Δυστυχώς όσο περνά ο καιρός αυτή η αντιπαλότητα δεν μένει στα αθώα πειράγματα άλλων εποχών και στα απλά συνθήματα (“Κουρέλες”, “Ρεζίληδες” κ.λπ.) αλλά έχει δηλητηριαστεί με την βία να είναι πλέον ανεξέλεγκτη με φονικές συμπλοκές, ανταλλαγή πυρομαχικών και πολλά άλλα.

Το Sport24.gr, λίγες ώρες πριν το ντέρμπι γυρίζει πίσω το ρολόι του χρόνου για να σας θυμίσει το πως ξεκίνησε αυτή η κόντρα.

Ουσιαστικά από την ίδρυση του Ολυμπιακού το 1925 και μετά, οι δύο ομάδες συνυπήρχαν και οι οπαδοί τους είχαν σχετικά αγαστές σχέσεις. Απλά η μία ομάδα ήταν το καμάρι της Αθήνας και η άλλη του Πειραιά και αυτή ήταν η μοναδική τους κόντρα. “Κολωνακιώτες” και “Λιμανίσιοι” ήταν τα παρατσούκλια που χρησιμοποιούσαν στα πειράγματα οι φίλοι των δύο ομάδων που ήταν πάντα από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Υψηλή κοινωνία της Αθήνας οι περισσότεροι του Παναθηναϊκού, λαϊκά στρώματα η πλειονότητα των Ολυμπιακών (η ομάδα που εξέφραζε την υψηλή κοινωνία στον Πειραιά ήταν ο Εθνικός).

Πάντως οι οπαδοί δεν είχαν να χωρίσουν βασικά πράγματα και ήταν αγαπημένοι όπως και οι ομάδες που έπαιζαν συχνότατα φιλικά.

Μην ξεχνάμε άλλωστε πως από το πρώτο κιόλας Πανελλήνιο πρωτάθλημα(1927-28) η αποβολή του Ολυμπιακού από την ΕΠΟ έφερε αμέσως τη συστράτευση των δύο μεγάλων αθηναϊκών ομάδων (Παναθηναϊκός και ΑΕΚ) που τάχτηκαν στο πλευρό των Ερυθρολεύκων και αποσπάστηκαν από το πρωτάθλημα της ΕΠΟ.

Ηταν τότε που ίδρυσαν το περίφημο ΠΟΚ που σήμαινε: "Ποδοσφαιρικός Όμιλος Κέντρου" ή "Ποδοσφαιρική Οργάνωση Κέντρου". Αν και κάποιοι επιμένουν πως αυτά ήταν τα αρχικά των ομάδων που του έφτιαξαν (το Κ είναι Κωνσταντινούπολη για την ΑΕΚ).

Τότε οι παράγοντες των ομάδων (Αθ. Μέρμηγκας του Ολυμπιακού, Απ. Νικολαΐδης του Παναθηναϊκού και Κ. Κωνσταντάρας της ΑΕΚ) είχαν υπογράψει σύμφωνο φιλίας με τους οπαδούς να είναι απόλυτα σύμφωνοι με όλες τις διαδικασίες.

Ολα άλλαξαν κυρίως μετά την 1η Ιουνίου του 1930. Τότε που Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός συναντήθηκαν επίσημα πρώτη φορά σε αγώνα πρωταθλήματος. Ακριβώς πέντε χρόνια μετά την πρώτη τους συνάντηση στην ιστορία (28 Ιουνίου 1925) όταν είχαν παίξει φιλικό (3-3 τελικό σκορ) λίγους μήνες μετά την ίδρυση του Ολυμπιακού.

Στο πρώτο πρωτάθλημα (1927-28) οι ομάδες του ΠΟΚ δεν συμμετείχαν λόγω του…εμπάργκο στην ΕΠΟ (πρωταθλητής ο Αρης) ενώ τη σεζόν 1928-29 και κάτω από αυτά τα γεγονότα η ομοσπονδία δεν διοργάνωσε πρωτάθλημα. Ετσι στο επόμενο πρωτάθλημα (1929-30) επρόκειτο να βρεθούν για πρώτη φορά αντίπαλοι οι “αιώνιοι” σε ένα ματς που ουσιαστικά άναψε το φυτίλι της διχόνοιας μεταξύ των δύο ομάδων.

Ο Παναθηναϊκός θριάμβευσε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας με 8-2 στο ματς που άφησε εποχή και οι οπαδοί “πλακώθηκαν” έξω από το γήπεδο με τα ξύλα από το φέρετρο (!) που έσπασαν και το οποίοι είχαν μεταφέρει φίλοι του Ολυμπιακού για να θάψουν τον Παναθηναϊκό μετά το ματς !

Αλλωστε επειδή ο Ολυμπιακός των πέντε αδελφών Ανδριανοπουλέων ήταν η ομάδα με τις περισσότερες νίκες τότε και στα φιλικά και στα κύπελλα Πάσχα και Χριστουγέννων στους οπαδούς του επικρατούσε μεγάλη αισιοδοξία για το ντέρμπι.
Τις παραμονές των αγώνων οι φίλοι των δύο ομάδων βρίσκονταν μαζί σε κλασσικά στέκια της Αθήνας ή του Πειραιά και συζητούσαν. Ετσι και τότε, τέλη Μαϊου του 1930 είχαν βρεθεί στο ζαχαροπλάστειο του Ζαχαράτου στην Αθήνα και οι φίλοι του Ολυμπιακού…απειλούσαν με θρίαμβο τους ομόλογούς τους του Παναθηναϊκού μιλώντας για σκορ ανάλογο της πρόσφατης συντριβής της εθνικής μας ομάδας από τη Ρουμανία με 8-1.

“Αν νικήσουμε μέχρι 3-1 εμείς θα το θεωρήσουμε ως ήττα” ήταν η ατάκα για να πειράξουν τους “πράσινους” αλλά η προσγείωση ήταν ανώμαλη την επόμενη μέρα για τους φίλους των Πειραιωτών που μάλιστα λόγω οικονομικής δυσπραγίας είχαν παρακολουθήσει τον αγώνα της Λεωφόρου από τον λόγο του Λυκαβηττού !

Από εκεί και έπειτα η κόντρα φούντωσε και είναι χαρακτηριστικό πως το παιχνίδι του δευτέρου γύρου (συμμετείχαν τότε στην τελική φάση οι δύο “αιώνιοι” και ο Αρης) δεν αναλάμβανε η ΕΠΟ τη διεξαγωγή του στο Λεκανοπέδιο αφού η αστυνομία φοβόταν εκτεταμένα επεισόδια. Τελικά έγινε στο γήπεδο του Αρη (οι “πράσινοι” νίκησαν και εκεί με 2-1) και αυτό ήταν το πρώτο από τα τρία ντέρμπι “αιωνίων” που έχουν διεξαχθεί εκτός Αττικής. Τα άλλα δύο είναι το μπαράζ του Βόλου το 1982 (ο Ολυμπιακός πήρε τη νίκη με 2-1 και μαζί το πρωτάθλημα) και ένα χρόνο μετά η πρεμιέρα του πρωταθλήματος στην Πάτρα (1-1) λόγω τιμωρίας των Ερυθρολεύκων.

Από τότε λοιπόν υποβόσκει η κόντρα των “αιωνίων” που έχει κάνει τόσα χρόνια την πορεία της. Εστω και έτσι όμως, οι εποχές τότε ήταν πιο ρομαντικές και μάλιστα ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο οι παίκτες έδιναν το καλό παράδειγμα που ήταν και καλοί φίλοι έξω από το γήπεδο.

Οι φίλαθλοι έψηναν ρέγγες πριν τους αγώνες (ο…πρόγονος των σημερινών “βρώμικων”) κάθονταν μαζί ανακατεμένοι στην εξέδρα και τα σοβαρά επεισόδια σπάνιζαν.

Στην εκπομπή “Θρυλικές Ιστορίες” του Αντώνη Γλύκα την Παρασκευή φιλοξενήθηκαν δύο από τους παλαιότερους οπαδούς των δύο ομάδων ( του Ολυμπιακού μάλιστα είναι τυφλός!) και έδειξαν πως ήταν και πως θα έπρεπε να είναι οι σχέσεις των αντίπαλων οπαδών, που δυστυχώς σήμερα κάποιοι από αυτούς είναι άκρως επικίνδυνοι ακόμα και για την ανθρώπινη ζωή.

Να θυμίσουμε πάντως πως σε κάποιες περιπτώσεις οι οπαδοί των δύο ομάδων συμμάχησαν εναντίον των παικτών τους, με αποκορύφωμα φυσικά τον “Ημιτελικό-Ολοκαύρωμα” όπως έχει μείνει στην ιστορία ο ημιτελικός κυπέλλου του 1964 στη Λεωφόρο όπου οι οπαδοί είχαν θεωρήσει πως οι παίκτες των δύο ομάδων το είχαν στήσει για ισοπαλία προκειμένου να υπάρξει ημιτελικός και να υπάρξει επαναληπτικός (δεν υπήρχαν πέναλτι) και νέα εισιτήρια. Απίστευτης έκτασης ζημιών και σχεδόν…ισοπέδωση της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Η κόντρα αναζωπυρώθηκε πάντως στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν ο Ολυμπιακός άρχισε να παίρνει τα πρώτα επαγγελματικά (4 συνεχόμενα) πρωταθλήματα και ο Γιώργος Βαρδινογιάννης στην προσπάθεια να πέτυχε την ελληνοποίηση του Χουάν Ραμόν Ρότσα. Εκεί η ένταση στις σχέσεις των δύο ομάδων που περνούσε και στους οπαδούς γιγαντώθηκε και πάλι.

Ας ελπίσουμε κάποια στιγμή να δούμε και πάλι φίλους και των δύο ομάδων να βλέπουν ειρηνικά μαζί αυτά τα μεγάλα παιχνίδια.