Ο Τζουζέπε Βέρντι και ο Ρίχαρντ Βάγκνερ θα ήταν περήφανοι για εκείνον Τέτοια μελωδία, απόλυτη αρμονία μόνο εκείνος μπορούσε να βγάλει από τη Maserati και τη Mercedes, την Alfa Romeo και τη Ferrari. Τα αυτοκίνητα που οδήγησε και κατέκτησε πέντε παγκόσμιους τίτλους σε δέκα χρόνια.

Ήταν ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιοό. Ο μαέστρο της Φόρμουλα 1. Ο άνθρωπος των ρεκόρ. Ο μοναδικός οδηγός της Φόρμουλα 1 που σέβονταν όλοι οι αντίπαλοι του. Ακόμα και εκείνοι που ακολούθησαν.

Στο βιβλίο του ο Τζο Ραμίρες, φίλος και συνεργάτης του Άιρτον Σένα στα χρόνια της McLaren, γράφει πως δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει πως ο Βραζιλιάνος θα σταματούσε την καριέρα του στα πέντε πρωταθλήματα, δεν θα τολμούσε ποτέ να καταρρίψει το ρεκόρ του "μαέστρο" που σεβόταν και θαύμαζε.

Ο Φάντζιο ανάμεσα στον Πικέ και στον Σένα (κάτω σειρά) στην Αδελαΐδα το 1990

Εκείνος τελικά που τα κατάφερε ήταν ο Μίχαελ Σουμάχερ το 2003 με τον έκτο τίτλο του. Ακόμα και ο ίδιος ο Γερμανός παραδέχθηκε πως " ο Φάντζιο βρίσκεται σε υψηλότερο επίπεδο από μένα", είχε πει απλά. Το ποσοστό νικών του κοντά στο 50%, 24 νίκες σε 51 αγώνες, δεν θα καταρριφθεί ποτέ.

Γεννήθηκε ανήμερα της μεγάλης γιορτής του Αγίου Ιωάννη (San Juan) το 1911 στην πόλη Μπαλκάρσε. Ήταν γιος Ιταλών μεταναστών και φυσικά έπαιζε ποδόσφαιρο. Το παρατσούκλι "El Chueco" δηλαδή λυγισμένα πόδια τον συνόδευσε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Ο Φάντζιο λύγιζε το αριστερό του πόδι την ώρα που έκανε σουτ με τη μπάλα. Στα 13 του χρόνια εγκατέλειψε το σχολείο για να δουλέψει σε συνεργείο αυτοκινήτων. Εννιά χρόνια μετά του πρότειναν να παίξει σε μια ποδοσφαιρική ομάδα στη Μαρ ντε Πλάτα. Δεν το έκανε, η Αργεντινή έχασε έναν ποδοσφαιριστή και κέρδισε ένα θρύλο.

Στο Μονακό το 1957

Το 1934 άνοιξε το δικό του συνεργείο, ξεκίνησε να τρέχει σε αγώνες. Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος όπως όλοι αναγκάστηκε να διακόψει την καριέρα του. Συνέχιζε να οδηγεί γρήγορα φορτηγά και ό,τι αυτοκίνητο βρισκόταν στα χέρια του. Οι αγώνες άρχισαν ξανά το 1947 και η Maserati Αργεντινής του έδωσε ένα αυτοκίνητο για να αντιμετωπίσει τους Ιταλούς Ακίλε Βάρζι και Λουίτζι Βιλορέζι που επισκέπτονταν το Μπουένος Άιρες. Ένα χρόνο μετά σκέφτηκε σοβαρά να κρεμάσει τα γάντια του.

" Σχεδόν εγκατέλειψα το 1948 προτού καν έρθω στην Ευρώπη. Σε μια διαδρομή στο Περού σκοτώθηκε ο συνοδηγός του, Ντανιέλ Ουρούτια. Ήταν ο καλύτερος μου φίλος και εγώ οδηγούσα το αυτοκίνητο. Υπέφερα πολύ. Έκλαιγα ασταμάτητα όταν πέθανε ο Ονόφρο Μαριμόν (σ.σ. ο προστατευόμενος του στο Νίρμπουργκρινγκ το 1954), αλλά μετά το θάνατο του Ντανιέλ μπορούσα να αντέξω τα πάντα", είχε πει ο Φάντζιο.

Στο Ζάντβορτ (Ολλανδία) το 1955

Έχασε αρκετούς φίλους, αντιπάλους τα χρόνια που έτρεχε στη Φόρμουλα 1. Εκείνος κατάφερε να βγει "ζωντανός". Όταν ανέλαβε την εξουσία ο Χουάν Περόν, δέχθηκε οικονομική υποστήριξη και το 1949 ήρθε στην Ευρώπη, καθώς η Maserati είχε μείνει χωρίς οδηγούς. Στο πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1, το 1950, με το Tipo 159 της Alfa Romeo ήταν δεύτερος πίσω από τον τιμέιτ του και παγκόσμιο πρωταθλητή, Νίνο Φαρίνα. Την επόμενη χρονιά (1951) ο 40χρονος Αργεντινός οδηγός κατέκτησε το πρωτάθλημα. Φυσικά κανένας δεν το κατάλαβε τότε, αλλά ο Φάντζιο είχε μια έκτη αίσθηση όταν επέλεγε ομάδες. Βρισκόταν πάντα στην καλύτερη ομάδα.

Οι μέρες του Tipo είχαν περάσει και ο παγκόσμιος πρωταθλητής άφησε την Alfa Romeo για τη Ferrari προς μεγάλη ικανοποίηση του Έντσο Φεράρι. Δυστυχώς υπέστη κάταγμα στον αυχένα και έχασε όλη τη σεζόν. Η Ferrari τον αποδέσμευσε, επέστρεψε το 1953 για τη Maserati, νίκησε στο ιταλικό Grand Prix και πήρε τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα πίσω από τον μεγάλο αντίπαλο και φίλο του, Αλμπέρτο Ασκάρι με την πανίσχυρη Ferrari.

Γεννημένος νικητής

Το 1954 ξεκίνησε με νίκη στο Μπουένος Άιρες, ακολούθησε ακόμα μια πρωτιά για τον Φάντζιο στο Σπα, αλλά άφησε τη Maserati μεσούσης της σεζόν για τη Mercedes. Ο γερμανικός κολοσσός τον είχε πλησιάσει να ηγηθεί της ομάδας και αυτό έκανε. Πήρε τέσσερις νίκες με τα "ασημένια βέλη" και τον τίτλο το 1954, ακολούθησαν άλλες τέσσερις νίκες και το πρωτάθλημα το 1955.

Την άλλη Mercedes-Benz W196 οδηγούσε o Bρετανός Στίρλινγκ Μος. Ακόμα και σήμερα ο σπουδαιότερος οδηγός που δεν κατέκτησε τίτλο, δεν γνωρίζει αν στο βρετανικό Grand Prix εκείνης της χρονιάς, στο Εντρέ ο Φάντζιο τον άφησε να νικήσει. " Είναι ο καλύτερος οδηγός που είδαν τα μάτια μου, αλλά ο Φάντζιο υπήρξε σπουδαιότερος άνθρωπος από οδηγός. Φυσικά είχα μεγάλη διαφορά στον τελευταίο γύρο, δεν θα με έφτανε, αλλά δεν κατάλαβα ποτέ αν απλά μου επέτρεψε να χτίσω τόσο μεγάλο προβάδισμα"

Ο Μος (αριστερά) με τον Φάντζιο στο βρετανικό GP

Σύμφωνα με τον Μος ο Φάντζιο ήθελε να κερδίζει τίμια, καθαρά τον αντίπαλο του και με εξαίρεση τα χρόνια της Mercedes ο Αργεντινός δεν είχε ποτέ καλύτερο αυτοκίνητο από τους υπόλοιπους οδηγούς.

Μια από τις διασημότερες ατάκες του Φάντζιο είναι η ακόλουθη: " Στην εποχή μου ήταν 75% αυτοκίνητο και μηχανικός, 25% οδηγικές ικανότητες και το υπόλοιπο τύχη. Σήμερα (σ.σ (στα τέλη της δεκαετίας του 80’) είναι 95% αυτοκίνητο".

Η Mercedes αποσύρθηκε από τους αγώνες στο τέλος του 1955 μετά την τραγωδία στον 24ωρο αγώνα στο Λε Μαν. Η Mercedes 300-SLR του Γάλλου Πιέρ Λεβέκ προκάλεσε το θάνατο του ίδιου 83 οδηγών και τον τραυματισμό άλλων 100 στο χειρότερο ατύχημα που έχει γίνει ποτέ στα μηχανοκίνητα σπορ.

Έτσι ο Φάντζιο αναζήτησε άλλη ομάδα και το 1956 επέστρεψε για δεύτερη φορά στη Ferrari. " Δεν ήταν ευτυχισμένη χρονιά για μένα. Ποτέ δεν ένιωσα άνετα εκεί, αν και είχα εξαιρετική σχέση με τους υπόλοιπους οδηγούς, τον (Εουτζένιο) Καστελότι, τον (Λουίτζι) Μούσο, τον (Πίτερ) Κόλινς, όλοι τους πέθαναν δύο χρόνια μετά. Είχα πάντα ένα μηχανικό στο αυτοκίνητο μου, η Ferrari είχε διαφορετικό σύστημα και φτάσαμε στα μισά της σεζόν για να βρεθούμε σε συμφωνία. Όλα έγιναν καλύτερα, νίκησα για πρώτη και τελευταία φορά στο Σίλβερστοουν, νίκησα και στο Νίρμπουργκρινγκ".

Άγαλμα του φιλοξενείται και στο Νίρμπουργκρινγκ

Νίκησε και στη Μόντσα με το αυτοκίνητο του Κόλινς. Ο 24χρονος Βρετανός τον είχε Θεό και του έδωσε τη Ferrari για να νικήσει τον Μος με τη Maserati, πετώντας έτσι την ευκαιρία του να στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής. Ο Φάντζιο κατέκτησε τον τίτλο για τέταρτη φορά, έφυγε από τη Ferrari για να γυρίσει στη Maserati και να κάνει τον αγώνα της ζωής του.

Οδηγώντας την 250F και για πρώτη φορά στη Ρουέν πήρε τη νίκη με διαφορά ενός λεπτού από τον δεύτερο. Ο πέμπτος παγκόσμιος τίτλος με τέταρτο διαφορετικό κατασκευαστή (Alfa Romeo, Mercedes, Ferrari και τώρα Maserati) ήταν γεγονός.

Στη Ρουέν το 1957

Ένα μήνα μετά στο Νίρμπουργκρινγκ πήρε την τελευταία και σπουδαιότερη νίκη στην καριέρα του. Ο ίδιος περιγράφει τις στιγμές: " Μετά το pit stop πλησίασα τις Ferrari των Κόλινς και (Μάικ) Χόθορν, χαμήλωσα το ρεκόρ γύρου κατά 24 δευτερόλεπτα και ακόμα και σήμερα που είμαι γέρος, νιώθω φόβο όταν σκέφτομαι εκείνον τον αγώνα. Για το ρίσκο που πήρα για να νικήσω. Το Νίρμπουργκρινγκ ήταν η αγαπημένη πίστα μου, την αγαπούσα και εκείνο το μεσημέρι την κατέκτησα. Ίσως μια άλλη μέρα να με είχε στείλει στο θάνατο. Οδήγησα στο όριο, άγγιξα τα δικά μου όρια. Δεν είχα οδηγήσει ποτέ ξανά έτσι και γνώριζα πως δεν θα το ξανακάνω. Η Maserati μου δεν ήταν πολύ γρήγορο αυτοκίνητο, αλλά ήταν όμορφα ισορροπημένο. Ένιωθα πως μπορούσα να κάνω τα πάντα".

Ανάμεσα στον Κόλινς και στον Χόθορν το 1957

Στο τέλος εκείνης της χρονιάς αποφάσισε να αποσυρθεί. Ήταν 46 χρονών. Είχε έρθει για ένα χρόνο στην Ευρώπη και έμεινε δέκα: " Ήμουν πολύ κουρασμένος, δεν προσπάθησα ποτέ να επιστρέψω. Λάτρεψα τα 10 μου χρόνια στα Grand Prix, αλλά έκανα πολλές θυσίες, αρκετές για να βρεθώ εκεί που έφτασα. Σχεδόν 30 οδηγοί έχασαν τη ζωή τους εκείνα τα χρόνια, δεν επηρεαζόμουν, αλλά βούλιαζα σιγά σιγά στη θλίψη. Όταν τρέχεις σε αγώνες πρέπει να είσαι γεμάτος ενθουσιασμό, όταν γίνει δουλειά νομίζω πως πρέπει ένας οδηγός να σταματήσει. Και το 1957 είχε γίνει δουλειά για μένα".

Αποχαιρέτησε το κοινό του στο Μπουένος Άιρες το 1958 και έκανε ακόμα έναν αγώνα, στη Ρενς με τη Maserati. Τερμάτισε τέταρτος και στους δύο αγώνες. Στη Ρεμς είχε προβλήματα στο τελευταίο μέρος τον αγώνα, στον τελευταίο γύρο τον έπιασε ο πρωτοπόρος, ο Χόθορν. Ο Βρετανός που έτρεχε πάντα φορώντας παπιγιόν και θα κατακτούσε τον τίτλο με τη Ferrari την ίδια χρονιά, προτού χάσει τη ζωή του λίγους μήνες μετά, έδειξε το σεβασμό του στον καλύτερο όλων, ο Φάντζιο διέσχισε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού, ο νικητής και όλοι οι υπόλοιποι ακολούθησαν!

Ο Φάντζιο επέστρεψε στην Αργεντινή, η Mercedes-Benz τον ανακήρυξε επίτιμο πρόεδρο "εμένα, έναν ασήμαντο από μια μικρή πόλη". Συνέχισε να τιμάει τη μνήμη των αδικοχαμένων φίλων του, να συμμετέχει σε φεστιβάλ ταχύτητας οδηγώντας τα αγαπημένα του αυτοκίνητα, τη Maserati και τη Mercedes.

Oδηγώντας ξανά τη Maserati

Δεν παντρεύτηκε ποτέ, απέκτησε ένα γιο εκτός γάμου, τον Όσκαρ ο οποίος αναγνωρίστηκε το 2000 ως παιδί του. Ο μεγάλος Φάντζιο είχε ήδη φύγει από τη ζωή. Το 1995 έκλεισε για πάντα τα μάτια του. Ήταν 84 χρονών.

Τέσσερα χρόνια μετά ο αγαπημένος ανιψιός του, Χουάν Μανουέλ Φάντζιο Τζούνιορ ο 2ος , παραβρέθηκε στην πρεμιέρα της ταινίας "Επιχείρηση Φάντζιο". Η ταινία διηγείται την απαγωγή (αληθινό συμβάν) του Φάντζιο από μέλη του κινήματος της 26ης Ιουλίου στην Κούβα το 1957. Είχε προσκληθεί από τον δικτάτορα Μπατίστα να λάβει μέρος στον αγώνα, απήχθη από το ξενοδοχείο και αφέθηκε ελεύθερος 29 ώρες μετά.

Ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο αγωνίστηκε ουσιαστικά επτά γεμάτες σεζόν, 51 αγώνες με 28 πολ ποζίσιον και 24 νίκες. Ήταν ο πρώτος που κατάλαβε τη σπουδαιότητα των καλών μηχανικών, δίνοντας τους πάντα το 10% των χρημάτων που κέρδιζε μετά από κάθε νίκη.

Μικρός στο δέμας, αλλά με προσωπικότητα γίγαντα παραμένει ο τελειότερος τζέντλεμαν που αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής στη Φόρμουλα 1. Ακόμα ένα ρεκόρ που θα μείνει ακατάρριπτο.