Η Σέλτικ είναι μια από τις πιο ιστορικές ομάδες στην Ευρώπη, φοράει την ίδια φανέλα εδώ και 107 χρόνια, δεν αλλάζει παίκτες σαν τα πουκάμισα και έχει παίκτες που έμειναν στην ιστορία για τον ηρωϊσμό τους και όχι τόσο ... για τα ποδοσφαιρικά τους προσόντα.

Σάτον, Μπαλντέ και φυσικά ... Τζον Χάρτσον

«Γιατί Σέλτικ, λοιπόν» ήταν η ερώτηση. «Μα τι άλλο…» είναι η απάντηση. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά για να αναλυθούν πριν ξεκινήσει το “Old Firm” που θα το δείξει ζωντανά το Sport24.gr θα συνοψισθούν στους εξής:

Γιατί είναι μια από τις πιο ιστορικές ομάδες στην Ευρώπη: ιδρύθηκε πριν από 122 χρόνια, έχει κατακτήσει 42 πρωταθλήματα κι έγινε η πρώτη Βρετανική ομάδα που κατακτά το Κύπελλο Ευρώπης (’67). Πόσες ομάδες μπορούν να παρατάξουν «βαρύτερα» κατορθώματα;

Γιατί είναι «πιστή»: φοράει την ίδια φανέλα εδώ και 107 χρόνια, αυτή την κλασσική με τις άσπρες-πράσινες ρίγες, επί σειρά ετών είχε παίκτες που είχαν μεγαλώσει σε μια περιοχή 30 μιλίων από το γήπεδο, έχει φανατικούς οπαδούς, που σημειώνουν που και που μοναδικά ρεκόρ, όπως αυτό της μεγαλύτερες προσέλευσης στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου (περίπου 136.000 κόντρα στη Λιντς τη δεκαετία του ’70) και γενικά δεν αλλάζει παίκτες σαν τα πουκάμισα. Αντίθετα οι περισσότεροι πάνε στη Γλασκώβη και ριζώνουν.

Γιατί έχουν φορέσει τη φανέλα της παίκτες-φετίχ. Ο καθένας μπορεί να συνδέεται και να γουστάρει για διάφορους λόγους. Το ταλέντο δεν ήταν ποτέ, όμως, κριτήριο για μένα. Με εξαίρεση τη μεγάλη παικτάρα που ονομάζεται Χένρικ Λάρσον (που πέτυχε 242 γκολ σε 7 χρόνια), οι υπόλοιποι «αγαπημένοι» αποθεώνονται για ξεχωριστούς λόγους.

Έχουμε και λέμε: Κρις Σάτον, ο επιθετικός που έκανε περισσότερα τάκλιν κι από αμυντικούς, ο θηριώδης Μπόμπο Μπαλντέ, ο Σουνσούκε Νακαμούρα με το πόδι-διαβήτη και πάνω από όλους ο Τζον Χάρτσον, ο σέντερ-φορ παλιάς κοπής (βγαλμένος από Βρετανική παμπ) που απλά δεν ξέρει να παραδίνεται όπως αποδείχτηκε από τη μεγαλύτερη νίκη της καριέρας του, αυτής απέναντι στον καρκίνο.

Γιατί βρίσκω το «εύκολο»…. Βαρετό. Σούπερ η Ρεάλ. Διαστημική η Μπαρτσελόνα. Εντυπωσιακή η Γιουβέντους. Αν δεν δεις τα τάκλιν σου, όμως, αν δεν δεις τις προσωπικές μονομαχίες, το κυνήγι της χαμένης μπαλιάς και μερικές παραδοσιακές βρετανικές σέντρες τι να το κάνεις το ποδόσφαιρο;