Δεκατέσσερις αναμνήσεις από ντέρμπι, δεκατέσσερις διαφορετικές ιστορίες από παιχνίδια του παρελθόντος, τα οποία εξελίχθηκαν σε... ιστορικά για ξεχωριστούς λόγους. Γιατί αυτά τα θέματα είναι όπως τα βλέπει κανείς.

Χαραλάμπους (Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 0-2, 4/4/1998, πρωτάθλημα)

Ένα από τα πολλά ντέρμπι που θυμάμαι είναι αυτό της περιόδου 1997-98. Στις 4 Απριλίου του 1998 ο Παναθηναϊκός υποδέχθηκε τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ και φυσικά με την παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων στις εξέδρες! Ο Ολυμπιακός του Ντούσαν Μπάγεβιτς ήταν 3 βαθμούς πάνω από τον Παναθηναϊκό στην βαθμολογία και πήγε στο ΟΑΚΑ με 8 σερί νίκες στο πρωτάθλημα με σκοπό να αυξήσει την διαφορά και να φτάσει στον τίτλο. Δύο γρήγορα γκολ από Γιαννακόπουλο και Μαυρογενίδη έδωσαν στους "ερυθρόλευκους" τη νίκη με 0-2 και οι Πειραιώτες κατέκτησαν στο τέλος της σεζόν το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα στην δεκαετία του '90.

Δελής (Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 3-2, 12/01/03, πρωτάθλημα)

Δύσκολα θα ξεχάσω το παιχνίδι μεταξύ των δύο στη Λεωφόρο, 14η αγωνιστική σεζόν 2002-03. Πολύ καλό ντέρμπι, κατάμεστο γήπεδο, ποιοτικοί παίκτες, εναλλαγές συναισθημάτων, 3-2 το τελικό σκορ και... πέντε γκολ από μία ομάδα. Όλα από τον Παναθηναϊκό! Χένρικσεν και Κυργιάκος με αυτογκόλ έστειλαν τη μπάλα στα δίχτυα του Νικοπολίδη, δίνοντας ισάριθμες φορές το προβάδισμα στον Ολυμπιακό.

Ο Ολιζαντέμπε με καρφωτή κεφαλιά και ο Μπασινάς με εξαιρετική εκτέλεση φάουλ ισορρόπησαν το ματς για τους "πράσινους", προτού έρθει η λύτρωση από το πόδι του Γιόνας Κόλκα. Ο Φινλανδός έντεκα λεπτά μετά την είσοδο του στην αναμέτρηση στο 66', έφερε τη μπάλα στο δεξί έξω από την περιοχή, ζύγισε το σουτ και έκανε το 3-2 για τον Παναθηναϊκό, ολοκληρώνοντας την ανατροπή!

Γ. Γεωργόπουλος (Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 1-4, 8/11/87, πρωτάθλημα)

Πέρασαν σχεδόν 25 χρόνια από την μοιραία εμφάνιση του Γιάτσεκ Καζιμιέρσκι στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και το μυστήριο παραμένει άλυτο. Μονόφθαλμος, ανίκανος ή άτυχος; Ο διεθνής Πολωνός, σε ηλικία 28 ετών(καλοκαίρι 1987) αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό. Ο Τύπος της εποχής αρχικά αποθέωνε τον νέο φύλακα-άγγελο των "ερυθρολεύκων". Ο ίδιος φρόντισε με το καλημέρα να απομυθοποιηθεί. Η γκρίνια έδωσε τη θέση της στην οργή.

Έβδομη αγωνιστική, ντέρμπι στο ΟΑΚΑ. Τελικό αποτέλεσμα: Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 1-4! Οι "ερυθρόλευκοι" στην 14η θέση με απολογισμό 0 νίκες, 4 ισοπαλίες και 3 ήττες. Απίστευτο! Ο Πολωνός, νυν προπονητής τερματοφυλάκων στην εθνική ομάδα της χώρας του δεν αγωνίστηκε ποτέ ξανά βασικός. Ήταν θέμα χρόνου να μεταπηδήσει στη Γάνδη. Παραμονές του ντέρμπι απολάμβανε ένα καλοψημένο τοστ στο "Τουριστικό Περίπτερο" στη Γλυφάδα. Ως μαθητής των πρώτων τάξεων του Δημοτικού, Βρέθηκα στο κατάλληλο σημείο. Μου έδωσε ένα αυτόγραφο (το οποίο ακόμη αναζητώ),

Ακόμη θυμάμαι τον τρόπο που εξέφραζε τη χαρά του για την παρουσία του στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό. Λίγα 24ωρα αργότερα, παρακολουθώντας διά ζώσης το ντέρμπι δεν πίστευα στα μάτια μου. Ο άνθρωπος, ο οποίος στα φιλικά έπιανε και τα... άουτ γινόταν περίγελος! Εξ ου και το θρυλικό πλέον, "ντέρμπι του Καζιμιέρσκι".Για πολλούς επρόκειτο για τον Φράνκο Κοστάνσο των 80's. Δείτε γιατί δεν θα ξεχάσω το συγκεκριμένο ντέρμπι. Ας όψεται και το τοστ...

Μαραγούσια (Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 0-1, 4/3/2007)

Μάρτιος του 2007 στην εφημερίδα κι εκείνο το Σαββατοκύριακο (3-4/3) το μεγάλο ποδοσφαιρικό ντέρμπι μονοπωλούσε το ενδιαφέρον. Το παιχνίδι ήταν κακό ποιοτικά, ο Παναθηναϊκός είχε κατέβει αμυντικά στο "Καραϊσκάκης", ο Ολυμπιακός είχε χάσει κάποιες ευκαιρίες και όλα έδειχναν ότι η ισοπαλία χωρίς τέρματα θα έδινε από έναν βαθμό στους "αιωνίους". Μη σας πω κιόλας ότι είχα αρχίσει να βαριέμαι στο ημίχρονο...

Τι ακριβώς θυμάμαι από τη φάση που έκρινε το ματς στο 89'; Θυμάμαι τον Σαλπιγγίδη να πιέζει τον αλάνθαστο μέχρι εκείνη τη στιγμή Ανατολάκη κι εκείνος όντας σίγουρος για τον εαυτό του να κρατάει παραπάνω απ' όσο έπρεπε την μπάλα. Θυμάμαι επίσης, τον πρώτο που ήταν "άφαντος" μέχρι τότε, να κλέβει με μαεστρία και να δίνει έτοιμο γκολ στον επερχόμενο Παπαδόπουλο.

Τέλος, θυμάμαι τους έξαλλους πανηγυρισμούς για το σπουδαίο "διπλό" που έδινε ξανά ελπίδες για το πρωτάθλημα. Βλέπετε κανείς δεν περίμενε ότι από εκεί και πέρα η ομάδα του Μουνιόθ θα... ξεφούσκωνε και θα έχανε βαθμούς από όλα σχεδόν τα θεωρητικά εύκολα παιχνίδια που ακολούθησαν.

Χριστοφόρου Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 2-2 2003-2004 πρωτάθλημα

Ποιος μπορεί να ξεχάσει το συγκεκριμένο παιχνίδι; Από τη στιγμή που στο ίδιο γήπεδο βρέθηκαν οι: Αλέφαντος, John Γκούμας, Καστίγιο, Freddie Δούρος Mercury, Γιτζάκ Σουμ, Σωτήρης William Κυργιάκος Wallace και η χωρίστρα του Τάσου Μητρόπουλου, δεν θα μπορούσε να μην συμβεί ο κακός χαμός.

Συνοπτικά: Δύο αμφισβητούμενα γκολ, 2-3 αποβολές που δεν δόθηκαν, μία που δόθηκε, δυο γκολάρες και φυσικά ο ένας και μοναδικός John Γκούμας να πετυχαίνει το γκολ της ισοφάρισης.

Το τέλος της αναμέτρησης βρίσκει τους πράσινους διπλά κερδισμένους (πήραν το πρωτάθλημα) και τον Νίκο Αλέφαντο, γνωστό λάτρη της τεχνολογίας που ανακάλυψε το πρώτο Tablet με κεφτέδες, ακόμα να περιμένει τηλέφωνο από τον Δούρο.

Στ. Χαρτζουλάκης Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 3-1 (08/05/2004, τελικός Κυπέλλου)

Το ντέρμπι που θυμάμαι είναι εκείνο για τον τελικό του Κυπέλλου το Μάιο του 2004 στη Νέα Σμύρνη. Ο Παναθηναϊκός, έχοντας αβαντάζ δύο βαθμών για την κατάκτηση του πρωταθλήματος κι ενώ απέμεναν δύο αγωνιστικές, ήθελε να κάνει το πρώτο βήμα για το νταμπλ.

Η βραδιά ξεκίνησε με την Έλενα Παπαρίζου να τραγουδάει "Τρελή Καρδιά", τραγούδι που συμπάθησα ιδιαίτερα στη συνέχεια, καθώς αποδείχθηκε γουρλίδικο για τον Παναθηναϊκό. Μετά ανέλαβε δράση ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, που έβαλε νωρίς-νωρίς το γκολάκι, και ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να το χάσει εκείνο το ματς.

Ακόμα κι όταν ισοφάρισε ο Ζιοβάνι, φαινόταν ότι η κούπα θα πήγαινε στη Λεωφόρο. Και το απέδειξε περίτρανα ο Μιχαλάκης (ο Κωνσταντίνου), που πήρε τη σκυτάλη από τον "Παπ" και με δύο παλικαρίσια γκολ (ως συνήθως), έδωσε στο "τριφύλλι" τον πρώτο τίτλο της χρονιάς. Στη συνέχεια φυσικά ήρθε και το πρωτάθλημα, με υπογραφή Εμάνουελ Ολισαντέμπε.

Γ. Μπάτης Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 4-0 (17/1/2008, ματς Κυπέλλου)

Μην αρχίσουμε το κείμενο με ψέματα... Τόσο οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού, όσο κι αυτοί του Παναθηναϊκού, ζουν για δύο παιχνίδια (εκτός αν υπάρχουν και ντέρμπι Κυπέλλου) όλη τη χρονιά. Αναφερόμαστε φυσικά στα ντέρμπι των "αιωνίων". Μπορεί να υπάρχουν ευρωπαϊκές προκλήσεις κατά καιρούς για τις δύο ομάδες, μπορεί να υπάρχει το Κύπελλο, μπορεί το πρωτάθλημα να κρίνεται στα μικρά ματς, αλλά με το συμπάθιο, εγώ (όπως και όλη η Ελλάδα) περιμένω κάθε χρόνο αυτές τις δύο αναμετρήσεις.

Το πρώτο ματς που μου ήρθε στο μυαλό μόλις μου είπε ο αρχισυντάκτης μου να γράψω αυτό το κείμενο, είναι το 4-0 υπέρ των "ερυθρολεύκων" για το Κύπελλο. Λίγες μέρες νωρίτερα, το "τριφύλλι" είχε πραγματοποιήσει εξαιρετική εμφάνιση στο "Γ. Καραϊσκάκης" και έφυγε με το 1-1. Παρόλα αυτά, οι Πειραιώτες έδωσαν τις απαντήσεις τους και με το εμφατικό 4-0 και πήραν μια πανηγυρική πρόκριση. Η "ερυθρόλευκη" γιορτή (την οποία παρακολούθησα από το γήπεδο) ξεκίνησε με γκολάρα από Λούα Λούα και τελείωσε με γκολ-ποίημα του Νούνιες. Τι έλεγε όλος ο κόσμος μετά το τέλος του ματς; "Χασογκόλης ο Μήτρογλου δεν έκανε το 5-0". Αχόρταγοι...

Β. Σταματόπουλος (Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 1-4, προημιτελικά Κυπέλλου 2000-2001)

Μεγαλώσαμε, 30αρίσαμε, αλλά όταν έρχεται η ώρα για το "ντέρμπι αιωνίων" όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε μία μάχη Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού η Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, τότε η καρδιά χτυπάει δυνατά όπως ενός μικρού παιδιού. Όταν μου ζητήθηκε να γράψω για το ματς μεταξύ των δύο ομάδων που μου ξυπνά τις πιο έντονες μνήμες η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα αλλά τελικά αποφάνθηκα: είναι το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στο ιστορικό γήπεδο της "Λεωφόρου" στις 21 Μαρτίου 2001.

Θυμάμαι ότι είδα το ντέρμπι σε ένα ΠΡΟΠΟ στη γειτονιά μου με Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς να συνυπάρχουν ειρηνικά (λέμε τώρα...) και η αλήθεια είναι πως 11 χρόνια μετά τίποτα δεν έχει ξεθωριάσει από τη μνήμη μου. Δεν θα μπορούσε άλλωστε σε ένα ματς που είχε τόσα πολλά. Λάτιν τακουνιά Λουτσιάνο και 0-1 με το καλημέρα από το πλασέ του Αλεξανδρή, 0-2 με τη βολίδα του Λουτσιάνο στο κορυφαίο ίσως γκολ στην ιστορία των αναμετρήσεων των δύο ομάδων και με τη συμπλήρωση 10 λεπτών νόμιζα ότι ο Ολυμπιακός έπαιζε στο "Καραϊσκάκης" με 5.000 εκστασιασμένους οπαδούς του στις εξέδρες της Λεωφόρου. Όχι ότι και το δεύτερο μέρος προσέφερε ελάχιστες συγκινήσεις.

Δεν νομίζω άλλωστε να ξεχαστεί ποτέ η κίνηση όλων των παικτών του Ολυμπιακού να δείξουν τις φανέλες τους μετά το 1-3 του Γεωργάτου (ως απάντηση στον πανηγυρισμό του "Λύμπε" στο πρώτο ματς), ούτε φυσικά το τσίμπημα της μπάλας από τον Ζιοβάνι προ του "πράσινου" Νικοπολίδη που υπέγραψε το 1-4. Τι άλλο κρατάω από εκείνο το ματς; Α, τον καλύτερό μου φίλο να περνάει από το ΠΡΟΠΟ κάπου στο δεύτερο ημίχρονο λίγο μετά το φροντιστήριο που είχε, και να με χαιρετάει στα γρήγορα απογοητευμένος για την εξέλιξη του σκορ...

Η. Ευταξίας Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 2-4 (1998)

Έχω ζήσει αρκετά ντέρμπι αλλά κανένα δεν έχω στο μυαλό μου όπως το 2-4 του 98’. Δεν ήταν από τα παιχνίδια που είδα από την εξέδρα ή από τα δημοσιογραφικά θεωρεία. Ούτε καν με φίλους σε καφετέρια ή μαζεμένοι σε κάποιο σπίτι. Το περιβάλλον χαρακτηρίζεται ακόμα και ως… ξενέρωτο για ντέρμπι αιωνίων αλλά αυτή είναι η μαγεία ενός τέτοιου παιχνιδιού. Σε μικρή τηλεόραση - με το 3D να μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας - είδα το πιο… γεμάτο ντέρμπι αιωνίων.

Με τον πατέρα μου να προσπαθεί να με πείσει πως το ντέρμπι δεν είχε τελειώσει στο 30’: «Όλα τα ματς τελειώνουν στο 90’ και μέχρι τότε όλα γίνονται. Σήμερα ο Ολυμπιακός θα κερδίσει». Το ήξερε το τόπι, αλλά το συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό κήρυγμα είχε ένα ψεγάδι: Εκείνο το παιχνίδι τελείωσε στο 95 λεπτό. Γιατί εκείνη τη στιγμή και με αυτό τον τρόπο, αποφάσισε ο Βασίλης Καραπιάλης να το… ολοκληρώσει. Ένας αγώνας με τρομερό πάθος, δύο πολύ καλές ομάδες, με πολύ καλό ρυθμό, με κόσμο εκατέρωθεν και νικητή που ανέτρεψε, ένα εις βάρος του 2-0 σκορ. Που είναι αυτά τα ντέρμπι ρε γ@μώτο. Γιατί στα επόμενα 12 χρόνια έχω δει μόνο 3-4 παρόμοια ματς; Α, ρε Μπίλι.

Παπαμακάριος Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 1-0 (2004-05)

Θυμάμαι πολλά ντέρμπι, πολλές νίκες του Παναθηναϊκού εντός και εκτός έδρας. Όπως θυμάμαι και ήττες που με έκαναν να αγαπήσω ακόμα περισσότερο την ομάδα μου και να δεθώ μαζί της. Το ντέρμπι που δεν θα ξεχάσω ποτέ όμως είναι ένα στο οποίο ουσιαστικά ένοιωθα ότι... έπαιζα και εγώ ή έστω ένα κομμάτι μου.

Ήταν η σεζόν 2004-05 και ο Παναθηναϊκός υποδεχόταν στην Λεωφόρο τον Ολυμπιακό στις 10 Απριλίου του 2005 με τις δυο ομάδες να είναι ισόβαθμες. Σε εκείνο το παιχνίδι ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι θα ξεκινούσε στην αρχική ενδεκάδα του Τριφυλλιού τον Μάρκους Μινχ, ένα από τα καλύτερα αριστερά μπακ που φόρεσαν την πράσινη φανέλα, μετά από ένα μήνα μακριά από τους αγωνιστικούς χώρους λόγο τραυματισμού.

Με τον Γερμανό μπακ είχα καλή σχέση καθώς τον είχα γνωρίσει από την ενασχόληση μου με το ρεπορτάζ της ομάδας και δυο μέρες πριν από το ματς του είχα δώσει ένα δερμάτινο βραχιόλι που έγραφε πάνω "Παναθηναϊκός Θύρα 13" και του ζήτησα να το φορέσει στο ντέρμπι.

Δεν ήξερα αν θα το κάνει αλλά ο Μινχ αποδείχτηκε πιο τρελός από ότι θα μπορούσα να φανταστώ. Καθώς όχι μόνο φόρεσε το βραχιόλι στο αριστερό του χέρι και έπαιξε σε όλη την διάρκεια του αγώνα με αυτό αλλά από μέσα φόρεσε και μια μπλούζα συνδέσμου του Παναθηναϊκού την οποία και έδειξε στο τέλος της νικηφόρας αναμέτρησης με 1-0 με γκολ του Μιχάλη Κωνσταντίνου. Πάντα θα θυμάμαι λοιπόν τον Γερμανό και τη νίκη στη Λεωφόρο σε ένα ιδιαίτερο για μένα ντέρμπι. Όσο για το βραχιόλι φυσικά και δεν το πήρα πίσω και είμαι σίγουρος ότι το έχει κρατήσει.

Θ. Κουνάδης Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 0-2 (5/5/1999)

Αυτό που δεν αντέχω με τίποτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι η ατέλειωτη κουβέντα για τη διαιτησία. Φίλαθλοι, παίκτες, προπονητές, διοικήσεις, δημοσιογράφοι ψάχνουν κάθε πιθανή ή απίθανη δικαιολογία για να εξηγήσουν τις αποτυχίες των ομάδων τους ή να μειώσουν τις επιτυχίες των αντιπάλων, με τα σφυρίγματα των διαιτητών πάντα σε πρώτο πλάνο. Πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Καταμετρώνται και τα ανάποδα πλάγια στη σέντρα.

Εγώ ευτυχώς "απέδρασα" νωρίς από το παιχνίδι αναζήτησης δικαιολογιών. Χάρη στον τελικό Κυπέλλου του 1999.

Στο 32' ο Ολυμπιακός μένει με 10. Ο Αμανατίδης αποβάλλεται μπροστά μου- βρισκόμουν στη θύρα 29- και μου "δίνει" έτοιμη την απάντηση σε όσους θα με πείραζαν μετά για το κύπελλο που χάσαμε: "Μείναμε με 10 νωρίς".

Μια στιγμή. Το κύπελλο που χάσαμε; Οι παίκτες του Μπάγεβιτς εκείνο το βράδυ της 5ης Μάη παρέδωσαν δωρεάν μαθήματα- όχι μόνο ποδοσφαίρου- αλλά ζωής: Όταν ψάχνεις δικαιολογίες είσαι καταδικασμένος να αποτύχεις. Ακόμα και αν τις έχεις εύκολες, μην τα παρατάς. Πείσμωσε, πάλεψε και βγες νικητής.

Ευχαριστώ λοιπόν τους σκόρερ "Μαυρό" (54'), "Πίπι" (90') και τα υπόλοιπα παιδιά του Ντούσκο.

Θ. Κρεκούκιας Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 4-0

28 Μαΐου 1986. Ημερομηνία ορόσημο στις ποδοσφαιρικές μου αναμνήσεις. Ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας στο ΟΑΚΑ με αντίπαλους τους «αιώνιους». Ήμουνα στο στάδιο παρέα με φίλους, στην πλευρά των Παναθηναϊκών και έζησα από κοντά μια από τις κορυφαίες εγχώριες στιγμές των «πράσινων». 4-0 το τελικό σκορ με τα γκολ του Βλάχου, του «Φονιά» και του Μητσάρα (εις διπλούν). Δεν είναι μόνο το πιο αγαπημένο μου ντέρμπι, αλλά και η κορυφαία ομάδα του ΠΑΟ που έχω δει ποτέ μου. Σαραβάκος, Χρήστος Δημόπουλος, ο συγχωρεμένος ο Κυράστας, ο Ζάετς, ο Ρότσα, ο Μαυρίδης, ο Ταράσης, ο Αντωνίου, ο Βαγγελάκης ο Βλάχος, ο Μπατσινίλας, ο Μήνου, ο Γεροθόδωρος, ο Πατσιαβούρας και ο Πάκερτ στον πάγκο. Το τριφύλλι της καρδιάς μου.

Δ. Κεφαλάς (Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 2-3, 2/5/1993)

Στις 2 Μαϊου 1993 ο Ολυμπιακός... γκρέμισε τα όνειρα του Παναθηναϊκού για το πρωτάθλημα. Οι "πράσινοι" υποδέχτηκαν τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ και ήθελαν τη νίκη για να παραμείνουν στο κυνήγι της πρωτοπόρου ΑΕΚ για τον τίτλο. Απέναντι τους βρήκαν τον Ηλία Ταληκριάδη, που πραγματοποίησε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις στην καριέρα του και τα "μινγκ" (Προτάσοφ-Λιτοφτσένκο) οι οποίοι μαζί με τον Μπατίστα σημείωσαν τα νικητήρια γκολ. Ο Κριστόφ Βαζέχα πάλευε μόνος του για τον Παναθηναϊκό. Από τα πιο όμορφα ντέρμπι που παρακολούθησα από το γήπεδο. Μοναδική παραφωνία ο διαιτητής Χαρλαβάνης, που εφάρμοσε τους δικούς του κανονισμούς. Ο Ολυμπιακός πήρε τη νίκη γοήτρου, αλλά λίγες ημέρες αργότερα έχασε από τον Παναθηναϊκό στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας.

Φ. Σέμπρος (Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 1-2, 01/05/1994)

Πρωτομαγιά του 1994. Απλά μου αρέσει τα μεγάλα ντέρμπι να γίνονται μεσημέρι, αλλά βέβαια έγινε και σπουδαίο ματς.

Γκολάρα του Κρις Καλαντζή από σέντρα του Μπεντ Κρίστενσεν, με την "Ώρα για Σπορ" την άλλη μέρα να το χαρακτηρίζει γκολ της δεκαετίας.

Κλασικό γκολ Σαραβάκου από εκτέλεση φάουλ και κορυφαίος τσακωμός Βάντσικ-Γκώνια στο 95'.

Υπάρχει βέβαια και η μεγάλη ατάκα του Νίκου Παπαδογιάννη που κάνει την περιγραφή: "Σε κενή εστία ο Καραπιάλης σημαδεύει τα πετεινά του ουρανού"!