Τον περασμένο Νοέμβρη ο Ρομπέρτο Μπάτζιο επιλέχθηκε να βραβευτεί με το Νόμπελ Ειρήνης για το 2010 καθώς παρουσίασε μια σειρά ενεργειών που την προωθούν: πίεσε για την απελευθέρωση του Αούνγκ Σαν Σούι Κίι, που κρατείτο στο Μιανμάρ και το 1991 πήρε το Νόμπελ Ειρήνης, πάλεψε για τη χρηματοδότηση νοσοκομείων, για τη συγκέντρωση χρημάτων ώστε να ανακουφιστούν τα θύματα από το σεισμό της Αϊτής, την καταπολέμηση του ιού των πουλερικών και την υποστήριξη του ΟΗΕ.

Ο ίδιος χαρακτήρισε αυτό το βραβείο ως το πιο σημαντικό στη ζωή του, πιο σπουδαίο και από τη χρυσή μπάλα που κατέκτησε το 1993. Άλλωστε για έναν από τους κορυφαίος Ιταλούς ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, το ποδόσφαιρο είναι κάτι όμορφο, πιο όμορφη όμως είναι η ίδια η ζωή. Και το απέδειξε όταν μετά την αποχώρηση του από την ενεργό δράση το 2004 και μέχρι να αναλάβει το νέο του πόστο στην Ιταλική Ομοσπονδία πέρσι, δεν είχε καμία σχέση με το ποδόσφαιρο, πέρα από την έκδοση της αυτοβιογραφίας του "Α Goal In Heaven".

" Έφυγα στην επαρχία, ένιωσα την άμεση επαφή στη φύση, έζησα στα δάση έχοντας την αγάπη της οικογένειας μου και των παιδικών μου φίλων. Έμεινα μακρυά από το ποδόσφαιρο, από τις προπονήσεις, από τους αγώνες, από τους προπονητές γιατί έφτασα το 2004 σε ένα σημείο κορεσμού. Επίσης μέσα από πολλούς και σοβαρούς τραυματισμούς, είχε επηρεαστεί και η συναισθηματική μου κατάσταση. Τώρα όμως έχω αναρρώσει πλήρως, τόσο συναισθηματικά όσο και σωματικά, και είμαι έτοιμος να αποδεχθώ νέες προκλήσεις στο χώρο του αθλητισμού. Απέκτησα ξανά τον ενθουσιασμό μου για το ποδόσφαιρο", αναφέρει ο Ρομπέρτο Μπάτζιο σε μια απολαυστική συνέντευξη που παραχώρησε για το επίσημο περιοδικό του UEFA Champions League.

Ο 44χρονος πρώην... μάγος της μπάλας (γενν. 18/2/1967) έχει τώρα ένα νέο ρόλο ως πρόεδρος της Τεχνικής Επιτροπής της Ιταλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας και στο μυαλό του είναι το μοντέλο που εφαρμόζει ο Μισέλ Πλατινί: " Ο πρόεδρος της UEFA διατήρησε το πνεύμα και τον αυθορμητισμό που είχε ως ποδοσφαιριστής, παίρνοντας κάθε απόφαση με γνώμονα τους αληθινούς πρωταγωνιστές του αθλήματος: Τους παίκτες".

"Ποτέ δεν ένιωσα ικανοποίηση όταν έβαζα εύκολα γκολ"...

Στον Μπάτζιο δεν αρέσει το σύγχρονο ποδόσφαιρο το οποίο γι' αυτόν περιορίζεται στην τακτική και στα αθλητικά προσόντα: " Όλα πια κινούνται πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με την δεκαετία του '80 και του '90. Το ποδόσφαιρο έχει μεταλλαχθεί σε ένα διαφορετικό άθλημα. Είναι αδύνατο να γυρίσουμε πίσω, όμως δεν πρέπει να... αφορίζουμε το ταλέντο. Ακόμα και στις Ακαδημίες λένε πια στα παιδιά να αποφεύγουν τις φαντεζί ντρίμπλες. Για μένα όμως το ποδόσφαιρο ήταν πάντα κάτι για το οποίο πρέπει να κάνεις δύσκολα πράγματα, καινοτόμα ή μια ενέργεια που θα μείνει αξέχαστη. Ποτέ δεν ένιωσα ικανοποίηση όταν έβαζα εύκολα γκολ".

Ωστόσο παραμένει αισιόδοξος και πρόκειται να κάνεi τα πάντα από το νέο του πόστο για να αναδείξει το ταλέντο: " Ακόμα υπάρχει ταλέντο, αλλά έχει πια λιγότερο χώρο για να αναπτυχθεί. Η αρχή μου πίσω από τη νέα μου δουλειά να δώσω τη σωστή αξία στην έννοια τακτική. Και θα είμαι δίπλα στα νέα παιδιά να τα συμβουλεύω, ειδικά στο πως να αντιμετωπίζουν τη δημοσιότητα, την πίεση που προκαλεί μια απαιτητική καριέρα, στο πως να αναπτυχθούν σαν παίκτες αλλά πάνω από όλα σαν άτομα διότι το ποδόσφαιρο είναι σχολείο της ζωής".

Θαυμάζει Μέσι, Γουαρδιόλα και "αφορίζει" μεγάλους προπονητές!

Η κουβέντα φυσικά με τον Μπάτζιο δεν θα μπορούσε να μην περιέχει και το Λίο Μέσι, με τον πρώην Ιταλό άσο να σχολιάζει: " Ο Μέσι παίζει σαν πιτσιρικάς σε παιδική χαρά. Δεν τον επηρεάζουν τακτικές, συμπαίκτες ή αντίπαλοι. Δεν είναι εγωκεντρικός, οι ασίστ του είναι το ίδιο πολύτιμες με τα γκολ του. Φυσικά η αληθινή του τύχη είναι να έχει προπονητή τον Πεπ Γουαρδιόλα ο οποίος δεν προσπαθεί να περιορίσει το ταλέντο. Αντίθετα με ότι κάνουν οι περισσότεροι σύγχρονοι προπονητές, ο Γουαρδιόλα δίνει στον Μέσι όλο το χώρο για να αναπτύξει το ταλέντο του. Ξέρω πολύ καλά τον Πεπ, ήμασταν μαζί συμπαίκτες στην Μπρέσια. Είμαι ενθουσιασμένος με κάθε πτυχή της Μπάρτσα".

Ο Μπάτζιο μοιάζει πιο ενθουσιασμένος με τον Γουαρδιόλα από οποιονδήποτε προπονητή που έχει δουλέψει μαζί όπως οι Μαρσέλο Λίπι, Αρίγκο Σάκι, Φάμπιο Καπέλο, Τζιοβάνι Τραπατόνι και Κάρλο Αντσελότι (ο οποίος αρνήθηκε να τον πάρει στην Πάρμα όταν ήταν στον πάγκο της). " Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί οι προπονητές μου δεν με κατανοούσαν, αλλά ποτέ δεν βρήκα μια πραγματική απάντηση. Ίσως να με ζήλευαν γιατί όλοι με αγαπούσαν, ακόμα και οι αντίπαλοι οπαδοί. Μήπως έκλεβα την παράσταση την ώρα που αυτοί ήθελαν απεγνωσμένα να έχουν το ρόλο του πρωταγωνιστή; Το σύγχρονο ποδόσφαιρο κυριαρχείται όλο και πιο πολύ από τους προπονητές και από τον ναρκισσισμό τους που θέλει να βάζουν τον εαυτό τους πάνω από ομάδες και παίκτες".

Πρότυπο ο Ζίκο και πάνω από όλα η... οικογένεια!

Ο "μικρός Βούδας" συνεχίζει να αποθεώνει τους ποδοσφαιριστές: " Πάντα η έμπνευση μου ήταν οι παίκτες. Όταν ήμουν παιδί είχα σαν πρότυπο τον Ζίκο. Στα χρόνια που έπαιζα, θαύμαζα τον Μαραντόνα και τον Μάρκο φαν Μπάστεν για το έξυπνο και τεχνικό τους παιχνίδι, τον Φράνκο Μπαρέζι και τον Πάολο Μαλντίνι για την προσωπικότητα τους και τις ηγετικές τους ικανότητες. Τώρα είμαι ενθουσιασμένος με τον Μέσι γιατί βλέπω σε αυτόν... εμένα. Το παιχνίδι του δεν είναι προβλέψιμο και όποτε πάει η μπάλα στα πόδια του, ξέρεις ότι πρόκειται κάτι σημαντικό να συμβεί. Επίσης οι Κριστιάνο Ρονάλντο, Κακά και Ιμπραχίμοβιτς είναι σπουδαίοι παίκτες που μπορούν να κάνουν όμορφα πράγματα ανά πάσα στιγμή. Ονειρεύομαι ένα ποδόσφαιρο που οι παίκτες θα επιστρέψουν την καρδιά του παιχνιδιού μακρυά από βαρετές τακτικές".

Γυρίζοντας το χρόνο πίσω θα δούμε τον Μπάτζιο να αγωνίζεται μόνο σε ιταλικούς συλλόγους (Φιορεντίνα, Γιουβέντους, Μίλαν, Μπολόνια, Ιντερ και Μπρέσια). Γιατί αυτή η επιλογή; " Αν ήθελα να έβγαζα περισσότερα λεφτά θα δεχόμουν τις πολλές προτάσεις μεγάλων συλλόγων από Αγγλία και Ισπανία, ή κάποια από τα χρυσά συμβόλαια σε ΗΠΑ, Σαουδική Αραβία ή Ιαπωνία. Ωστόσο πάντα υπολόγιζα την οικογένεια μου και την πατρίδα μου. Δεν ήθελα τα παιδιά μου να υποφέρουν από το "τραύμα" των πολλών μετακινήσεων. Και αν άλλαζα συχνά ομάδες, το έκανα γιατί με ανάγκαζαν οι προπονητές να το κάνω".

Κεφάλαιο Εθνική Ιταλίας

Ο Μπάτζιο είναι ο μόνος Ιταλός που έχει σκοράρει σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα (9 γκολ συνολικά σε Ιταλία 1990, ΗΠΑ 1994, Γαλλία 1998) ωστόσο και στα τρία η Σκουάντρα Ατζούρα αποκλείστηκε στα πέναλτι: " Η μεγαλύτερη μου στεναχώρια είναι πως ηττήθηκα μόλις σε ένα ματς, από την Ιραλνδία το '94', αλλά δεν πήρα κανένα Κύπελλο. Με λίγη τύχη θα μπορούσαν να είχα κερδίσει τα δύο πρώτα... Είναι άδικο μια προσπάθεια 4 ετών να κρίνεται σε μια διαδικασία πέναλτι διάρκειας 5 λεπτών".

Φυσικά δεν θα μπορούσε να αναφερθεί και στο μοιραίο πέναλτι στον τελικό του 1994: " Μέχρι εκείνο το πέναλτι δεν είχα χάσει κανένα εκτός από ένα που το έπιασε ο τερματοφύλακας. Και έστειλα την μπάλα τρία μέτρα πάνω από το δοκάρι! Το επανέλαβα αυτό το σουτ χιλιάδες φορές, μέχρι και στα όνειρα μου όπως και σε μια διαφήμιση. Και ακόμα δεν έχω ιδέα πως συνέβη και το έστειλα τόσο ψηλά. Οι Βραζιλιάνοι ευχαρίστησαν τότε τον Αϊρτον Σένα που έφυγε από τη ζωή δυο μήνες νωρίτερα. Είναι πεπεισμένοιότι το λάθος μου οφείλετε σε μια ανώτερη δύναμη και μόνο ο Βραζιλιάνος οδηγός από τον παράδεισο θα μπορούσε να οδηγήσει την μπάλα τόσο ψηλά"...

Πάθος για την Αργεντινή!

Τέλος αφού κάνει μια σύντομη αναφορά στο φιλανθρωπικό του έργο, μιλάει για το πάθος που έχει για την Αργεντινή και την Μπόκα Τζιούνορς. " Στη Αργεντινή έχω ένα ράντσο και πηγαίνω ανά διαστήματα εκεί και χάνομαι στην απεραντοσύνη του τοπίου. Όσον αφορά το ποια ομάδα υποστηρίζω εκεί; Μια μέρα, ενώ έβλεπα ένα αγώνα στην τηλεόραση, παρατήρησα τους οπαδούς της Μπόκα να τραγουδούν, να χορεύουν και να κουνάνε τις σημαίες τους παρόλο που η ομάδα τους έχανε με 4-0. Ερωτεύτηκα το πάθος για την ομάδα τους, το γήπεδο τους που προκαλεί τόσα συναισθήματα και τα πανό των 150 μέτρων που σηκώνουν οι οπαδοί σαν... αντικείμενο σεβασμού προς την ομάδα τους".

Ένα αντικείμενο σεβασμού που θα μπορούσε να ήταν και ο ίδιος όπως αναφέρει στο τέλος ο δημοσιογράφος που πήρε την συνέντευξη από τον μεγάλο Ιταλό ποδοσφαιριστή: " Ο Μπάτζιο θα μπορούσε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του ως αντικείμενο σεβασμού. Αλλά επέλεξε να μην το κάνει. Και μπορεί σαν τον Ρωμαίο ηγέτη Cincinnatus να μην έχει μια πόλη στις ΗΠΑ με το όνομα του ( Σινσινάτι), ωστόσο με το να επιστρέψει απλά στο ποδόσφαιρο, έφερε και πάλι την ελπίδα στο άθλημα που περνάει τις πιο δύσκολες του ώρες. "

Και δεν έχει καθόλου άδικο συμπληρώνουμε εμείς. Γιατί καλός και "άγιος" ο Μουρίνιο με τις τακτικές του που φέρνουν τρόπαια, αλλά το ποδόσφαιρο κάνει όμορφα (και αξέχαστα) βήματα προόδου με τους Μαραντόνες, τους Ζιντάν, τους Μέσι και φυσικά τους Ρομπέρτο Μπάτζιο αυτού του κόσμου!