Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Τσέλσι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λιόν, ΑΕΚ, Παναθηναϊκός, Εργοτέλης, Καβάλα, Ολυμπιακός Βόλου... Μα για μισό λεπτό. Τι σχέση έχουν μεταξύ τους αυτές οι ομάδες; Εκτός από την χαώδη διαφορά στο μπάτζετ, παίζουν και το ίδιο σύστημα. Ή έτσι λένε τουλάχιστον...

Το 4-3-3 έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας λοιπόν, αφού οι περισσότερες ομάδες στην SuperLeague το έχουν επιλέξει ως πρώτη επιλογή, άσχετα με το αν τελικά μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του.

Για όλα φταίει το σύστημα...

Πρώτο θύμα του... συστήματος λοιπόν τη φετινή σεζόν είναι ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, αφού προσπάθησε με λάθος ποδοσφαιριστές να χτίσει την ομάδα του πάνω στο 4-3-3. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό πλέον σε όλους και μένει να δούμε αν θα υπάρξει και άλλος προπονητής μέσα στις επόμενες μέρες που θα κουνήσει μαντίλι.

Τι απαιτεί όμως το 4-3-3 για να επιτύχει μια ομάδα; Μα φυσικά πολύ δυνατά χαφ. Δηλαδή τουλάχιστον δυο αμυντικούς μέσους που να πατάνε όλο το γήπεδο και να τρέχουν ακατάπαυστα, όπως φυσικά και δυο ακραίους μέσους που να πατάνε περιοχή.

Αυτοί που μπορούν...

Οι Αργοναύτες αυτή τη στιγμή μοιάζουν η ομάδα που της ταιριάζει περισσότερο από κάθε άλλη το συγκεκριμένο σύστημα. Με τους Καρντόσο, Ντιέ (αλλαγή τον Ντικρόκ) και Βουτσίσεβιτς στα χαφ δημιουργείται μια απίστευτη τριάδα, με τους δυο πρώτους να "τρώνε" όλο το γήπεδο και τον Σέρβο να... σερβίρει πότε στον Αμπτουν, πότε στον Ονουάτσι στα πλάγια.

Κερασάκι στην τούρτα ο έμπειρος και πολύτιμος Νταρσεβίλ, που όταν χάσει κάποια κιλά θα αποτελέσει έναν από τους πιο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές στην επίθεση.

Η ΑΕΛ έχει ακόμα περισσότερη ποιότητα, άσχετο με το ότι δεν έχουν βρεθεί ακόμα οι ποδοσφαιριστές της. Γκέρεμι, Ρομέου (Ιγκλέσιας) και Κανόμπιο μπορούν να αποτελέσουν φοβερή τριάδα στα χαφ, με τον Τουμέρ Μετίν να δίνει πολύτιμές λύσεις όποτε χρειαστεί.

Από εκεί και πέρα, Μπλάζεκ δεξιά, Μακίνουα αριστερά (ή Πούρι) και Κουζέν στην επίθεση, μπορούν να κάνουν πολλές ζημίες. Όπως είπαμε όμως, οι βυσσινί δείχνουν να μπορούν να βρεθούν στο γήπεδο. Όταν αυτό συμβεί θα δούμε πολύ μπάλα.

Προχωράμε στον Εργοτέλη. Εδώ μπορεί να μην υπάρχει η ίδια ποιότητα, όμως η ομοιογένεια είναι το δυνατό όπλο των Κρητικών. Μπέτο, Τζούνιορ και Ολίσε έχουν δημιουργήσει μια έμπειρη μεσαία γραμμή, με πολλά τρεξίματα και έντονη επιθετικότητα.

Μαζί τους οι Λεάλ δεξιά και Ρομάνο αριστερά, βοηθούν πολύ με την ταχύτητα τους έτσι ώστε ο Εργοτέλης να βγαίνει έξυπνα στην αντεπίθεση. Μπροστά Βερπακόφσκις και Μπούντιμιρ είναι δυο παίκτες που βοηθούν τον Καραγεωργίου ανάλογα με το στιλ παιχνιδιού.

Τέλος μας έμεινε ο Ολυμπιακός Βόλου. Οι τρεις σωματοφύλακες Αλβάρες, Ρόκα και Ρίκκα (ή Κάστρο) δίνουν σιγουριά στα μετόπισθεν, όμως όλη η δουλειά γίνεται από την Αγία Τριάδα μπροστά. Μόνχε, Ουμπίντες (ή Μπρέσκα) και Μάρτιν μέχρι στιγμής δείχνουν να είναι η πιο εντυπωσιακή γραμμή στο πρωτάθλημα.

Αν προσθέσουμε και τον Σανκαρέ στα μπακ που ανεβαίνει πολλές φορές(κάτι σαν Τέρι), τότε μιλάμε για την ιδανική ομάδα που μπορεί να το εφαρμόσει, μαζί με την Καβάλα.

Αυτοί που θέλουν αλλά δεν μπορούν...

Η ΑΕΚ είναι μια φοβερή περίπτωση. Έχει μαζέψει πολλούς ίδιους ποδοσφαιριστές με αποτέλεσμα να μην της ταιριάζει φυσικά το 4-3-3, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να παίξει και κάτι άλλο!

Μάκος, Καφές, Γκέτζογλου δεν είναι τα χαφ που μπορούν να τρέξουν, να πιέσουν και να βγάλουν μπροστά την ομάδα. Μόνο ο Ντιόπ μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να το κάνει. Αν υπολογίσουμε σε αυτό πως Λυμπερόπουλος, Σκόκο και Λεονάρντο δεν είναι ακραίοι, τότε διαπιστώνουμε πως η Ένωση έχει πρόβλημα.

Το κακό ωστόσο για την ΑΕΚ, είναι πως λόγω του γεγονότος πως δεν υπάρχει ακραίος χαφ ποιότητας, είναι δύσκολο να δοκιμάσει κάτι άλλο ο επόμενος προπονητής. Εκτός βέβαια και αν ο Μπερνς της βγει από δεξιά και ο Λαγός γυρίσει στην φυσική του θέση. Δύσκολο ωστόσο να το δούμε φέτος.

Τέλος φτάσαμε στον Παναθηναϊκό. Εδώ το μεγαλύτερο πρόβλημα ακούει στο όνομα αμυντικός χαφ. Οι πράσινοι έχουν πολλούς αμυντικούς μέσους, στο όνομα, αλλά στην πράξη μόνο έναν. Αυτός είναι ο Σιμάο, που κάθε φορά τρέχει για τρεις.

Ζιλμπέρτο Σίλβα και Κατσουράνης έφτασαν στην ηλικία που παίζουν με τα χεράκια (δηλαδή δείχνοντας στους άλλους τι να κάνουν), με αποτέλεσμα οι αντίπαλοι να φτάνουν εύκολα στην περιοχή του "τριφυλλιού" που αποτελείται από μέτριους ποδοσφαιριστές.