Σε μια επανάληψη του Super Bowl XLII, οι Giants του Eli Manning αντιμετώπισαν ξανά τους Patriots του Tom Brady - και τους κατατρόπωσαν και πάλι. Ενώ οι Ravens έκαναν το sweep απέναντι στους Steelers, κάνοντας τα πράγματα στην AFC όσο περίπλοκα θα ήταν δυνατόν να είναι αυτή τη στιγμή.

Την ίδια ώρα, Packers και Chargers επιδίδονταν στο μεγαλύτερο shoot-out της σεζόν, οι Eagles προσγειώνονταν απότομα από τους Bears και ο Drew Brees έφτανε στο πρώτο μεγάλο checkpoint του ‘απλησίαστου ρεκόρ’ που κυνηγάει να σπάσει.

Όμως η αγωνιστική ξεκινάει και τελειώνει στο μεγάλο παιχνίδι των Patriots με τους Giants. Πριν τα πούμε αναλυτικά, θυμίζουμε πως μπορείς να διαβάσεις τους κανονισμούς του NFL εδώ, και να δεις την παρουσίαση όλων των ομάδων του πρωταθλήματος εδώ.

Το παιχνίδι της αγωνιστικής

New England Patriots - New York Giants 20-24
(Passer: Tom Brady, NE, 342 yds / Rusher: Brandon Jacobs, NYG, 72 yds / Receiver: Wes Welker, NE, 136 yds)
Quarters: 0-0, 0-0, 3-10, 17-14

Οι μονομάχοι ενός εκ των καλύτερων Super Bowls στην ιστορία συγκρούστηκαν ξανά μετά από χρόνια, με τους Patriots όμως αυτή τη φορά πληγωμένους (από την ήττα από τους Steelers) και φυσικά γηπεδούχους. Η λογική έλεγε πως θα βλέπαμε διαδοχικά εναλλάξ σκοραρίσματα, όμως το πρώτο ημίχρονο έληξε 0-0, με τις δύο ομάδες μάλιστα να μην φτάνουν καν κοντά σε κάποιο σκοράρισμα, με την εξαίρεση του άστοχου field goal του Steve Gostkowski από κοντινή απόσταση στη λήξη της 2ης περιόδου.

Ήταν η πρώτη φορά εδώ και 5 χρόνια που οι Patriots έμειναν στους μηδέν πόντους στο ημίχρονο. Εξέλιξη αν μη τι άλλο αναπάντεχη: Περιμέναμε τους Giants να μπορούν να σκοράρουν με σχετική ευκολία (λόγω της κακής άμυνας των Pats σε παιχνίδι με πάσα, στο οποίο ούτως ή άλλως είναι πολύ δυνατή η ομάδα της Νέας Υόρκης), αλλά άμυνες που να αλληλοεξουδετερώνονται σίγουρα δεν είχε το πρόγραμμα. Τελικά οι απουσίες των Bradshaw και Nicks για τους Giants αποδείχθηκαν δύσκολο να ξεπεραστούν (θαυματουργός ο Victor Cruz αλλά τι να πρωτοκάνει κι αυτός), ενώ ο Brady ήταν σκιά του εαυτού του, με interceptions, με fumbles, με άστοχες πάσες, και με μια γενκότερη αδυναμία να φτάσει το αντίπαλο end zone.

Όμως τη στιγμή που αρχίσαμε να συμβιβαζόμαστε στην ιδέα μιας απογοητευτικής αναμέτρησης, οι Giants μπήκαν στην 3η περίοδο με έναν Eli Manning κατευθείαν από εκείνο το Super Bowl (θα τα θυμίσουμε και αναλυτικότερα παρακάτω), να υπερκαλύπτει τη αδυναμία των Giants να τρέξουν -λόγω τραυματισμού του Bradshaw- και να ρίχνει τους Patriots στα σκοινιά. 2 λεπτά πριν το τέλος της 3ης περιόδου, οι Giants βρίσκονται στο red zone απειλώντας, αν πετύχουν touchdown, να πάνε το σκορ στο 17-3, πρακτικά λήγοντάς το. Όμως ο Manning έριξε interception, επιτρέποντας στους γηπεδούχους να μπουν στη διεκδίκηση ενός σχεδόν χαμένου παιχνιδιού.

Έτσι οδηγηθήκαμε σε μια 4η περίοδο που μας έδωσε μια γεύση του πώς θα μπορούσε να είναι όλο το παιχνίδι, με 4 touchdowns και ισάριθμες εναλλαγές στην πρωτοπορία. Με 3 λεπτά στο ρολόι, ο Brady οδήγησε την ομάδα του σε ένα από αυτά τα (wannabe νικητήρια) drives για τα οποία φημίζεται, κάνοντας το 20-17 ενάμιση λεπτό πριν το τέλος. Όμως ο Eli Manning, δείχνοντας πως όντως μοιράζεται γονίδια με τον μεγάλο Peyton, χρειάστηκε μόλις 80’’ για να κατέβει το γήπεδο, στο πραγματικό νικητήριο drive του παιχνιδιού. Θαύμασέ το:

Ο πρωταγωνιστής

Eli Manning, quarterback των New York Giants

Όταν το καλοκαίρι που μας πέρασε ο Eli Manning μιλώντας σε ραδιοφωνική εκπομπή έβαλε τον εαυτό του στην ίδια κλάση με τον Tom Brady, οι αντιδράσεις υπήρξαν τεράστιες, γέλαγαν και τα πλακάκια. “Elite quarterback o Eli Manning;!”, ήταν η ερώτηση στα στόματα όλων. “Μπορώ να σου φτιάξω το τοπ-10 των quarterbacks του NFL χωρίς τον Eli Manning!”, έγραφε ενθουσιωδώς στο twitter του ο σχολιαστής του nfl.com, Dave Dameshek.

Ο Eli πάντα ήταν ευαίσθητο θέμα συζήτησης. Έχεις τις μεγάλες στιγμές του, έχει και τις κακές του, αλλά αυτό που πάντα τον χαρακτήριζε, θέλοντας και μη, ήταν το όνομά του. Γιατί ο Eli, πρώτα απ’όλα, είναι ένας Manning. Γιος του Archie, διάσημoυ (στην εποχή του) QB, αλλά κυριότερα, αδερφός του Peyton, του μεγαλύτερου Manning όλων, και ακόμα περισσότερο, του μεγαλύτερου quarterback όλων. Ο Peyton έχει βγει MVP 4 φορές, ο Eli έχει μόλις και μετά βίας πάει σε ένα Pro Bowl. Ο Peyton ανήκει στη συζήτηση για τον καλύτερο QB όλων των εποχών, ο Eli αν και #1 στο draft του 2004 έγινε άμεσα αντικείμενο διαπραγμάτευσης πριν η ομάδα του τον ανταλλάξει. Ό,τι επιτυχία κι αν σημείωνε ποτέ ο Eli Manning, θα ήταν πάντα ο αδερφός του Peyton.

Και σημείωσε επιτυχίες

Το 2007, στον 4ο χρόνο του στο NFL, οδήγησε τους Giants με μια σεζόν με σκαμπανεβάσματα, που όμως έστω την τελευταία στιγμή, οδήγησε στα πλέι-οφ, έστω κι από το ‘παράθυρο’ των wild cards. Όμως σε εκείνο το κρίσιμο σημείο, το χέρι δεν έτρεμε: 3 διαδοχικές εκτός έδρας νοκ άουτ νίκες, έστειλαν τους Giants στο Super Bowl απέναντι στους Patriots του Tom Brady και του 18-0. Ναι, μια άνιση ομάδα με ηγέτη τον μικρό αδερφό του Peyton Manning, θα αντιμετώπιζε την (κυριολεκτικά) ανίκητη αρμάδα των 3 δαχτυλιδιών στα προηγούμενα 6 χρόνια.

Το αποτέλεσμα; Η πάσα που βαφτίστηκε "Eli Manning miracle":

Και μετά;

Ναι, ο Eli Manning κατέβηκε το γήπεδο μέσα σε ένα λεπτό, το τελευταίο λεπτό του πιο δύσκολου, του πιο άνισου (στα χαρτιά) Super Bowl, και βγήκε νικητής.

Ποτέ όμως δεν απέκτησε την αίγλη που κατά πολλούς, και σίγουρα κατά τον ίδιο, άρμοζε σε έναν νικητή Super Bowl. Σε έναν ‘elite quarterback’. Η ομάδα του έκτοτε δεν απείλησε να ξαναφτάσει κοντά στο Super Bowl (με το ζόρι μια πρόκριση σε πλέι-οφ έχει) και παρότι ο ίδιος κάνει πάντα πολλές γυάρδες και έχει τις αναλαμπές του, πετάει με ευκολία πολλά interpceptions, και δε μοιάζει να έχει αυτό το κάτι παραπάνω που θα ανεβάσει επίπεδο μια μέτρια ομάδα.

(Όπως αποδεδειγμένα πλέον, μετά και τη φετινή άθλια σεζόν των Colts, μπορεί να κάνει -ναι, το μαντέψατε- ο αδερφός του.)

Ο Eli Manning δεν είναι καθόλου κακός quarterback, είναι η αλήθεια. Δεν είναι και σπουδαίος βέβαια. Όμως είναι καταδικασμένος να κρίνεται πάντα πιο αυστηρά, και πάντα ασφυκτικά, λόγω της εκ των πραγμάτων σύγκρισής του με τον καλύτερο όλων, τον Peyton. Θα έρχονται στιγμές σαν κι αυτή όμως, αυτής της αγωνιστικής, που θα θυμίζει πως το να μοιράζεσαι γονίδια με τον Peyton Manning δεν έχει μόνο τα κακά του.

Σαν σεληνιασμένος και πάλι με αντίπαλο τον Tom Brady, ο Eli έκανε ξανά ένα αληθινά μεγάλο παιχνίδι, από αυτά που μπορούν να θεμελιώσουν το status σου ως elite. Οι Patriots τον είδαν και πάλι να τους αφήνει στον τόπο, και πάλι μετά από ένα βιαστικό νικητήριο drive και touchdown στο τελευταίο λεπτό του παιχνιδιού. (Και μάλιστα με το σκορ να περνάει στιγμιαία και πάλι από το 17-14 υπέρ των Giants.)

Ποια είναι λοιπόν η απάντηση; Είναι ο Eli Manning ένας elite quarterback;

Η μεγάλη αλήθεια βρίσκεται στα λόγια του προπονητή των Jets, Rex Ryan, όταν αναφέρθηκε στην κόντρα του με τον προπονητή των Patriots, στη συνέντευξη τύπου πριν το παιχνίδι των δύο ομάδων στα περσινά πλέι-οφ (που βρήκε τελικά τους Jets θριαμβευτές). Είχε πει τότε ο Ryan, “Δε με νοιάζει να είμαι μεγαλύτερος προπονητής από τον Bill Belichik. Μου αρκεί να είμαι καλύτερος από αυτόν απόψε.”

Ο Eli Manning δεν είναι elite quarterback. Και σίγουρα δεν μπορεί καν να συγκριθεί με τον αδερφό του. Όμως υπάρχουν κάποιες φανταστικές, αναπάντεχες βραδιές που είναι απλά ο καλύτερος παίχτης του γηπέδου. Εκείνες τις βραδιές είναι καλύτερος ακόμα κι από τον Tom Brady. Εκείνες τις βραδιές, μπορεί απλά να καταφέρει τα πάντα. Κι αυτό είναι που έχει σημασία.

Η 9η αγωνιστική

Pittsburgh Steelers - Baltimore Ravens 20-23
(Passer: Ben Roethlisberger, PIT, 330 yds / Rusher: Rashard Mendenhall, PIT, 52 yds / Receiver: Antonio Brown, PIT, 109 yds) Quarters: 0-3, 6-6, 0-7, 14-7

Δεν ξέρω τι είναι πιο απίστευτο, ότι αμέσως μετά από το προηγούμενο θρίλερ που κρίθηκε σε τελευταίο νικητήριο drive υπέρ των φιλοξενούμενων, είδαμε ένα ακόμα πιο αγωνιώδες θρίλερ που κρίθηκε, ναι, σε τελευταίο νικητήριο drive υπέρ των φιλοξενούμενων, ή ότι το drive αυτό το έκανε ο Joe Flacco.

Μην με παρεξηγείτε δηλαδή, τίμιος είναι ο Flacco, αλλά την ικανότητα να ενορχηστρώσει νικητήριο drive με μεγάλες, δύσκολες πάσες σε 3rd downs μέσα στο Πίτσμπουργκ, ε, δε λες και με ευκολία ότι την έχει.

Όμως αυτή ήταν η μαγεία αυτού του αγώνα. Ότι μπροστά στα δεδομένα του πρώτου ημιχρόνου, που είδαν τις δύο ομάδες (που τυχαίνουν οι δύο καλύτερες και πιο επικίνδυνες άμυνες του NFL) να εξουδετερώνουν πλήρως οποιαδήποτε υποψία running game των αντιπάλων, οι quarterebacks κλήθηκαν να βρουν τα δύσκολα κενά και να παίξουν με πάσα. Κι αν ο Big Ben το έχει κάνει κατ’επανάληψη, ο Flacco (βασικός παράγοντας για την αστάθεια των Ravens) κατάφερε ένα περίπου θαύμα.

Οι Ravens έμειναν πίσω στο σκορ για πρώτη φορά στα μέσα της 4ης περιόδου, και με διαδοχικές εξαιρετικές προσπάθειες του quarterback τους, βούτηξαν τη νίκη (και το sweep στη φετινή σειρά παιχνιδιών με τους μεγάλους αντιπάλους τους στο division) με ένα τελευταίο drive που έσπασε καρδιές πριν κάνει ο Torrey Smith τη νικηήρια υποδοχή.

New Orleans Saints - Tampa Bay Baccaneers 27-16
(Passer: Josh Freeman, TB, 281 yds / Rusher: LeGarrette Blount, TB, 72 yds / Receiver:
Jimmy Graham, NO, 78 yds)
Quarters: 7-0, 10-3, 7-3, 3-10

Δεν υπάρχουν πάρα πολλά να ειπωθούν για ένα παιχνίδι το οποίο για τους Saints ήταν ζωής και θανάτου μετά το στραπάτσο της προηγούμενης αγωνιστικής, ένα παιχνίδι το οποίο όντας απέναντι σε μεγάλο αντίπαλο του division (που επιπλέον είχε επικρατήσει στην πρώτη τους αναμέτρηση στην Τάμπα) έπαιρνε ακόμα πιο κρίσιμο χαρακτήρα. Κι ένα παιχνίδι το οποίο οι Saints, για αυτούς ακριβώς τους λόγους, κατέβηκαν στο γήπεδο αποφασισμένοι να μην το αφήσουν να είναι διεκδικήσιμο σε κανένα σημείο του. Το πιο αξιοσημείωτο στοιχείο είναι το ρεκόρ (ή για την ακρίβεια, το συμβολικό checkpoint προς το ρεκόρ) από τον Drew Brees: O quarterback των Saints γίνεται ο πρώτος στην ιστορία του NFL που φτάνει τις 3,000 γυάρδες στα 9 πρώτα παιχνίδια της σεζόν, παραμένοντας σε ρυθμό που τον φέρνει σε θέση να ξεπερνά τις 5,000 μέχρι το τέλος της σεζόν και μαζί το “άπιαστο ρεκόρ” του Dan Marino.

Kansas City Chiefs - Miami Dolphins 3-31
(Passer: Matt Cassel, KC, 253 yds / Rusher: Reggie Bush, MIA, 92 yds / Receiver:
Steve Breaston, KC, 115 yds)
Quarters: 3-7, 0-7, 0-14, 0-3

Οι Dolphins πέτυχαν την πρώτη τους νίκη, και τι νίκη κιόλας, ποδοπάτησαν τους Chiefs σε ένα παιχνίδι που στα χαρτιά θα έδινε στους Chiefs μια άκοπη αβάντα στο ΑFC West. Αλλά τελικά αυτό που έγινε ήταν, μια από τις χειρότερες ομάδες του NFL να παίρνει εμφατική νίκη, αφήνοντας τους Colts μόνους τελευταίους στη βαθμολογία/πρώτους στο κυνήγι του Andrew Luck. Και ταυτόχρονα, προσφέροντάς μια ρεαλιστική συγκριτική ματιά στο πόσο πραγματικά κάκιστο division είναι το ΑFC West.

Buffalo Bills - New York Jets 11-27
(Passer: Mark Sanchez, NYJ, 230 yds / Rusher: Fred Jackson, BUF, 82 yds / Receiver:
Steve Johnson, BUF, 84 yds)
Quarters: 0-0, 0-3, 3-17, 8-7

Η άμυνα των Jets βρήκε ξανά τον καλό εαυτό της, υπενθυμίζοντας πως η πιο σκληροτράχηλη ομάδα του division δε μπορεί ποτέ να ξεγραφτεί. (Αυτό θα συνέβαινε αν έχανε αυτό το ντέρμπι. Με τη νίκη ήρθαν όλοι στα ίσα.) Στην πραγματικότητα ο Rex Ryan και οι Jets κατέβασαν τα ρολά και δεν επέτρεψαν ποτέ στους Bills να αναπτύξουν την (εξαιρετική φέτος) επίθεσή τους, οπότε το παιχνίδι ήταν μόνο θέμα χρόνου να δείξει Νέα Υόρκη: Συγκεκριμένα, μέχρι ο Mark Sanchez να συγκεντρωθεί και να αφήσει τα εύκολα λάθη, όπως εκείνο το interception της πρώτης περιόδου μέσα στο αντίπαλο end zone, πετυχαίνοντας αργά ή γρήγορα τους πόντους που θα έδιναν μια εν τέλει δύσκολη, αλλά όχι αγχωτική, νίκη.

Oakland Raiders - Denver Broncos 24-38
(Passer: Carson Palmer, OAK, 332 yds / Rusher: Willis McGahee, DEN, 163 yds / Receiver: Jacoby Ford, OAK, 105 yds)
Quarters: 3-7, 14-0, 7-17, 0-14

Το λες και απίστευτο. Οι Raiders με έναν Carson Palmer που ακόμα προσαρμόζεται, έκαναν ένα αρκετά-ικανό παιχνίδι ώστε να πάρουν μια (φαινομενικά) διαδικαστική νίκη απέναντι στους κάκιστους Broncos ενός Tim Tebow που στο ημίχρονο δεν είχε καταφέρει να πασάρει ούτε 50 γυάρδες. (Για την ακρίβεια ο Tebow έτρεξε περισσότερο από όσο πάσαρε σε αυτό το παιχνίδι.) Όμως ένα τρομερό black-out στα τελευταία 20 λεπτά επέτρεψε στην προβληματική ομάδα του Ντένβερ να επιστρέψει και να πάρει μια εμφατική νίκη, χάρη κυρίως σε δύο απίστευτα τρεξίματα του Willis McGahee και ισάριθμα touchdowns. Έτσι, το παιχνίδι που θα έδινε στους Raiders μια ενδεχόμενη πρωτοπορία στο division, επέτρεψε αντιθέτως στους Broncos μέχρι και να ελπίζουν στον τίτλο. Είπαμε, το ΑFC West είναι η χειρότερη γωνιά του φετινού NFL.

San Diego Chargers - Green Bay Packers 38-45
(Passer: Philip Rivers, SD, 385 yds / Rusher: Mike Tolbert, SD, 83 yds / Receiver: Vincent Jackson, SD, 141 yds)
Quarters: 7-21, 10-7, 7-3, 14-14

Όχι όσο κοντινό παιχνίδι υπονοεί το σκορ, αλλά σίγουρα τόσο χορταστικό, το ντέρμπι είδε τους γηπεδούχους να προηγούνται και να αφήνουν υποσχέσεις πως ξεπέρασαν το σοκαριστικό (στα όρια του κωμικού, όπως αυτό συνέβη) αποτέλεσμα του Κάνσας την προηγούμενη βδομάδα. Όμως το τέλος της πρώτης περιόδου είδε τους Packers να προηγούνται με 2 touchdown διαφορά (!) δίχως ο Rodgers να χρειαστεί καν να κάνει τίποτα το ιδιαίτερο: O Philip Rivers, συνεχίζοντας από όπου είχε αφήσει την απόδοσή του στο Κάνσας, χάρισε δύο pick-six στους Packers, που κάνοντας μόλις μία επίθεση σε 15 λεπτά, ήταν ήδη 21-7 μπροστά.

Το υπόλοιπο παιχνίδι είχε τους Chargers απλά να κυνηγάνε και ποτέ να μη φτάνουν ρεαλιστικά κοντά - τουλάχιστον μέχρι το τελευταίο 5λεπτο του αγώνα. Όταν και, παρά το ασφαλές προβάδισμα των 21 πόντων που είχαν χτίσει, οι Packers δέχτηκαν touchdown, έχασαν το onside kick του Σαν Ντιέγκο, δέχτηκαν άλλο ένα touchdown, απώλεσαν γρήγορα την κατοχή, με αποτέλεσμα ο Rivers να έχει την ευκαιρία να ισοφαρίσει, 3 λεπτά πριν τη λήξη! Μάλιστα, όταν οι Chargers δεν τα κατάφεραν, πρόλαβαν να έχουν κι άλλη ευκαιρία, όμως μάταια.

(Προσέξτε το απίστευτο πρώτο touchdown στο βίντεο. Ο Peppers απλά αρνείται να πέσει στο έδαφος.)

Άλλη μια ήττα στη σειρά για τους Chargers που μοιάζουν να υπολειτουργούν όσο οριακά χρειάζεται ώστε να χάνουν όλα τα παιχνίδια στη διαφορά ενός σκορ. Τι ακριβώς φταίει και δε μπορεί αυτή η ομάδα να αποδώσει σωστά, είναι απορίας άξιο. Στο μεταξύ, ο Rodgers είναι ένας ακόμα QB (μετά τον Brees) που κυνηγά με αξιώσεις το ρεκόρ γυαρδών του Dan Marino. Βέβαια είτε το σπάσει είτε όχι, το βραβείο του MVP για τη φετινή σεζόν δε το χάνει με τίποτα.

Philadelphia Eagles - Chicago Bears
(Passer: Michael Vick, PHI, 213 yds / Rusher: Matt Forte, CHI, 133 yds / Receiver: Earl Bennett, CAR, 95 yds)
Quarters: 0-7, 10-10, 14-3, 0-10

Σε ένα πολύ πλούσιο και χορταστικό παιχνίδι, οι Bears βασικά πήγαν στη Φιλαδέλφεια και έτρεξαν τους Eagles μέχρι να τους σκοτώσουν. Ο Forte κουβάλησε τη μπάλα με τρόπο που αν ήσουν αντίπαλος απλά απελπιζόσουν, ο Cutler έκανε το καλύτερο φετινό του παιχνίδι αποφεύγοντας καίρια sacks και πετυχαίνοντας με δύσκολες πάσες κρίσιμα 1st downs από πολλαπλά μακρινά 3rds, ενώ τα αμυντικά τάκλιν ολοκλήρωσαν το παζλ της νίκης μην αφήνοντας τους Eagles να τρέξουν όσο θα ήθελαν και σταματώντας τους πολλές φορές πριν γίνουν 1st downs.

Ο Vick αναγκάστηκε να παίξει πολλές φορές με πάσα κάτι που απέναντι σε δυνατές άμυνες δεν είναι και το πιο δυνατό του στοιχείο εδώ που τα λέμε, έριξε κι ένα interception, δεν είχε και πάντα τις λύσεις. Παρόλ’αυτά οι Eagles πέρασαν μπροστά στην 3η περίοδο, αλλά δεν ήταν για πολύ. Δέκα αναπάντητοι πόντοι των Bears στην 4η τους έβαλαν ξανά στη θέση του οδηγού που είχαν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Βοήθησε κι ένα ακατανόητο fake punt των γηπεδούχων λίγο μετά τη σέντρα που έγινε -κοντή- πάσα από τον rookie punter των Eagles Chas Henry, δίνοντας τη μπάλα στους Bears σχεδόν στο κέντρο του γηπέδου.

Στο τελευταίο drive των Eagles, το Σικάγο περιόρισε πολύ αποτελεσματικά τις επιλογές του Vick, o Maclin έκανε και μια υποδοχή στο κρίσιμο 4th down αλλά γλίστρησε πριν συμπληρώσει τις 10 γυάρδες, και κάπως έτσι οι Eagles είδαν με απογοήτευση πως η μαγεία που έκαναν απέναντι στους Cowboys περιορίστηκε άμεσα από την επόμενη καλή άμυνα που βρήκαν μπροστά τους.

Τα υπόλοιπα αποτελέσματα

Οι Colts κατάφεραν να μείνουν μόνοι πρώτοι στο κυνήγι της τελευταίας θέσης (και του Andrew Luck, για τον οποίον θα τα πούμε πιο αναλυτικά σύντομα), Cowboys, 49ers και Texans πέτυχαν εύκολες νίκες, οι Cardinals στην παράταση έκοψαν τη φόρα των Rams (που την προηγούμενη βδομάδα είχαν κάνει την πρώτη τους νίκη, επί των Saints) ενώ τέλος οι Bengals με τη δύσκολη επικράτηση επί των Titans ανέβηκαν στην κορυφή της AFC (!). Τέλος, οι Jacksonville συνεχίζουν να υπάρχουν. (Απλώς αυτή τη βδομάδα είχαν το ρεπό τους.) (Όχι ότι κάνει τεράστια διαφορά.) Τα σκορ, συνοπτικά:

Dallas Cowboys - Seattle Seahawks 23-13

Houston Texans - Cleveland Browns 30-12

Indianapolis Colts - Atlanta Falcons 7-31

Washington Redskins - San Francisco 49ers 11-19

Tennessee Titans - Cincinnati Bengals 17-24

Arizona Cardinals - St. Louis Rams 19-13

Οι φάσεις

Χωρίς συζήτηση, η φάση της αγωνιστικής. Οι Cardinals έχουν καταφέρει με τα χίλια ζόρια να σώσουν το παιχνίδι με τους Rams και να το πάνε στην παράταση. Στην πρώτη κατοχή υποχρεώνουν το Σαιν Λούις σε punt - μόνο που ο punter των Rams κάνει το ολέθριο λάθος να στείλει τη μπάλα πάνω στον rookie cornerback Patrick Peterson, ο οποίος την επέστεψε για ένα νικητήριο touchdown 99 γυαρδών.

Αυτό είναι ήδη το 3ο return touchdown για τον Peterson. Θυμάστε που λέγαμε πριν κάποιες βδομάδες ότι αν κάνεις punt, πραγματικά στείλτη όπου θες αλλά όχι πάνω στον Devin Hester; Ίσως είναι καιρός να αρχίσει να ισχύει το ίδιο και για τον Peterson.

Αλλά ας δούμε κι άλλο ένα φανταστικό touchdown, ένα από αυτά που πέτυχε ο Julio Jones των Falcons στο casual ποδοπάτημα των Colts. Δες (τελευταίο στο βίντεο) υποδοχή μπάλας που έκανε πάνω στη γραμμή του end zone από πάσα 60 γυαρδών:

O wide receiver των Falcons δείχνει επιτέλους ψήγματα του μεγάλου ταλέντου του. Έστω κι απέναντι στους Colts.

Οι βαθμολογίες

Ακριβώς στο μέσον της χρονιάς, ας ρίξουμε μια ματιά στις βαθμολογίες πριν δούμε πώς σχηματίζεται η εικόνα των πλέι-οφ. Με αστερίσκο οι ομάδες που αυτή τη στιγμή θα προκρίνονταν ως wildcards:

NFC North

1. Green Bay Packers (8-0)

2. Detroit Lions (6-2)*

3. Chicago Bears (5-3)*

4. Minnesota Vikings (2-6)

Το ερωτηματικό του division όσο προχωράμε είναι αν θα βγάλει και 3η ομάδα στα πλέι-οφ.

NFC South

1. New Orleans Saints (6-3)

3. Atlanta Falcons (5-3)

2. Tampa Bay Buccaneers (4-4)

4. Carolina Panthers (2-6)

Τεράστιο παιχνίδι την επόμενη βδομάδα μεταξύ Falcons και Saints, ενδέχεται να λήξει πρόωρα τον τίτλο του division.

NFC East

1. New York Giants (6-2)

2. Dallas Cowboys (4-4)

3. Philadelphia Eagles (3-5)

4. Washington Redskins (3-5)

Μην σας ξεγελά η απόσταση των Giants, το β’ μισό του προγράμματός τους είναι απίστευτα δύσκολο. Όλα είναι ακόμα ανοιχτά.

NFC West

1. San Francisco 49ers (7-1)

2. Seattle Seahawks (2-6)

3. Arizona Cardinals (2-6)

4. St. Louis Rams (1-7)

Οι 49ers θα γίνουν η πρώτη ομάδα που θα εξασφαλίσει το εισιτήριο για τα πλέι-οφ, σε 2 ή 3 βδομάδες.

AFC North

1. Cincinnati Bengals (6-2)

2. Baltimore Ravens (6-2)*

3. Pittsburgh Steelers (6-3)*

4. Cleveland Browns (3-5)

Μισή νίκη σε αυτό το division χωρίζει τον τίτλο από την καταστροφή, αλλά οι Ravens μοιάζουν πιο δυνατοί. Η πρώτη θέση των Bengals είναι πλασματική (αν και αξιοθαύμαστη) μιας και στο β’ μισό του προγράμματός τους έχουν 2 παιχνίδια με τους Steelers και 2 με τους Ravens.

AFC South

1. Houston Texans (6-3)

2. Tennessee Titans (4-4)

3. Jacksonville Jaguars (2-6)

4. Indianapolis Colts (0-9)

Στην πραγματικότητα οι Texans δεν στοχεύουν πλέον στον τίτλο του division, αλλά στη διατήρηση καλύτερου ρεκόρ από τους συνδιεκδικητές των AFC North & East ώστε να πάρουν bye στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ.

AFC East

1. New England Patriots (5-3)

2. New York Jets (5-3)

3. Buffalo Bills (5-3)

4. Miami Dolphins (1-7)

Εδώ συμβαίνει μια υπέροχη κόλαση. Patriots, Jets και Bills όχι μόνο έχουν ίδια ρεκόρ, αλλά στα μεταξύ τους παιχνίδια έχουν από μία νίκη. Απόλυτη ισορροπία. Και το πιθανότερο είναι πως ένας εκ των τριών δεν θα προκριθεί στα πλέι-οφ. Patriots πάντως είναι ακόμα το φαβορί, βάσει προγράμματος.

AFC West

1. San Diego Chargers (4-4)

2. Kansas City Chiefs (4-4)

3. Oakland Raiders (4-4)

4. Denver Broncos (3-5)

Το ότι οι Broncos του Tim Tebow είναι μια νίκη από την κορυφή λέει ό,τι χρειάζεται κανείς να ξέρει για αυτό το division. Εξακολουθούμε να δίνουν το προβάδισμα στους Chargers, πάντως.

Η εικόνα των πλέι-οφ

Στην NFC οι Packers και οι 49ers θα πάρουν τα 2 bye από τον πρώτο γύρο των πλέι-οφ και όλα τα άλλα είναι ρευστά, με μια αιχμή να την έχουν Saints, Lions και Giants, αλλά Bears και Falcons να είναι οριακά πιο πίσω.

Στην AFC από την άλλη, αναπάντεχα, το κοντινότερο που έχουμε σε στάνταρ είναι οι Texans στο #2 seed της περιφέρειας. Οι Patriots συνεχίζουν να είναι φαβορί για το division τους, αλλά μετά το sweep των Ravens επί των Steelers, και με δεδομένο το απίστευτα εύκολο β’ μισό του προγράμματός τους (από τα 8 παιχνίδια που απομένουν, μόνο τα 3 είναι απέναντι σε ομάδες με θετικό ρεκόρ, και 2 από αυτά είναι με τους Bengals) είναι το απόλυτο φαβορί για το συνολικό #1 της περιφέρειας.

Αναλυτικά:

NFC: Packers (8-0), 49ers (7-1), Giants (6-2), Saints (6-3) & Lions (6-2), Bears (5-3)

AFC: Bengals (6-2), Texans (6-3), Patriots (5-3), Chargers (4-4) & Ravens (6-2), Steelers (6-3)

Κύριοι λοιποί διεκδικητές:

NFC: Falcons (5-3), Cowboys (4-4), Buccaneers (4-4), Eagles (3-5)

AFC: Jets (5-3), Bills (5-3), Titans (4-4), Chiefs (4-4), Raiders (4-4)

Επόμενη αγωνιστική

Κανένα bye την επόμενη αγωνιστική σημαίνει πρώτον, πλήρες πρόγραμμα 16 αγώνων και δεύτερον, άλλη μια ήττα για τους Colts. Από το χορταστικό πρόγραμμα ξεχωρίζουν οι δύο παραδοσιακές έχθρες των AFC East & NFC South μεταξύ Jets-Patriots και Falcons-Saints αντίστοιχα, με τεράστιες επιπλοκές για τα πλέι-οφ και την πρωτοκαθεδρία στο κάθε division. Το Bears-Lions δεν θα κρίνει τίτλο division, αλλά αν κερδίσει το Ντιτρόιτ αρχίζει να ξεκαθαρίζει το #5 seed της NFC. Άλλα δυνατά παιχνίδια, τα Cowboys-Bills, Buccaneers-Texans, 49ers-Giants και φυσικά το Chargers-Raiders, που όπω