Δεν λέει να βρει την ησυχία του ο Ολυμπιακός. Πάνω που πέρασε με το εμφατικό 3-0 από την Άγκυρα κόντρα στην Οσμάνλισπορ και προκρίθηκε στους 16 του Europa League, ήρθε η... κατραπακιά από τον Πανιώνιο.

Μαζί επέστρεψε η εσωστρέφεια που στο παρελθόν έχει αποδειχθεί καταστροφική για τον Ολυμπιακό: όποτε έπεσε στη δίνη της, άργησε να συνέλθει.

Ο Μπέντο δεν συγκέντρωσε απλά την οργή αλλά αυτή τη φορά και τις ύβρεις του κόσμου, οι παίκτες σφυρίχτηκαν, ο παραγκωνισμένος Ντομίνγκες άκουσε εν χορώ το όνομα του.

Λίγη ώρα μετά τη λήξη του αγώνα, ο Βαγγέλης Μαρινάκης βγήκε μπροστά προχωρώντας σε δήλωση στήριξης για παίκτες και προπονητή. Σωστά έπραξε και συμφωνεί δεν συμφωνεί κάποιος μαζί του, αυτό περιμένεις από τον άνθρωπο που ηγείται του συλλόγου: να βγαίνει μπροστά στα δύσκολα. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού με αυτή την κίνηση του ουσιαστικά πήρε και την ευθύνη επάνω του, δεν κρύφτηκε.

Από την άλλη ο Πάουλο Μπέντο δεν δίστασε να δώσει δίκιο στον κόσμο για τις αποδοκιμασίες, παρά το γεγονός ότι αυτές αφορούσαν το πρόσωπο του και μάλιστα με σύνθημα υβριστικού περιεχόμενου.

Σε κάθε περίπτωση τα προβλήματα του Ολυμπιακού είναι δυσκολότερα από αυτά που φαίνονται. Και για να λυθούν απαιτούνται γενναίες τομές το καλοκαίρι και αλλαγή ρότας στο οργανόγραμμα που αφορά το αγωνιστικό σκέλος. Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να σταθεί κάποιος στα δέντρα που υπάρχουν στη σειρά, αγνοώντας τις δασικές εκτάσεις που κρύβονται από πίσω.

ΝΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Ο ΤΣΟΡΙ...

... αυτό θα σήμαινε ότι αγωνιστικά ο Ολυμπιακός είναι ακμαίος και απλά η ξεροκεφαλιά του προπονητή, του στερεί από την ομάδα τον παίκτη που θα έλυνε όλα τα προβλήματα στο χόρτο. Προφανώς και ο Ντομίνγκες μαζί με τον Καμπιάσο θα μπορούσαν να δώσουν ορισμένες ποιοτικές λύσεις έστω και για ένα σκάρτο μισάωρο αγώνα. Την ίδια στιγμή ωστόσο τα βασικά προβλήματα στον αγωνιστικό χώρο θα παρέμεναν αναλλοίωτα.

Και είναι αυτά που αντιμετωπίζει ο Ολυμπιακός ολοένα και εντονότερα την τελευταία σχεδόν τριετία. Για την απουσία ενός στόπερ - ηγέτη δεν είναι ανάγκη να γίνει κουβέντα: έχει εξαντληθεί και δεν χωράει περαιτέρω συζήτηση. Πρόβλημα σοβαρό όμως είναι πλέον και η μεσοεπιθετική γραμμή και αφορά τα χαρακτηριστικά των παικτών.

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Η επιθετική φύση του Ολυμπιακού δεν του επιτρέπει τίποτα άλλο από το να μπαίνει σε κάθε ματς εντός συνόρων για να επιβάλλει ένα παιχνίδι κυριαρχίας. Στυλ που όμως δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει στην Ευρώπη - τουλάχιστον μέχρι πέρσι που αγωνιζόταν σερί χρονιές στους ομίλους του Champions League.

Εκεί είναι συνήθως ο αντίπαλος που αναλαμβάνει αυτό τον ρόλο. Δεν χρειάζεται καν να αναλύσουμε γιατί ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε ποτέ να επιβάλλει το παιχνίδι του κόντρα σε αντιπάλους όπως η Ατλέτικο Μαδρίτης, η Γιουβέντους, η Μπάγερν Μονάχου, η Άρσεναλ, η Παρί Σεν-Ζερμέν...

Οι ρόλοι λοιπόν στην Ευρώπη αλλάζουν. Ο Ολυμπιακός είναι αυτός που υποχρεώνεται σε παιχνίδι πίσω από την μπάλα και ψάχνει τις κόντρα επιθέσεις. Και εδώ αρχίζει το μεγάλο πρόβλημα: για κάθε τρόπο παιχνιδιού είναι απαραίτητα διαφορετικά στοιχεία.

Με άλλα κριτήρια βγαίνεις στην αγορά για να ψωνίσεις παίκτη όταν έχεις στόχο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και με άλλα κριτήρια όταν επιθυμείς παιχνίδι αντίδρασης. Οι ποδοσφαιριστές που μπορούν με την ίδια άνεση να υπηρετήσουν και τα δύο μοντέλα παιχνιδιού στοιχίζουν μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και παίζουν στα κορυφαία κλαμπ της υφηλίου. Επομένως βγαίνουν εκτός εξίσωσης.

Το θέμα που προκύπτει είναι το εξής: με ποιο από τα δύο κριτήρια θα ψωνίσεις παίκτη; Ο Ολυμπιακός είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα στην ελληνική πραγματικότητα που τον θέλει κυρίαρχο και την ωμή πραγματικότητα της Ευρώπης που απαιτεί ομάδες του διαμετρήματος των "ερυθρολεύκων" να μετατρέπονται σε "μηχανές πολέμου", αν θέλουν να έχουν ρεαλιστικά περιθώρια διάκρισης.

Εδώ λοιπόν είναι μια πρώτη ξεκάθαρη απόφαση που καλούνται να πάρουν στο Λιμάνι. Και όταν την πάρουν, να διαλέξουν και τον ανάλογο προπονητή που θα υπηρετήσει το πλάνο τους. Γιατί όλα μαζί δεν γίνονται και κυρίως χωρίς ευδιάκριτο στόχο. Και φυσικά δεν γίνεται κανείς προπονητής στον κόσμο να ετοιμάζει μια ομάδα με δύο φιλοσοφίες...

Μόνο ο Ερνέστο Βαλβέρδε προσπάθησε -και εν μέρει πέτυχε- να παίζει ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη όπως και στην Ελλάδα. Εκεί βέβαια προέκυπταν άλλα προβλήματα, που αφορούσαν κυρίως την ένταση που (δεν) μπορούσε να παίζει η ομάδα και στα 90 λεπτά ενός ευρωπαϊκού αγώνα, αλλά δεν είναι της παρούσης.

Είναι ένα γεγονός ότι ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε μια αγωνιστική ομηρία αναφορικά με τις ανάγκες του πρωταθλήματος της χώρας συγκριτικά με αυτές των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Και μπορεί να μην έχει ο ίδιος την ευθύνη γι' αυτό, όμως την ίδια στιγμή δεν μπορεί να συνεχίσει "ακροβατώντας" γιατί πολύ απλά δεν βγάζει πουθενά.

ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Βασικός και απαράβατος νόμος. Οι βάσεις για ό,τι περιμένεις να δεις ή να μην δεις το χειμώνα από μια ομάδα μπαίνουν το καλοκαίρι. Θα ήταν αφύσικο, εκτός ποδοσφαιρικής λογικής μετά από όσα συνέβησαν στο "ερυθρόλευκο" στρατόπεδο τους θερινούς μήνες του 2016, να εμφανίζεται "ιπτάμενος" ο Ολυμπιακός φέτος στον αγωνιστικό χώρο. Ήδη αποτελεί ένα μίνι κατόρθωμα ότι είναι με διψήφιες διαφορές μακριά από τους ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Παναθηναϊκό και ουσιαστικά απειλείται μόνο από τον εκπληκτικό Πανιώνιο (που παρεμπιπτόντως... έκλεισε στόματα με το "διπλό" στο Φάληρο), παραμένει στο κόλπο του Κυπέλλου και έχει φτάσει πιο μακριά φέτος στην Ευρώπη σε σχέση με την περσινή σεζόν.

Σαφώς και ο άνθρωπος που κάθεται στην άκρη του πάγκου έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης για τα σκαμπανεβάσματα που έχει στην απόδοση του ο Ολυμπιακός. Αν όμως εκτός από την αποτελεσματικότητα (συνολικά) μπορούσε την ίδια στιγμή να παρουσιάζει και υψηλό θέαμα παραλαμβάνοντας μια ομάδα σε πλήρη σύγχυση στα μέσα του περασμένου Αυγούστου, τότε μάλλον δεν θα είχε περάσει ποτέ από τα μέρη μας...

Ο Μπέντο είναι ένας προπονητής με ταβάνι. Στηρίζεται πολύ στους δείκτες φυσικής κατάστασης των παικτών και πάει συνέχεια by the book. Σε κάποια κομμάτια της ειδικότητας του είναι καλός, σε άλλα υστερεί. Τοποθετεί τους παίκτες του στο χορτάρι όπως "επιτάσσουν" οι νόμοι του ποδοσφαίρου και περιμένει από αυτούς να εκτελέσουν τις "οδηγίες χρήσης". Περιμένει μέσα από τις συνεργασίες να προκύψει το αποτέλεσμα. Μόνο που δεν μπορεί να συμβαίνει πάντα αυτό στο ποδόσφαιρο, ειδικά όταν ο αντίπαλος έχει διαβάσει καλά το εγχειρίδιο αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων.

ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΙ... ΑΛΗΤΕΣ

Εκεί χρειάζεται είτε ο παίκτης ηγέτης, είτε ο παίκτης με την προσωπική ενέργεια. Αυτός που θα κάνει μια ποδοσφαιρική "αλητεία", μια κίνηση που θα προκαλέσει ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα, θα φέρει ρήγματα και εντέλει θα διασπάσει την γραμμή αναχαίτισης του αντιπάλου.

Ο Λούκα Μιλιβόγεβιτς ήταν ο τελευταίος πραγματικός ηγέτης του Ολυμπιακού, ενώ ποδοσφαιριστής με αποδεδειγμένη ικανότητα και συνέπεια στο "ένας εναντίον ενός" δεν υπάρχει στο ρόστερ από τη μέση και μπροστά. Το κάνει ο Φορτούνης όταν είναι στα καλά του, το έχει ο Μαρίν όταν το... θυμάται, μπορεί να το κάνει με επιτυχία στο μέλλον ο Μανθάτης.

ΚΡΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΑΛΥΣΙΔΑ

Σε τι θα μπορούσε να ωφελήσει μια αλλαγή τεχνικής ηγεσίας σε αυτό το χρονικό σημείο; Εκτός από την ψυχολογία, επί της ουσίας σε τίποτε απολύτως. Ο Ολυμπιακός είναι ξανά σε ένα μονοπάτι συνεχόμενων αγώνων (σχεδόν ανά τρεις ημέρες), επομένως χρόνος για να δουλέψει ένας προπονητής επάνω σε συγκεκριμένα πράγματα δεν υπάρχει. Χώρια που θα μπορούσε να μπερδέψει κι άλλο την κατάσταση μια αλλαγή αγωνιστικού προσανατολισμού Φλεβάρη μήνα.

Με έναν νέο προπονητή δεν θα μεταμορφωνόταν ο (πάντα φιλότιμος) Σεμπά σε ντελικάτο εξτρέμ, ούτε ο Ελιουνούσι σε μπουκαδόρο ακραίο. Ο Καρντόσο δεν θα γύριζε στη χρυσή του νιότη, ούτε θα μπορούσε να παίξει περισσότερο από μισή ώρα σε υψηλό τέμπο ο Ντομίνγκες ή ο Καμπιάσο.

Για να βγάζει μια ομάδα ένα θελκτικό πρόσωπο στο χορτάρι, δεν αρκεί μόνο ένας προπονητής ή ορισμένοι καλοί παίκτες. Ο συνδυασμός δίνει τη λύση. Όλοι αποτελούν κρίκους στην αλυσίδα. Ένα καλό ρόστερ δύσκολα θα διαπρέψει χωρίς τον κατάλληλο άνθρωπο να το καθοδηγεί. Όπως και ένας προπονητής δεν μπορεί να κάνει παπάδες δίχως τα ανάλογα εργαλεία. Ούτως ή άλλως μιλάμε για ομαδικό σπορ.

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟΥΣ "ΚΑΡΝΤΟΣΟ"

Ακόμη μια μορφή ομηρίας που ζει ο Ολυμπιακός είναι η δίψα για τους λεγόμενους "μεγάλους παίκτες". Στην πραγματικότητα είναι η λαχτάρα για το μεγάλο όνομα... Μόνο που αυτό δεν σου εξασφαλίζει τίποτα απολύτως στο χορτάρι. Ο κόσμος πανηγύριζε στην άφιξη του Καρντόσο και λίγους μήνες μετά ο Παραγουανός φορ έχει μετατραπεί σε... παλτό από το πάνω ράφι.

Ο Καρντόσο ήταν η επικοινωνιακή κίνηση που χρειαζόταν στο φινάλε των καλοκαιρινών μεταγραφών, διαφορετικά δεν θα έπιανε Λιμάνι. Στοιχίζει περισσότερα από 2 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο και ο κόσμος ξεφυσούσε από ανακούφιση αφού υποτίθεται ότι αυτός θα γλίτωνε την ομάδα από τον... Ιντέγε. Λίγους μήνες μετά η πώληση του Νιγηριανού φορ, ενός παίκτη που ένα χρόνο πριν είχε στοιχίσει 5,5 εκατ. ευρώ για την αγορά του, στην Tianjin Teda προκαλούσε την αντίδραση του κόσμου.

Και τελικά ο Ανσαριφάρντ των 400.000 ευρώ έχει πετύχει περισσότερα γκολ σε 7 ματς από όσα ο Καρντόσο σε... 26 και σε 93 αγωνιστικά λεπτά στην Ευρώπη ο Ιρανός φορ μετρά τον ίδιο αριθμό τερμάτων (2) που έχει βάλει και ο Ιντέγε σε 18 ευρωπαϊκές συμμετοχές με τον Ολυμπιακό!

Δεν χρειάζεται τους "Καρντόσο" αυτού του κόσμου ο Ολυμπιακός, αλλά να επιλέγει τους παίκτες με τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα εξυπηρετούν τις αγωνιστικές του ανάγκες. Κάτι που εντέλει ίσως είναι πιο δύσκολο από το να φέρνει ποδοσφαιριστές με βαρύ βιογραφικό ή να δίνει ενίοτε κάποια εκατομμύρια ευρώ για την αγορά τους.

ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΙ

Εν κατακλείδι, η πιο εύκολη κουβέντα που μπορεί να γίνεται κάθε χρόνο στον Ολυμπιακό είναι αυτή που αφορά τον εκάστοτε προπονητή ή τους παίκτες. Και κάθε αλλαγή στην άκρη του πάγκου ή στα πρόσωπα του ρόστερ θα λειτουργεί πυροσβεστικά για λίγους μήνες πριν "λαμπαδιάσει" εκ νέου η ίδια συζήτηση.

Το πρώτο πράγμα που έχει ανάγκη ο Ολυμπιακός είναι να αποφασίσει τι θέλει να κάνει και με ποιον τρόπο θα επιχειρήσει να το πετύχει.

Και από τη στιγμή που πριν καν μπει ο Μάρτης στην τρέχουσα αγωνιστική περίοδο οι περισσότερες από τις ανάγκες της ομάδας είναι ευδιάκριτες, αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία και έχοντας πολύ χρόνο στην διάθεση τους, να κατασταλάξουν στο Λιμάνι στην πορεία που θα χαράξουν και πάνω στην οποία θα κινηθούν την επόμενη σεζόν.

Photo credits: EUROKINISSI