Τον Λευτέρη Πίππο τον ξέρουν πολύ καλά όσοι ασχολούνται με το άθλημα της μοτοσυκλέτας και του μηχανοκίνητου θεάματος ευρύτερα. Είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που έχει κατακτήσει πρωτάθλημα τόσο στην ταχύτητα όσο και στο trial, δηλαδή στο πιο γρήγορο και στο πιο αργό άθλημα μοτοσυκλέτας!

Είναι 28 χρονών, γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Εχει κάνει πολλές δουλειές στη ζωή του, “μου αρέσει η δουλειά και δεν μου αρέσει να κάθομαι παραλία”, όπως χαρακτηριστικά μας είπε. Είναι οδηγός αγώνων μοτοσυκλέτας και μέχρι σήμερα έχει κατακτήσει εννέα πανελλήνια πρωταθλήματα, τρία στην ταχύτητα (ένα στα 125 Racing, δύο στη μεγάλη κατηγορία των 1.000 κυβικών) και έξι στο trial (δύο στην κατηγορία junior και τέσσερα στην Α, δηλαδή στην κορυφαία).

Προσωπικά τον θυμάμαι από την περίοδο που πρωτοξεκίνησε στα 125 Racing, όπου με το καλημέρα κατάφερε να κεντρίσει ενδιαφέρον και φώτα της δημοσιότητας. Θυμάμαι ένα γελαστό παιδί που μιλούσε σε όποιον του μιλούσε, με εγκάρδια συμπεριφορά και χωρίς υφάκι και στυλάκι. Και αυτό που τον τιμά ιδιαίτερα είναι πως αυτό συνεχίζεται και σήμερα, μετά από εννέα πρωταθλήματα και δεκάδες διακρίσεις ο Λευτέρης παραμένει απλοϊκός και καλωσυνάτος. Γεμάτος ενέργεια, δεν υπάρχει σαββατοκύριακο που να μην βρίσκεται σε κάποια πίστα, χωμάτινη ή/και ασφάλτινη.

Παράλληλα με την αγωνιστική του πορεία, εκεί που διακρίνεται εξίσου με τεράστια επιτυχία είναι οι “παραστάσεις” που δίνει σε κάθε ευκαιρία πάνω στην trial μοτοσυκλέτα του, κατά τη διάρκεια διάφορων εκδηλώσεων του κλάδου και ανά ολόκληρη τη χώρα. Ακούραστος όπως είναι, θα έχουμε τη χαρά να τον απολαμβάνουμε για πολλά πολλά χρόνια ακόμα. Είναι τιμή για το χώρο και τον αθλητισμό ευρύτερα η όλη παρουσία του Λευτέρη, δεν υπάρχει άνθρωπος να πει κάτι σε βάρος του και υπάρχουν χιλιάδες που τον αγαπούν και τον θαυμάζουν.

Τον συνάντησα σε μια πίστα μια Κυριακή και τον ...ανέκρινα. Αφήνω ατόφιες τις απαντήσεις του, γιατί είναι ενδεικτικές ενός ατόφιου χαρακτήρα.

Πότε πρωτοδήγησες μοτοσυκλέτα και τι μάρκα/τύπος ήταν;

Πρωτο-οδήγησα μοτοσυκλέτα σε ηλικία τεσσάρων χρονών και ήταν ενα παιδικό trial της Fantic

Πότε είδες τον πρώτο αγώνα μοτοσυκλέτας από κοντά και τι είδους αγώνας ήταν;

Ήταν σε αγώνα ταχύτητας στην ηλικία των τριών χρονών, γιατί έτρεχε και ο πατέρας μου σε αγώνες και γι αυτό ήμουν και εγώ από πολύ μικρός στους αγώνες, και να ήθελα να μην πάω δεν γινόταν.. Χαχα!

Και ταχύτητα και trial. Πως το εξηγείς αυτό!

Όπως είπα και παραπάνω, το πρώτο μηχανάκι που οδήγησα ήταν ένα trial και αυτό ήταν αρκετό για να με κρατήσει σε αυτό το άθλημα από μικρό. Τώρα στην ταχύτητα και να μην ήθελα να εμπλακώ δεν γινόταν, γιατί απο τόοοοσο μικρό που με είχε ο πατέρας μου στους αγώνες ταχύτητας ...εεε λογικό ήταν να τρέξω και σε αυτούς! Και από τη στιγμή που έγινε δεν γινόταν να αλλάξει, μου αρέσουν πολύ και τα δύο και με βοηθά το ένα στο άλλο πλέον.

Αν σου έλεγαν να διαλέξεις μόνο ένα από αυτά τα δύο αθλήματα, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Ένα από τα πράγματα τα πολλά που ευχαριστώ τον Θεό είναι αυτό. Να μην έρθει κάποιος να μου πει να διαλέξω ανάμεσα σε αυτά τα δύο αθλήματα, γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα. Και μάλλον δεν θα άφηνα κανένα από τα δύο...

Πότε έκανες τον πρώτο σου αγώνα; Τι θυμάσαι από αυτόν περισσότερο;

Ο πρώτος αγώνας που έκανα ήταν στα πέντε μου, στο trial και αυτό που θυμάμαι περισσότερο ήταν τον πατέρα μου να τρέχει από πίσω μου για να μην πέσω και χαρακτηριστικά τη μαμά μου να φωνάζει πάντα ..Γιώργοοοοοο το παιδί!

Ποιος ήταν ο άνθρωπος που σε βοήθησε για πρώτη φορά;

Ο πατέρας μου ήταν, που έτρεχε και αυτός στο trial και στα βουνά. Όλοι οι μικροί σε ηλικία αναβάτες πρέπει να συμβουλεύονται τους παλαιότερους, εγώ είχα την τύχη να τον έχω μέσα στο σπίτι μου!!

Τι φοβάσαι περισσότερο, αντιπάλους ή τον εαυτό σου;

Πιστεύω ότι ο μόνος λόγος που μπορεί να με κάνει να φοβηθώ κάτι είναι για κάποιο λόγο να μη μπορέσω να κάνω όλα αυτά που κάνω. Μόνο αυτό φοβάμαι.

Οδηγείς μοτοσυκλέτα εκτός αγώνων;

Ναι οδηγώ δυστυχώς, δεν μπορώ να το αποφύγω λόγω δουλειάς και διευκόλυνσης στην Αθήνα. Αν δεν ήταν αυτά δεν θα το ήθελα. Μόνο αγώνες.

Ποια είναι η καλύτερη μοτοσυκλέτα που έχεις οδηγήσει μέχρι τώρα;

Είναι μια Ducati desmosedici, μια μοτοσυκλέτα Motogp παραγωγής.

Ποιός είναι ο δυσκολότερος αγώνας που έχεις κάνει και γιατί;

Ο ένας ήταν τo 2013, όταν και είχα ένα πολύ σοβαρό ατύχημα στο δρόμο, που μου άφησε 40 ράμματα στο πόδι και πολλά προβλήματα. Αλλά εγώ βγήκα από το νοσοκομείο Τετάρτη πρωί και Παρασκευή πρωί ήμουν στην πίστα γιατί είχαμε αγώνα. Πήγα με τα ράματα ανοιχτά και έτρεξα, δεν μπορούσα να πατήσω το πόδι μου και αυτό ήταν που με δυσκόλευε περισσότερο, γιατί ήταν και από την πλευρά που έπρεπε να αλλάζω ταχύτητες. Αλλά τελικά τα κατάφερα και τερμάτισα στη δεύτερη θέση. Ο άλλος ήταν στο δεύτερο αγώνα της περσινής χρονιάς, όπου πήγα πάλι χτυπημένος, αυτή τη φορά από προπόνηση. Είχα σπάσει το ένα μου χέρι και είχα βγάλει τον ώμο μου στο άλλο, στην ουσία δεν είχα χέρια αλλά πήγα και είπα πως αν μπορώ θα τρέξω, αν όχι δεν θα τρέξω. Τελικά έτρεξα και μπόρεσα και πήρα την τρίτη θέση. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως κανένα φάρμακο από όσα είχα πάρει και καμία ένεση από όσες είχα κάνει δεν μου κάλυψε τον πόνο. Μέχρι που έσβησαν τα κόκκινα φώτα και ξεκινήσαμε τον αγώνα, τότε κατάλαβα ότι δεν πονάω πουθενά και δεν έχω τίποτα μέχρι να τερματίσουμε. Και μόλις έγινε αυτό, ερχόμαστε στην πραγματικότητα, όπου λέω τελικά πονάω, πονάω πολύ. Αυτό!

Διηγήσου μας μια ενδιαφέρουσα εμπειρία σου από τους αγώνες.

Όταν πρωτοξεκίνησα στα 125 Racing έτρεξα σε έναν αγώνα στο ελληνικό, όπου τα είχα πάει πολύ καλά, κάτι που δεν το περίμεναν πολλοί. Δυστυχώς όμως είχα μια πτώση από μηχανική βλάβη, που μου απέφερε σπασμένο χέρι και πόδι. Τότε ήταν κάποιοι από το εξωτερικό, από την Aprilia συγκεκριμένα, που μας έκαναν πρόταση να πάμε στην Ιταλία για να με δοκιμάσουν εκεί. Και πάλι δυστυχώς, την ημερομηνία που μας είχαν πει εγώ δεν είχα βγάλει ακόμα το γύψο από το πόδι μου και αναγκάστηκα να πάω έτσι στην Ιταλία. Είπα μέσα μου θα τον βγάλω εκεί αν είναι να με δοκιμάσουν, αλλά τελικά δεν με άφησαν και έτσι έχασα μια μεγάλη ευκαιρία για μένα να κάνω κάτι στο εξωτερικό. Κρίμα...

Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;

Αυτό που ονειρεύομαι είναι να είμαι καλά όσο μπορώ και να μπορώ να τρέχω στους αγώνες. Και φυσικά να είναι όλος ο κόσμος καλά και να βγούμε κάποια στιγμή από την κρίση που μας έβαλαν όλοι αυτοί που μας έβαλαν και να μπορούμε να κάνουμε όλοι μας αυτό που μας αρέσει.

Η μεγαλύτερη αγωνιστική σου χαρά μέχρι σήμερα;

Όταν πήρα το πρωτάθλημα του 2013, που ήταν και το δεύτερο συνεχόμενο για μένα στη μεγάλη κατηγορία, καθόσον το πρώτο αμφισβητήθηκε κάπως. Και μια άλλη στον τελευταίο αγώνα του 2014, που κέρδισα στης Σέρρες, γιατί και εκεί υπήρχε μια αμφισβήτηση για μένα και την ομάδα μου.

Η μεγαλύτερη αγωνιστική σου απογοήτευση μέχρι σήμερα;

Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη απογοήτευση ήταν τότε που έπεσα στο ελληνικό και το σπασμένο πόδι μου στέρησε την ευκαιρία να πάω να αγωνιστώ και στο εξωτερικό.

Σκέφτηκες κάποια στιγμή να τα παρατήσεις και γιατί;

Νομίζω πως όχι, δεν έχει περάσει ποτέ από το μυαλό μου να τα παρατήσω, παρόλο τους πολλούς τραυματισμούς που είχα δεν θα το έκανα.

Τι είναι αυτό που σε πεισμώνει περισσότερο;

Η αμφισβήτηση στο πρόσωπο μου και στη δουλειά που έχω κάνει τόσα χρόνια στους αγώνες.

Ποιoν αγωνιζόμενο θαυμάζεις από Ελλάδα και ποιoν από εξωτερικό;

Από την Ελλάδα έναν οδηγό θαυμάζω πολύ, τον Γιάννη Μπούστα, που ξέρουμε όλοι τι πραγματικά έχει κάνει στους αγώνες εντός και εκτός Ελλάδας. Έχει αυτό το χάρισμα που λέμε να είσαι ταλέντο σε αυτό που κάνεις. Και ο Γιάννης πραγματικά έχει ταλέντο πολύ. Προσωπικά ήταν τιμή μου που γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο στους αγώνες, όταν ξεκίνησα είχα την τύχη να τον γνωρίσω καλύτερα. Με βοήθησε πάρα πολύ στα πρώτα μου βήματα. Και ήρθε και η στιγμή που δούλεψα μαζί του πιο σοβαρά, με προπονούσε και αυτό ήταν κάτι το ξεχωριστό για μένα. Να έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο σαν κι αυτόν, να σου λέει όλα αυτά που έμαθε εκείνος όλα αυτά τα χρόνια σε Ελλάδα και εξωτερικό. Αυτό τα λέει όλα για μένα, είναι πολλά που μπορούμε να πούμε για τον Γιάννη Μπούστα, δεν θα μας φτάνουν οι σελίδες. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για ότι έκανε για μένα, θα τον σέβομαι και θα τον εκτιμώ για πάντα. Από τους ξένους αναβάτες πιστεύω ο Casey Stoner, γιατί με ευχαριστούσε πάντα να τον βλέπω να οδηγεί στα όρια.

Πόσο έχουν επηρεάσει οι αγώνες την καθημερινότητα σου;

Όταν θες να είσαι στις πρώτες θέσεις και θες να κυνηγάς πρωταθλήματα, υπάρχουν και οι θυσίες. Και αυτές είναι να χάνεις κάποια πράγματα από την καθημερινότητά σου, γι αυτό και βάζεις προτεραιότητες στη ζωή σου, όλα αυτά τα γνωρίζεις και αποφασίζεις. Έχω κόψει πάρα πολλά και κάνω όλα τα άλλα που πρέπει να κάνω για να κρατηθώ ψηλά, οπότε συμβιβάζομαι με αυτό.

Τι συμβουλή έχεις να δώσεις σε παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν τα χνάρια σου;

Η συμβουλή μου είναι να κάνουν όνειρα και να κάνουν θυσίες πολλές ώστε να πετύχουν αυτό που θέλουν στη ζωή τους. Αυτό έκανα κι εγώ και με τη βοήθεια κάποιων ανθρώπων που εμπιστεύτηκα έφτασα εδώ που έφτασα. Οι αγώνες σε κάνουν πολύ καλύτερο άνθρωπο γιατί σε κάνουν να σκέφτεσαι πολύ. Μακάρι να κάνουν αυτό που κάνω και εγώ αυτή τη στιγμή. Να τρέχουν στους αγώνες και να φοβούνται όπως φοβάμαι και εγώ στους δημόσιους δρόμους. Να πάρουν τη γνώμη από ανθρώπους που ξέρουν και γνωρίζουν από αγώνες, έτσι ώστε να ξεκινήσουν από τα σωστά βήματα.

Τι είναι αυτό που απεχθάνεσαι στην όλη διαδικασία ενός αγώνα;

Θέλει και ερώτημα; Να έχεις ένα κακό αποτέλεσμα, να μην έχει πάει καλά ο αγώνας και από πάνω να έχεις να μαζέψεις και όλα τα πράγματα πριν πας σπίτι σου!. Χαχαχαχα...

Κάτι άλλο που θέλεις να προσθέσεις για τους αγώνες και την ελληνική πραγματικότητα;

Νομίζω οτι εμείς οι αγωνιζόμενοι ξεχνάμε την σχέση μας με τα αθλητικά μας σωματεία, η οποία μόνο σε καλό μπορεί να μας βγει. Μιλάω προσωπικά γιατί, δεν ξέρω για τα υπόλοιπα σωματεία αλλά αυτό που ανήκω, ο ΑΡΗΣ Πεντέλης, με τον Στέλιο Χριστοδούλου, είναι δίπλα στους αθλητές και μας υποστηρίζει. Τόσο εμένα όσο και τους υπόλοιπους αθλητές του σωματείου, μας βοηθάει με τον καλύτερο τρόπο, γιατί και αγωνιζόμενος ήταν και ξέρει πως νοιώθουμε και τι χρειαζόμαστε αλλά και τις διαδικασίες γνωρίζει πολύ καλά βοηθώντας μας σε πράγματα που εμείς δεν γνωρίζουμε. Μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του σωματείου μας είναι πολλά χρόνια στους αγώνες και κάνουν πολλά πράγματα, μεγάλα και μικρά που δεν φαίνονται. Ευχαριστώ τον Άρη Πεντέλης και τον Στέλιο Χριστοδούλου και ας πιστέψουν και οι υπόλοιποι στα σωματεία της Αθήνας, γιατί μπορούν να κάνουν αυτά που πρέπει. Αλλά και η Ομοσπονδία, να δει τα σωματεία της Αθήνας, να τα υποστηρίξει και να τα φροντίσει, δεν υπάρχουν μόνο τα σωματεία της Βόρειας Ελλάδας.

Διαβάστε ακόμα στο Car and Driver:

Ο Cristian Bale γίνεται Enzo Ferrari!

GP Βελγίου - FP2: Ταχύτερος και... εξοδούχος ο Rosberg (VIDEO)

Οι τιμές των αυτοκινήτων ανά εταιρία! (UPD)