Η υψηλή ποιότητα της Μπαρτσελόνα έκανε έτσι κι αλλιώς δύσκολο το έργο του Παναθηναϊκού, ο οποίος όμως παρουσιάστηκε ελαφρώς καλύτερος σε σχέση με το παιχνίδι στη Βαρκελώνη και έδειξε ότι διαθέτει μια βάση πάνω στην οποία ο Φερέιρα μπορεί να χτίσει στη συνέχεια.

Η αποκλειστική συνεργασία μας με το Zonal Marking, το κορυφαίο site ποδοσφαιρικής τακτικής στο διαδίκτυο, έχει ως σκοπό την τακτική επιμόρφωση και ανάλυση των ποδοσφαιρικών αγώνων. Ο Michael Cox, αρχισυντάκτης του site, έχοντας ως πλεονέκτημα τις εξειδικευμένες γνώσεις και την ουδέτερη ματιά του ειδικού, αναλύει μόνο για το Sport24.gr τα πιο σημαντικά ποδοσφαιρικά παιχνίδια με ελληνικό ενδιαφέρον.

Σειρά παίρνει σήμερα η εντός έδρας αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με την Μπαρτσελόνα για το Champions League.

Αναλυτικά:

O Παναθηναϊκός πραγματοποίησε μια ψυχωμένη εμφάνιση αλλά η μεγάλη διαφορά κλάσης φάνηκε κόντρα στην Μπαρτσελόνα, στο ντεμπούτο του Ζεζουάλδο Φερέιρα στον πάγκο των πρασίνων.

Ο Φερέιρα διάλεξε να παίξει ένα 4-2-3-1, που μετατρέπονταν σε 4-4-1-1 όταν ο Παναθηναϊκός αμύνονταν, με τους ακραίους μέσους να έρχονται στην ευθεία με τα δύο αμυντικά χαφ. Φυσικά επειδή η Μπαρτσελόνα κυριάρχησε στην κατοχή της μπάλας, το 4-4-1-1 ήταν σαφέστατα πολύ συχνότερο από το 4-2-3-1 με τον Λουίς Γκαρθία σε ρόλο δεκαριού, ακριβώς πίσω από τον Τζιμπρίλ Σισέ.

Η Μπαρτσελόνα διάλεξε το κλασσικό της 4-3-3 χωρίς πραγματικές εκπλήξεις στη στελέχωση της ενδεκάδας. Ο Χαβιέρ Μαστσεράνο έπαιξε στη θέση του Μπουσκέτς. ενώ ο Αντριάνο ξεκίνησε σε μια από τις σπάνιες εμφανίσεις του σαν αριστερό μπακ. Πλην αυτών των δυο αλλαγών ήταν η ισχυρότερη δυνατή σύνθεση.

Με πιο συμβατό σχήμα ο Παναθηναϊκός

Ο Παναθηναϊκός παρατάχθηκε με ένα πολύ πιο ταιριαστό σύστημα για τη μάχη σε σχέση με αυτό που χρησιμοποιήθηκε στο "Καμπ Νόου". Εκεί ο Νίκος Νιόπλιας χρησιμοποίησε τρία αμυντικά χαφ -τους Ζιλμπέρτο Σίλβα, Κώστα Κατσουράνη και Σιμάο- το οποίο σήμαινε πως ο Παναθηναϊκός δεν είχε τον παίκτη συνδετικό κρίκο, ούτε είχε κάποιον ποδοσφαιριστή να θέσει υπό πίεση τα αμυντικά χαφ της Μπαρτσελόνα. Σε αυτή την περίπτωση χρησιμοποιήθηκαν ως ανασταλτικοί μέσοι οι Ζιλμπέρτο και Κατσουράνης.

Αντίθετα η χρησιμοποίηση του Λουίς Γκαρθία προσέφερε δυο τρόπους επίθεσης. Είτε με βαθιές μπαλιές προς τον Σισέ, είτε με πάσες προς τον Γκαρθία σε πιο επίκαιρες θέσεις, με τον Ισπανό να έχει την ευχέρεια στη συνέχεια με πιο κοντινές πάσες να ανεβάσει τον Παναθηναϊκό στο γήπεδο και να τον βοηθήσει να φτιάξει παιχνίδι. Ίσως ακόμα πιο σημαντικό από το παραπάνω, το γεγονός πως και μόνο η παρουσία του Γκαρσία βαθιά στο γήπεδο, ασκούσε πίεση στον Μαστσεράνο και η Μπαρτσελόνα δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το δικό της αμυντικό χαφ σαν κινητήριο μοχλό για να ξεκινήσει το passing game της, κάτι που ο Μπουσκέτς είχε καταφέρει να κάνει στο πρώτο παιχνίδι των δυο ομάδων, όταν τα τρία αμυντικά χαφ του Παναθηναϊκού ήταν περισσότερο οπισθοχωρημένα.

Στην άμυνα ο Παναθηναϊκός αμύνθηκε με δυο στιβάδες των τεσσάρων, οι οποίοι ήταν γενικά αρκετά οπισθοχωρημένοι και σε κοντινές αποστάσεις στις γωνίες της μεγάλης τους περιοχής. Αυτό δούλεψε αρκετά καλά, αφού η Μπαρτσελόνα δεν μπορούσε να παίξει με απλές κάθετες μπαλιές σε επερχόμενους επιθετικούς που θα τρυπούσαν την αντίπαλη άμυνα, ενώ οι Καταλανοί δυσκολεύονταν να βρουν κενά στο κέντρο ή την αμυντική γραμμή του Παναθηναϊκού. Ο Λιονέλ Μέσι άρχισε να κινείται όλο και πιο βαθιά προσπαθώντας να δημιουργήσει ρήγματα, όμως ο Σεντρίκ Καντέ και ο Αλέν Μπουμσόνγκ κρατούσαν τις θέσεις τους και συνολικά ο Παναθηναϊκός κατάφερε να μην χάσει τον προσανατολισμό στο σχηματισμό του όταν αμύνονταν.

Άργησε να πάρει μπρος η "Μπάρτσα"

Αυτή η συνοχή στο σχήμα άμυνας του Παναθηναϊκού δεν δοκιμάστηκε στην αρχή του ματς από τη Μπαρτσελόνα. Με τον Νταβίντ Βίγια και τον Πέδρο Ροντρίγκεθ να επιχειρούν διεισδύσεις, οι Ισπανοί πρωταθλητές είχαν αξιοπερίεργα μικρό πλάτος στο παιχνίδι τους. Ο Ντάνι Άλβες, ο οποίος είναι συνήθως ορμητικότατος από τη δεξιά μεριά, ήταν επίσης πιο συγκρατημένος, ίσως επειδή κρατούσε δυνάμεις για το επερχόμενο ντέρμπι κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Αντριάνο από την άλλη ήταν σαφέστατα πιο επιθετικογενής και προσέφερε στην Μπαρτσελόνα μια απρόσμενη υπηρεσία: την επιλογή μακρινών σουτ από τον αριστερό μπακ. Όντας δεξιοπόδαρος, ο Πέδρο έκοβε προς τα μέσα και σούταρε με το καλό του πόδι δοκιμάζοντας τα ρεφλέξ του Τζόρβα τρεις φορές.

Ο Παναθηναϊκός εκμεταλλεύτηκε τη μια και μοναδική αδυναμία της Μπαρτσελόνα, το ότι αμύνονταν πολύ ψηλά. Επειδή ο Γκουαρδιόλα θέλει η ομάδα του να πιέζει σε όλο το γήπεδο, η Μπαρτσελόνα αναγκάζεται να αμύνεται ψηλά στο γήπεδο και να αφήνει αρκετά μεγάλο κενό πίσω, χώρο τον οποίο όσο περνούν τα χρόνια, ο Κάρλες Πουγιόλ βρίσκει σταδιακά όλο και δυσκολότερο να τον καλύψει. Ο Σισέ έφυγε στην πλάτη του για την πρώτη πραγματική ευκαιρία του αγώνα, αλλά το σουτ του πήγε κατευθείαν πάνω στον Βίκτορ Βαλντές.

Η Μπαρτσελόνα δεν είχε πραγματική ευκαιρία μέχρι τη στιγμή που άνοιξε το σκορ, όταν ο Άλβες βρήκε τον Πέδρο, ο οποίος σούταρε καλά στην απέναντι γωνία και σκόραρε για τους Καταλανούς.

Το γκολ και το δίλημμα

Το να βρεθείς πίσω στο σκορ με 1-0 κόντρα στην Μπαρτσελόνα φέρνει πάντα ένα μεγάλο δίλημμα, κι αυτό γιατί η φυσική συνέπεια για κάθε ομάδα είναι να επιτεθεί προκειμένου να ισοφαρίσει, όμως αυτό ακριβώς είναι βούτυρο στο ψωμί για τη Μπαρτσελόνα που θέλει να δίνει χώρους στον αντίπαλο προκειμένου να μπορεί να αντεπιτεθεί σε ανοιχτό γήπεδο. Η γενική τακτική του Παναθηναϊκού άλλαξε ουσιαστικά λίγο μετά το 0-1, παρά το ότι η αλλαγή του Δημούτσου στο ημίχρονο θα μπορούσε να εκληφθεί ως κίνηση που είχε σκοπό να κάνει την ομάδα πιο επιθετική. Παρόλα αυτά το σύστημα παρέμεινε ακριβώς το ίδιο.

Όπως προχωρούσε το ματς, η ανωτερότητα της Μπαρτσελόνα σε φυσική κατάσταση ήταν προφανής. Αυτό υποβοηθήθηκε φυσικά από το γεγονός πως κυριάρχησαν απόλυτα στην κατοχή της μπάλας (συμπλήρωσαν 926 επιτυχημένες πάσες και ο Παναθηναϊκός μόλις 235) και κυνήγησαν σαφώς λιγότερο τον αντίπαλο. Στη συνέχεια άρχισαν να αλλάζουν την μπάλα από πλευρά σε πλευρά με ταχύτητα, καθώς οι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν είχαν την ενέργεια να αλλάξουν αντίστοιχα γρήγορα θέσεις. Το δεύτερο γκολ ήρθε όταν η επίθεση της Μπαρτσελόνα μετατοπίστηκε από την αριστερή θέση άμυνας του Παναθηναϊκού στην δεξιά, ο Ινιέστα εξουδετέρωσε δυο παίκτες με μια μπαλιά στον Αντριάνο, ο οποίος έκανε τη σέντρα για τον Μέσι απλά να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα σε κενή ουσιαστικά εστία. Σε μια αντίστοιχη κίνηση λίγο μετά ο Ινιέστα ήταν αυτός που σέντραρε για το δεύτερο γκολ του Πέδρο.

Ο Παναθηναϊκός ήταν ανίκανος να αντιδράσει με κάποια ουσιαστική ευκαιρία και το τετ-α-τετ του Σισέ στο 0-0 ήταν η καλύτερη ευκαιρία του στον αγώνα.

Συμπέρασμα

Ήταν ένα δύσκολο πρώτο ματς για τον Φερέιρα. Όχι μόνο λόγω της ποιότητας του αντιπάλου, αλλά επειδή ήταν εξαιρετικά δύσκολο για τον Παναθηναϊκό να παίξει το επιθετικό ποδόσφαιρο που ο νέος τεχνικός θέλει να παίζουν οι ομάδες του. Το να τον κρίνει κανείς μετά το πρώτο κιόλας ματς θα ήταν βιαστικό, όμως τόσο σε επίπεδα εμφάνισης όσο και σε αυτά του αποτελέσματος, τα πράγματα ήταν ελαφρώς καλύτερα σε σχέση με τα όσα έγιναν στο "Καμπ Νόου".

Θα είναι ενδιαφέρον να δούμε αν ο Φερέιρα θα επιμείνει στο 4-2-3-1 ή θα αλλάξει παίζοντας 4-3-3 που εφάρμοσε στην Πόρτο, με δυο εξτρέμ και τρεις ανασταλτικούς κεντρικούς χαφ. Σε κάθε περίπτωση σε κανένα άλλο φετινό ματς ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να αναγκαστεί να ξοδέψει τόσο χρόνο αμυνόμενος όπως στο ματς κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Μάλιστα σε ό,τι αφορά την αμυντική λειτουργία οι πράσινοι έδειξαν μια καλή βάση στην οποία ο Φερέιρα μπορεί να χτίσει στη συνέχεια.

English Text

Panathinaikos put in a spirited performance but were eventually outclassed by Barcelona, in Jesualdo Ferreira’s first game in charge.

Ferreira chose to play a 4-2-3-1 that became 4-4-1-1 when Panathinaikos were defending, with the wingers dropping level with the two holding midfielders. Of course, because Barcelona dominated the ball, this meant that it was 4-4-1-1 more frequently than it was 4-2-3-1. Luis Garcia was deployed in a playmaker role just behind DjibrilCisse.

Barcelona used their classic 4-3-3 system, with no real surprises in personnel. Javier Mascherano was played instead of Sergio Busquets, whilst Adriano got a rare start at left-back. Otherwise, it was their strongest side.

Panathinaikos set up in a formation much more suited to the contest compared to the system they used at the Nou Camp. There, Nikos Nioplias used three holding midfielders- Gilberto Silva, Kostas Katsouranis and Simao – which meant that Panathinaikos had no player to ‘link’ the play, nor did they have anyone putting any pressure on Barcelona’s deepest midfielder. Only Gilberto and Katsouranis were used here.

Instead, the use of Luis Garcia offered Barcelona two points of attack – they could hit long balls for Cisse, or they could pass to Garcia in a deeper position, who would play short passes and allow Panathinaikos to advance up the pitch. Perhaps more importantly, however, his mere presence simply put pressure on Mascherano, and Barcelona weren’t able to use their deepest midfielder as the ‘pivot’ for their passing, as Busquets had done in the first game between the sides, whenPanathinaikos’ midfielders all sitting deep.

Further back, Panathinaikos defended with two bank of four, sitting relatively deep and narrow on the edge of their own penalty box. This worked reasonably well – Barcelona were unable to play simple balls through the defence for onrushing forwards, and they struggled to find gaps in Panathinaikos’ midfield or defence. Lionel Messi started moving into deeper and deeper positions but Cedric Kante and Jean-Alain Boumsong were not dragged out of position, and generally Panathinaikos kept their shape well.

Panathinaikos’ narrowness was not tested enough by Barcelona early on. With David Villa and Pedro Rodriguez both looking to come inside, the Spanish champions played with surprisingly little width. DaniAlves, usually an immense force from right-back, was also more reserved than usual – maybe conserving energy for the upcoming game with Real Madrid. Adriano on the other side was more of an attacking presence, and offered Barcelona an unusual asset – a long-range shooting option from left-back. As he is naturally right-footed, he cut inside onto his stronger foot and tested AlexandrosTzorvas three times.

Panathinaikos exploited Barcelona’s one true weakness – their high line. Because Pep Guardiola wants his side to press all over the pitch, this forces Barcelona to defend high up the pitch and leave space in behind – space that CarlesPuyol, as the years go by, is finding it increasingly difficult to cover. Cisse made a run off the back of him for the first real chance of the game, but drove his shot straight at Victor Valdes.

Barcelona didn’t really have a clear chance until they went ahead, when Alves found Pedro, and Pedro shot well across the goal into the far corner.

Going 1-0 down to Barcelona presents a big dilemma, because the natural inclination for a side is to come forward to try and get a goal back – but this simply plays into the hands of Barcelona, who love sides coming onto them so that they can counter-attack, and have space to move into. Panathinaikos’ general tactics changed little even at 1-0 down, although the half-time substitution of EliniDimoustos could be construed as an attacking move. Nevertheless, the formation remained the same.

As the game went on, Barcelona’s superior fitness levels because more obvious. This was helped, of course, by the fact that they dominated the ball (they completed 926 passes to Panathinaikos’ 235) and therefore were doing less chasing, but eventually they started to switch the ball quickly from flank to flank, and Panathinaikos’ players didn’t have the energy to change their position quickly. The second goal arrived when a Barcelona attack was moved from Panathinaikos’ left to their right quickly, Iniesta took two players out of the game with a ball outside to Adriano, and he crossed for Messi to tap in. A fairly similar move a couple of minutes later saw Iniesta cross for Pedro.

Panathinaikos were unable to respond with any significant chances, and the Cisse shot at 0-0 was their best opportunity of the game.

Conclusion

This was a difficult first game for Ferreira. Not just because of the quality of the opposition, but because it was hard for Panathinaikos to play the attacking football he supposedly wants to implement. Judging him after this first game would be harsh, but both in terms of performance and result, this was at least a slightly better performance than at the Nou Camp.

It will be interesting to see whether Ferreira persists with this 4-2-3-1, or moves to the 4-3-3 system he favoured at Porto, with two flying wingers and three tighter central midfielders. Either way, in no other game this season will Panathinaikos be forced to spend as much time defending as they did here – and in terms of defensive shape, they showed a good base from which Ferreira can build.