότες και οι εφιάλτες του τελικού με την Ουρουγουάη στο Μαρακανά έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους.

Σε τέτοιες στιγμές όμως μιλάνε οι μεγάλες προσωπικότητες και ο Ντιντί ήταν μία από αυτές που είχε στη διάθεσή της τότε η "σελεσάο".

Ο Τζάλμα Σάντος θυμάται: "Όταν η Σουηδία προηγήθηκε με 1-0, ο Ντιντί πήρε τη μπάλα και άρχισε να μας μιλάει, λέγοντάς μας ότι έιχαμε τη δύναμη να κερδίσουμε το ματς. Αυτό μας έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση. Ξέραμε ότι μπορούσαμε να τα καταφέρουμε αλλά νομίζω ότι ο λαός της χώρας μας πίστευε πως θα καταρρέαμε στον τελικό, εξαιτίας των γεγονότων του Μαρακανά το '50. Γι' αυτό το λόγο η παρέμβαση του Ντιντί ήταν τόσο καίρια."

Πράγματι η Βραζιλία ανέβασε την απόδοσή της και με πρωταγωνιστή τον 17χρονο Πελέ και τον δαιμόνιο Βαβά διέλυσε τους οικοδεσπότες.

Τελικό αποτέλεσμα 5-2 και τα πανηγύρια στη χώρα του καφέ δεν είχαν τελειωμό. Ο Γκαρίντσα, ο Ντιντί, ο Πελέ, ο Βαβά, ο Ζαγκάλο και οι υπόλοιποι έφεραν τη λύτρωση ξορκίζοντας τα φαντάσματα του Γκίτζια και του Σκιαφίνο. Οι Βραζιλιάνοι είχαν και πάλι λόγο να χαμογελούν.

Η καταξίωση

Τα κατορθώματα της Βραζιλίας προσέλκυσαν, όπως είναι λογικό, το ενδιαφέρον των μεγάλων ομάδων της γηραιάς ηπείρου.

Κι αν ο Πελέ είχε χαρακτηριστεί "εθνικό κεφάλαιο" και πιθανή μεταγραφή του έμοιαζε απαγορευτική, δεν ίσχυε το ίδιο για τον Ντιντί, που το φθινόπωρο του '58 κάνει το άλμα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης των Ντι Στέφανο, Πούσκας, Κοπά και Χέντο.

Ωστόσο, η λαμπρή ευρωπαϊκή καριέρα που διαφαινόταν στον ορίζοντα δεν θα είχε την αναμενόμενη εξέλιξη.

Οι συχνές συγκρούσεις του Βραζιλιάνου με τον ιδιόρρυθμο Αλφρέδο Ντι Στέφανο δεν επέτρεψαν στον Ντιντί να μπει στο κλίμα των μαδριλένικων αποδυτηρίων, με συνέπεια να δοθεί δανεικός στη Βαλένθια.

Η αντίστροφη μέτρηση για τον επαναπατρισμό του είχε αρχίσει, και ο Ντιντί αποφασίζει να γυρίσει στην ομάδα που μεγαλουργούσε πριν έρθει στην Ισπανία.

Η επιστροφή του στη Μποταφόγκο σήμανε την επιστροφή στους τίτλους για τους "ασπρόμαυρους" και η απόδοσή του ήταν ό,τι καλύτερο για την εθνική.

Το Μουντιάλ του 1962 στη Χιλή ήταν ακόμα μια ευκαιρία για τη "σελεσάο" να καθιερωθεί στη συνείδηση ως η κορυφαία ομάδα στο πλανήτη.

Το άγχος πλέον είχε φύγει μετά την κατάκτηση του τροπαίου στη Σουηδία και τα πόδια των Βραζιλιάνων ήταν ελεύθερα να ζωγραφίσουν στο χορτάρι.

Η "αρμάδα" του Αϋμορέ Μορέιρα (είχε επιστρέψει το '61) με τον Αμαρίλντο να αντικαθιστά στην εντεκάδα των τραυματία Πελέ, και τους Βαβά και Γκαρίντσα να πιάνουν τα γνωστά στάνταρ απόδοσης, έφτασε εύκολα μέχρι τον τελικό, όπου η Τσεχοσλοβακία υποκλίθηκε στην ανωτερότητα των Βραζιλιάνων.

Ο 34χρονος Ντιντί αγωνιζόμενος στο τελευταίο παιχνίδι του σε Μουντιάλ, αποχαιρέτησε τη διοργάνωση ως Πρωταθλητής και αναμφίβολα η δική του συμβολή στους θριάμβους εκείνης της σπουδαίας γενιάς βραζιλιάνων μπαλαδόρων χαρακτηρίζεται ως τεράστια.

Γνώριζε τον τρόπο να αξιοποιεί τη μαγική τριπλέτα Πελέ-Βαβά-Γκαρίντσα και να μοιράζει υποδειγματικά το παιχνίδι. Σπεσιαλίστας των φάουλ, με τα περισσότερα από τα 20 τέρματα που πέτυχε για λογαριασμό της εθνικής να σημειώνονται α λα "folha seca".

Μπορεί να υστερούσε σε ταχύτητα αλλά το ποδοσφαιρικό του μυαλό ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του.

Ίσως ο Πελέ να έκλεψε την παράσταση στη διοργάνωση της Σουηδίας, και ο Γκαρίντσα τέσσερα χρόνια αργότερα στη Χιλή, αλλά ο "ιθύνων νους" στην κραταιά ομάδα των "καριόκας" ήταν εκείνος ο ψιλόλιγνος τύπος, που ενώ κινδύνεψε να μείνει ανάπηρος, η αγάπη του για το άθλημα τον αντάμειψε πλουσιοπάροχα.