Όταν μετανάστευσε στην Αγγλία, στα 8, δεν καταλάβαινε λέξη. Στα 30 παρουσίασε το βιβλίο της ζωής του (με τίτλο Twin Ambitions: My Autography) και βραβεύτηκε, για τη συγγραφική του ικανότητα. Στα χρόνια που μεσολάβησαν άλλαξε και πάρα πολλά άλλα. Τι σου λέω; Όλη του τη ζωή άλλαξε. Κάποια πράγματα όμως, έμειναν ως αγκάθια στη ψυχή του. Ο Mo Farah επέλεξε το μόνο δρόμο που ήξερε, τον πιο μοναχικό και έγινε εκ των πιο επιτυχημένων δρομέων μεγάλων αποστάσεων του πλανήτη, αλλά αυτό που ήθελε πάντα είναι να γεμίσει το κενό που ένιωθε στη ψυχή του. Να ανήκει κάπου.

Οι γονείς του γνωρίστηκαν σε ένα ταξίδι του πατέρα του, Μohamed Muktar Jama Farah στη Σομαλία για διακοπές. Είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στη Μεγάλη Βρετανία, όπου εκείνη την περίοδο σπούδαζε πληροφορική και παράλληλα εργαζόταν. Η Amran δεν ήξερε κάτι άλλο από την πατρίδα της. Πολύ σύντομα παντρεύτηκαν, έφτιαξαν το σπίτι τους στη Σομαλία και απέκτησαν μια κόρη, δυο αγόρια και τους δίδυμους Mo και Hassan. Δεν ζούσαν στο πιο ασφαλές κομμάτι της γης " αλλά τα πράγματα δεν ήταν όπως τα 'χουν περιγράψει πολλοί. Δεν πεινούσαμε και δεν περνούσαν καθημερινά σφαίρες πάνω από τα κεφάλια μας. Οι αναμνήσεις που έχω από τη Gebilay δεν περιλαμβάνουν την παρουσία στρατιωτών, στους δρόμους της πόλης. Ούτε βόμβες", έχει πει ο Mo.

Ο Hassan Farah

O δίδυμος αδελφός του είχε να δώσει μια διαφορετική εκδοχή. " Κάθε μέρα γινόταν από μια δολοφονία κοντά στο σπίτι μας. Υπήρχαν στρατόπεδα προσφύγων έξω από την πόλη. Κόσμος που ζούσε σε σκηνές. Πολλοί επιδίωκαν απελπισμένα να φύγουν. Ξέραμε πως ο πατέρας μας θα επέστρεψε στη Μεγάλη Βρετανία για να φτιάξει ένα σπίτι για εμάς και η μητέρα μας θα προσπαθούσε να κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε έως τότε".

Ο δικτάτορας Sial Barre είχε επιβάλει την παρουσία του το 1969 και έως το 1990, όταν εκδιώχθηκε για να αφήσει πίσω του συντρίμμια που δεν τακτοποιήθηκαν πριν το πέρας 20ετους εμφυλίου πολέμου. Στα τέλη του '80, η ανομία στη Somalia αυξανόταν όλο και περισσότερο και μαζί της οι δολοφονίες και οι απαγωγές, με τον Mo να 'χει γράψει στο βιβλίο του πως "η μητέρα μου μας κάθισε κάτω με τα τρία αδέλφια μου και μας ανακοίνωσε πως θα φεύγαμε για το Djibouti, όπου θα ζούσαμε με τη γιαγιά και τον παππού -ο οποίος εργαζόταν σε τράπεζα-, σε ένα μικρό, πετρόχτιστο σπίτι. Ο πατέρας μας δεν μπορούσε να μας ακολουθήσει. Έπρεπε να γυρίσει στην Αγγλία, για να δουλέψει. Γενικά δεν τον θυμάμαι πολύ στη ζωή μου. Πάντα έπρεπε να δουλεύει". Για αυτό και δεν ένιωσε την ανάγκη να τον καλέσει στο γάμο του, το 2010, με τα αδέλφια του να τον κατακρίνουν στα media.

Στο Djibouti " είχε πολύ ζέστη, που κατά μ.ο. ήταν 37 βαθμοί Κελσίου και υγρασία. Υπήρχαν ημέρες που έλιωναν οι σόλες μας στην άσφαλτο. Ένα χρόνο μετά τη διαφυγή μας, η στρατιωτική κυβέρνηση του Siad Barre βομβάρδισε τη Hargeisa και την Berbera. Οι πόλεις ισοπεδώθηκαν. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Πολλοί διέφυγαν στην Κένυα και την Αιθιοπία. Ο πόλεμος δεν ήταν ο λόγος που φύγαμε. Σίγουρα όμως, επρόκειτο για μια τυχερή απόδραση". Στη γειτονιά του, κάποιοι -λίγοι- άνθρωποι είχαν τηλεόραση. " Παρακολουθούσαμε κάποια προγράμματα, όποτε μπορούσαμε. Το αγαπημένο μου ήταν το γαλλικό cartoon, με τίτλο Esteban".

Άρχισε να τρέχει... για ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα

Οι καθημερινές διακοπές ρεύματος δεν βοηθούσαν την κατάσταση. " Κάθε φορά που "έπεφτε" το ρεύμα στο σπίτι που ήμουν, έβγαινα στους δρόμους και έτρεχα προς τις γειτονιές που έβλεπα ότι έχουν φως. Εκεί εντόπιζα κάποιον φίλο και... συνέχιζα να βλέπω το πρόγραμμα μου. Λίγα λεπτά μετά, κοβόταν και εκεί το ρεύμα και υποχρεωνόμουν να αναζητήσω τον επόμενο προορισμό. Κάποιες φορές έτρεχα σε όλη την πόλη, σε 3-4 διαφορετικά σπίτια για να δω ένα επεισόδιο". Ναι, αυτή ήταν η πρώτη προπόνηση μεγάλων αποστάσεων που έκανε στη ζωή του.

" Δεν μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά άλλα λόγω της ζέστης" ομολόγησε ο Hassan, "λατρεύαμε το ποδόσφαιρο -δεν μας διάλεγαν ποτέ στην ίδια ομάδα-, το κυνηγητό, αλλά δεν αντέχαμε για πολύ. Επίσης, δεν υπήρχαν υποδομές, οπότε περιοριζόμασταν σε ό,τι είχαμε. Εγώ είχα τον Mo και εκείνος εμένα".

Η σχολική του ζωή ξεκίνησε σε Madrasah, ιδρύματα εκπαίδευσης, με έμφαση στον ισλαμισμό που κατά κύριο λόγο υπάρχουν δίπλα σε τζαμιά. Φοιτούσε εκεί από τις 8 το πρωί έως τις 12.00 το μεσημέρι. " Ο δάσκαλος μας ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος, με ξυρισμένο κεφάλι και αυστηρό ύφος. Αν έκρινε πως παραφερόσουν, σε σήκωνε από τη θέση σου, σε περνούσε μπροστά από όλους τους συμμαθητές του και σε χτυπούσε στην πλάτη, με μια βίτσα... που είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα, αφού κανείς μας δεν τολμούσε να κάνει το παραμικρό.

Μελετούσαμε το Κοράνι, την τοπική ιστορία και γαλλικά. Κάθε μέρα σηκωνόταν ένας από εμάς στον πίνακα και διάβαζε ένα απόσπασμα από το Κοράνι. Ήταν κάτι πολύ δύσκολο για εμένα, γιατί είχα δυσλεξία, για αυτό και φρόντιζα να απομνημονεύσω αποσπάσματα. Όταν ερχόταν η σειρά μου... έκανα ότι διάβαζα από το βιβλίο. Τις περισσότερες φορές τη γλίτωνα. Εν αντιθέσει με εμένα, ο Hassan είχε έφεση στη μάθηση. Είχε πολύ "κοφτερό" μυαλό. Σε αυτό διαφέραμε". Ήταν τόσο κοντά, που έτρωγαν από το ίδιο πιάτο. Μοιράζονταν το ίδιο κρεβάτι, μελετούσαν μαζί, έπαιζαν μαζί. Ένιωθε ο ένας ό,τι αισθανόταν ο άλλος, ακόμα και όταν τους χώριζαν χιλιάδες μίλια. Ένα από τα αγαπημένα τους χόμπι ήταν να μπερδεύουν τους δασκάλους τους, για το ποιος είναι ποιος.

Όταν πέθανε ο παππούς του, η γιαγιά του αποφάσισε πως ήθελε να πάει στην Ολλανδία, για να ζήσει με την άλλη κόρη της, που είχε μεταναστεύσει χρόνια πριν εκεί και να αρχίσει μια νέα ζωή. "Α γχώθηκα. Αγαπώ τη μητέρα μου, αλλά η γιαγιά μου ήταν εκείνη που μας πρόσεχε κυρίως, στο Djibouti . Μόλις έφυγε, αποφάσισα ότι θα πήγαινα να τη βρω στην Ολλανδία και να ζήσω μαζί της. Δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εκείνη. Ή χωρίς τον Hassan. Τον ειδοποίησαν πως θα έπαιρνα μαζί μου".

Σύντομα η μητέρα του, ανακοίνωσε σε όλους πως θα έφευγαν για την Ευρώπη. Ο πρώτος τους προορισμός, είχε πει, θα ήταν το Λονδίνο, όπου ζούσε ο πατέρας τους. " Είχα πιστέψει πως θα μέναμε λίγες ημέρες μαζί του και μετά θα πηγαίναμε στη γιαγιά. Πολυ΄αργότερα ανακάλυψα πως η Ολλανδία και η Αγγλία δεν είναι μέρη της ίδιας χώρας! Επίσης, δεν είχα σκεφτεί όλες τις συνέπειες αυτής της μετακόμισης. Πως θα πρέπει να μάθω μια νέα γλώσσα, να κάνω νέους φίλους. Ήμουν τόσο μικρός. Το μόνο που ήθελα ήταν να πάω κοντά στη γιαγιά μου".

Το ταξίδι είχε "κλειστεί" για όλους " αλλά λίγες ημέρες πριν ξεκινήσουμε, ο Hassan αρρώστησε και δεν μπορούσε να "πετάξει". Δεν γινόταν να ακυρώσουμε ή να αλλάξουμε όλα τα εισιτήρια. Ήταν πέντε και θα χάναμε πολλά λεφτά. Η μητέρα μου αποφάσισε πως ο Hassan θα έμενε με συγγενείς στο Djibouti έως ότου αναρρώσει και όλοι οι άλλοι θα κάναμε κανονικά το ταξίδι. Υπολόγιζα ότι σε δυο μήνες το πολύ, θα ήμασταν πάλι μαζί". Πέρασαν 12 χρόνια πριν ξανασυναντηθούν. Ήταν τότε που ο Mo γύρισε στη Σομαλία.

Η αδελφή του Mo, Nimo

Ο Hassan τα θυμάται λίγο διαφορετικά όλα αυτά. " Ο πατέρας μου είχε πει στη μητέρα μου ότι μπορούσε να συντηρήσει μόνο 3 από τα παιδιά. Η μάνα μας, μας είπε πως θα έφευγε ή ο Mo ή εγώ και οι δυο μεγαλύτεροι αδελφοί μας. Η γιαγιά ήταν αυτή που αποκάλυψε ότι επελέγη ο Mo για να πάει με τραίνο στην Addis Ababa και από εκεί με αεροπλάνο στην Αγγλία. Εγώ θα τους συναντούσα αργότερα. Την παραμονή του ταξιδιού του, θυμάμαι πως αισθανόμουν... κάπως. Όχι πικρία, αφού όλοι μου έλεγαν πως σύντομα θα ήμασταν ξανά μαζί". Αυτό δεν έγινε, εκείνος ως έφηβος επέστρεψε στη Hargeisa, συνάντησε συγγενείς, έζησε με μια θεία, πήρε απολυτήριο λυκείου, έγινε μηχανικός τηλεπικοινωνιών και μετά απέκτησε επταμελή οικογένεια. Η μητέρα του ζει στο χωριό Iranka Deriyanka, με τις δυο αδελφές τους. Έχουν αγελάδες και κατσίκες. Ένα από τα ανίψια του Mo, έχει πολιομυελίτιδα -γιατί δεν υπάρχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Όπως δεν υπάρχουν σχολεία ή έστω δρόμοι.

Η σοκολάτα και το διαζύγιο των γονιών του

Η πρώτη μέρα στο Λονδίνο ήταν αποκάλυψη. " Δεν είχε την παραμικρή σχέση με τα μέρη στα οποία είχα μεγαλώσει. Δεν καταλάβαινα λέξη και δοκίμασα για πρώτη φορά σοκολάτα. Αισθάνθηκα ότι είχε την τελειότερη γεύση, στον κόσμο. Επίσης, είδα πολλά παιχνίδια. Στην πατρίδα μου είχα μόνο ένα: μια ρόδα που έσπρωχνα με ένα ξύλο". Μια άλλη πρωτόγνωρη εμπειρία ήταν ότι ο καθένας είχε το δωμάτιο του. " Η παράδοση στη Σομαλία είναι να κοιμόμαστε όλα τα μέλη της οικογένειας, στο ίδιο δωμάτιο. Όσα και να είναι. Δεν υπάρχει η ιδέα της ιδιωτικότητας. Και για να σας πω την αλήθεια, δεν συνήθισα ποτέ τα ξεχωριστά δωμάτια".

Μετρούσε αντίστροφα τις ημέρες, έως εκείνη που θα πήγαινε στη γιαγιά του " ώσπου ήλθε ο πατέρας μας, μια εβδομάδα μετά την άφιξη μας στη Μεγάλη Βρετανία και μας είπε πως σε λίγες ημέρες θα ξεκινούσαμε το σχολείο. Νόμισα πως θα επιστρέφαμε στη χώρα μας. Μου εξήγησε ότι θα μείνουμε εκεί που ήμασταν. Ρώτησα πότε θα έβλεπα τη γιαγιά. Μου απάντησε "δεν μπορείς να πας τώρα εκεί. Θα μείνεις εδώ, με εμένα και θα πας σχολείο". Έμαθα πως η Ολλανδία είναι άλλη χώρα, στην άλλη άκρη της Βόρειας θάλασσας και για να πάω θέλω διαβατήριο. Είχαμε μπει στην Αγγλία με visa. Τότε συνειδητοποίησα πως δεν θα ζούσα με τη γιαγιά μου".

Ο πατέρας του επέστρεψε στο Djibouti για να πάρει τον Hassan. Επέστρεψε χωρίς εκείνον. " Ένιωσα συντετριμμένος. Το γεγονός αυτό απομάκρυνε και τους γονείς μου. Ήμουν μόνο 8 χρόνων, αλλά έβλεπα την απόσταση που μεγάλωνε μεταξύ τους. Χρόνια μετά έμαθα ότι όταν πήγε ο μπαμπάς μου στο Djibouti, δεν βρήκε τον Hassan. Είχε εξαφανιστεί με την οικογένεια που τον φιλοξενούσε και δεν μπορούσε να τον εντοπίσει. Τον έψαχνε για δυο εβδομάδες, ώσπου έπρεπε να επιστρέψει στην Αγγλία, στη δουλειά του. Σε εμάς. Τότε ένιωθα μόνο οργή. Στο μυαλό μου ήταν υπεύθυνος που δεν είχα ενωθεί ξανά με τον αδελφό μου. Άρχισα να τον μισώ.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και οι γονείς μου αποφάσισαν να χωρίσουν. Τα παιδιά μπορούσαμε να επιλέξουμε με ποιον θα ζήσουμε. Οι υπόλοιποι διάλεξαν τον πατέρα μου. Εγώ προτίμησα να μείνω κοντά στον εξάδελφο μου, Mahad που ήταν ό,τι πιο κοντινό είχα στον Hassan. Κάναμε τα πάντα μαζί και δεν ήθελα να περάσω άλλο σοκ αποχωρισμού. Η θεία μου, Kinsi με δέχθηκε στο σπίτι. Ήταν ένα δρόμο μακριά από το σπίτι της μητέρας μου, οπότε θα μπορούσα να τη βλέπω τακτικά. Χρόνια μετά, εκείνη επέστρεψε στο Djibouti, για να ψάξει τον Hassan.

Πήγε σε όλα τα χωριά, ρωτώντας όποιον έβλεπε μπροστά της αν ήξερε κάτι. Σε αυτό το μέρος της γης δεν είναι πολύ εύκολο να βρεις κάποιον. Δεν είναι ότι σηκώνεις το τηλέφωνο και βρίσκεις ό,τι θες. Πρέπει να πηγαίνεις από χωριό σε χωρίο και να χτυπάς πόρτες. Περπάτησε ατελείωτα χιλιόμετρα, μέσα στη ζέστη, ώσπου να μάθει που ήταν το παιδί της. Η οικογένεια που τον φιλοξενούσε, είχε φύγει από το Djibouti, για τη Σομαλία λόγω του εμφυλίου, πριν την επίσκεψη του πατέρα μου. Πήγε εκεί και ενώθηκε ξανά με τον Hassan. Εγώ τον ξαναείδα εννέα χρόνια μετά. Τότε "γέμισε" το κενό που ένιωθα μέσα μου".

Η -δύσκολη- ζωή στην Αγγλία

Τις πρώτες ημέρες στο σχολείο, ο Farah μπορούσε να πει στα αγγλικά μόνο τις εξής φράσεις. "excuse me", "where is the toilet?" και "c'mon then". Την πρώτη φορά που χρησιμοποίησε την τελευταία,... απέκτησε ένα μαυρισμένο μάτι " οπότε κατάλαβα ότι έπρεπε να μάθω πολλές περισσότερες λέξεις το συντομότερο δυνατό. Πολλές καλές λέξεις". Φορούσε τη στολή του, που σύντομα απέκτησε στη γραβάτα χρυσή ρίγα. Αυτή τη φορούσαν όσοι διακρίνονταν στον αθλητισμό. Στο σχολείο έζησε το ρατσισμό, όπως και στη γειτονιά.

Γενικά, στο Isleworth and Syon School δεν περνούσε καλά. Ούτε στο Feltham Community College, όταν δεν έπαιζε ποδόσφαιρο που ήταν το αγαπημένο του σπορ -για την ιστορία, μετά τα μαθήματα δούλευε σε αθλητικά καταστήματα ή fast foods για να μπορεί να ζήσει. Εκεί τον εντόπισε ο καθηγητής γυμναστικής, Alan Watkinson. Όχι για την τεχνική του, αλλά... για την ταχύτητα του. Τον ρώτησε τι ήθελε να γίνει. Του απάντησε "μηχανικός αυτοκινήτων ή να παίξω δεξί εξτρέμ για την Arsenal". Του πρότεινε να ασχοληθεί με τις μεγάλες αποστάσεις. Στον πρώτο αγώνα, στα 13, τερμάτισε ένατος. Τον επόμενο χρόνο πήρε τον πρώτο από τους πέντε σχολικούς τίτλους που κατέκτησε συνολικά.

Ο Watkinson του είπε πως μπορεί να τρέξει για τη Μεγάλη Βρετανία, όταν στα 14 τον είδε να κερδίζει ένα από τα πρωταθλήματα. Παρένθεση: είχε προκριθεί σε αγώνα στη Λετονία, αλλά δεν μπορούσε να ταξιδέψει εκεί, γιατί δεν είχε χαρτιά. Οι Βρετανοί τον ειδοποίησαν πως αν έβρισκε τρόπο να πάει, δεν θα τον δέχονταν πίσω... γιατί δεν είχε χαρτιά. O Watkinson είχε ήδη γίνει ο... δεύτερος πατέρας του (έγινε και κουμπάρος του), βλέποντας πως η οικογένεια του δεν είχε τη δυνατότητα καν να τον πηγαίνει εγκαίρως στις προπονήσεις. Παράλληλα, τον βοηθούσε και με τα αγγλικά του, όπως τον βοήθησε το 1999 να πάει στο ταξίδι των prospects του έθνους, στη Florida. Έστω και την τελευταία στιγμή, η visa ήταν έτοιμη. Ο Sir Eddie Kulundis (ναι, ο εφοπλιστής με τις ελληνικές ρίζες) ανέλαβε να πληρώσει το ποσό που χρειαζόταν για να τον κάνει "νατουραλιζέ".

Πολύ σημαντική στιγμή, ως προς την εξέλιξη του, ήταν η συμβίωση του με Κενιάτες δρομείς μεγάλων αποστάσεων, σε κοιτώνα του κολεγίου St Mary’s College, στο Twickenham. Την πρώτη του χρονιά εκεί, πήρε τον πρώτο μεγάλο τίτλο: στα 5000 μέτρα του Ευρωπαϊκού εφήβων. "Εί ναι τόσο ταπεινοί και δουλεύουν ατελείωτες ώρες. Η ημέρα τους περιλαμβάνει ύπνο, τρέξιμο και προπόνηση. Χρειάστηκα λίγο χρόνο να προσαρμοστώ στη νοοτροπία τους, αλλά την υιοθέτησα στο 100%. Κατάλαβα ότι μόνο έτσι μπορώ να μπω στους καλύτερους του κόσμου". Αυτό το τελευταίο είχε και μια άλλη βασική προϋπόθεση: να αφοσιωθεί στη δουλειά του, με ό,τι συνέπεια είχε αυτό. Κάποια στιγμή ένιωσε πως είχε "αδειάσει".

Το 2003 ο Hassan επρόκειτο να παντρευτεί. "Ήταν η περίοδος που σκεφτόμουν ότι χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από το στίβο" έχει πει ο Mo, " είχα χάσει τον ενθουσιασμό μου για το τρέξιμο. Έπρεπε να βρω χρήματα, για το αεροπορικό εισιτήριο. Δεν ήταν φθηνό. Συγκέντρωσα το ποσό, έκοψα τα μαλλιά μου -οι κοτσίδες στην πατρίδα μου είναι απαγορευτικές, η παράδοση θέλει τους άνδρες κοντοκουρεμένους, χωρίς μούσι- και έκανα το ταξίδι. Στο αεροδρόμιο με περίμενε ο αδελφός μου. Θυμάμαι την αγκαλιά του και να μου λέει "αδελφέ μου, αδελφέ μου". Είχαν περάσει 12 χρόνια από την τελευταία φορά που ήμασταν μαζί. Σε όλο αυτό το διάστημα, ένιωθα σαν κάτι να μου λείπει. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τη στιγμή της επανασύνδεσης". Ο Hassan είχε ζήσει την πείνα, τον φόβο και ό,τι άλλο δημιουργεί ένας πόλεμος. " Επιπροσθέτως, ένιωθα ότι είχα χάσει το άλλο μισό" είπε χρόνια μετά στη Daily Mail, από το σπίτι του, στη Hargeisa, βόρεια της Σομαλίας, όπου μένει ακόμα.

Στο κολέγιο γνώρισε την Tania. Ήταν η αδελφή του καλού του φίλου, Colin. Εκείνη ασχολήθηκε λίγο αργότερα με το έπταθλο. Τότε ήλθαν πιο κοντά. Όταν εκείνος πήγε στο Twickenham, τον επισκεπτόταν για να δουν μαζί το Prison Break -είχαν τρέλα με αυτή τη σειρά. Η Tania απέκτησε τη Rihanna από άλλη σχέση. Ο Μο τη λάτρεψε. Λάτρεψε και την Tania. Άρχισαν να βγαίνουν, δεν το είπαν σε κανέναν για ένα χρόνο και παντρεύτηκαν τον Απρίλιο του 2010.

Η σύζυγος του έχει πει ότι " όταν συναντηθήκαμε, κάναμε τη ζωή φοιτητών. Ζούσε σε κοιτώνα με άλλους έξι αθλητές και αρκείτο σε αυτά που είχε. Όπως μου έλεγε "δεν έχω να στηρίξω οικογένεια ή γυναίκα". Μόλις τα πράγματα άρχισαν να γίνονται σοβαρά μεταξύ μας, σαν κάτι να άλλαξε στο μυαλό του. Τότε ήταν που άρχισε να διεκδικεί μετάλλια. Ένιωσε χαρούμενος που πια είχε μια γυναίκα να τον περιμένει σπίτι, με ένα ζεστό πιάτο φαγητό, που δεν ήταν μόνος και το έδειχνε στους αγώνες του". Μαζί απέκτησαν τρία παιδιά. Όταν η Tania ήταν έγκυος στις δίδυμες κόρες τους, δεν άκουσε τους γιατρούς που την παρακαλούσαν να μείνει σπίτι της και πήγε στους αγώνες του άνδρα της. Αυτούς που του έδωσαν δυο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια.

Στο Ρίο ομολόγησε πως " δεν περίμενα πως οι προπονήσεις του να τον κρατούν τόσο καιρό μακριά μας. Έμαθα όμως, γρήγορα τι με περιμένει και κατέληξα στις θυσίες που έπρεπε να κάνω, ώστε να μπορεί εκείνος να είναι επιτυχημένος". Οι φίλοι τους επιμένουν πως η Tania παραιτήθηκε της ζωής της για να τον στηρίξει, για να τον ακολουθήσει όπου έπρεπε να πάει για να προετοιμαστεί. Είτε ήταν στο Λονδίνο, είτε σε χωριό της Κένιας ή στο Πόρτλαντ. Ποια είναι η σχέση της με τα πεθερικά; " Μιλά κάθε μέρα με τη μητέρα του και δεν έχει εκφραστεί άσχημα για τον πατέρα του, αλλά δεν "ανοίγεται". Και δεν τους έχω συναντήσει ποτέ".

Δεν πρέπει να είναι πάρα πολύ εύκολο να είσαι ο Mo Farah, ο τρεις φορές χρυσός Ολυμπιονίκης που... σε σταματούν στα αεροδρόμιο, ως ύποπτο για τρομοκράτη επειδή το όνομα σου είναι Mohamed (σε ταξίδι μετά τους Αγώνες τους Λονδίνου, πρότεινε να εμφανίσει τα δυο χρυσά για να αποδείξει την ταυτότητα του, αλλά οι αρχές δεν το δέχτηκαν), που σε κατηγορούν για χρήση απαγορευμένων ουσιών (πρότεινε να του γίνει λήψη αίματος, δημοσίως), ενώ υπάρχουν ουκ ολίγες εταιρίες να σε προμοτάρουν (και να του δίνουν εκατομμύρια ευρώ) και άλλοι τόσοι να σου καταλογίζουν διάφορα (από το ότι αδιαφορεί για τα αδέλφια του έως ότι είναι άπιστος).

Στον αγώνα του Σαββάτου έπεσε και όπως πάντα στη ζωή του, βρήκε τη δύναμη να σηκωθεί και τελικά, να κερδίσει (άλλο ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο) . Κάποια στιγμή, ενδεχομένως να νικήσει και τους δαίμονες του.