Όλοι οι γηπεδούχοι επικράτησαν στα 4 παιχνίδια, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για μια σπάνια περίπτωση την ερχόμενη βδομάδα, όπου οι 8 νικητές των divisions θα αναμετρηθούν στα ημιτελικά των περιφερειών.

Ξεχωρίζει μια ακόμα απίστευτη νίκη της ομάδας του Tebow, αυτή τη φορά επί των σκληροτράχηλων Steelers, μια ακόμα βραδιά με ρεκόρ για τους Saints στην απολαυστική τους αναμέτρηση με τους επιθετικούς Lions, αλλά και η πλήρης υποταγή των Falcons σε νοκ-άουτ αγώνα για μια ακόμα χρονιά.

Πάμε να δούμε πώς εξελίχθηκαν τα 4 παιχνίδια και να δούμε πώς διαμορφώνεται ο γύρος των divisions το ερχόμενο Σαββατοκύριακο. (Στις παρενθέσεις το seed της κάθε ομάδας).

Γύρος των wild cards - AFC

Denver Broncos (4) - Pittsburgh Steelers (5) 29-23 (OT)

Quarters: 0-6, 20-0, 0-7, 3-10 / 6-0

Και κάπως έτσι καταπίνουμε τις γλώσσες μας. Το παιχνίδι δεν ήταν απαραίτητα όμορφο με τον τρόπο που είναι όμορφο το να βλέπεις τους Saints και τους Lions να παίζουν επίθεση (περισσότερα παρακάτω), αλλά η ομορφιά του δε μπορεί ακριβώς να μπει σε καλούπι τυπικών αισθητικών προδιαγραφών. Όμως είχε αγωνία, ένα σωρό πρωταγωνιστές, ανατροπές, πάρα πολλή αγωνία, γκρέμισμα προσδοκιών σε κάθε πιθανό τομέα και, δεν είμαι σίγουρος, αναφέραμε πως είχε αγωνία;

Να το θέσουμε αλλιώς: Αν το Saints-Lions είναι ένας λαμπερός, εξαιρετικά γυρισμένος Οσκαρικός θριαμβευτής, το Broncos-Steelers ήταν το απίστευτο, σκοτεινό, καθηλωτικό θρίλερ που θα σε στοιχειώνει για πάντα.

Ένας από τους λόγους, είναι ότι δε του φαινόταν. Όχι μόνο στα χαρτιά, αλλά δε του φαινόταν ούτε στον αγωνιστικό χώρο. Αρχικά τουλάχιστον. Η πρώτη περίοδος κύλησε όπως περιμέναμε το παιχνίδι να πάει. 6-0 για τους Steelers, με σκληρό, άσχημο football που κατέληξε σε μετριομακρινά field goals του Suisham. Μετά, όλα άλλαξαν.

Οι Steelers κατέβηκαν στον αγωνιστικό χώρο μπουκώνοντας την line of scrimmage, με τους safeties και ιδίως τον Polamalu να έχει πάντα πρώτα το νου του να καλύψει το τρέξιμο των Broncos παρά τους τεράστιους χώρους στο secondary. Βασικά, το στήσιμο των Steelers ήταν πρόκληση προς τον Tebow: "Για να μας κερδίσεις, πρέπει να πασάρεις". Και πάσαρε. 316 γυάρδες. Με μόλις 10 πάσες.

Ουσιαστικά στην 2η περίοδο ο Tebow εξολόθρευσε τον Polamalu, την ώρα που ο απίστευτος Demaryius Thomas αχρήστευε τον Ike Taylor (ο οποίος εμπλέκεται σε κάθε κρίσιμη φάση υπέρ των Broncos), μαζεύοντας 4 μόλις πάσες του Tebow, αλλά για 204 γυάρδες συνολικά. Μια από αυτές ήταν εκείνη που έκρινε το παιχνίδι, αλλά ας μην προτρέχουμε.

Όταν ο Dumervil τραυμάτισε τον Roethlisberger άφησε τους Steelers να παραπαίουν επιθετικά στη 2η περίοδο, και οι Broncos το εκμεταλλεύτηκαν επιθετικά. Σκόραραν 4 φορές, για 20 πόντους (σχεδόν όλους τους πόντους τους στο παιχνίδι τους έβαλαν σε αυτό το 15λεπτο), κάνοντάς μας να πιστέψουμε πως αυτό το παιχνίδι δεν είχε τρόπο να γυρίσει.

Όμως μιλάμε για τους Steelers. Η άμυνα προσαρμόστηκε στα νέα, passing δεδομένα του Tebow και σταμάτησε ολοκληρωτικά τους Βroncos στο β’ ημίχρονο, εκτός από ένα field goal του Matt Prater. Η αργή, λαβωμένη επίθεση του Πίτσμπουργκ, με έναν Big Ben που με δυσκολία πατούσε, ξεκίνησε να γυρνάει το παιχνίδι. Κάθε πρώτο down ένιωθες πως κερδιζόταν με ιδρώτα και πόνο.

(Και χάρη κυρίως στην απίστευτη απόδοση του Isaac Redman που μετέτρεπε απλά βήματα μπροστά σε κέρδη δεκάδων γυαρδών.)

Όταν ο McGahee έχασε ένα κρίσιμο fumble τη στιγμή που έμοιαζε σχεδόν να εξασφαλίζει το field goal range για τους Broncos, λίγα λεπτά πριν το τέλος, ο Big Ben βρήκε την ευκαιρία να ισοφαρίσει, και το έκανε με εκπληκτική και δύσκολη πάσα 31 γυαρδών στον Cothery. Λίγα δευτερόλεπτα πριν, οι Broncos είχαν χάσει μοναδική ευκαιρία για interception μες στο end zone που πρακτικά θα τελείωνε το παιχνίδι. Αντ’αυτού, η μεθοδική επίθεση των Steelers είχε καταφέρει αργά, βασανιστικά, μόλις και μετά βίας αποτελεσματικά να ισοφαρίσει το παιχνίδι. Στηριζόμενη πολλές φορές στον ίδιο τον τραυματισμένο Roethlisberger που έφαγε γυάρδες κι ο ίδιος, τρέχοντας συχνά, και όσο μπορούσε.

Το momentum του αγώνα είχε γείρει πλέον προς τους φιλοξενούμενους, με τους Broncos να μην έχουν σκοράρει touchdown μετά το α’ ημίχρονο, και η παράταση ήταν γεγονός - αλλά όχι πριν ένα παρολίγον καταστροφικό fumble των Steelers στο μέσον του γηπέδου, στη διάρκεια μιας τελευταίας τους προσπάθειας να κλέψουν τη νίκη με κάποιο μακρινό field goal. Ο Ben είχε βγει στο τελευταίο αυτό drive πλησιάζοντας με απειλητικές διαθέσεις: Οι Steelers απείχαν ένα down από την απόσταση που θα επέτρεπε στον Suisham να κερδίσει το παιχνίδι. Όμως όταν χάθηκε η μπάλα, προς στιγμήν φάνηκε πως θα μπορούσαν να την μαζέψουν οι Broncos, με άδειο το πίσω μισό γήπεδο. Ο Ben τελικά τη μάζεψε ξανά, αλλά δεν ήταν αρκετά κοντά ώστε να βλέπει field goal. Λήξη.

Στην πρώτη φάση της παράτασης, από τις 20 γυάρδες τους, οι Broncos έπαιξαν έναν εξαιρετικά αποτελεσματικό σχεδιασμό που πάτησε στον τρόπο που είχαν μπερδέψει τόσες φορές την άμυνα των Steelers όλη τη βραδιά. Ο Tebow προσποιήθηκε πως θα δώσει στον McGahee, οι safeties άφησαν τις καλύψεις τους, η πάσα τελικά έφυγε για τον Thomas (ποιον άλλον), ο οποίος βρήκε ανοιχτούς χώρους, βρήκε ανοιχτό τον διάδρομο που του είχε αφήσει ο (ξανά μοιραίος) Taylor, τον έδιωξε μάλιστα από το δρόμο του και έτρεξε τελικά όλο το γήπεδο σκοράροντας το νικητήριο touchdown. To Ντένβερ επικρατεί για 4η φορά φέτος σε παράταση (όσες έχει παίξει δηλαδή), κάτι που αποτελεί ισοφάριση του σχετικού ρεκόρ.

Ξαφνικός θάνατος, σε ένα ματς που παρέδιδε κατ’επανάληψη σοκ σε όλη του τη διάρκεια. Περιμέναμε άσχημο ματς σε χαμηλό σκορ, αντ’αυτού πήραμε ένα θρίλερ ανατροπών σπάνιας γοητείας.

Επόμενος αντίπαλος: New England Patriots (1)

Houston Texans (3) - Cincinnati Bengals (6) 31-10

Quarters: 7-7, 10-3, 7-0, 7-0

Πάντα στο πρόγραμμα των πλέι-οφ θα εμφανιστεί εκείνο το ματς ανάμεσα σε δύο όχι μεγάλες ομάδες που δείχνει αμφίρροπο και τελικά από το πουθενά γίνεται το πιο απολαυστικό παιχίδι της φάσης. Αυτό, δεν ήταν αυτό το παιχνίδι. Διότι όπως ακριβώς το περιμέναμε, οι Bengals εμφανίστηκαν όπως σε όλα τους τα φετινά ματς απέναντι σε αντιπάλους επιπέδου πλέι-οφ: Ανήμποροι να σταθούν μες στη διεκδίκηση της νίκης.

Πήραν μεν ένα προβάδισμα νωρίς, κυρίως χάρη σε μια τεράστια ποινή για pass interference, όμως σύντομα φάνηκε πως δεν είχαν τύχη στο παιχνίδι. Ο Andy Dalton δεν είχε καμία λύση να προσφέρει την ώρα που η άμυνα των Texans εξουδετέρωνε ένα μετά το άλλο τα όπλα των Bengals.

Την ίδια στιγμή, ο TJ Yates, ο ικανός 3ος quarterback της ομάδας, έκανε απλώς τα στοιχειώδη, αφήνοντας τις αληθινές μηχανές να κάνουν την πολλή δουλειά: Όπως τον Arian Foster που ήταν ασταμάτητος, και όπως προείπαμε, την άμυνα. Η οποία σκόραρε κιόλας όταν έπρεπε, για να βάλει τέλος στο παιχνίδι.

Χωρίς να χρειαστεί να πιάσουν μεγάλη απόδοση, οι Texans το έκαναν να μοιάζει τυπικό, πετυχαίνοντας την πρώτη νίκη της ιστορίας τους σε πλέι-οφ. Υποπτευόμαστε πως θα είναι και η τελευταία, αλλά το ότι έφτασαν ως εδώ παρά τους συνεχείς (και σημαντικούς) τραυματισμούς, κάνει τη σεζόν τους ένα αληθινό επίτευγμα.

Επόμενος αντίπαλος: Baltimore Ravens (2)

Γύρος των wild cards - NFC

New Orleans Saints (3) - Detroit Lions (6) 45-28

Quarters: 0-7, 10-7, 14-7, 21-7

Άλλη μια βδομάδα, άλλο ένα μάτσο ρεκόρ για τους Saints και τον μαέστρο τους. Με 627 γυάρδες συνολικής επίθεσης, τις περισσότερες που έχει πετύχει ποτέ ομάδα σε πλέι-οφ παιχνίδι, οι Saints επιβεβαίωσαν και στην αρένα των νοκ-άουτ παιχνιδιών πως η επίθεσή τους δεν αστειεύεται και μπορεί να αχρηστεύσει οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά της. Ακόμα και την πιο κρίσιμη στιγμή.

Διότι μην ξεγελαστείς από τη μεγάλη διαφορά στο τελικό σκορ: Δεν αντικατοπτρίζει τη διαφορά των δύο ομάδων στο γήπεδο και το πόσο κοντά ήταν το παιχνίδι. Για την ακρίβεια, το ημίχρονο βρήκε τους φιλοξενούμενους Lions να προηγούνται με 14-10, σκοράροντας στο πρώτο τους drive και στη συνέχεια μην αφήνοντας τους Saints να προσπεράσουν, δημιουργώντας fumbles σε δύο επιθέσεις τους, ένα από τον Colston κι ένα από τον Brees. (Σε μια περίεργη φάση που θα μπορούσε να έχει καταλήξει σε touchdown υπέρ των Lions αν μια σύγχυση ανάμεσα στους διαιτητές δεν έληγε το play.)

Όμως το κλειδί του παιχνιδιού σε αυτό το πρώτο ημίχρονο ήταν ο τρόπος με τον οποίον αυτή η άμυνα-αποπαίδι των Saints κατάφερε να καταπνίξει τις επιθέσεις των Lions που προήλθαν από αυτά τα λάθη. Αν οι φιλοξενούμενοι, με ένα φανταστικό Matthew Stafford να μοιράζει πάσες με κάθε πιθανό τρόπο στον ασυγκράτητο Calvin Johnson (211 γυάρδες συνολική υποδοχή σε μια τρομακτική προσωπική επίδοση), έπαιρναν κεφάλι δύο touchdowns στο πρώτο ημίχρονο, θα ήταν άλλα τα δεδομένα τώρα.

Αντ' αυτού, ένα field goal του Kasay (το μόνο της βραδιάς από οποιαδήποτε ομάδα) στη λήξη του ημιχρόνο μείωσε τη διαφορά, και ένα γρήγορο TD στην πρώτη κατοχή των Saints στο β’ ημίχρονο τους έδωσε την πρωτοπορία. (Με τον Brees να βρίσκει τον Henderson πίσω από το άδειο secondary των Lions με πάσα 41 γυαρδών.) Όταν οι γηπεδούχοι πέρασαν μπροστά η πίεση πέρασε στους Lions, που έπαιζαν το πρώτο τους πλέι-οφ παιχνίδι εδώ και 12 χρόνια, και μάλιστα τρία χρόνια μόλις μετά το ντροπιαστικό 0-16. Αυτή η ομάδα δεν ήταν έτοιμη να χάσει, και πάλευε σαν λυσσασμένη για να μείνει στο παιχνίδι.

Το επόμενο κομβικό σημείο ήρθε λοιπόν όταν οι Saints κατάφεραν να πάρουν αέρα δύο σκοραρισμάτων, κάτι που συνέβη ύστερα από ένα πολύ δύσκολο, πολύ αγωνιώδες drive 14 plays, με τεράστιας σημασίας (και δυσκολίας) κουβαλήματα της μπάλας από τον Pierre Thomas (αφανής ήρωας για τους Saints σε αυτό το παιχνίδι) και μια κρίσιμη απόφαση του Sean Payton που θα μνημονεύεται παρέα με το θρυλικό onside kick του προπέρσινου Super Bowl: Ακόμα στη δική τους περιοχή του γηπέδου, οι Saints δεν καταφέρνουν να κάνουν το 1st down σε ένα 3rd & 1 κι έτσι παίζουν 4th. Ο Brees το έκανε πετώντας πάνω από τις δύο γραμμές παικτών, απλώνοντας τα χέρια ίσα για να αγγίξει η μπάλα τη νοητή γραμμή, και αμέσως τα μάζεψε ξανά, κρύβοντας τη μπάλα στην αγκαλιά του.

Αν εκεί χανόταν η μπάλα, δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Stafford θα έβρισκε το touchdown που θα έδινε στο Ντιτρόιτ ξανά το προβάδισμα. Αντ’αυτού, το drive συνεχίστηκε, και κατέληξε σε ένα πανεύκολο touchdown από έναν ακάλυπτο Jimmy Graham.

Οι Lions απάντησαν γρήγορα, μάλιστα με εντυπωσιακό touchdown τρέξιμο του ίδιου του Stafford, όμως εν τέλει δεν είχαν τύχη: Στο δεύτερο ημίχρονο, οι Saints σκόραραν σε κάθε μία από τις επιθέσεις τους, με το secondary των Lions να μοιάζει όλο και πιο εξαφανισμένο. (Ρόλο σε αυτό έπαιξε και το εκπληκτικό μοίρασμα του παιχνιδιού ανάμεσα σε πάσα και τρέξιμο, με τον Sproles να ξεπερνά τάκλιν σα να μην υπήρχαν.) Όταν δε, η άμυνα μπήκε κι αυτή στο κόλπο κάνοντας δύο interceptions στον Stafford (τα οποία γρήγορα μετατράπηκαν σε touchdowns από την επίθεση), η διαφορά έφτασε επίπεδα διασυρμού, τη στιγμή που το παιχνίδι κάθε άλλο παρά αυτό ήταν.

Τελικά, παρά την αρχική πίεση (και τα αποτελέσματα που έφερε) της άμυνας των Lions, η επίθεση των Saints αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά υπερβολικά πολυεπίπεδη για να σταματηθεί. Οι γηπεδούχοι τελείωσαν το παιχνίδι δίχως να κάνουν punt. Έκαναν ρεκόρ συνολικών γυαρδών. Ο Drew Brees με 466 γυάρδες έκανε τη 2η μεγαλύτερη επίδοση όλων των εποχών για πλέι-οφ (και τη μεγαλύτερη για παιχνίδι που δεν έχει πάει σε παράταση). Πέτυχαν 5 touchdowns στο β’ ημίχρονο.

Στη σύγκρουση των αξιόμαχων Lions με μια ομάδα τόσο όμοια (και τόσο καλύτερη) από αυτούς, τελικά δε θα μπορούσε να έχει έρθει διαφορετικό αποτέλεσμα. Του χρόνου θα επιστρέψουν και θα είναι ακόμα καλύτεροι (ειδικά αν βρουν έναν ακόμα καλό running back δίπλα στον Jahvid Best), αλλά για την ώρα αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι να δούμε πώς θα αντιδράσει η επίθεση των Saints απέναντι στην άμυνα των 49ers, με το Lambeau στο βάθος.

Επόμενος αντίπαλος: San Francisco 49ers (2)

New York Giants (4) - Atlanta Falcons (5) 24-2

Quarters: 0-0, 7-2, 10-0, 7-0

Αυτό από την άλλη ήταν άσχημο, αλλά με έναν παλιομοδίτικα δυναμικό τρόπο. Οι Giants άφησαν κατά μέρους τις όμορφες πάσες και το εκλεπτυσμένο παιχνίδι και έπαιξαν όπως χρειαζόταν, εξαφανίζοντας τους Falcons.

Για μια στιγμή φαινόταν πως το ημίχρονο θα μπορούσε να λήξει 3-2, λες κι ήταν ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Αυτό συνέβη επειδή οι φιλοξενούμενοι κατάφεραν να σκοράρουν μόνο με safety (κι αυτό λόγω intentional grounding της μπάλας από τον Eli Manning, ούτε καν sack) ενώ οι γηπεδούχοι, με φόρα από τις διαδοχικές μεγάλες επιτυχίες τους επί των Jets και των Cowboys, δεν κατάφερναν να δημιουργήσουν τίποτα επιθετικά.

Ενδεικτικό ότι το παιχνίδι ξεκίνησε με 4 διαδοχικά 3-and-out, δύο από την κάθε ομάδα. Αν αναρωτιόταν κανείς που πήγαν όλα τα χαμένα punts του παιχνιδιού των Saints (τρία συνολικά έγιναν σε όλο τον αγώνα), μην ψάχνεις αλλού, στα Meadowlands είχαν έρθει.

Όμως καθώς εξελισσόταν το παιχνίδι έγινε σαφές ένα πράγμα. Ότι οι Giants ήταν απείρως πιο δυνατοί και ήταν θέμα χρόνου να ποδοπατήσουν τους Falcons παίζοντας σχεδόν αποκλειστικά δυναμικό παιχνίδι εδάφους. Η άμυνά τους κατεδάφισε την επιθετική γραμμή της Ατλάντα, αφήνοντας τον Matt Ryan να τρέχει απεγνωσμένα σε κάθε ένα play του όλο το βράδυ, μην έχοντας ποτέ, καμία απολύτως διέξοδο ή λύση. Τόσο ολοκληρωτική κυριαρχία σπάνια έχουμε δει σε πλέι-οφ παιχνίδι.

Όχι ψέμματα, είχαμε δει πέρσι. Όταν οι Packers κέρδιζαν τον ημιτελικό της NFC με το σαρωτικό 21-48 εκτός έδρας. Επί των Flacons. Σύμπτωση; Η ομάδα της Ατλάντα φτάνει για 3η φορά επί Mike Smith/Matt Ryan στα πλέι-οφ, και για 3η φορά αποκλείεται στο πρώτο παιχνίδι που δίνει, αμαχητί. Το σύνολο αυτό έχει κάνει το peak του, και δεν κατάφερε τίποτα.

Την ίδια ώρα, οι Giants με τους Bradshaw και Jacobs να εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις εκπληκτικές καλύψεις που τους παρείχε η επιθετική τους γραμμή, έσπαγαν όλα τα τείχη της άμυνας των Falcons μέσω χρονοβόρων, αποτελεσματικών runs, μετατρέποντας το παιχνίδι σε μονόλογο, και αφήνοντας την επίθεση της Ατλάντα στον πάγκο, θεατή, για τη μεγαλύτερη διάρκεια του παιχνιδιού.

Το μόνο χειρότερο για τους Falcons από την αδυναμία της άμυνάς τους να σταματήσει το τρέξιμο των Giants (σοβαρά, στο touchdown του Nicks η αντίδραση του secondary είναι ντροπιαστική), ήταν η στιγμή που πέρναγε στον αγωνιστικό χώρο η επίθεση, μόνο για να δει τον Matt Ryan να αποχωρεί ξανά με κατεβασμένο το κεφάλι λίγο πιο μετά.

Ως αντίπαλοι οι Falcons ήταν πρακτικά ανύπαρκτοι, όμως πρέπει κανείς να αναρωτηθεί: Μπορεί αυτή η συνταγή δυνατού, σκληρού football που έπαιξαν εδώ τόσο πετυχημένα οι Giants, να δείχνει το δρόμο για την επικείμενη αναμέτρηση με τους Packers; Είναι δυνατόν η ομάδα της Νέας Υόρκης, πάλι φαινομενικά από το πουθενά, κερδίσει και πάλι το φαινομενικά ανίκητο φαβορί, όπως όταν πήραν το Super Bowl το 2008 απέναντι στους Patriots (του 18-0, τότε); Μεγάλα ερωτήματα για ένα διαφαινόμενο μεγάλο παιχνίδι.

Επόμενος αντίπαλος: Green Bay Packers (1)

H επόμενη αγωνιστική - Ο γύρος των divisions

Οι νικητές των 8 divisions έχουν προκριθεί στους ημιτελικούς των περιφερειών, που σημαίνει πως θα δούμε πολύ δυνατά παιχνίδια την επόμενη βδομάδα, ανάμεσα σε ομάδες διαφορετικού στυλ, για μια θέση στους τελικούς.

Σάββατο, 23.30: 49ers - Saints, όπου η καλύτερη επίθεση δοκιμάζεται στην πιο δυνατή άμυνα, και σε ανοιχτή αρένα.Σάββατο προς Κυριακή, 3.00: Patriots - Denver, σε ένα rematch του παιχνιδιού που είχε (προσωρινά) διακόψει το σερί του Tim Tebow.

Κυριακή, 20.00: Ravens - Texans, με τους τίμιους φιλοξενούμενους να δοκιμάζονται στη Βαλτιμόρη από τους ασταθείς γηπεδούχους. Κυριακή, 23.30: Packers - Giants, καθώς εντελώς αναπάντεχα το παιχνίδι είναι ανοιχτό σε προβλέψεις.