Γεννήθηκε πριν από 28 χρόνια στις Σέβρες, ένα μικρό προάστιο της γαλλικής πρωτεύουσας γνωστό για την περίφημη συνθήκη που φέρει το όνομά του και το ποσοστό των μεταναστών που αποτελούν τον πληθυσμό του.

Οι γονείς του από τα καραβάνια των Σενεγαλέζων που έφευγαν από το λιμάνι του Ντακάρ για να βρουν την "Γη της Επαγγελίας" στην πάλαι ποτέ κραταιά Γαλλία. Ανάμεσα σε έξι αδέρφια, η συμβίωση και ακόμη πιο πολύ η επιβίωση ήταν δύσκολη, ενίοτε ανυπόφορη. Οι γονείς του χωρίζουν και η μητέρα του Ντεμπά έδωσε τα πάντα για να αναλάβει την ανατροφή των παιδιών της. Αυτός ήξερε από μικρός ότι τα όνειρά του, οι φιλοδοξίες του είχαν ταβάνι. Όριο απροσπέλαστο.

Μετά από μερικά χρόνια, ο Ντεμπά ήρθε ώρα να αλλάξει λιμάνι. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Η οικογένειά του μετακομίζει βορειοανατολικά στο Σεν Μαριτίμ, μια υπέροχη παραθαλάσσια περιοχή της Γαλλίας, έχοντας δίπλα της ένα κανάλι (της Μάγχης) και απέναντί της ένα Νήσι.

Εκεί ήταν η πρώτη του επαφή με την μπάλα. Ερασιτεχνικές ομάδες, μπάλα του δρόμου... και γράφεται σε μια ακαδημία ποδοσφαίρου. Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, όμως. Το 2001 γυρίζει στα περίχωρα του Παρισιού. Του τίθενται, πρόωρα, διλήμματα. Αποφάσεις ζωής, που δεν έχουν επιστροφή, ή αν έχουν είναι το δίχως, άλλο οδυνηρή.

Παίρνει το ρίσκο και το κόστος για να γίνει ποδοσφαιριστής. Το κόστος όλο δικό του. Χάνει την ευκαιρία να αλλάξει την ζωή του μια φορά όταν απορρίπτεται από την Λυών. Μία. Δύο από την Οσέρ. Τρεις από την Χάβρη. Του λένε ότι είναι αμυντικός χαφ. Τον παραμυθιάζουν ότι είναι ο επόμενος Πατρίκ Βιεϊρά. Μπερδεύει...και μπερδεύεται. Αλλά απαντάει: "Δεν μου άρεσε πολύ να αμύνομαι. Δεν μου άρεσε να κυνηγάω αντιπάλους."

Μετά από υπομονή και επιμονή του καλύτερου του φίλου και ατζέντη του πείθονται ότι δεν είναι χαφ. Αλλά επιθετικός. Στα 18. Το 2004 πατάει αγγλικό έδαφος και μπαίνει σε ένα αυτοκίνητο. Προορισμός δικός του να εξαντλήσει τις πιθανότητές του για να εκπληρώσει το όνειρό του. 'Ενα σπίτι. Κάτι σαν σπίτι. Κοιμάται στο πάτωμα, μαζί με καμιά δεκαριά, που φαίνεται να έχουν την ίδια μοίρα. Φαίνεται γιατί ο ίδιος, έχει (προ)αποφασίσει να αλλάξει την δικιά του.

"Μερικές μέρες αργότερα, πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο, αλλά είχαμε ελάχιστα λεφτά. Κλείσαμε ένα δωμάτιο για δύο άτομα και καταλήξαμε τέσσερις να κοιμηθούμε.

Πρώτος σταθμός η Γουότφορντ. Απογοήτευση. Δεύτερος η Μπάρνσλεϊ. Ξανά τα ίδια. "Η Μπάρνσλεϊ μας έβαλε σε ένα ξενοδοχείο φανταστικό αλλά γρήγορα καταλάβαμε ότι μας πλήρωνε μόνο την διαμονή. Τα έξοδα διατροφής ήταν δικά μας. Κάποιος ατζέντης μας δάνεισε 500 λίρες. Κάθε μέρα τρώγαμε πατάτες τηγανητές και πίναμε μόνο νερό". Μεσολαβούν , μάταια, η Σουόνσι και η Τζίλιγχαμ πριν κλείσει το εισιτήριο της επιστροφής για το αεροδρόμιο Σαρλ-ντε-Γκωλ και τουμπαλιν...το Παρίσι. Χτυπάει την πόρτα της Αμιάν. Δεν απαντάει κανείς. Ήδη μετρά οκτώ αρνήσεις αλλά δεν το βάζει κάτω.

Τον Ιούλιο του 2005, η Ρουάν τον εμπιστεύεται, με σκοπό να τον δώσει σε κάποια θυγατρική της. Λίγο πριν τελειώσει το πρωτάθλημα, ο προπονητής βλέπει κάτι που δεν είχαν δει οι προηγούμενοι οκτώ. Στα 20 του υπογράφει το πρώτο επαγγελματικό του συμβόλαιο. Στην τέταρτη κατηγορία της Γαλλίας.

Στο Βέλγιο, παίρνουν με την σέσουλα ποδοσφαιριστές από τις μικρές εθνικές κατηγορίες της Γαλλίας με σκοπό ο ένας στους 20, τουλάχιστον, να τους βγει, το next big thing. Η Μουσκρόν, διαλέγει αυτός κάνει αυτό που έχει μάθει καλά και σε ένα πρωτάθλημα όπως του Βελγίου, που οι άμυνες είναι διάτρητες, δεν έχει πρόβλημα να το κάνει μάλιστα εξαιρετικά καλά.

Η Γερμανία τον καλεί και αυτός απαντά. Είναι το μεγαλύτερο σκαλοπάτι που πρέπει να ανεβεί. Η Χοφενχάιμ, εμφανίζεται από το πουθενά στον ποδοσφαιρικό "χάρτη" και τον παρασύρει μαζί της. Η Bild και το Kicker αφήνουν για λίγο την Μπάγερν και ασχολούνται με τους "άλλους". Σκοράρει, σκοράρει και σκοράρει. Φτάνει τα 41 γκολ στα τέσσερα, συνολικά, χρόνια. Βλέπει κοντά το όνειρό του, αλλά κάτι ακόμη λείπει.

Το 2010, επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Αγγλία και Γουέστ Χαμ εμπιστεύονται αυτόν που απέρριψε η Τζίλιγχαμ. Η Νιουκάστλ το ίδιο. Η φανέλα εδώ, για χίλιους και ένα λόγο είναι πιο βαριά. Οι απαιτήσεις περισσότερες. Η φόρα όμως κεκτημένη. Τα καταφέρνει. Πείθει τους ευκολόπιστα δύσπιστους Βρετανούς. Πείθει αρχικά έναν Ρώσο με λεφτά. Και αργότερα ένα Πορτογάλο ιδιότροπο. Την Τσέλσι.

Ο Μουρίνιο δοκιμάζει, όπως κάνει πάντα. Σχήματα, ανθρώπους, όρια και αντοχές. "Ο Ντεμπά Μπα, μπήκε για λίγα δευτερόλεπτα, γιατί υπολόγιζα πως ο Τζο Χαρτ θα έμπαινε στην τελευταία φάση στην περιοχή για να ισοφαρίσει. Ο Χαρτ τελικά δεν πήγε μπροστά αλλά ο Ντεμπά ήταν εκεί που του είχα πει και ήταν αυτός που απομάκρυνε την μπάλα. Ο τρόπος που έπαιξε αυτό το ένα λεπτό που τον χρησιμοποίησα ήταν η συνεισφορά του. ", δηλώνει ο Πορτογάλος προπονητής μετά τη νίκη με 1-0 επί της Σίτι. Ο Πορτογάλος δεν ξεχνά (καλά και άσχημα). Ο Σενεγαλέζος το ίδιο (από την αρχή μέχρι το τέλος)....