Το αριστερό του πόδι, έκανε θαύματα. "Τσινίτο, εάν είχα το αριστερό σου πόδι...", του είχε πει ο Λουίς Φίγκο σε μια προπόνηση της Ίντερ.

Κάποτε ήταν ο πιο ακριβοπληρωμένος ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Ντεμπούταρε μαζί με τον Ρονάλντο και κατόρθωσε να "κλέψει" την παράσταση. Αμετανόητος "νερατζούρο" και Νασιονάλ, ο "Τσίνο" όπως γνωρίζουν όλοι τον Ρεκόμπα - λόγω των ασιατικών χαρακτηριστικών του προσώπου του (Κινέζος σημαίνει η λέξη στα ισπανικά) - πέρασε από τα ελληνικά γήπεδα, φορώντας τη φανέλα του Πανιωνίου. Ήταν άραγε η "τελευταία ιδιοφυία" του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, όπως είναι ο τίτλος της βιογραφίας που κυκλοφόρησε για τον ίδιο; Η τελευταία μπορεί όχι, ιδιοφυία όμως σίγουρα...

Γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου του 1976, στο Μοντεβιδέο. Θεωρήθηκε από μικρή ηλικία, "παιδί - θαύμα" στην Ουρουγουάη. Άλλωστε, έτσι εξηγείται το γεγονός ότι έκανε ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα, σε ηλικία μόλις 17 ετών. Ήταν η 11η ημέρα του 1994, όταν φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της Ντανούμπιο (στην οποία υπήρξε συμπαίκτης με τον Μαρσέλο Σαλαγιέτα), στο ματς με αντίπαλο την Ντεφενσόρ.

Οι "καρχαρίες" του Μοντεβιδέο, Νασιονάλ και Πενιαρόλ, αμέσως ενημερώθηκαν για το ταλέντο του κι αποφάσισαν να δώσουν ακόμη ένα ντέρμπι, μεταξύ τους. Το πιο λογικό ήταν να πάει στην Πενιαρόλ. Γιατί ο ατζέντης του, Πάκο Κασάλ, ήταν συγγενής με τον πρόεδρο των "καρμπονέρος", Χοσέ Πέδρο Νταμιάνι. Μια λάθος συνεννόηση μεταξύ των δύο, ήταν αρκετή να στείλει τον Άλβαρο, στη μεγάλη αντίπαλο, Νασιονάλ.

Φθάνει στην "μπόλσο" το 1996 και κατακτά το Κλαουσούρα εκείνης της χρονιάς, αλλά και το Απερτούρα της επόμενης (1997). Στο δεύτερο, μάλιστα, αναδεικνύεται και πρώτος σκόρερ του τουρνουά.

Όλοι στο "Γραν Πάρκε Σεντράλ" του Μοντεβιδέο, είναι πεπεισμένοι ότι πρόκειται για το νέο μεγάλο αστέρι της "σελέστε", της Ουρουγουάης. Και δεν έχουν άδικο. Πετυχαίνει γκολ, το ένα πιο όμορφο από το άλλο. Ειδικά το "γκολ μαραδονιάνο" κόντρα στους Ουάντερερς του Μοντεβιδέο, αλησμόνητο μέχρι και σήμερα. Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Ντιέγκο Μαραντόνα, πήρε την μπάλα πίσω από το κέντρο, πέρασε όποιον βρήκε μπροστά του και σκόραρε.

Όσοι πιστεύουν ότι θα μείνει στη Νότιο Αμερική για να γίνει το νέο ίνδαλμα της Νασιονάλ, διαψεύδονται. Ο Άλβαρο περνά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και γίνεται "νερατζούρο", το 1997. Κάνει το ντεμπούτο του, τον Αύγουστο εκείνου του έτους, με αντίπαλο την Μπρέσια.

Η πρώτη εμφάνισή του, συμπίπτει με αυτή του Ρονάλντο. Αλλά είναι αυτός που κλέβει την παράσταση από το "φαινόμενο" σε εκείνο το ματς, πετυχαίνοντας δύο γκολ. Αμφότερα, πανέμορφα.

Τζορκαέφ, Γκάντζ, Κανού, Σαμοράνο, Ρονάλντο, Μπάτζο... Το περιβάλλον ασφυκτικό στην Ίντερ, για να βρει θέση. Το 1999 θα κληθεί να περάσει το δικό του "κανάλι". Αυτό της Βενετίας, όταν και δόθηκε δανεικός από την ομάδα του Μιλάνου.

Είναι ο αρχηγός εκείνης τη ομάδας που "έχτισε" ο Βάλτερ Νοβελίνο, νυν τεχνικός της Παλέρμο. Εκείνη τη σεζόν πήρε και την εκδίκηση από την πρώην του ομάδα, πετυχαίνοντας ένα γκολ στη νίκη της Βενέτσια επί της Ίντερ. Η Βενέτσια φεύγει από τον υποβιβασμό, αλλά ξέρει ότι δεν μπορεί να κρατήσει τον Ρεκόμπα, κι αυτός επιστρέφει στην Ίντερ.

Κι ο Μοράτι τον ανταμείβει κατά την επιστροφή του. Γίνεται ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης του κόσμου, λαμβάνοντας ετησίως (με τη σημερινή αναλογία και ισοτιμία), γύρω στα 6.800.000 ευρώ.

Μέχρι και το 2001 ήταν ο καλύτερα αμειβόμενος ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Σε μια Ίντερ, γεμάτη από παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Υπήρξε συμπαίκτης και με τρεις Έλληνες, κατά περιόδους. Πρώτα ο Γρηγόρης Γεωργάτος και μετά ο Γιώργος Καραγκούνης κι ο Λάμπρος Χούτος.

Το "σκάνδαλο" με το διαβατήριο

Λίγο διάστημα μετά την υπογραφή του συμβολαίου του, το οποίο τον καθιστούσε τον πιο ακριβοπληρωμένο ποδοσφαιριστή του κόσμου, ο Ρεκόμπα γίνεται πρωταγωνιστής ενός "σκανδάλου".

Η ανακρίτρια του Ούντινε, διαπιστώνει ότι τα ιταλικά διαβατήρια του Τσίνο και του Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν ήταν πλαστά. Τους δόθηκαν 15 ημέρες να εγκαταλείψουν τη χώρα. Κάτι τέτοιο, όπως καταλαβαίνετε, ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Ο Ρεκόμπα πλήρωσε ένα πρόστιμο ύψους 21.000 ευρώ και παρέμεινε στην Ιταλία και την Ίντερ.

Με τους "νερατζούρι" κατέκτησε δύο πρωταθλήματα (διαδοχικά μάλιστα) τις σεζόν 2005-06 και 2006-07, δύο Coppa Italia 2004-05 και 2005-06 κι ένα Κύπελλο UEFA, το 1998.

Το πισωγύρισμα στο Τορίνο

Το 2007 μετακόμισε στο Τορίνο για να φορέσει τη φανέλα της ομώνυμης ομάδας, ως δανεικός από την Ίντερ. Ξεκίνησε καλά τη σεζόν, αλλά μετά ήρθαν οι τραυματισμοί και... πάγκος. Ούτε η νέα συνάντηση με τον Βάλτερ Νοβελίνο, στάθηκε ικανή να αλλάξει την πορεία.

"Δεν έπρεπε να είχα πάει στην Τορίνο. Μίλησα με τον Πάκο (Κασάλ, ατζέντης του) και μου είχε πει να μην πάω. Αλλά το έκανα. Τραυματίστηκα και μετά από τέσσερις ή πέντε αγωνιστικές, έδιωξαν τον προπονητή που με είχε φέρει. Δεν ήταν καθόλου ωραία εμπειρία", θυμάται μετά από χρόνια, μετανιωμένος για την απόφασή του να αγωνιστεί στην "Τόρο".

Και ξαφνικά... Νέα Σμύρνη. Στις 5 Σεπτεμβρίου του 2008 ανακοινώνεται από τον Πανιώνιο για τα επόμενα δύο χρόνια. Το "μπαμ" στην Πλατεία. Θα φορέσει τα "κυανέρυθρα" για τον επόμενο ενάμιση και θα συναντήσει στον "ιστορικό", τους πρώην συμπαίκτες του σε Ίντερ και εθνική Ουρουγουάης, Λάμπρο Χούτο και Φαμπιάν Εστογιανόφ, αντίστοιχα.

Το Sport24.gr μίλησε με έναν εκ των ανθρώπων που είχε φέρει τον Άλβαρο Ρεκόμπα στον Πανιώνιο, Διονύση Γιαννόπουλο:

" Ήταν μια ιστορία που ξεκίνησε από τον Λάμπρο Χούτο. Ο Λάμπρος ήταν που έπεισε τον Άλβαρο να έρθει στην Ελλάδα και τον Πανιώνιο. Τότε πρόεδρος στην ομάδα ήταν ο Τσακίρης. Ο Άλβαρο πείστηκε αμέσως και ήρθε στην Ελλάδα. Μετά από 15 ημέρες ήρθε και ο Φαμπιάν (Εστογιανόφ), αφού μίλησε με τον Άλβαρο. Το "διαζύγιο" ήταν φιλικό. Οι δύο πλευρές, δηλαδή, δεν τσακώθηκαν. Κάθισαν κάτω και συμφώνησαν στη λύση της συνεργασίας. Χούτος και Πάμπλο Γκαρσία ήταν οι δύο άνθρωποι, οι οποίοι έπεισαν τον Τσίνο να έρθει στη χώρα μας".

Ο ίδιος ο Ουρουγουανός αρτίστας, μιλώντας στο montevideo.com.uy είχε πει για το πέρασμά του από την Ελλάδα: "Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ελαφρύτερο από το ιταλικό. Παίζεις με πιο πολλή ηρεμία. Όταν πήγα στον Πανιώνιο, έθεσα σε προτεραιότητα, την ποιότητα της ζωής. Αλλά όταν είδα περίεργα πράγματα, αποφάσισα να επιστρέψω..."

Ντεμπούτο στις 18 Οκτώβρη, με αντίπαλο τον Άρη και δύο ασίστς στη νίκη με 2-1. Τελείωσε τη σεζόν με 5 γκολ κι επτά ασίστς. Και προβλήματα τραυματισμών, ανάμεσα. Τα τελευταία εντάθηκαν την επόμενη σεζόν, το συμβόλαιό του ήταν ήδη "βαρύ" κι αποχώρησε από τη Νέα Σμύρνη το Γενάρη του 2009.

Μετά από εννιά ημέρες επιστρέφει στην Ουρουγουάη. Στο πρώτο του "σπίτι", αν και είχε προτάσεις από Χιλή και Περού. Ξαναφορά τη φανέλα της Ντανούμπιο και αγωνίζεται στο Απερτούρα και Κλαουσούρα εκείνης της χρονιάς.

Κι από το 2011, στην ομάδα την οποία αγάπησε κι από την αγαπήθηκε περισσότερο. Τη Νασιονάλ. Με την οποία κατέκτησε δύο πρωταθλήματα. Την πρώτη (2011-2012) και την τελευταία σεζόν της δεύτερης θητείας του (2014-2015).

Σχέση (στ)οργής με τη "σελέστε"

Έκανε το ντεμπούτο του σε επίσημο ματς με την εθνική Ουρουγουάης, στις 12 Γενάρη του 1997, απέναντι στην αντίστοιχη της Αργεντινής, σε ματς προκριματικών (0-0) για το Μουντιάλ του 1998, το οποίο διεξήχθη στα γήπεδα της Γαλλίας. Η πρώτη φορά που φόρεσε τη "σελέστε" φανέλα ήταν το 1995, σε ένα φιλικό με την Ισπανία στο "Ριαθόρ" της Κορούνια. Πέρασε στον αγωνιστικό χώρο, αντικαθιστώντας το ίνδαλμά του. Ποιον άλλον; Τον Ένσο Φρανσεσκόλι.

Πήρε μέρος σε δύο Copa America, αυτό του 1997 κι αυτό του 2007. Στο πρώτο αγωνίστηκε και στα τρία ματς της πρώτης φάσης, μάλιστα στην αρχική ενδεκάδα. Στο δεύτερο ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς, ήταν παρών ωστόσο στον ημιτελικό με τη Βραζιλία. Σε εκείνο το ματς προσπάθησε - ανεπιτυχώς ωστόσο - να σκοράρει από απευθείας εκτέλεση κόρνερ.

Παρών και στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ιαπωνίας και Νοτίου Κορέας, το 2002. Βρήκε δίχτυα στο ματς με τη Σενεγάλη (3-3), ωστόσο το γκολ που πέτυχε δεν ήταν αρκετό για να εξασφαλίσει στην Ουρουγουάη, την πρόκριση στην επόμενη φάση του Μουντιάλ.

Το Σεπτέμβρη του 2005 πετυχαίνει το νικητήριο γκολ, απέναντι στην Αργεντινή στα προκριματικά του Μουντιάλ 2006, το οποίο διεξήχθη στη Γερμανία. Η "σελέστε" καταλαμβάνει την πέμπτη θέση του ομίλου της Νοτίου Αμερικής και παίζει την παρουσία της στη Γερμανία κόντρα στην (τότε) εκπρόσωπο της Ωκεανίας, Αυστραλία.

Δεν τα καταφέρνει. Στο δεύτερο ματς, ο Ρεκόμπα αντικαθίσταται από τον Σαλαγιέτα, στο 73ο λεπτό. Χρόνια μετά, δεν έχει ξεχάσει αυτή την πίκρα: "Ήμουν οκ, ήθελα να συνεχίσω. Είμαι ακόμη πολύ απογοητευμένος, που έγινα αλλαγή".

Αποχαιρετισμός στα όπλα

Στις 7 Οκτωβρίου του περασμένου έτους, ο Άλβαρο Ρεκόμπα επιβεβαιώνει μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο twitter ότι οριστικά και αμετάκλητα αποχωρεί από τη δράση. Ειλικρινής, όπως πάντα, είπε μεταξύ άλλων: "Νιώθω ότι έχω ήδη σταματήσει από το ποδόσφαιρο".

Τελευταία παράσταση; Την τελευταία ημέρα του Μαρτίου (31), στο "Γραν Πάρκε Σεντράλ". Βαλντεράμα, Χούτος, Βιέρι, Ντ' Αλεσάντρο, Γκαγιάρδο, Βερόν, Σαμοράνο παρόντες για να τον τιμήσουν.

Ωστόσο, το ποδόσφαιρο υπάρχει στη ζωή του. Είναι, καλύτερα διατυπωμένα, η ζωή του. Όπως έχει υποστηρίξει κατ' επανάληψη, σκοπεύει να ασχοληθεί με τα διοικητικά της Νασιονάλ. Μεγάλη φιλοδοξία του "Τσίνο" είναι να γίνει πρόεδρος της "μπόλσο".

Ειδικότητα: goles olímpicos

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του Ουρουγουανού, ήταν να προσπαθεί να στείλει την μπάλα στα δίχτυα, με απευθείας εκτέλεση κόρνερ. Άλλωστε το πόδι του μπορούσε να δώσει τόσα και τέτοια φάλτσα στην μπάλα, ώστε να της αλλάξει την πορεία και να προκαλέσει σύγχυση στον αντίπαλο γκολκίπερ.

Σε έξι περιπτώσεις, κατάφερε να το κάνει. Η αρχή έγινε στις 29 Απριλίου του 2007, στην αναμέτρηση της Ίντερ με την Έμπολι. "Μάθε τέχνη κι άστην κι άμα πεινάσεις πιάστην". Την έπιασε μετά από πέντε χρόνια. Σκοράροντας από απευθείας εκτέλεση φάουλ, δύο φορές στην ίδια σεζόν.

Στις νίκες της Νασιονάλ επί των Φένιξ και Λίβερπουλ, στις 22 Σεπτεμβρίου και 21 Οκτωβρίου του 2012, αντίστοιχα. Όπως και στη φιλική αναμέτρηση της ομάδας του Μοντεβιδέο με την αργεντίνικη, Αρχεντίνος Τζούνιορς, στις 2 Φλεβάρη του 2013.

Αλλά, ο "Τσίνο" δεν σταμάτησε εκεί. Στις 27 Σεπτέμβρη του 2014 σκόραρε ξανά από το "σημαιάκι" με αντίπαλο την Ουάντερερς. Και η αυλαία των goles olímpicos "έπεσε" το Γενάρη του 2015, κόντρα στην Σπορτίβο Λουκένιο από την Παραγουάη.

"Η πρόθεσή μου ήταν πάντα η μπάλα να πηγαίνει στο δοκάρι, ανεξάρτητα από το εάν θα έμπαινε γκολ ή όχι. Βοηθούσε πολύ τους συμπαίκτες μου, ειδικά στην Ιταλία μπήκαν πολλά γκολ με αυτό τον τρόπο. Πάντα προσπαθούσα να εκτελώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κι αν οι άλλοι (συμπαίκτες) ήξεραν που να βρίσκονται, οι περισσότερες των περιπτώσεων, θα κατέληγαν γκολ".

Ο Άλβαρο για τον Ρεκόμπα

Οι συνεντεύξεις που έχει δώσει ο "Τσίνο" στην καριέρα του δεν είναι και πολλές. Αντίθετα, λίγες και αυτές σε ΜΜΕ της πατρίδας του, Ουρουγουάης, προς τη δύση της καριέρα τους. Δείτε μερικές ενδιαφέρουσες απαντήσεις που έδωσε, όταν ρωτήθηκε για:

Τον Μάσιμο Μοράτι (πρώην πρόεδρο της Ίντερ) : "Από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Από απόσταση βλέπεις, πόσο μεγάλος άνθρωπος είναι. Αυτό θα έλεγα στο γιο μου".

Τους καλύτερους προπονητές της καριέρας του: " Μαρτσέλο Λίπι και Έκτορ Ραούλ Κούπερ"

Τον καλύτερο συμπαίκτη που είχε: "Ματίας Χεσούς Αλμέιδα"

Για την προπόνηση (που δεν του άρεσε ποτέ): "Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει να προπονούμαι. Το είπα κάποτε, ωμά, και με πήραν στο κυνήγι. Είναι σαν το σχολείο. Υπάρχουν μαθήματα τα οποία σου αρέσουν κι άλλα τα οποία δεν σου αρέσουν. Εμένα, δεν μου άρεσε ποτέ το μέρος της προπόνησης, που αφορούσε τη φυσική κατάσταση".