Τα λεγόμενα Thanksgiving Classics είναι κάτι παραπάνω από απλώς ένα κομμάτι της αγωνιστικής. Είναι μια μεγάλη παράδοση του αμερικάνικου αθλητισμού, που θέλει κάθε χρόνο τη μέρα των Ευχαριστιών, τους Detroit Lions και τους Dallas Cowboys να διοργανώνουν από ένα παιχνίδι. Το κερασάκι στην φετινή τούρτα των Thanksgiving Classics, ήταν πως το τρίτο παιχνίδι (που δεν ακολουθεί κάποια παράδοση, είναι τυχαίο) έμελλε να είναι το λεγόμενο Harbaugh Bowl. Δηλαδή, η πρώτη φορά στην ιστορία του NFL που δύο αδέρφια συγκρούονται ως αντίπαλοι προπονητές.

(Επίσης στα ημίχρονα έπαιξαν ‘μουσική’ ο Enrique Iglesias και οι Νickelback αλλά αυτό επιλέγουμε να το αγνοήσουμε.)

Πάμε να δούμε τη δράση των χθεσινοβραδινών Thanksgiving Classics, ξεκινώντας πρώτα με λίγα λόγια για την μεγάλη αυτή παράδοση.

Η παράδοση

Από πριν τη γέννηση του επαγγελματικού αθλητισμού στις ΗΠΑ, η παράδοση του να γίνονται πάντα παιχνίδια τη μέρα των Ευχαριστιών υπήρχε από τον 19ο αιώνα ήδη. Η γοητεία είναι πως αυτοί οι αγώνες δεν ήταν μέρος μιας πλήρους αγωνιστικής που διεξαγόταν εκείνη τη μέρα, αλλά πως απλώς, κάποιες ομάδες αποφάσιζαν (για να τιμήσουν τη μέρα) να διοργανώσουν ένα παιχνίδι, ως γιορτή.

Ο πρώτος ιδιοκτήτης των Lions ήταν ο ραδιοφωνικός παραγωγός George Richards, ο οποίος το 1934 εγκαινίασε το νέο σύλλογο στο Ντιτρόιτ. Παράλληλα, πήρε μια ιστορική απόφαση, την οποία κατάφερε να φέρει σε πέρας χάρη στις διασυνδέσεις του στα media της εποχής: Να διοργανώνει ένα εντός έδρας παιχνίδι κάθε χρόνο τη μέρα των Ευχαριστιών. Με εξαίρεση κάποιες χρονιές πριν και κατά τη διάρκεια του Πολέμου, οι Lions συνεχίζουν έκτοτε, αδιάκοπα, να φιλοξενούν μία ομάδα αυτή τη μέρα, παράδοση που συνεχίστηκε και μετά την δημιουργία του ενωμένου NFL το 1970.

Από το 1960, το αντίπαλο τότε πρωτάθλημα, AFL, ξεκίνησε κι εκείνο να διοργανώνει ένα αντίστοιχο Thanksgiving Classic (όπως ονομάζονται αυτά τα παιχνίδια) δίχως να έχει μόνιμο διοργανωτή και για τα επόμενα χρόνια πέραν των Lions δεν υπήρχε σταθερά στα πόσα παιχνίδια θα γίνονταν εκείνη τη μέρα ή ποιος θα τα διοργανώνει. Όταν ανέλαβαν το 1966 οι δημοφιλείς Dallas Cowboys (που είχαν ιδρυθεί 6 χρόνια νωρίτερα), κατάφεραν να εξασφαλίσουν τη διοργάνωση για μια σειρά ετών, με το επιχείρημα πως ως νέο franchise, το οικονομικό ρίσκο θα ήταν μεγάλο για να δεχτούν μόνο για ένα παιχνίδι. (Το κοινό παραδοσιακά βλέπει football τις Κυριακές, και την Πέμπτη, ανήμερα των Ευχαριστιών, υπήρχαν φόβοι πως το γήπεδο δε θα γέμιζε).

Σταδιακά, και ιδιαίτερα με την ένωση του 1970, οι Cowboys παρέμειναν σταθεροί διοργανωτές. Από το 1978 κι έπειτα, κάθε Thanksgiving Classic αποτελείται από ένα παιχνίδι των Lions κι ένα των Cowboys, με μία ομάδα της AFC και μία της NFC να συμμετάσχει ως φιλοξενούμενη ακολουθώντας κυκλικό πρόγραμμα βάθους δεκαετιών

Εδώ και 5 χρόνια, διοργανώνεται κι ένα τρίτο, βραδινό παιχνίδι, δίχως κάποια παράδοση. Είναι απλά το παιχνίδι της Πέμπτης, που απλά τυχαίνει να ακολουθεί τους παραδοσιακούς αγώνες του μεσημεριού. Το φετινό μενού τριών είναι ίσως το καλύτερο και πιο ανταγωνιστικό στην ιστορία των Thanksgiving Classics.

Οι Lions, και η αντιπαλότητα με τους Packers

Από την την ένωση του NFL το 1970, το συνολικό ρεκόρ των Lions στo Thanksgiving Classic είναι 20 νίκες, 22 ήττες. Έχουν χάσει τα 8 τελευταία παιχνίδια. Το επιμέρους σκορ με τους Packers είναι 5 νίκες Lions, 4 νίκες Packers.

Παραδοσιακά το πρώτο παιχνίδι της μέρας είναι πάντα εκείνο των Lions. Συγκεκριμένα οι Packers είναι ο πιο συχνός αντίπαλος, καθώς από το 1951 ως το 1963 ήταν το στάνταρ Thanksgiving Classic.

Τα τελευταία χρόνια, με τους Lions να έχουν όλο και πιο αδύναμη ομάδα, και το έθιμο της παρακολούθησης NFL το μεσημέρι με τη γαλοπούλα γινόταν όλο και πιο ισχυρό, άρχισαν να πολλαπλασιάζονται οι φωνές που ζητούσαν να αφαιρεθεί από τους Lions η διοργάνωση. (Σκέψου: Μετά το 2000 η ομάδα δεν έχει καν νικητήρια σεζόν, τέτοιο χάλι. Το 2008 έγινε μάλιστα η πρώτη ομάδα στην ιστορία του NFL που κάνει 16 ήττες σε μία σεζόν, 0-16.) Ευτυχώς πάντως η παράδοση δεν καταπατήθηκε, οι Lions έμειναν στο slot που τους είχε βάλει ο Richards. Κι επιπλέον, έχουν πια σταματήσει να είναι ο ενοχλητικός θείος που πρέπει να ανεχτείς στο εορταστικό τραπέζι. Φέτος είχαν αληθινές ελπίδες να κοντράρουν τους ανίκητους Patriots.

To 1962 ήταν η τελευταία φορά που οι Packers είχαν ξεκινήσει τη σεζόν με 10-0 και στην επίσκεψή τους στο Ντιτρόιτ, έκαναν την πρώτη τους ήττα.

Πώς εξελίχθηκε το φετινό παιχνίδι:

Detroit Lions - Green Bay Packers 15-27

(Passer: Aaron Rodgers, GB, 307 yds / Rusher: Maurice Morris, DET, 39 yds / Receiver: James Jones, GB, 94 yds)

Quarters: 0-0, 0-7, 0-17, 15-3

Ένα δυσάρεστο για αρχή: Θυμάσαι προχθές που γράφαμε για την φανταστική ιστορία του Kevin Smith; Τραυματίστηκε πάλι ο άτυχος. Ελπίζουμε να μην ήταν κάτι που είπαμε. (Και καλή ανάρρωση να ευχηθούμε.) Στο κυρίως παιχνίδι τώρα.

Έξαλλο με κάνει ο Ndamukong Suh. Όχι επειδή είναι βρώμικος. Κι ο “Mad Dog” Dwight White των ανίκητων Steelers των ‘70s βρώμικος ήταν. Και οι Raiders συνεχώς ξύλο παίζουν, και μας αρέσουν γι’αυτό. Είναι ωραίο να έχει και λίγο τσαμπουκά το άθλημα. Αλλά ο Suh μοιάζει ώρες-ώρες επικίνδυνος, τόσο για την ομάδα του όσο και για τους αντιπάλους. Σα να μην έχει συναίσθηση τι κάνει.

Στο πρώτο ημίχρονο οι Lions με την αμυντική εμπροσθογραμμή τους είχαν ρίξει τόση πίεση στον Rodgers που πρακτικά είχε εγκλωβιστεί. Έκανε το χειρότερό του παιχνίδι για φέτος. Οι Packers με το ζόρι κατάφεραν να πετύχουν ένα touchdown στο τέλος του ημιχρόνου και να προηγούνται με 7-0. (Η αδυναμία της επίθεσης των Lions να σκοράρει έστω field goal σε μία από τις 4 φορές που η ομάδα πέρασε τη σέντρα είναι επίσης μεγάλος παράγοντας).

Στην αρχή του 2ου ημιχρόνου, πρώτη κατοχή είναι για τους Packers, οι οποίοι φτάνουν μπροστά στο end zone αλλά εκεί σταματάνε. Αντί όμως να πάνε για field goal και το σκορ να πάει στο 10-0, ο Suh κάνει την παρακάτω κωμικά ακραία ενέργεια, που φυσικά: α) σήμανε αυτόματο 1st down για τους Packers β) δηλαδή προφανώς touchdown γ) σκορ 14-0 και δ) η αμυντική γραμμή των Lions, που ήδη είχε πληγεί από αποχωρήσεις, θα έχανε τον σημαντικότερό της παίκτη, μιας και ο Suh φυσικά αποβλήθηκε από τον αγώνα.

(Μετά το τέλος, στις δηλώσεις του το έκανε ακόμα καλύτερο το θέμα. Ισχυρίστηκε πως δεν πάτησε κανέναν, απλά προσπαθούσε να βρει την ισορροπία του.)

Ο ασταθής Stafford ακολούθησε αυτή την καθοριστική φάση πετώντας δύο διαδοχικά interceptions, και οι Packers δίχως καν να χρειαστεί να ιδρώσουν τη φανέλα στην επίθεση (διότι η άμυνα έπαιζε υπερωρίες) έφεραν το παιχνίδι στο 24-0. Μιας και με τη σειρά της και των Packers η άμυνα είχε αρχίσει να αποδεκατίζεται, οι Lions πάλεψαν για μια ανατροπή, και με το πρώτο τους touchdown πήγαν για 2-point conversion (πετυχημένο), όμως όταν ξαναπήραν τη μπάλα δεν κατάφεραν να κατέβουν το γήπεδο.

Τελικά απλώς πέτυχαν ένα touchdown της τιμής 11’’ πριν το τέλος, απλώς και μόνο ώστε ο Clavin Jackson να προσθέσει άλλο ένα σκοράρισμα στο φετινό εντυπωσιακό παλμαρέ του, ώστε ο kicker Jason Hanson να μη μείνει παντελώς άποντος (απόλυτο μηδέν για kicker σε σοβαρή ομάδα δε συμβαίνει ποτέ), και τελοσπάντων ώστε οι πιστοί οπαδοί στις εξέδρες να φύγουν με μια ευχάριστη γεύση.

Οι Cowboys, και το ‘Παιχνίδι του Jason Garrett'

Παραδοσιακά το δεύτερο παιχνίδι της μέρας είναι πάντα εκείνο των Cowboys. Από την την ένωση του NFL το 1970, το συνολικό ρεκόρ των Cowboys στo Thanksgiving Classic είναι 25 νίκες, 15 ήττες. Το επιμέρους σκορ με τους Dolphins είναι 2 νίκες Cowboys, 3 νίκες Dolphins. Οι Cowboys και οι Dolphins είναι οι 2 ομάδες με το μεγαλύτερο ποσοστό νικών στην 40ετή ιστορία της ένωσης.

Η πιο αξέχαστη ιστορία από τα Thanksgivings των Cowboys είναι από το παιχνίδι του 1994 εναντίον των Packers, όταν ο τωρινός προπονητής τους, Jason Garrett έγινε αναπάντεχο ήρωας για πρώτη φορά. (Δε θα ήταν και η τελευταία.) Μπήκε στο παιχνίδι ενώ η ομάδα του έχανε 24-13 και ο Troy Aikman (όπως και ο αναπληρωματικός QB) είχαν τραυματιστεί. Από το πουθενά, ένας quarterback που απλά γέμιζε το ρόστερ, πάρασε για 311 γυάρδες και 2 touchdowns, γυρίζοντας το ματς.

Αυτό δεν ήταν η αρχή κάποιας μεγάλης καριέρας (ο Garrett συνέχισε ήσυχα να κάθεται σε πάγκους αριστερά και δεξιά στη λίγκα), όμως όταν αποσύρθηκε και έγινε συντονιστής της επιθετικής γραμμής των Cowboys, μετέτρεψε την επίθεση της ομάδας στην 2η καλύτερη του NFL. Πέρσι, οι Cowboys ξεκίνησαν τη σεζόν με 1-7. Ο τότε κόουτς απολύθηκε και ο Garrett, όπως και σε εκείνο το παιχνίδι του 1994, κλήθηκε σαν λύση ανάγκης. Έκτοτε έχει την ομάδα σε ρεκόρ 12-7, και σε τροχιά πλέι-οφ. Αυτή τη φορά μάλλον δε θα ξανακάτσει στον πάγκο.

Ή μάλλον... τελοσπάντων, καταλάβατε τι εννοώ.

Πώς εξελίχθηκε το φετινό παιχνίδι:

Dallas Cowboys - Miami Dolphins 20-19

(Passer: Matt Moore, MIA, 288 yds / Rusher: DeMarco Murray, DAL, 87 yds / Receiver: Brandon Marshall, MIA, 103 yds)
Quarters: 0-3, 10-3, 0-10, 10-3

Και οι δυο ομάδες έρχονται στο Classic έχοντας σερί νίκες και πολύ καλές εμφανίσεις. Εξαιρώντας τους Packers που γενικώς βρίσκονται σε ένα άλλο επίπεδο, οι Cowboys και οι Dolphins είναι ίσως οι δυο πιο καυτές ομάδες στο NFL αυτή τη στιγμή. Χρειάστηκε να περιμένουμε περίπου ένα ημίχρονο, αλλά αυτό βγήκε και στον αγωνιστικό χώρο.

Οι Cowboys βρέθηκαν 10-3 μπροστά χάρη σε ένα κακό snap των Dolphins, αλλά η συνέχεια ήταν καταιγιστική. Ο Matt Moore που παίζει τελευταία λες κι είναι ο Tom Brady, πάσαρε βαθιά στον Brandon Marshall ο οποίος σαν κανονικό κτήνος έκανε touchdown παρότι είχε ένα Cowboy κρεμασμένο πάνω του.

Στην 4η περίοδο είδαμε μια από τις καλύτερες επιδείξεις football όλης της χρονιάς. Ενδεικτικά, το προβάδισμα στο σκορ άλλαξε τρεις φορές, και η περίοδος άνοιξε και έκλεισε με θαυμάσια drives του Tony Romo, ο οποίος όλο το Νοέμβριο παίζει πρακτικά αλάνθαστα. (Το χθεσινό παιχνίδι το ξεκίνησε με 2 interceptions αλλά δεν κόστισαν.)

Στο εναρκτήριο drive της περιόδου έφτασε σε touchdown για τον Laurent Robinson (το 2ο της βραδιάς), πριν ο Matt Moore με μια απίστευτη πάσα 50 γυαρδών φέρει τους Dolphins σε απόσταση field goal, με το οποίο ξαναπέρασαν μπροστά. Στο τέλος του αγώνα, οι Cowboys είχαν 3 λεπτά και απόσταση 2 πόντων να καλύψουν. Ύστερα από ένα παιχνίδι όπου είχε παίξει ελάχιστα με αυτόν, ο Romo άρχισε να σημαδεύει τον Jason Witten (στα κρίσιμα πας στη σίγουρη λύση), κι όταν ο Witten έφερε τους Cowboys στην περιοχή των Dolphins, ανέλαβε να κάνει τρεξίματα ο DeMarco Murray (τρομερός για άλλο ένα παιχνίδι) που έφερε την ομάδα για τα καλά μες στο red zone.

Στα 3’’ ο Garrett πήρε το τελευταίο του time-out, στήθηκε η ομάδα του field goal, και ο Dan Bailey (ο καλύτερος kicker του φετινού NFL) έδωσε ξανά το προβάδισμα και φυσικά τη νίκη στους Cowboys ακριβώς με τη λήξη.

Οι Dolphins του Tony Sparano πάντως δείχνουν σημάδια ζωής και πάλι, την ώρα που οι Cowboys ανεβαίνουν στις 7 νίκες με τους Giants στις 6 κι έναν πολύ δύσκολο αγώνα στη Νέα Ορλεάνη ενόψει. Επίσης ο Witten έκανε τάκλιν σε μια μαζορέτα.

( Ας κάνει κάποιος ένα reality με τις μαζορέτες των Cowboys πλέον.)

To Harbaugh Bowl και ο περήφανος μπαμπάς

Όχι, αυτή δεν είναι παράδοση του Thanksgiving - αλλά πόσο τέλειο θα ήταν αν γινόταν;; Για πρώτη φορά στην ιστορία του NFL, δύο αδέρφια προπονητές βρέθηκαν αντίπαλοι, και όχι μόνο αυτό, αλλά οι ομάδες τους στέκονται κι οι δύο πολύ ψηλά στις περιφέρειές τους, με σίγουρα τα πλέι-οφ και ίσως και κάτι παραπάνω.

O μπαμπάς Jack Harbaugh σίγουρα θα είναι πολύ περήφανος για τους γιους του, τον Jim και τον John.

(Και μην αφήσετε την σοκαριστική έλλειψη φαντασίας στην ονοματολογία αυτής της οικογένειας να μειώσει την εκτίμησή σας γι’αυτούς.)

(Αλλά από την άλλη, σοβαρά τώρα. Jack, Jim και John; Τις Kardashians κοροϊδεύουμε μετά.)

Ο Jack ήταν λοιπόν για δεκαετίες ολόκληρες προπονητής αρχικά του σχολικού και μετέπειτα του κολεγιακού football, άλλες φορές βοηθός, άλλες φορές κόουτς, άλλες φορές συντονιστής άμυνας. Γενικά πάντως για μισό αιώνα δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μαθαίνει σε νέους την αθλητική πειθαρχία. Στους νέους συμπεριλαμβάνονται και οι δυο γιοι του, John και Jim, που μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον δε θα έπρεπε να έρθει ως έκπληξη που έγιναν και οι δύο προπονητές, και μάλιστα παρόμοιας φιλοσοφίας.

Όπως κι ο μπαμπάς του, έτσι κι ο -ενός έτους μεγαλύτερος από τον αδερφό του- John δεν είχε ποτέ κάποια αξιοσημείωτη καριέρα ως αθλητής. (O Jim ήταν καλός, όχι σπουδαίος, quarterback pου έπαιξε μεταξύ πολλών άλλων και για τους Colts, τους οποίους οδήγησε μέχρι και τον τελικό της περιφέρειας.) Όσο ο Jim γύριζε γύρω-γύρω το NFL ως QB, o John έπιασε δουλειά ως συντονιστής άμυνας -τι άλλο- στους Eagles.

Μετά από μια δεκαετία εκεί, το 2008 οι Ravens βρέθηκαν χωρίς προπονητή και έκαναν οντισιόν για τη θέση. Αρχικά μάλιστα ήθελαν τον Jason Garrett, αλλά εκείνος δεν τους τίμησε. Ο Harbaugh όμως τους έπεισε στο interview και προσλήφθηκε, στήνοντας μια εξαιρετική ομάδα βασισμένη στη λυσσαλέα και άκρως επιθετική άμυνά της.

Εκείνη την περίοδο ο Jim, που στο μεταξύ είχε περάσει στο κολεγιακό πρωτάθλημα ως κόουτς, αναλάμβανε τις τύχες του Stanford, το οποίο οδήγησε στην πρώτη του νίκη σε μεγάλο Bowl για πάνω από μια 10ετία, πετυχαίνοντας και την καλύτερη σεζόν στην ιστορία του κολεγίου. Παράλληλα, ανέδειξε έναν νεαρό quarterback ονόματι Andrew Luck, που αν δεν τον ξέρετε σύντομα θα τον μάθετε: Θα είναι το #1 του επόμενου NFL draft και σύντομα θα πούμε πολλά περισσότερα για αυτόν.

Το περασμένο καλοκαίρι, καυτός αμέσως μετά την εξαιρετική του σεζόν ως προπονητής του Stanford, o Jim Harbaugh βρήκε τη μεγάλη του ευκαιρία: Οι 49ers, από τις μεγάλες δυνάμεις του NFL, είχαν μείνει χωρίς προπονητή μετά από μια αποτυχημένη σεζόν, και τον προσέλαβαν με την ελπίδα να ξεκινήσουν φάση αναδημιουργίας.

Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δε φαντάζονταν πως φτάνοντας στο Thanksgiving θα βρίσκονταν με ρεκόρ 9-1, το #2 σε όλο το NFL, με την καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος και με τα πλέι-οφ (και το πλεονέκτημα έδρας) πρακτικά εξασφαλισμένα. Η πρώτη ενδο-οικογενειακή μάχη προπονητών στην ιστορία του NFL, έμελλε να είναι απλώς ένα μικρό κεφάλαιο στην αρχή της καριέρας δύο νεαρών κόουτς που πιθανότατα θα γράψουν -ο καθένας τη δική του- ιστορία.

Πώς εξελίχθηκε το παιχνίδι:

Baltimore Ravens - San Francisco 49ers 16-6

(Passer: Joe Flacco, BAL, 161 yds / Rusher: Ray Rice, BAL, 59 yds / Receiver: Anquan Boldin, BAL, 63 yds)
Quarters: 3-3, 3-0, 0-3, 10-0

Ας το λήξουμε εξαρχής το ζήτημα με μια διαπίστωση: Ο Τerrell Suggs είναι τέρας. Ένα ασταμάτητο, αδηφάγο, ανηλεές κτήνος.

Με την καλή έννοια.

O linebacker των Ravens έχει ηγηθεί όλη τη σεζόν της τρομερής άμυνας της ομάδας του, αλλά αυτό που έκανε χτες ειδικά δεν είχε προηγούμενο. Έπεσα για ύπνο μετά το παιχνίδι και στον ύπνο μου συνέχισα να βλέπω τον Suggs να κάνει sacks στον τίμιο quarterback Alex Smith των 49ers. Στο παιχνίδι του έκανε 3. Δημιούργησε κι ένα fumble. Και η πίεση που ασκούσε διαρκώς, τα τάκλιν, οι χώροι που έκλεινε: Ήταν ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο οι Ravens τελείωσαν το παιχνίδι με το ρεκόρ των 9 sacks (ENNIA), ένα fumble κι ένα interception, κρίσιμο κιόλας, όταν οι 49ers είχαν φτάσει σε μια σπάνια επίσκεψη μες στο end zone.

Γενικά η άμυνα των Ravens κατασπάραξε τους 49ers επιτρέποντας στον (ασταθή) Flacco να ηρεμήσει και να συγκεντρωθεί στο ένα καλό drive που θα έδινε στους γηπεδούχους τη νίκη. Έτσι όπως διαμορφωνόταν το ματς, ένα drive θα τους αρκούσε. Πράγματι, με ένα θαυμάσιο drive στο τέλος της 3ης περιόδου που ολοκληρώθηκε στο πρώτο play της 4ης, ο Flacco με δυνατή πάσα στον Pitta έγραψε το 13-6.

Ήταν θέμα της άμυνας στη συνέχεια, με -ποιον άλλον- τον Suggs να κάνει κρίσιμη παρέμβαση σταματώντας ένα επικίνδυνο κατέβασμα των 49ers στα 8’ πριν τη λήξη. Στο χρόνο που έμεινε οι Ravens απλώς χτύπησαν ένα ακόμα field goal, ανεβάζοντας τη διαφορά στους 10 και λήγοντας πρακτικά το ματς υπό τις ρυθμικές ιαχές των οπαδών τους, στο ρυθμό του “Seven Nation Army” των White Stripes.

Harbaugh Bowl I: Νικητής ο John.

Οι Ravens συνεχίζουν έτσι να έχουν νίκες απέναντι σε όλους τους δυνατούς αντιπάλους που έχουν αντιμετωπίσει στο κυνήγι της κορυφής της AFC. Την ίδια ώρα οι 49ers δεν είναι ότι θα σκάσουν κιόλας από την ήττα (παραμένουν #2 στην NFC, θέση που δύσκολα θα χάσουν βάσει εικόνας και προγράμματος) αλλά σίγουρα είναι κάπως προβληματικό πως όταν αντιμετώπισαν δύο πολύ δυνατές ομάδες (Ravens, Cowboys) έμειναν με άδεια χέρια.

Η υπόλοιπη αγωνιστική

Το κυρίως πιάτο της αγωνιστικής είναι φυσικά την Κυριακή, με παιχνίδια ζωής και θανάτου για Bills, Jets (μεταξύ τους), Chargers, Buccaneers, Titans (κι αυτοί μεταξύ τους) και Eagles (απέναντι στους Patriots). Τα πιο ενδιαφέροντα από τα υπόλοιπα είναι το Raiders-Bears, και κυριότερα, το ντέρμπι της αγωνιστικής, Saints-Giants βράδυ Δευτέρας προς χαράματα Τρίτης.