Κάθε τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών έχει και μια διαφορετική ιστορία να τον συνοδεύει. Εντούτοις, κάποιοι ξεχώρισαν, έχοντας ξεχωριστή θέση στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Γυρίζοντας την κλεψύδρα ανάποδα και κάνοντας φλας μπακ, μπορούν να επανέλθουν μνήμες, να ξυπνήσουν συναισθήματα. Άλλωστε, αυτό είναι το ποδόσφαιρο και γι' αυτό λέγεται "Βασιλιάς των σπορ".

Δες όλα τα ειδικά στοιχήματα για τον τελικό του Champions League, Γιουβέντους - Μπαρτσελόνα

Mε αφορμή την σαββατιάτικη (6/6) μάχη της Μπαρτσελόνα με την Γιουβέντους στο Βερολίνο με φόντο το "Άγιο Δισκοπότηρο" του Champions League, θυμίζουμε έξι τελικούς που άφησαν εποχή, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ρεκόρ που δεν έχουν καταρριφθεί μέχρι και σήμερα, επικές ανατροπές, πρόσωπα που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο, εν ολίγοις το "μενού" περιλαμβάνει τα πάντα.

Ρεάλ Μαδρίτης - Άιντραχτ Φρανκφούρτης 7-3 (18 Μαΐου 1960)

Ήταν 18 Μαΐου του 1960, όταν η Ρεάλ Μαδρίτης αντιμετώπισε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών την Άιντραχτ Φρανκφούρτης στον δρόμο για το πέμπτο σερί τρόπαιο. Οι "μερένγκες" ήταν καταιγιστικοί, διαλύοντας με το εκκωφαντικό 7-3 τους Γερμανούς. Οι Πούσκας και Ντι Στέφανο πέτυχε και τα επτά τέρματα των "μπλάνκος", ενώ εκείνο το βράδυ δημιουργήθηκαν τέσσερα ρεκόρ. Καμία ομάδα από τότε δεν μπόρεσε να πάρει πέντε συνεχόμενους τίτλους, καμία ομάδα στους 59 τελικούς μέχρι σήμερα, δεν μπόρεσε να πετύχει τόσα γκολ και κανείς παίκτης δεν κατάφερε να πετύχει "καρέ" σε τελικό όπως ο Πούσκας. Τέλος, ήταν ο τελικός με τους περισσότερους θεατές και συγκεκριμένα 127.621.

Μπενφίκα - Ρεάλ Μαδρίτης 5-3 (2 Μαΐου 1962)

Η Ρεάλ Μαδρίτης είχε ήδη κατακτήσει πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών (1956-'60) κι επέστρεψε στον τελικό της διοργάνωσης μετά το διάλειμμα της σεζόν 1960-'61 κόντρα στην κάτοχο του τροπαίου, Μπενφίκα. Πολύ πίστευαν ότι θα έφταναν στην κορυφή και πάλι, όμως οι Πορτογάλοι του 20χρονου Εουσέμπιο ήταν καταιγιστικοί και επικράτησαν 5-3 στο Άμστερνταμ, κατακτώντας τον τίτλο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Παράλληλα, ο Φέρεντς Πούσκας παραμένει ως τις μέρες μας ο μοναδικός παίκτης που πέτυχε χατ-τρικ σε τελικό και η ομάδα του ηττήθηκε. Για πολλούς είναι ο κορυφαίος τελικός όλων των εποχών. Ο Ούγγρος τεχνικός της Μπενφίκα, Μπέλα Γκούντμαν, ζήτησε αύξηση από τη διοίκηση, αλλά δεν έγινε δεκτό το αίτημά του και παραιτήθηκε. Φεύγοντας είπε την φράση: "Η Μπενφίκα δεν θα ξαναπάρει ευρωπαϊκό τρόπαιο για 100 χρόνια".

Στεάουα Βουκουρεστίου - Μπαρτσελόνα 0-0 {2-0 πεν.} (7 Μαΐου 1986)

Στις 7 Μαΐου του 1986, ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ανάμεσα σε Στεάουα Βουκουρεστίου και Μπαρτσελόνα στη Σεβίλλη έληξε 0-0 και οι δύο ομάδες οδηγήθηκαν στην διαδικασία των πέναλτι. Εκεί, ο Χέλμουτ Ντουκαντάμ έκανε το παιχνίδι της ζωής του, αφού κατάφερε να αποκρούσει όλα τα πέναλτι που εκτέλεσαν οι Καταλανοί. Από τα οκτώ πέναλτι που εκτελέστηκαν, μόνο εκείνα των Ρουμάνων βρήκαν στόχο (Λάκατους και Μπαλίντ). Η Στεάουα έγινε η μόνη ομάδα από σοσιαλιστική χώρα που έχει βρεθεί στην κορυφή της Ευρώπης. Αυτό το ματς μετέτρεψε σε ήρωα τον Ντουκαντάμ (απέκρουσε και τα τέσσερα πέναλτι των Αλεξάνκο, Πεντράθα, Πίτσι Αλόνσο και Μάρκος Αλόνσο).

Μονακό - Πόρτο 0-3 (26 Μαΐου 2004)

Ο τελικός του 2004 στο Γκεζελκίρχεν του Σάλκε, ήταν αυτός ανάμεσα στα μεγαλύτερα αουτσάιντερ που έχουν υπάρξει ποτέ στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Αν έλεγε κάποιος στο ξεκίνημα της σεζόν 2003-04 ότι Πόρτο και Μονακό θα πήγαιναν στον τελικό του Champions League, ουδείς θα τον πίστευε και με το δίκιο του. Οι "Δράκοι" κατέκτησαν το τρόπαιο, επικρατώντας με 3-0 και αυτό ήταν το πρώτο Πρωταθλητριών στην καριέρα του Ζοζέ Μουρίνιο και το δεύτερο για τους Πορτογάλους. Παράλληλα, σε εκείνο το ματς είδαμε τον πρώτο Έλληνα σε τελικό και ο λόγος γίνεται για τον Άκη Ζήκο, ο οποίος έπαιζε στους Μονεγάσκους.

Μίλαν - Λίβερπουλ 3-3 {2-3 πεν.} (25 Μαΐου 2005)

Ό,τι και να ειπωθεί γι' αυτόν τον τελικό, είναι πολύ λίγο. Όντως ήταν σαν ψέμα αυτό που συνέβη στην Κωνσταντινούπολη ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Μίλαν. Οι Ιταλοί έκαναν "πάρτι" στο πρώτο ημίχρονο, προηγούμενοι με 3-0 και όλα έδειχναν να έχουν τελειώσει. Ο Στίβεν Τζέραρντ και η παρέα του είχαν άλλη άποψη όμως. Με την επικότερη ανατροπή όλων των εποχών, οι "ρεντς" ισοφάρισαν σε 3-3 και οδήγησαν το ματς σε παράταση. Εκεί δεν άλλαξε κάτι, για να επικρατήσουν οι Άγγλοι με 3-2 στα πέναλτι, σηκώνοντας το βαρύτιμο τρόπαιο, σοκάροντας τους πάντες με το -μυθικών διαστάσεων- επίτευγμά τους. Ένας τελικός που θα λησμονείται για πάντα και δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ.

Μπάγερν Μονάχου Τσέλσι 1-1 {3-4 πεν.} (19 Μαΐου 2012)

Η Μπάγερν Μονάχου έπαιζε στο γήπεδό της (Allianz Arena) σε εκείνο τον τελικό με την Τσέλσι, η οποία παρουσιαζόταν ως το απόλυτο αουτσάιντερ και ας είχε αποκλείσει την Μπαρτσελόνα στα ημιτελικά. Οι Λονδρέζοι κρατούσαν το 0-0 μέχρι το 83ο λεπτό, όταν ο Τόμας Μίλερ άνοιξε το σκορ. Όλοι πίστευαν ότι τα πάντα είχαν τελειώσει για την ομάδα του Ρομπέρτο Ντι Ματέο, όμως ο τεράστιος Ντιντιέ Ντρογκμπά είχε άλλη γνώμη και στο 88' ισοφάρισε σε 1-1, στέλνοντας το ματς σε παράταση. Ο Ιβοριανός έκανε πέναλτι στον Ριμπερί, ο Ρόμπεν ανέλαβε την εκτέλεση και νικήθηκε από τον Τσεχ. Το σύμπαν είχε συνωμοτήσει για να σηκώσει εκείνο το τρόπαιο η Τσέλσι. Στη "ρώσικη ρουλέτα", ο Ντρογκμπά είχε πάνω του το τελευταίο πέναλτι. Αν ευστοχούσε, η ομάδα του θα σήκωνε το τρόπαιο. Όπερ και εγένετο, σε μια από τις συγκλονιστικότερες βραδιές της λαμπρής ιστορίας του. Όσο για την Τσέλσι, επίσης έγραψε ιστορία εκείνο το βράδυ, νικώντας το φαβορί μέσα στο "σπίτι" του.