Είναι σύνηθες φαινόμενο πια, έχει κυριαρχήσει στο DNA του μέσου οπαδού της ΑΕΚ και θεριεύει τα τελευταία χρόνια, η εσωτερική πάλη. Κάποιοι την αποκαλούν και εσωστρέφεια. Προσωπικά την αντιμετωπίζω ως φυσιολογική αντίδραση ανθρώπων που περιμένουν κάτι να δουν, πείθονται και στο τέλος προδίδονται.

Από πέρυσι, σεζόν κατά την οποία η μπασκετική ΑΕΚ, παρά τα μεγάλα λάθη και τις αστοχίες σε επιλογές ξένων παικτών και προπονητή, απέδειξε ότι είναι πλέον η καλύτερη ελληνική ομάδα πίσω από τους δύο «αιωνίους» (οι οποίοι αιωρούνται σε άλλο επίπεδο), προέκυψαν οι πρώτες φωνές: « Τέλος το ποδόσφαιρο, όλοι στο μπασκετάκι», αναφώνησαν ή έγραψαν καμπόσοι. Βέβαια ελάχιστοι το τήρησαν, ενώ η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας στην πρώτη σεζόν μετά το πέρασμα στα σοκάκια των μικρότερων κατηγοριών, έσωσε την κατάσταση.

Φέτος οι φωνές ενισχύθηκαν και δυνάμωσαν. Απέκτησαν περισσότερους υποστηρικτές και μεγαλύτερη ένταση. Πολλοί άρχισαν να το τηρούν. Η ομάδα του Μάκη Αγγελόπουλου κερδίζει ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές, όχι στα λόγια, στα έργα. Η εικόνα δεν είναι ακόμα η ιδεατή, όμως ο κόσμος πληθαίνει στο (μπασκετικό) ΟΑΚΑ. Και η πεποίθηση (για να μην πω βεβαιότητα) ότι « εδώ δεν μας κοροϊδεύουν» είναι διάχυτη.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ, ΠΟΛΛΑ ΕΡΓΑ

Ο Μάκης Αγγελόπουλος δεν εκστόμισε ποτέ ατάκες όπως « ερχόμαστε», « θα σας ειδοποιήσω», « στόχος είναι το πρωτάθλημα», λόγια που ακούστηκαν από περισσότερους του ενός παράγοντες της ποδοσφαιρικής ομάδας. Δεν «ευνοήθηκε» επίσης (πρόσκαιρα και για τις εντυπώσεις και μόνο) από παραπλανητικά πρωτοσέλιδα στον Τύπο με τίτλους όπως « θα ζαλιστείτε» ή « θα φέρω όποιον μου πείτε», τα οποία αποδόθηκαν στον Δημήτρη Μελισσανίδη. Εγώ προσωπικά αμφιβάλω ότι αυτοί που τα εμπνεύστηκαν, τα άκουσαν με τα αφτιά τους από τον ίδιο.

Τι έκανε λοιπόν ο μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ ΑΕΚ; Υποσχέθηκε μια ομάδα ισχυρή, η οποία σταδιακά θα βελτιώνεται και μελλοντικά θα προσπαθήσει να διεκδικήσει τίτλους. Το βλέπουμε. Είπε επίσης ότι τα βήματα θα είναι σταθερά, αλλά η ομάδα θα παρουσιάζεται καλύτερη χρόνο με το χρόνο. Το βλέπουμε. Παραδέχθηκε δικά του λάθη και επικοινώνησε ότι έχει μάθει από αυτά και δεν θα τα επαναλάβει. Το βλέπουμε

.Όσα ο Μάκης Αγγελόπουλος λέει, τα βλέπουμε. Είναι αδύνατον να πέσει μέσα σε όλα στο 100%, τα ομαδικά αθλήματα είναι απρόβλεπτα και οι εξωγενείς αναποδιές ή μια περίεργη πολεμική, είναι παράγοντες ικανοί να αλλάξουν μια ανοδική πορεία. Ωστόσο το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Και ο κόσμος το αντιλαμβάνεται. Διαπιστώνει μια κατάσταση που τον ικανοποιεί και τον γεμίζει. Νιώθει ότι του λένε την αλήθεια

ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΟΔΑ...

… είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αισθάνονται ποδοσφαιρικά ξενερωμένοι. Ακριβώς επειδή πίστεψαν ότι η ΑΕΚ θα έκανε πρωταθλητισμό και όχι ότι από το Νοέμβριο μήνα και με τρεις αγωνιστικές να μην έχουν διεξαχθεί, θα παρουσίαζε εικόνα σήψης. Πλανεύτηκε το καλοκαίρι ότι θα συμβούν μεγάλα πράγματα, σε τέτοιο βαθμό που πείστηκε ότι ο Κετσπάγια είναι προπονητής που θα άλλαζε στην ομάδα επίπεδο. Το έκανε κατεβάζοντάς την τρία σκαλιά πιο κάτω στα πάντα.

Στην πορεία επελέγη ως αντικαταστάτης του ο Μοράις. Δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο, απόλυτα συμπαθής μου είναι και μαθαίνω ότι δουλεύει καλά. Αλλά μεταξύ μας τώρα, ποιος άκουσε το όνομα Μοράις και δεν πάγωσε τότε; Δεν είναι το πρόσωπο το θέμα, είναι ο χαμηλός πήχης. Η ΑΕΚ πήγε να παίξει άλλη μια ζαριά με έναν προπονητή που είχε συνηθίσει να είναι βοηθός. Αν το δει κανείς ψυχρά, ήταν μια επιλογή που επικοινωνιακά δεν έδωσε τίποτα. Ας ελπίσουμε ότι θα αποδώσει αγωνιστικά.

Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Όλοι καταλαβαίνουμε τα πως και τα γιατί για την ύπαρξη του «διλλήματος» (το οποίο για πολλούς πλέον δεν υφίσταται - επέλεξαν μπάσκετ). Η ποδοσφαιρική ομάδα πρέπει να αλλάξει πολλά σε λίγο χρόνο. Και από τις κινήσεις της στο μεταγραφικό παζάρι και τα ονόματα που ακούγονται (ψάχνοντας μόνιμα στην αγορά των ελεύθερων) κάθε άλλο παρά ενθουσιάζει το κοινό της.

Να προχωρούσε τουλάχιστον το γήπεδο. Εκεί δηλαδή που η ΑΕΚ έχει παίξει καθαρή μπάλα με την απόλυτη αλήθεια και δίχως μισόλογα. Όλοι ξέρουμε ότι τα χρονοδιαγράμματα έπεσαν έξω διότι εκεί έξω οι εχθροί είναι πολλοί. Και τα εμπόδια που ορθώνονταν ασταμάτητα. Θα άλλαζε πολλά μια τέτοια εξέλιξη. Θα άλλαζε τα πάντα. Αυτή είναι πλέον και η ξεκάθαρη ελπίδα. Με όση πίστη έχει απομείνει στον καθένα, ας περιμένει. Χωρίς το γήπεδο, τα βήματα εμπρός θα είναι σαν της χελώνας.

Πες μας τη γνώμη σου στο poll που ακολουθεί...