Τα δάκρυα της Simone Manuel, όταν τερμάτισε πρώτη στην κούρσα των 100 μέτρων ελεύθερο , δεν αφορούσαν μόνο το ξέσπασμα όποιου βλέπει τους κόπους του να δικαιώνονται, να οδηγεί κάπου η αφοσίωση σε ένα σκληρό πρόγραμμα που επιτρέπει τις ελπίδες για διάκριση. Όπως είπε η ίδια η Αμερικανίδα " αυτό το μετάλλιο δεν είναι μόνο για εμένα, αλλά για όλους τους Αφροαμερικανούς που προηγήθηκαν εμού και αποτέλεσαν την έμπνευση μου. Ελπίζω να εμπνεύσω και εγώ άλλους. Αυτό το μετάλλιο είναι για τους ανθρώπους που θα έλθουν σε αυτό το σπορ", που ήταν απαγορευμένο -ακόμα και ως απλό- χόμπι- στους μαύρους, έως τη δεκαετία του '70. Δες λίγο τη φωτογραφία που ακολουθεί.

Το στιγμιότυπο είναι από τις 18 Ιουνίου του 1964, οπότε μαύροι ένοικοι ενός motel στο St. Augustin της Florida θέλησαν να δροσιστούν στην πισίνα. Πολλοί διαμαρτυρήθηκαν για... το θράσος τους, το θέμα έφτασε στη διοίκηση και ο μάνατζερ του καταλύματος άρπαξε ένα μπουκάλι με υδροχλωρικό οξύ, για να καθαρίσει το νερό... από τους μαύρους. Η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη. Άλλης εποχής, σωστά; Ε, λάθος. Γιατί στις 8 Ιουνίου του 2015 συνέβη κάτι αντίστοιχο στο McKinney του Texas. Όχι, δεν θα σε πάω στην περίοδο που οι μαύροι ήταν σκλάβοι και δεν τους άφηναν να μάθουν να κολυμπούν (τουναντίον τους δημιουργούσαν φοβία για το νερό), ώστε να μην αποδράσουν. Θα σε φέρω πιο κοντά στο σήμερα -που θα το βρεις και πιο ανησυχητικό.

Κατά τη διάρκεια ενός πάρτι που έκαναν έφηβοι της περιοχής, στην πισίνα της κοινότητας, μια 19χρονη κοπέλα, η -μαύρη- Tatyana Rhodes δέχθηκε φραστική επίθεση από άλλη -λευκή- γυναίκα, που εν πολλοίς τη διέταξε να επιστρέψει στις εργατικές κατοικίες της φυλής της (;) και μετά τη χαστούκισε. "Φώναζε "γαμ... μαύρη" και "για αυτό ζείτε στα μπλοκ σας", ξέσπασε καβγάς και χρειάστηκε η επέμβαση της αστυνομίας για να λήξει το επεισόδιο. Παρεμπιπτόντως, οι αρχές ακινητοποίησαν με βίαιο τρόπο και τη χρήση όπλων κάποια από τα παιδιά, με το πρόσωπο στο έδαφος και πέρασαν χειροπέδες "χωρίς προφανή λόγο", με το σχετικό video να γίνεται viral. Πάμε τώρα, να δούμε και την ιστορία του πράγματος.

Οι μαύροι δεν είχαν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν δημόσιες πισίνες στις ΗΠΑ, έως τη δεκαετία του '70. Από τις αρχές του 20ου αιώνα είχε παρατηρηθεί μια κατακόρυφη αύξηση των υποδομών που αρχικά προορίζονταν για λόγους υγιεινής. Πολύ σύντομα έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς και παρέμειναν ξεχωριστές για γυναίκες και για άνδρες -ώστε να αποφευχθούν ανάρμοστες συμπεριφορές. Οι περισσότερες πισίνες είχαν δημιουργηθεί σε γειτονιές που ζούσαν λευκοί και όπως έγραψε ο Jeff Wiltse στο βιβλίο του "Contested Waters" " από την αρχή υπήρχε ο φόβος, υπό την έννοια των μεταδιδόμενων νοσημάτων σε όσους χρησιμοποιούσαν τα νερά. Προσθέστε και το ρατσισμό της εποχής και έχετε το γιατί οι λευκοί πίστευαν πως οι μαύροι είναι πιο βρώμικοι και τους μολύνουν".

Με το πέρασμα του χρόνου οι πισίνες έγιναν μεικτές, αλλά οι μαύροι παρέμεναν αποκλεισμένοι. " Πολλές φορές οι λευκοί έδιωχναν με τη βία τους μαύρους από τις εγκαταστάσεις (προσλάμβαναν φύλακες που χτυπούσαν όποιον επιχειρούσε να περάσει την είσοδο), λέγοντας πως είναι ανεπίτρεπτο να έχουν τη δυνατότητα οι μαύροι άνδρες να κοινωνικοποιούνται με λευκές γυναίκες. Ο κοινωνικός διαχωρισμός εξελίχθηκε σε φυλετικός". Κατά την προσφιλή συνήθεια των Αμερικανών, έγιναν οι σχετικές διαδηλώσεις και συνήθως κατέληγαν σε επεισόδια μεταξύ των υποστηρικτών και των... αντιστασιακών. Αρχικά περιορίζονταν στις ρίψεις αντικειμένων, ώσπου έφτασαν και στη χρήση μαχαιριών και όπλων.

Ακόμα και μετά την κατάργηση των διαχωρισμένων σχολείων (1955), με την είσοδο των μαύρων σε αυτά των λευκών, ομοσπονδιακός δικαστής της Βαλτιμόρης αρνήθηκε να προβεί σε ανάλογη κίνηση που αφορούσε τις πισίνες " γιατί είναι θέμα πιο ευαίσθητο από τα σχολεία". Αυτό που ακολούθησε ήταν η άρνηση των λευκών να επισκέπτονται δημόσιες πισίνες. Προτίμησαν τα ιδιωτικά clubs ή έφτιαχναν πισίνες στις αυλές τους. Στο Marshall του Texas, το 95% των κατοίκων ψήφισαν το 1957 υπέρ του να πουληθούν οι δημόσιες εγκαταστάσεις. Οι νέοι -λευκοί- ιδιοκτήτες απαγόρευαν την είσοδο των μαύρων. Κάποιοι αντιστάθηκαν και τα έκτροπα συνεχίστηκαν.

Ένοικος ξενοδοχείου βουτά στην πισίνα για να βγάλει δια της βίας τους μαύρους που αρνούνταν να αποχωρήσουν

Σε ξενοδοχείο του Las Vegas, οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να αδειάσουν την πισίνα, αφότου είχε... ακουμπήσει το νερό με δάχτυλο του ποδιού της η Dorothy Dandridge, σταρ του σινεμά. Άλλο ξενοδοχείο άδειασε το νερό, όταν αποφάσισε να κάνει μια βουτιά ο Sammy Davis Jr. Όσοι συλλαμβάνονταν (αφότου πρώτα τους νάρκωναν με ένεση) και οδηγούνταν με τα μαγιό στο αστυνομικό τμήμα, δεν είχαν δικαίωμα στη σίτιση " γιατί δεν φορούσαμε ρούχα", είχε αποκαλύψει ο JT Johnson, ένας εκ των διαδηλωτών.

Κάπως έτσι, προέκυψαν και οι έρευνες που απέδειξαν πως " οι μαύροι δεν ξέρουν να κολυμπούν και αν μπουν στο νερό, το πιθανότερο είναι να πνιγούν". Μια που έγινε έπειτα από δυστύχημα στη Louisiana, που στέρησε τη ζωή πολλών εφήβων, έδειξε πως το 70% των νέων δεν ήξερε να κολυμπά. Γεγονός λογικό, από τη στιγμή που για χρόνια δεν είχαν καν το δικαίωμα να δοκιμάσουν. Και όταν προέκυψαν οι πρώτοι μαύροι πολιτικοί (τις δεκαετίες του '60 και του '70) είχαν άλλες προτεραιότητες από το να δημιουργήσουν πισίνες για τις κοινότητες τους. Ο Cullen Jones, o τρίτος μαύρος κολυμβητής στην εθνική των ΗΠΑ, έμαθε να κολυμπά, όταν κινδύνευσε με πνιγμό στα 5 του (ο γεννημένος στο Bronx της New York είχε πέσει σε ένα σιντριβάνι, κατά την επίσκεψη του σε πάρκο). Ακόμα και σήμερα, η κολύμβηση δεν είναι στα υποχρεωτικά μαθήματα στις ΗΠΑ, κάτι που θέλει να αλλάξει η ομοσπονδία.

Εσύ έχε υπ' όψιν σου ότι η πρώτη μαύρη κολυμβήτρια που κέρδισε μετάλλιο σε Ολυμπιακούς, ήταν η Ολλανδή Enith Brigitha, η οποία ήλθε τρίτη στα 100 μέτρα ελεύθερο, στους Αγώνες του 1976. Τερμάτισε πίσω από δυο αθλήτριες που στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι είχαν πάρει απαγορευμένες ουσίες. Ο Anthony Nesty από το Suriname έγινε πρώτος μαύρος, αφρικανικής καταγωγής που πήρε χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Seoul ('88), ακολούθησαν οι Anthony Ervin (2000), Maritza Correia (2004), η Lia Neal και στο Ρίο ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να ανέβει μια αφροαμερικανή κολυμβήτρια στο πρώτο σκαλοπάτι του βάθρου. Όσοι είχαν προηγηθεί σε συμμετοχές σε Αγώνες, τη συνεχάρησαν στα social media, μαζί με χιλιάδες άλλους.

Εκείνη εξήγησε πως " αυτό που θα ήθελα είναι να έλθει μια μέρα που θα υπάρχουν περισσότερες από εμάς και δεν θα είμαι "η Simone, η μαύρη κολυμβήτρια". Aυτή η ταμπέλα είναι σαν να μην έχω το δικαίωμα ή τις ικανότητες να κατακτώ χρυσά μετάλλια ή να κάνω νέα ρεκόρ. Κάτι που είναι αναληθές, διότι δουλεύω όσο σκληρά δουλεύουν όλοι και θέλω να κερδίζω, όπως θέλουν όλοι".