H ΔΟΕ προχώρησε λέει, στη δημιουργία της πρώτης ολυμπιακής ομάδας προσφύγων, για να εστιάσει την προσοχή του πλανήτη στην προσφυγική κρίση που υπάρχει παντού. " Παρά τις απίστευτες τραγωδίες που έχουν αντιμετωπίσει, όλοι μπορούν να συνεισφέρουν στην κοινωνία, μέσω του ταλέντου, των ικανοτήτων και της δύναμης του ανθρώπινου πνεύματος " είχε δηλώσει ο Thomas Bach, πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.

Όχι, μη σχολιάσεις. Δεν θα αλλάξει κάτι -και θα μαυρίσεις τη ψυχή σου χωρίς αποτέλεσμα. Θα σου πρότεινα να επικεντρώσεις στα θετικά μηνύματα που διαχέονται από τη ζωή αυτών των δέκα αθλητών, οι οποίοι εκπροσωπούν περισσότερους από 21 εκατομμύρια πρόσφυγες. Να σου πω την ιστορία της 18χρονης Yusra Mardini, η οποία τερμάτισε πρώτη στην προκριματική της σειρά, στα 100 μέτρα πεταλούδας . Ο χρόνος της δεν ήταν αρκετά καλός για να τη βάλει στα ημιτελικά. Αλλά ποιος νοιάζεται;

Θα σε γυρίσω στην άνοιξη του 2015 και στην αδιάκοπη προσέλευση προσφύγων στα νησιά της Ελλάδας, από την Τουρκία. Μεταξύ των εκατοντάδων χιλιάδων που επιβίωσαν της διαδρομής, ήταν και δυο κορίτσια: η Yusra και η Sarah Μardini, από τη Δαμασκό, που δεν άφησαν την πατρίδα τους γιατί δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν, αλλά γιατί αυτή εξαφανίστηκε στον πόλεμο της Συρίας.

Η Yusra έπεσε για πρώτη φορά στο νερό, όταν ήταν τριών χρόνων. Ακολούθησε την αδελφή της. Έγιναν εκ των καλύτερων κολυμβητριών της χώρας. Η 18χρονη είχε μάλιστα, εκπροσωπήσει τη Συρία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Τουρκίας, το 2012, στα 200 μέτρα μεικτής ατομικής, στα 200 ελεύθερο και στα 400 ελεύθερο. Ήταν μόλις 14 χρόνων. Μετά άρχισαν οι βομβαρδισμοί " και ήταν αδύνατο να κάνουμε οτιδήποτε. Υπήρξαν φορές που εν ώρα προπόνησης, έπεφταν βόμβες στο κολυμβητήριο. Μπορούσες να δεις τις τρύπες στην οροφή".

Το ταξίδι τους είχε ως εξής: από τη Δαμασκό πήγαν στη Βηρυτό (απόσταση 116.1 χιλιομέτρων), από εκεί στην Κωνσταντινούπολη (1.463.9 χιλιόμετρα), μετά στη Σμύρνη (478.5 χιλιόμετρα) και όταν έφτασαν εκεί (όχι με υπερπολυτελές αυτοκίνητο -δεν θα έλεγες ότι το ταξίδι έγινε υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις), στριμώχτηκαν σε μια λέμβο, για να διασχίσουν τη Μεσόγειο και να φτάσουν στη Λέσβο. Δηλαδή, έκαναν 149 μίλια, που με ferry τα καλύπτεις σε 3.5 ώρες. Με βάρκα η ιστορία δεν είναι τόσο απλή. Πολλώ δε όταν έχουν στοιβαχτεί σε αυτή πολλοί περισσότεροι από όσους "σηκώνει". Η δική τους είχε 20 άτομα. Το όριο ήταν τα 7.

Στα 30 λεπτά του ταξιδιού, η μηχανή σταμάτησε και η λέμβος ήταν έτοιμη να αναποδογυρίσει. Οι αδελφές Mardini, μαζί με μια ακόμα γυναίκα που ήξερε να κολυμπά (οι υπόλοιποι επιβάτες δεν είχαν ιδέα) έπεσαν στο νερό. Οι δυο πήγαν στο πίσω μέρος και άρχισαν να σπρώχνουν. Η μια μπροστά, τραβούσε τη βάρκα. Εύλογα κάποια στιγμή κουράστηκαν, ένιωσαν τους μύες τους να διαλύονται, το στομάχι τους να έχει γίνει "κόμπος" και το φόβο του θανάτου να κυριεύει το μυαλό τους.

Πριν ξεκινήσουν το ταξίδι, οι συγγενείς των Mardini τις είχαν συμβουλεύσει να μην βοηθήσουν κανέναν. Να επικεντρωθούν στη δική τους επιβίωση, αν κάτι πήγαινε λάθος. Όταν ήλθαν αντιμέτωπες με το λάθος, αποφάσισαν πως η ζωή τους ήταν το ίδιο σημαντική με των υπόλοιπων 18 ανθρώπων που ήταν στη βάρκα. Η Yusra εξηγεί πως ακόμα και σήμερα νιώθει να τρομοκρατείται και μόνο στη θέα της ανοιχτής θάλασσας. " Είναι όμως, λίγο δύσκολο να σκέφτεσαι πως είσαι κολυμβήτρια και ότι θα πεθάνεις... στο νερό", είχε πει στην ιστοσελίδα the-pool.com, " όταν ήμουν στο νερό, όλοι προσεύχονταν και μου έλεγαν "είσαι πολύ θαρραλέο κορίτσι". Εγώ σκεφτόμουν "μη μου μιλάτε και αφήστε με μόνη τώρα".

Τα κύματα ήταν ένα από τα εμπόδια της προσπάθειας των τριών γυναικών που είχαν βάλει στόχο ζωής να φτάσει η λέμβος στη Λέσβο. " Είδα ένα φοβισμένο αγόρι να με κοιτά και έπρεπε να του χαμογελάω, για να τον καθησυχάσω. Ήμασταν ένα βήμα από το θάνατο, αλλά δεν ήθελα να σκεφτεί αυτό το παιδί πως δεν θα τα καταφέρουμε". Τα κατάφεραν και με την αδελφή της συνέχισαν το ταξίδι -με τα πόδια- για την Ουγγαρία, μετά τη Σερβία -όπου τους κυνήγησε ένας αστυνομικός σε αγρό- και έπειτα από δέκα μήνες, από την ημέρα που είχαν ξεκινήσει το ταξίδι, έφτασαν στον τελικό προορισμό που ήταν το Βερολίνο της Γερμανίας. Εκεί συνάντησαν τους γονείς τους και τη μικρότερη αδελφή τους. Εκεί ήταν που έκανε focus σε αυτό που αγαπούσε: την κολύμβηση.

Κανείς δεν θα της χάριζε τη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο -επειδή είχε περάσει ό,τι είχε περάσει. Έπρεπε να την κερδίσει. Μπήκε σε λίστα 43 αθλητών, από τους οποίους μόλις 10 θα εμφανίζονταν στο Ρίο, με την ομάδα των προσφύγων. Έπρεπε να καλύψει το χαμένο έδαφος, στο επίπεδο της φυσικής κατάστασης -από τους μήνες που δεν έκανε προπόνηση- για να αντέξει τον ανταγωνισμό, για να διακριθεί. Ο προπονητής Sven Spannekrebs ήταν εκείνος που εντόπισε το κορίτσι με την εκπληκτική τεχνική " που έπρεπε να βελτιώσει την αντοχή της".

Στις αρχές του περασμένου Ιουνίου οι κόποι που κατέβαλε έπιασαν τόπο. Έμαθε πως θα διαγωνιστεί στους Αγώνες, ότι θα έπαιρνε μέρος στην παρέλαση της τελετής έναρξης, δίπλα σε πρόσφυγες από το Σουδάν, το Κονγκό, την Αιθιοπία και τη Συρία. Όλοι τους είχαν τη δική τους ιστορία να διηγηθούν. Όλοι πάλευαν για κάτι πολύ μεγαλύτερο από τη διάκριση. Όλοι είχαν κερδίσει τον αγώνα για τη ζωή τους. Και όλοι γνώριζαν πως " όταν είσαι αθλητής, δεν σκέφτεσαι από πού είσαι, αλλά τον αγώνα. Πηγαίνεις στη σειρά σου, φοράς την εξάρτηση σου και είσαι εσύ και οι αντίπαλοι σου", εξηγεί η Yusra.

Τη ρώτησαν τι ήθελε να επιτύχει. Απάντησε " θέλω να κάνω όλους τους πρόσφυγες υπερήφανους, να τους δείξω πως ακόμα και αν η ζωή μας έχει επιφυλάξει ένα δύσκολο ταξίδι, μπορούμε να επιτύχουμε. Θέλω να δείξω σε όλους πως είναι δύσκολο να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο. Μπορείς να τα καταφέρεις, εφόσον τα κατάφερα εγώ. Έζησα το όνειρο που είχα από 10 χρόνων". Όταν ήλθε η ώρα του αγώνα της "σκεφτόμουν την οικογένεια μου, τον προπονητή μου, τους φίλους μου και όσους με βοήθησαν. Αισθάνομαι υπερήφανη που τα κατάφερα".