Έχω στο Λονδίνο μια δουλειά. Σαφώς η συγκεκριμένη φράση παραπέμπει άμεσα στο έπος του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ, αφού ήταν ο πρώτος στίχος του τραγουδιού που είχε γραφτεί τότε για τον άθλο του τριφυλλιού να φτάσει μέχρι τον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Όμως αυτό τον στίχο, μπορούν πλέον λόγω της περίστασης να τον δανειστούν τόσο η Μπαρτσελόνα όσο και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ενόψει της μεγάλης τους κόντρας σε τρεις εβδομάδες στον "Ναό" του ποδοσφαίρου για τον μεγάλο τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ.

Το Λονδίνο αποτελεί και για τις δύο υπερδυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, τον λατρεμένο τους χώρο, δεδομένου ότι εκεί έκαναν…σεφτέ. Οι ¨Μπέμπηδες¨στο πιο μακρινό 1968 και οι Καταλανοί το 1992.

Στο Γουέμπλεϊ (το παλιό γήπεδο) έγραψαν ουσιαστικά την πρώτη τους χρυσή σελίδα της ευρωπαϊκής τους πορείας ξορκίζοντας (ιδαίτερα η ¨Μπάρτσα¨)φαντάσματα χρόνων. Τώρα εκεί θα διεκδικήσουν το 4ο κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας τους.

Το SPORT 24.gr σας θυμίζει αυτές τις επετείους των δύο ομάδων, διότι όπως λέει και το σοφό ρητό: "Η πρώτη φορά είναι πάντα πιο γλυκιά". Κοινά στοιχεία, πρώτο τρόπαιο, τόπος διεξαγωγής (Λονδίνο), διαφορετικές φανέλες από τις κλασσικές εμφανίσεις, αλλαγές της ΟΥΕΦΑ και πολύ σασπένς. Απολαύστε το.

Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΗΣ ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΓΙΟΥΝΑΙΤΕΝΤ

Όπως και η Μπαρτσελόνα, έτσι και η Μάντσεστερ είχε πάνω της τη φήμη της "καταραμένης"ομάδας για πολύ πιο άσχημο λόγο όμως. Η τραγωδία του Μονάχου με τη συντριβή του αεροσκάφους που μετέφερε την αποστολή, στις 6 Φεβρουαρίου του 1958, έκανε την ομάδα του Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, "θρύλο" πριν την ώρα της και όχι δυστυχώς για τα αθλητικά επιτεύγματα (αυτά ακολούθησαν).

Η Τραγωδία του Μονάχου:

Η ταλαιπωρία της αποστολή για την επιστροφή στην Αγγλία μετά το παιχνίδι στην Πράγα με την Ντούγκλα, έκανε τους ιθύνοντες της ομάδας να κλείσουν τσάρτερ για την επιστροφή από το Βελιγράδι και τον προημιτελικό με τον Ερυθρό Αστέρα. Το χορταστικό 3-3 είχε δώσει την πρόκριση για τα ημιτελικά στους "Μπέμπηδες", εκεί που περίμενε η Μίλαν.

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης Φεβρουαρίου, το ελικοφόρο Airspeed Ambassador προσγειώθηκε στο Μόναχο για ανεφοδιασμό. Δεν μπόρεσε να απογειωθεί ξανά. Το μοιραίο συνέβη στις 3:04 τα ξημερώματα, κατά την τρίτη προσπάθεια απογείωσης, λόγω χιονοθύελλα.

Μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες λόγω μηχανικής βλάβης, όλοι ανησύχησαν και αποβιβάστηκαν. Η τεχνική βλάβη διορθώθηκε και ο κυβερνήτης του αεροσκάφους Τζέιμς Θέιν προσπάθησε και πάλι να το ανυψώσει. Μάταια, έχασε τον έλεγχο και το αεροπλάνο έπεσε πάνω σε δύο σπίτια και ένα δέντρο. Από το τραγικό δυστύχημα ξεκληρίστηκε η ομάδα και όχι μόνο

Οι γερμανικές αρχές κατηγόρησαν τον πιλότο Τζέιμς Θέιν ως υπαίτιο του δυστυχήματος, επειδή δεν ολοκλήρωσε τη διαδικασία αποπαγοποίησης των φτερών του αεροπλάνου. Η British Airways τον απέλυσε αμέσως και χρειάστηκαν 10 χρόνια δικαστικών αγώνων για να απαλλαγεί από κάθε κατηγορία. Ήδη όμως ο ίδιος σαφώς σοκαρισμένος από όλα αυτά είχε αποφασίσει να ασχοληθεί με την εκτροφή των πουλερικών!

Τα συνεργεία διάσωσης ανέσυραν νεκρούς 7 ποδοσφαιριστές (Τζεφ Μπεντ, Ρότζερ Μπερν, Έντι Κόλμαν, Μαρκ Τζόουνς, Ντέιβιντ Πεγκ, Τόμι Τέιλορ και Λίαμ Γουίλαν), 7 δημοσιογράφους, 4 στελέχη της ομάδας, 2 μέλη του πληρώματος και δύο φιλάθλους. Ο Ντάνκαν Έντουαρντς το μεγαλύτερο ταλέντο εκείνης της εποχής στο Αγγλικό ποδόσφαιρο πέθανε λίγες μέρες αργότερα από τα βαριά του τραύματα σε νοσοκομείο του Μονάχου ανεβάζοντας τον αριθμό των νεκρών στους 23. Στο νοσοκομείο περίμεναν και το τέλος του Μάτ Μπάσμπι και μάλιστα είχε πάει και παππάς (δύο φορές) για να τον διαβάσει ! Ο τετραπέρατος κόουτς της σκαπούλαρε όμως, λες και γνώριζε πως κάτι του χρωστούσε η ιστορία και πως αυτός χρωστούσε κάτι στην ομάδα της καρδιάς του.

Η ώρα της δικαίωσης:

Είχαν περάσει δέκα χρόνια, μέσα στα οποία ο Μάτ Μπάσμπι είχε προσπαθήσει να ανοικοδομήσει από την αρχή μια ολόκληρη ομάδα και μαζί το ηθικό όλης της πόλης, αλλά και μεγάλου μέρους γενικότερα του αγγλικού πληθυσμού που δεν είχε ξεπεράσει την τραγωδία. Ο Μπάσμπι βλέποντας τα "παιδιά" του να πεθαίνουν τότε δίπλα του είχε δώσει την υπόσχεση ότι θα τα καταφέρει και το έκανε στο ακέραιο. Συμπαραστάτες του άλλοι δύο επιζώντες ο Μπόμπι Τσάρλτον και ο Μάικλ Φούλκς που έπαιζαν ακόμα στην ομάδα. Τότε (όπως και στο πρώτο τρόπαιο της "Μπάρτσα") η ΟΥΕΦΑ είχε κάνει αλλαγές. Ίσχυε πλέον το εκτός έδρας γκολ για να μην υπάρχουν τα μπαράζ, ενώ για πρώτη φορά εφαρμόστηκαν σε νηπιακή μορφή φυσικά τα γκρούπ δυναμικότητας με βάση την πορεία των ομάδων.

Οι "Μπέμπηδες" έφτασαν στα ημιτελικά με κάποιες δυσκολίες αποκλείοντας την Μαλτέζικη Χιμπέρνιανς (4-0 και 0-0), τη Γιουγκοσλαβική Σεράγεβο (2-1 και 0-0) και την Πολωνική Γκόρνικ (2-0 και 0-1). Εκεί περίμενε η Ρεάλ Μαδρίτης και παρά το ¨φτωχό¨1-0 στο Μάντσεστερ με γκολ του Μπέστ, υπήρχε αισιοδοξία. Όταν όμως οι Μαδριλένοι προηγήθηκαν με 3-1 στον επαναληπτικό, τα…φαντάσματα των τριών χαμένων ημιτελικών άρχισαν να στοιχειώνουν και πάλι την ομάδα. Ο Φούλκς, παλαιότερο μέλος της ομάδας δεν άντεχε άλλη μια πίκρα και μείωσε στο τελικό 3-2 που αποτέλεσε και το χρυσό γκολ.

"Ηταν σημάδι από το θεό. Το κύπελλο είναι δικό μας" αποφάνθηκε ο Μπόμπι Τσάρλτον και στον τελικό πήρε την ομάδα στις πλάτες του. Οι Πορτογάλοι της Μπενφίκα είχαν πέσει όλοι πάνω στον Μπέστ και ο Τσάρλτον άνοιξε το σκορ. Ο Γκράσα ισοφάρισε και ο μεγάλος Εουσέμπιο "σταμάτησε" για δευτερόλεπτα τις καρδιές των 100.000 θεατών στο Γουέμπλεϊ χάνοντας στο 90ο λεπτό ανεπανάληπτο τετ α τετ μπροστά στη εστία του Στέπνεϊ.

Άλλο ένα…σημάδι από το θεό, όπως είπε ο Τσάρλτον, που ανέλαβε δράση και στην παράταση πετυχαίνοντας άλλο ένα γκολ. Πρώτα είχε κάνει βέβαια το 2-1 ο Μπέστ και το 3-1 ο νεαρός Κίντ. Η Μάντσεστερ επίσης με άλλες φανέλες από το παραδοσιακό της χρώμα (έπαιξε με μπλέ και η Μπενφίκα με άσπρες για τις ανάγκες της τηλεόρασης) όπως η Μπαρτσελόνα, έφτασε στον θρίαμβο.

Από τότε, έστω και αν άργησε 30 και πλέον χρόνια προστέθηκαν άλλοι δύο τίτλοι σαφώς με σημάδι του…θεού. Στη Βαρκελώνη το 1999 με τους Σκόουλς και Σέρινγχαμ να σκοράρουν στο 91ο και 94ο λεπτό της κανονικής διάρκειας (!) και να ανατρέπουν το 1-0 και την καθολική υπεροχή της Μπάγερν Μονάχου στην πιο συγκλονιστική (χρονικά) ανατροπή όλων των εποχών. Στη Μόσχα το 2008 χρειάστηκε να γλιστρήσει μισή ίντσα τη στιγμή της εκτέλεσης του κρίσιμου σουτ στα πέναλτι (θα έδινε τον τίτλο στην Τσέλσι) ο Τζων Τέρι για να πάει η μπάλα στο δοκάρι του Φαν Ντε Σαρ, και οι "Μπέμπηδες" στη συνέχεια να κάνουν την ανατροπή στο υπόλοιπο της διαδικασίας. Σαν να τους τα χρώσταγε ο θεός και τα δύο…

29 Μαϊου 1968 – Στάδιο Γουέμπλεϊ

ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ Γ.-ΜΠΕΝΦΙΚΑ (1-1) 4-1 παρ.

Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΗΣ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ:

Είχε χαρακτηριστεί "καταραμένη" ομάδα, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ (εκεί ανέλαβε δράση ο…Μποντίρογκα), δεδομένου ότι αν και από τις καλύτερες της Ευρώπης δεν είχε καταφέρει να φτάσει στο…αγιο δισκοπότηρο, την κατάκτηση του κορυφαίου ευρωπαϊκού τροπαίου.

Πρώτη αποτυχία

Αρχικά στον τελικό του 1961 ήταν η Μπενφίκα των μεγάλων άσων της εποχής Αγκουας και Κολούνα, που πέτυχε μια από τις μεγάλες εκπλήξεις σε τελικούς κόντρα στο φαβορί την Μπαρτσελόνα. Το τελικό 3-2 στο "Βάνκφορντ" της Βέρνης, "ξύπνησε" μνήμες στους κορυφαίους Ούγγρους των καταλανών, Κόκσιτς και Τσίμπορ. Σκόραραν και οι δύο αλλά έζησαν εκ νέου τον εφιάλτη του 1954 και την ήττα-σοκ (όπως και τώρα) με το ίδιο σκορ από τη Γερμανία στον τελικό του Παγκοσμίου κυπέλλου της Ελβετίας.

Μάλιστα το δεύτερο αμφιλεγόμενο γκολ της Μπενφίκα επίσης έμελλε να δείξει ότι η ιστορία ενίοτε επαναλαμβάνεται (αν και εδώ ήταν προάγγελος για το μέλλον).

Στο σούτ του Αουγκούστο η μπάλα κόντραρε στον Γκενσάνα και μετά στο δοκάρι, έσκασε στη γραμμή και την έδιωξε ο αρχηγός της "Μπάρτσα", ο τερματοφύλακας Ράμαλετς. Ο διαιτητής έδειξε σέντρα και οι ¨Αετοί της Λισαβόνας¨είχαν ανατρέψει μέσα σε δύο λεπτά το εις βάρος τος σκορ (από 0-1 σε 2-1). Λεπτομέρεια ; Το όνομα του Ελβετού διαιτητή ήταν Γκότφριντ Ντίστ, ο ίδιος που μια πενταετία αργότερα στο Γουέμπλεϊ (νά πάλι το Λονδρέζικο στάδιο) με την υπόδειξη του βοηθού του Μπαχράμοφ, κατακύρωσε το γκολ του Τζέφ Χάρστ στην παράταση, του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας. Πως τα φέρνει καμμιά φορά η ζωή.

Επεσαν πάνω σε ρουμάνικο τείχος

Οι Καταλανοί έκαναν καιρό να συνέλθουν αλλά το 1986 έδειχναν ανίκητοι. Εφτασαν στον τελικό της Σεβίλλης αποκλείοντας την Πόρτο στον προημιτελικό και την Γιουβέντους στον ημιτελικό. Με αποκλεισμένη την Μπάγερν (από Αντερλεχτ) και τον Αγιαξ (από Πόρτο)οι Καταλανοί είχαν μείνει μοναδικό φαβορί, με Στεάουα Βουκουρεστίου, Γκέτεμποργκ και Αντερλεχτ να συμπληρώνουν την τετράδα. Δικαίως λοιπόν ονειρεύονταν γύρο θριάμβου επί ισπανικού εδάφους.

Οι Ρουμάνοι έπαιξαν υποδειγματική άμυνα και κατάφεραν να πάνε τον τελικό στη ρώσικη ρουλέτα των πέναλτι. Μόνο που για τους Ισπανούς, αυτό ήταν η θηλειά (του άγχους) που έσφιξε στο λαιμό τους. Ο ήρεμος γίγαντας Χέλμουτ Ντουκαντάμ, κατέβασε ρολά (εδώ πράγματι ισχύει η φράση) αποκρούοντας και τα τέσσερα (!) πέναλτι των αντιπάλων (Αλεσάνκο, Πεντράσα, Αλόνσο, Μάρκος). Ειδικά η απόκρουση στο σουτ του Μάρκος ήταν ασύλληπτη. Οι Ρουμάνοι άφησαν άφωνη την Ευρώπη (2-0 στα πέναλτι), στήλη άλατος την Μπαρτσελόνα ενώ ο Ντουκαντάμ, πριν προλάβει να χαρεί τον προσωπικό του θρίαμβο λίγο καιρό αργότερα σταμάτησε εσπευσμένα το ποδόσφαιρο μετά από θρόμβωση που υπέστη. Τα παιχνίδια της μοίρας.

Η ώρα της λύτρωσης:

Ο Γιόχαν Κρόιφ, είχε δει τα σημάδια εκείνης της χρονιάς από νωρίς. Αρχικά γνώριζε ότι συμμετέχει στην πειραματική μορφή του Τσάμπιονς Λίγκ που μόλις είχε…γεννηθεί στο μυαλό των ανθρώπων της ΟΥΕΦΑ. Μετά από δύο νόκ άουτ γύρους, στα προημιτελικά είχαμε δύο ομίλους των τεσσάρων ομάδων, με την πρωτιά κάθε ομίλου να δίνει απ᾽ευθείας το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό του Γουέμπλεϊ.

Μετά την άνετη πρόκριση με την Χάνσα Ροστόκ (3-0, 0-1), το ίδιο φαινόταν να συμβαίνει και στον δεύτερο γύρο κόντρα στη γερμανική Καϊζερσλάουτερν. Το 2-0 στη Βαρκελώνη σχεδόν είχε δώσει το εισιτήριο για τους ομίλους, αλλά ο Οτο Ρεχάγκελ, προπονητής της ¨Λάουτερν¨είχε χαμογελάσει με νόημα εννοώντας πως θα τα πούμε στη Γερμανία.

Εκεί που οι "Καταλανοί" έζησαν μια απίστευτη αιχμαλωσία και βρέθηκαν φάτσα με τον αποκλεισμό. Στις εξέδρες οι Γερμανοί είχαν αρχίσει να πανηγυρίζουν την πρόκριση, αφού είχαν φτάσει με εντυπωσιακό τρόπο στο 3-0 (!) αλλά σε ρόλο…Ινιέστα (όπου σε αντίστοιχο ημιτελικό ισοφάρισε την Τσέλσι στο 94᾽) ο Μπακέρο σε προχωρημένες (για την εποχή) καθυστερήσεις πέτυχε το χρυσό εκτός έδρας γκολ και απέδειξε πως ο Οττο Ρεχάγκελ δεν είχε από τότε το… κοκαλάκι της νυχτερίδας.

Στους ομίλους η Μπαρτσελόνα βγήκε πρώτη σχετικά άνετα και όλοι περίμεναν πλέον την στέψη κόντρα στη Σαμπντόρια που είχε εκμεταλλευτεί τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και βγήκε πρώτη στον άλλο όμιλο αφήνοντας οριακά δεύτερο τον πρωταθλητή Ευρώπης της προηγουμένης χρονιάς Ερυθρό Αστέρα. Σε έναν όμιλο όπου συμμετείχε και ο Παναθηναϊκός που μάλιστα έμεινε αήττητος με δύο ισοπαλίες κόντρα στην ιταλική ομάδα.

Όσοι περίμεναν έναν εύκολο τελικό, διαψεύστηκαν αφού η ¨αλεπού¨των πάγκων Βουγιαντίν Μπόσκοφ είχε αποφασίσει να σκάσει τους αντιπάλους του.

Σερέζο και Κάτανετς μαζί με τον τρελό-Λομπάρντο θυμίζουν μαραθωνοδρόμους, ενώ ο Τζιανλιούκα Παλιούκα έχει κλείσει όλα τα παράθυρα στην εστία του και ετοιμάζεται για τα πέναλτι (δεν τον πάνε πάντως αν αναλογιστεί κανείς τι έγινε στην Πασαντίνα δύο χρόνια αργότερα στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου των ΗΠΑ με αντίπαλο τη Βραζιλία).

Ο Κρόιφ, βλέποντας το "μηχανάκι"του Πέπε Γκουαρντιόλα (ναι ο προπονητής της εφετινής φιναλίστ) να έχει κλατάρει σηκώνει τον Ναδάλ, αν και τελικά στο 113´θα βάλει τον 39χρονο Αλεσάνκο για να του δώσει την ευκαιρία να σηκώσει το πρώτο μεγάλο τρόπαιο της καριέρας του.

Ο λόγος ; Δύο λεπτά νωρίτερα, ο παίκτης με το πόδι-δυναμίτη, ο Ολλανδός Ρόναλντ Κούμαν βλέποντας τον Παλιούκα να έχει κλείσει παράθυρα και πόρτες, σημαδεύει στον…φεγγίτη. Ένα φάουλ οβίδα από 35 μέτρα στο 112ο λεπτό συγκλονίζει όλη τη Βαρκελώνη και ξορκίσει φαντάσματα και κατάρες. Οι παίκτες άλλαξαν τις πορτοκαλί φανέλες βάζοντας τις κλασσικές εμφανίσεις της ομάδας για την απονομή!

Από τότε η Μπαρτσελόνα παρά το άσχημο σημάδι του 1999 (ο τελικός γινόταν στην έδρα της, αλλά έπεσε στον ίδιο όμιλο με τις δύο φιναλίστ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Μπάγερν και αποκλείστηκε μετά από δύο επικά ματς με τους "Μπέμπηδες" που έληξαν και τα δύο με 3-3 ! και την ήττα από την Μπάγερν στην Ισπανία) πήρε άλλα δύο τρόπαια κόντρα σε αγγλικές ομάδες, με την Άρσεναλ το 2006 (2-1) και με την Μάντσεστερ το 2008 (2-0) αποδεικνύοντας πως η Αγγλία της ταιριάζει, όντας συνδετικό στοιχείο και στις τρεις κατακτήσεις της.

20 Μαϊου 1992 – Στάδιο Γουέμπλεϊ

ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ-ΣΑΜΠΝΤΟΡΙΑ(0-0)1-0παρ.