Mes que un club!
Το SPORT 24 μπήκε στο άντρο της Μπαρτσελόνα και μίλησε με Λιονέλ Μέσι και Πεπ Γουαρδιόλα!
Για να δείτε αποκλειστικές φωτογραφίες από τα... άδυτα του προπονητικού κέντρου της Μπαρτσελόνα πατήστε
εδώ
Πρωινό Κυριακής σε μια άδεια σχεδόν από κόσμο και αυτοκίνητα Βαρκελώνη. Βγαίνω από το ξενοδοχείο που βρίσκεται πολύ κοντά στο Καμπ Νόου και παίρνω ταξί από την Diagonal – την τεράστια διαγώνια λεωφόρο που διασχίζει ολόκληρη την πόλη από τα βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά. Προορισμός το προάστιο Sant Joan Despi, περίπου 5 χιλιόμετρα μακριά, εκεί όπου βρίσκεται το αθλητικό κέντρο της Μπαρτσελόνα.
Κατεβαίνοντας από το ταξί νιώθω τους σφυγμούς να ανεβαίνουν. Κοιτώντας ψηλά, αντικρίζω την επιβλητική επιγραφή "Ciutat Esportiva Joan Gamper" δίπλα στον τεράστιο θυρεό της FC Barcelona. Αυτόματα σκέφτομαι πόσο υπερήφανος θα αισθανόταν σήμερα ο Ελβετός που ερωτεύτηκε τη Βαρκελώνη και πριν 110 χρόνια ίδρυσε έναν από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς συλλόγους στον κόσμο, μια ομάδα που κατάφερε να είναι η μοναδική που δικαιωματικά μπορεί να αποκαλείται "mes que un club".
Οι εγκαταστάσεις
Το ραντεβού μου με τον Χουάν Κάρλος Ουνθουέ είναι στις 10.30. Ο προπονητής των τερματοφυλάκων της Μπάρτσα έχει ήδη ειδοποιήσει τους φύλακες της εισόδου και έτσι με γλυτώνει από άσκοπες ταλαιπωρίες. Μπαίνω στο ασανσέρ και ανεβαίνω στον 3ο όροφο, στο πάνω μέρος της εξέδρας του γηπέδου, όπου λίγη ώρα αργότερα θα κάνει την προπόνησή της η Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το αθλητικό κέντρο "Joan Gamper" εγκαινιάστηκε την 1η Ιουνίου του 2006 και είναι ένα σύμπλεγμα γηπέδων, εγκαταστάσεων και γραφείων που συνολικά καλύπτει 137.000 τετραγωνικά μέτρα.
Αποτελείται από 9 γήπεδα ποδοσφαίρου (5 με φυσικό και 4 με τεχνητό χόρτο), ένα τεράστιο κλειστό πολλαπλών χρήσεων και 4 κτίρια στα οποία στεγάζονται γυμναστήρια, αποδυτήρια, ιατρεία, αίθουσες συνεδριάσεων, εκδηλώσεων και συνεντεύξεων Τύπου, καθώς και τεχνικές και διοικητικές υπηρεσίες του συλλόγου. Δημιουργήθηκε για να στεγάσει όλα τα τμήματα υποδομής του ποδοσφαιρικού τμήματος – προπονήσεις και αγώνες – αλλά και πολλές ανάλογες δραστηριότητες των υπόλοιπων τμημάτων του συλλόγου. Το κέντρο κόστισε συνολικά 68 εκατομμύρια ευρώ, 26 από αυτά για την αγορά του οικοπέδου και 42 για την κατασκευή των εγκαταστάσεων.
Το γήπεδο
Κάθομαι στις κερκίδες και χαζεύω τις μεγάλες φωτογραφίες των παικτών της Μπαρτσελόνα που βρίσκονται γύρω γύρω από το γήπεδο μαζί με τις διαφημίσεις της Nike και άλλων χορηγών. Ήταν ο Πεπ Γουαρδιόλα αυτός που αποφάσισε να φέρει εδώ την πρώτη ομάδα πριν από εννιά περίπου μήνες. Η ησυχία της περιοχής, το γεγονός ότι απέχει μόλις 4.5 χιλιόμετρα από το Καμπ Νόου και η πολύ εύκολη πρόσβαση, ήταν οι τρεις λόγοι που έκαναν τον προπονητή των «μπλαουγκράνα» να προτιμήσει το Sant Joan Despi και να αποχωριστεί την ιστορική Masia.
Έχω κατέβει πλέον κάτω, δίπλα ακριβώς στη σκάλα, από την οποία θα ανέβουν μερικοί από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου. Οι φροντιστές έχουν ήδη βγει στον αγωνιστικό χώρο, οι πίδακες ποτίζουν το χορτάρι και κάνει την εμφάνισή του ο Χουάν Κάρλος Ουνθουέ. Γνωριζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που ήταν ο τερματοφύλακας της Σεβίγια στη δεκαετία του ’90, συμπαίκτης των Τσιάρτα και Μαρινάκη. Ένας καταπληκτικός τύπος, ανοιχτός, εγκάρδιος, δε σου δίνει την εντύπωση ότι ανήκει στο τεχνικό σταφ της Μπαρτσελόνα. Από το 2003 προπονεί τους "πορτέρος" των "μπλαουγκράνα", τον έφερε ο Ράικαρντ, τον κράτησε και ο Πεπ.
Το αριστερό του Vasilis
Αφού λέμε τα δικά μας, με ρωτάει για τον Τσιάρτα. Πές μου τα νέα του "Vasilis"! Φαίνεται ευχαριστημένος που ακούει ότι ο παλιός του συμπαίκτης ασχολείται ακόμα με το ποδόσφαιρο και κλείνει το κεφάλαιο λέγοντάς μου: « Το θυμάσαι κι εσύ, μεγάλος ποδοσφαιριστής. Από τα καλύτερα αριστερά πόδια που έχω γνωρίσει στην καριέρα μου. Ίσως βρέθηκε σε δύσκολα χρόνια στη Σεβίγια, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να ξεδιπλώσει το ταλέντο του σε ένα τόσο δύσκολο και ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Ήταν ο ηγέτης μας. Μην ξεχάσεις σε παρακαλώ να του δώσεις τους χαιρετισμούς μου. Να είναι πάντα καλά».
"Mes que un club"
Ξέροντας ότι δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή του, αφού σε λίγο θα αρχίσει η προπόνηση, αλλάζω θέμα. «Χουάν Κάρλος, όλοι γνωρίζουμε αυτό το περίφημο mes que un club. Ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία, όμως θα ήθελα να ακούσω από έναν άνθρωπο του συλλόγου πώς αντιλαμβάνεται αυτή τη διαφορετικότητα. Τι είναι αυτό που κάνει την Μπαρτσελόνα να είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός σύλλογος; Τι είναι αυτό το τόσο ξεχωριστό που κανείς δεν αμφισβητεί;»
« Νομίζω ότι το έθεσες στη σωστή βάση. Όταν λέμε mes que un club, πολλοί νομίζουν ότι εννοούμε πως αυτός ο σύλλογος είναι καλύτερος από τους υπόλοιπους. Δεν είναι όμως έτσι. Το σημαντικό δεν είναι αυτό, αλλά η διαφορετικότητα. Και θα σου εξηγήσω γιατί πιστεύουμε ότι διαφέρουμε από τους άλλους. Είναι, κατά τη γνώμη μου, τέσσερις οι αιτίες. Καταρχήν ας το πάρουμε από αγωνιστική άποψη. Δύσκολα βρίσκεις άλλο σύλλογο που να έχει τόσα διαφορετικά τμήματα και να πρωταγωνιστεί σε όλα, όχι μόνο στις εγχώριες διοργανώσεις, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αν κάτσεις να μετρήσεις όλους τους ευρωπαϊκούς τίτλους των τμημάτων της Μπαρτσελόνα, θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Αν κάνεις το ίδιο με τους τίτλους στην Ισπανία, θα χάσεις τον λογαριασμό. Και αυτό δεν είναι εύκολο. Θέλει τρομερή οργάνωση, διαχείριση, υποδομές, τα πάντα».
Η Unicef
« Μετά είναι το θέμα της χορηγίας. Η Μπαρτσελόνα είναι η μοναδική επαγγελματική ομάδα που πληρώνει χρήματα στον σπόνσορα της φανέλας, αντί να βγάζει από αυτόν. Κάθε σύλλογος όταν υπολογίζει τα έσοδά του κάθε χρόνο, ένα μεγάλο μέρος προέρχεται πάντοτε από τον χορηγό της φανέλας. Εμείς αντίθετα ανοίγουμε το ταμείο μας και είμαστε περήφανοι που συνεισφέρουμε σε ένα τόσο αγνό σκοπό. Είμαστε περήφανοι ως διοίκηση, προπονητές, παίκτες, υπάλληλοι, μέλη, φίλαθλοι για αυτό το Unicef που αναγράφεται πάνω στη φανέλα της Μπαρτσελόνα. Και είναι και αυτό ένα πολύ βασικό στοιχείο που μας διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες ομάδες. Αποδεικνύουμε ότι δεν είναι όλα έσοδα και χρήματα, αλλά ότι υπάρχουν και άλλοι, ευγενικοί σκοποί τους οποίους μπορούμε να υπηρετήσουμε».
Κοινό υψηλών απαιτήσεων
« Κάτι ακόμα πολύ βασικό στην Μπαρτσελόνα, είναι το κοινό της, οι φίλοι της, κυρίως δε αυτοί που έρχονται στο γήπεδο. Εξηγούμαι: Συνήθως όσοι πηγαίνουν για να δουν την ομάδα τους, το απολαμβάνουν σε όλη του την έκταση. Από τη στιγμή που θα συναντηθούν με την παρέα τους, που θα πιούν μια μπύρα έξω από το γήπεδο, όταν βρεθούν στις κερκίδες, σε όλη τη διάρκεια του ματς. Το Καμπ Νόου λειτουργεί διαφορετικά. Ο κόσμος δεν "παραδίνεται άνευ όρων". Πριν αρχίσει το παιχνίδι, δεν θα δεις ενθουσιασμό ούτε θα ακούσεις αποθεωτικά συνθήματα. Είναι η απόδοση των παικτών αυτή που ζεσταίνει την ατμόσφαιρα.
Το κοινό του Καμπ Νόου θυμίζει κοινό όπερας ή θεάτρου. Μόνο αν ικανοποιηθεί από την παράσταση, χαίρεται και χειροκροτεί. Η νίκη πολλές φορές δε φτάνει από μόνη της. Οι απαιτήσεις είναι πολύ υψηλές. Και αυτό είναι κάτι που προσπαθούμε να το εξηγήσουμε στους ποδοσφαιριστές από την αρχή. Ίσως ακουστεί λίγο υπερβολικό, αλλά η καλή απόδοση και το θέαμα, η αφοσίωση μέσα στον αγωνιστικό χώρο, είναι πράγματα πιο σημαντικά από τους τρεις βαθμούς και συχνά αναγνωρίζονται από τους φιλάθλους πολύ περισσότερο από μια άχρωμη νίκη. Ακόμα και αν το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό
».
Πολλαπλό σύμβολο
« Άφησα τελευταίο το πιο ξεχωριστό από όλα τα στοιχεία που διαφοροποιούν την Μπαρτσελόνα. Η ιστορία του συλλόγου είναι συνυφασμένη με την ίδια την ιστορία της πόλης και της Καταλονίας. Αγώνες, αντίσταση, περηφάνια και πολλά ακόμα έχουν εκφραστεί μέσα στο Καμπ Νόου και έξω από αυτό. Ο σύλλογος αυτός έχει αποδείξει τη δέσμευσή του απέναντι σε πιστεύω και οράματα και ο κόσμος τον έχει αγκαλιάσει για αυτό. Η συνεχής προσπάθεια για 110 χρόνια, να αφουγκράζεται τα συναισθήματα των φίλων της, μαζί με όλα όσα σου είπα πριν, κάνουν όλους αυτούς που την αγαπούν, να θεωρούν την Μπαρτσελόνα mes que un club».
Champions League
Όλη την ώρα που μιλάμε, από δίπλα μας βγαίνουν σιγά σιγά οι ποδοσφαιριστές στον αγωνιστικό χώρο και κάθονται δίπλα μας, στον ένα από τους πάγκους. Τσιγκρίνσκι, Άλβες, Ιμπραΐμοβιτς, Αμπιντάλ, Κεϊτά, Ανρί, Τσάβι, Πικέ! Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιώ είναι το πολύ καλό κλίμα που επικρατεί. Πλακίτσα, γέλια και συνεχόμενος χαβαλές με έναν από τους φροντιστές. Από μια άλλη πόρτα βγαίνει και ένα από τα σύγχρονα σύμβολα των "μπλαουγκράνα", ο αρχιτέκτονας του τρεμπλ, Πεπ Γουαρδιόλα. Ο Ουνθουέ τον φωνάζει και μας πλησιάζει.
Γουαρδιόλα: «Δεν έχουμε Κύπελλο. Πάμε για το Κύπελλο».
Δεν χάνεται τέτοια ευκαιρία για αναμνηστική φωτογραφία! Από τον Πεπ και την παρέα του, την dream team του Γιόχαν Κρόιφ, αγάπησα τους "μπλαουγκράνα". Ευγενικός και σοβαρός ποζάρει δίπλα μας και πριν φύγει, του κάνω την ερώτηση: «Πεπ, αυτή την εβδομάδα αρχίζει το Τσάμπιονς Λιγκ. Είστε οι κάτοχοι. Η διατήρηση των κεκτημένων είναι ο μεγαλύτερος στόχος σας;»
« Αρχίζει μια καινούργια διοργάνωση στην οποία θα αγωνιστούν οι κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Η λογική με την οποία θα ξεκινήσουμε φέτος, λέει ότι δεν έχουμε Κύπελλο, αλλά θα προσπαθήσουμε να το κατακτήσουμε. Από την αρχή. Κάθε χρονιά είναι διαφορετική. Δεν μπορούμε να πορευόμαστε με αυτά που έχουμε κερδίσει στο παρελθόν, όσο πρόσφατο και αν είναι αυτό. Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι ένας μεγάλος στόχος της ομάδας και θα αποτελέσει για εμάς σημείο αναφοράς στη διάρκεια όλης της σεζόν».
Και ξαφνικά… ο Μέσι!
Ο Γουαρδιόλα απομακρύνεται προς τον αγωνιστικό χώρο και εμφανίζεται από τη σκάλα των αποδυτηρίων ο Λιονέλ Μέσι. Περνάει από δίπλα μας, τον φωνάζω και μας πλησιάζει συνεσταλμένα. Στέκεται δίπλα μου ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου. Και μιλάω ειλικρινά, αν δεν ήξερε κάποιος ποιος είναι, θα νόμιζε ότι πρόκειται για πιτσιρικαρία από τα τσικό που τον φώναξε ο προπονητής του για να γυμναστεί με την πρώτη ομάδα. Πώς να χάσω τέτοια ευκαιρία; Ακόμα μια φωτογραφία και επειδή δεν θέλω να τον χαλάσω με ερωτήσεις που αφορούν την Αργεντινή – έτσι κι αλλιώς, το προηγούμενο μόλις απόγευμα, έχει "κλειδώσει" τη νίκη της ομάδας του στη Μαδρίτη, πετυχαίνοντας ένα όμορφο γκολ απέναντι στη Χετάφε – περιορίζομαι στο Τσάμπιονς Λιγκ. «Λιονέλ, την Τετάρτη ξεκινάτε το Τσάμπιονς Λιγκ με ένα δύσκολο παιχνίδι στο Μιλάνο. Πώς βλέπεις την αρχή της φετινής διοργάνωσης;»
« Είμαστε ήρεμοι, ολοκληρώνουμε την προετοιμασία μας και ο στόχος μας είναι να βλέπουμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Βρίσκουμε σιγά σιγά το ρυθμό μας, τα αποτελέσματα είναι θετικά μέχρι στιγμής και συνεχίζουμε να αποδεικνύουμε ότι είμαστε ανταγωνιστικοί σε όλα τα επίπεδα. Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι δύσκολη διοργάνωση, αλλά όλοι πιστεύουμε σε μια καλή πορεία. Είναι πολύ νωρίς όμως για να ξέρουμε που θα φτάσουμε στο τέλος. Το μόνο που έχουμε αυτή τη στιγμή στο μυαλό μας είναι το ματς με την Ίντερ».
"Τι κάνεις; ...Μαλάκας!!!"
Έχω πάρει φόρα και αρχίζω να φωνάζω κι άλλους παίκτες. Ο Ντάνι Άλβες που δείχνει να έχει μεγάλα κέφια και πειράζει τους πάντες και τα πάντα, υπογράφει αυτόγραφο για το SPORT 24. Αμέσως μετά πλησιάζει ο Ιμπραΐμοβιτς και μόλις μαθαίνει ότι είμαι Έλληνας με ρωτάει σε άπταιστα Ελληνικά "τι κάνεις;", με κοιτάει συνωμοτικά και λέει δυνατά ένα θριαμβευτικό "μαλάκας!", συμπληρώνοντας με ενθουσιασμό μικρού παιδιού που έχει κάνει τη σκανταλιά του, "είναι όλα τα ελληνικά που ξέρω!" Η φωνή του Γουαρδιόλα ακούγεται και όλοι μαζεύονται στο κέντρο.
Ξανακάθομαι στις κερκίδες και χαζεύω την προπόνηση. Οι παίκτες μοιράζονται σε γκρουπ. Άλλοι τρέχουν, άλλοι παίζουν κορόιδο, άλλοι κάνουν ασκήσεις. Μετά από 40 περίπου λεπτά χωρίζονται σε δυο ομάδες και παίζουν διπλό για 20 λεπτά. Στις 12 και 10 ολοκληρώνεται το πρόγραμμα. Περνούν από δίπλα μου πηγαίνοντας στα αποδυτήρια και οι περισσότεροι με χαιρετούν. Ακόμα και ο "δύσκολος" Ανρί δε λέει όχι για μια τελευταία φωτογραφία. Χαιρετώ και ευχαριστώ τον Ουνθουέ για όλα και βγαίνοντας από την "Ciutat Esportiva Joan Gamper", στέκομαι και κοιτάζω για μια ακόμα φορά το τεράστιο escut που δεσπόζει πάνω από την είσοδο του αθλητικού κέντρου. Από κάτω παραταγμένα καμιά εικοσαριά πιτσιρίκια, περιμένουν τα ινδάλματά τους για ένα αυτόγραφο στην έξοδο του πάρκινγκ. Φεύγω, νιώθοντας ακόμα περισσότερο cule από πριν. Visca Barca!
Πρωινό Κυριακής σε μια άδεια σχεδόν από κόσμο και αυτοκίνητα Βαρκελώνη. Βγαίνω από το ξενοδοχείο που βρίσκεται πολύ κοντά στο Καμπ Νόου και παίρνω ταξί από την Diagonal – την τεράστια διαγώνια λεωφόρο που διασχίζει ολόκληρη την πόλη από τα βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά. Προορισμός το προάστιο Sant Joan Despi, περίπου 5 χιλιόμετρα μακριά, εκεί όπου βρίσκεται το αθλητικό κέντρο της Μπαρτσελόνα.
Κατεβαίνοντας από το ταξί νιώθω τους σφυγμούς να ανεβαίνουν. Κοιτώντας ψηλά, αντικρίζω την επιβλητική επιγραφή "Ciutat Esportiva Joan Gamper" δίπλα στον τεράστιο θυρεό της FC Barcelona. Αυτόματα σκέφτομαι πόσο υπερήφανος θα αισθανόταν σήμερα ο Ελβετός που ερωτεύτηκε τη Βαρκελώνη και πριν 110 χρόνια ίδρυσε έναν από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς συλλόγους στον κόσμο, μια ομάδα που κατάφερε να είναι η μοναδική που δικαιωματικά μπορεί να αποκαλείται "mes que un club".
Οι εγκαταστάσεις
Το ραντεβού μου με τον Χουάν Κάρλος Ουνθουέ είναι στις 10.30. Ο προπονητής των τερματοφυλάκων της Μπάρτσα έχει ήδη ειδοποιήσει τους φύλακες της εισόδου και έτσι με γλυτώνει από άσκοπες ταλαιπωρίες. Μπαίνω στο ασανσέρ και ανεβαίνω στον 3ο όροφο, στο πάνω μέρος της εξέδρας του γηπέδου, όπου λίγη ώρα αργότερα θα κάνει την προπόνησή της η Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το αθλητικό κέντρο "Joan Gamper" εγκαινιάστηκε την 1η Ιουνίου του 2006 και είναι ένα σύμπλεγμα γηπέδων, εγκαταστάσεων και γραφείων που συνολικά καλύπτει 137.000 τετραγωνικά μέτρα.
Αποτελείται από 9 γήπεδα ποδοσφαίρου (5 με φυσικό και 4 με τεχνητό χόρτο), ένα τεράστιο κλειστό πολλαπλών χρήσεων και 4 κτίρια στα οποία στεγάζονται γυμναστήρια, αποδυτήρια, ιατρεία, αίθουσες συνεδριάσεων, εκδηλώσεων και συνεντεύξεων Τύπου, καθώς και τεχνικές και διοικητικές υπηρεσίες του συλλόγου. Δημιουργήθηκε για να στεγάσει όλα τα τμήματα υποδομής του ποδοσφαιρικού τμήματος – προπονήσεις και αγώνες – αλλά και πολλές ανάλογες δραστηριότητες των υπόλοιπων τμημάτων του συλλόγου. Το κέντρο κόστισε συνολικά 68 εκατομμύρια ευρώ, 26 από αυτά για την αγορά του οικοπέδου και 42 για την κατασκευή των εγκαταστάσεων.
Το γήπεδο
Κάθομαι στις κερκίδες και χαζεύω τις μεγάλες φωτογραφίες των παικτών της Μπαρτσελόνα που βρίσκονται γύρω γύρω από το γήπεδο μαζί με τις διαφημίσεις της Nike και άλλων χορηγών. Ήταν ο Πεπ Γουαρδιόλα αυτός που αποφάσισε να φέρει εδώ την πρώτη ομάδα πριν από εννιά περίπου μήνες. Η ησυχία της περιοχής, το γεγονός ότι απέχει μόλις 4.5 χιλιόμετρα από το Καμπ Νόου και η πολύ εύκολη πρόσβαση, ήταν οι τρεις λόγοι που έκαναν τον προπονητή των «μπλαουγκράνα» να προτιμήσει το Sant Joan Despi και να αποχωριστεί την ιστορική Masia.
Έχω κατέβει πλέον κάτω, δίπλα ακριβώς στη σκάλα, από την οποία θα ανέβουν μερικοί από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου. Οι φροντιστές έχουν ήδη βγει στον αγωνιστικό χώρο, οι πίδακες ποτίζουν το χορτάρι και κάνει την εμφάνισή του ο Χουάν Κάρλος Ουνθουέ. Γνωριζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που ήταν ο τερματοφύλακας της Σεβίγια στη δεκαετία του ’90, συμπαίκτης των Τσιάρτα και Μαρινάκη. Ένας καταπληκτικός τύπος, ανοιχτός, εγκάρδιος, δε σου δίνει την εντύπωση ότι ανήκει στο τεχνικό σταφ της Μπαρτσελόνα. Από το 2003 προπονεί τους "πορτέρος" των "μπλαουγκράνα", τον έφερε ο Ράικαρντ, τον κράτησε και ο Πεπ.
Το αριστερό του Vasilis
Αφού λέμε τα δικά μας, με ρωτάει για τον Τσιάρτα. Πές μου τα νέα του "Vasilis"! Φαίνεται ευχαριστημένος που ακούει ότι ο παλιός του συμπαίκτης ασχολείται ακόμα με το ποδόσφαιρο και κλείνει το κεφάλαιο λέγοντάς μου: « Το θυμάσαι κι εσύ, μεγάλος ποδοσφαιριστής. Από τα καλύτερα αριστερά πόδια που έχω γνωρίσει στην καριέρα μου. Ίσως βρέθηκε σε δύσκολα χρόνια στη Σεβίγια, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να ξεδιπλώσει το ταλέντο του σε ένα τόσο δύσκολο και ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Ήταν ο ηγέτης μας. Μην ξεχάσεις σε παρακαλώ να του δώσεις τους χαιρετισμούς μου. Να είναι πάντα καλά».
"Mes que un club"
Ξέροντας ότι δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή του, αφού σε λίγο θα αρχίσει η προπόνηση, αλλάζω θέμα. «Χουάν Κάρλος, όλοι γνωρίζουμε αυτό το περίφημο mes que un club. Ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία, όμως θα ήθελα να ακούσω από έναν άνθρωπο του συλλόγου πώς αντιλαμβάνεται αυτή τη διαφορετικότητα. Τι είναι αυτό που κάνει την Μπαρτσελόνα να είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός σύλλογος; Τι είναι αυτό το τόσο ξεχωριστό που κανείς δεν αμφισβητεί;»
« Νομίζω ότι το έθεσες στη σωστή βάση. Όταν λέμε mes que un club, πολλοί νομίζουν ότι εννοούμε πως αυτός ο σύλλογος είναι καλύτερος από τους υπόλοιπους. Δεν είναι όμως έτσι. Το σημαντικό δεν είναι αυτό, αλλά η διαφορετικότητα. Και θα σου εξηγήσω γιατί πιστεύουμε ότι διαφέρουμε από τους άλλους. Είναι, κατά τη γνώμη μου, τέσσερις οι αιτίες. Καταρχήν ας το πάρουμε από αγωνιστική άποψη. Δύσκολα βρίσκεις άλλο σύλλογο που να έχει τόσα διαφορετικά τμήματα και να πρωταγωνιστεί σε όλα, όχι μόνο στις εγχώριες διοργανώσεις, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αν κάτσεις να μετρήσεις όλους τους ευρωπαϊκούς τίτλους των τμημάτων της Μπαρτσελόνα, θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό. Αν κάνεις το ίδιο με τους τίτλους στην Ισπανία, θα χάσεις τον λογαριασμό. Και αυτό δεν είναι εύκολο. Θέλει τρομερή οργάνωση, διαχείριση, υποδομές, τα πάντα».
Η Unicef
« Μετά είναι το θέμα της χορηγίας. Η Μπαρτσελόνα είναι η μοναδική επαγγελματική ομάδα που πληρώνει χρήματα στον σπόνσορα της φανέλας, αντί να βγάζει από αυτόν. Κάθε σύλλογος όταν υπολογίζει τα έσοδά του κάθε χρόνο, ένα μεγάλο μέρος προέρχεται πάντοτε από τον χορηγό της φανέλας. Εμείς αντίθετα ανοίγουμε το ταμείο μας και είμαστε περήφανοι που συνεισφέρουμε σε ένα τόσο αγνό σκοπό. Είμαστε περήφανοι ως διοίκηση, προπονητές, παίκτες, υπάλληλοι, μέλη, φίλαθλοι για αυτό το Unicef που αναγράφεται πάνω στη φανέλα της Μπαρτσελόνα. Και είναι και αυτό ένα πολύ βασικό στοιχείο που μας διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες ομάδες. Αποδεικνύουμε ότι δεν είναι όλα έσοδα και χρήματα, αλλά ότι υπάρχουν και άλλοι, ευγενικοί σκοποί τους οποίους μπορούμε να υπηρετήσουμε».
Κοινό υψηλών απαιτήσεων
« Κάτι ακόμα πολύ βασικό στην Μπαρτσελόνα, είναι το κοινό της, οι φίλοι της, κυρίως δε αυτοί που έρχονται στο γήπεδο. Εξηγούμαι: Συνήθως όσοι πηγαίνουν για να δουν την ομάδα τους, το απολαμβάνουν σε όλη του την έκταση. Από τη στιγμή που θα συναντηθούν με την παρέα τους, που θα πιούν μια μπύρα έξω από το γήπεδο, όταν βρεθούν στις κερκίδες, σε όλη τη διάρκεια του ματς. Το Καμπ Νόου λειτουργεί διαφορετικά. Ο κόσμος δεν "παραδίνεται άνευ όρων". Πριν αρχίσει το παιχνίδι, δεν θα δεις ενθουσιασμό ούτε θα ακούσεις αποθεωτικά συνθήματα. Είναι η απόδοση των παικτών αυτή που ζεσταίνει την ατμόσφαιρα.
Το κοινό του Καμπ Νόου θυμίζει κοινό όπερας ή θεάτρου. Μόνο αν ικανοποιηθεί από την παράσταση, χαίρεται και χειροκροτεί. Η νίκη πολλές φορές δε φτάνει από μόνη της. Οι απαιτήσεις είναι πολύ υψηλές. Και αυτό είναι κάτι που προσπαθούμε να το εξηγήσουμε στους ποδοσφαιριστές από την αρχή. Ίσως ακουστεί λίγο υπερβολικό, αλλά η καλή απόδοση και το θέαμα, η αφοσίωση μέσα στον αγωνιστικό χώρο, είναι πράγματα πιο σημαντικά από τους τρεις βαθμούς και συχνά αναγνωρίζονται από τους φιλάθλους πολύ περισσότερο από μια άχρωμη νίκη. Ακόμα και αν το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό
».
Πολλαπλό σύμβολο
« Άφησα τελευταίο το πιο ξεχωριστό από όλα τα στοιχεία που διαφοροποιούν την Μπαρτσελόνα. Η ιστορία του συλλόγου είναι συνυφασμένη με την ίδια την ιστορία της πόλης και της Καταλονίας. Αγώνες, αντίσταση, περηφάνια και πολλά ακόμα έχουν εκφραστεί μέσα στο Καμπ Νόου και έξω από αυτό. Ο σύλλογος αυτός έχει αποδείξει τη δέσμευσή του απέναντι σε πιστεύω και οράματα και ο κόσμος τον έχει αγκαλιάσει για αυτό. Η συνεχής προσπάθεια για 110 χρόνια, να αφουγκράζεται τα συναισθήματα των φίλων της, μαζί με όλα όσα σου είπα πριν, κάνουν όλους αυτούς που την αγαπούν, να θεωρούν την Μπαρτσελόνα mes que un club».
Champions League
Όλη την ώρα που μιλάμε, από δίπλα μας βγαίνουν σιγά σιγά οι ποδοσφαιριστές στον αγωνιστικό χώρο και κάθονται δίπλα μας, στον ένα από τους πάγκους. Τσιγκρίνσκι, Άλβες, Ιμπραΐμοβιτς, Αμπιντάλ, Κεϊτά, Ανρί, Τσάβι, Πικέ! Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιώ είναι το πολύ καλό κλίμα που επικρατεί. Πλακίτσα, γέλια και συνεχόμενος χαβαλές με έναν από τους φροντιστές. Από μια άλλη πόρτα βγαίνει και ένα από τα σύγχρονα σύμβολα των "μπλαουγκράνα", ο αρχιτέκτονας του τρεμπλ, Πεπ Γουαρδιόλα. Ο Ουνθουέ τον φωνάζει και μας πλησιάζει.
Γουαρδιόλα: «Δεν έχουμε Κύπελλο. Πάμε για το Κύπελλο».
Δεν χάνεται τέτοια ευκαιρία για αναμνηστική φωτογραφία! Από τον Πεπ και την παρέα του, την dream team του Γιόχαν Κρόιφ, αγάπησα τους "μπλαουγκράνα". Ευγενικός και σοβαρός ποζάρει δίπλα μας και πριν φύγει, του κάνω την ερώτηση: «Πεπ, αυτή την εβδομάδα αρχίζει το Τσάμπιονς Λιγκ. Είστε οι κάτοχοι. Η διατήρηση των κεκτημένων είναι ο μεγαλύτερος στόχος σας;»
« Αρχίζει μια καινούργια διοργάνωση στην οποία θα αγωνιστούν οι κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Η λογική με την οποία θα ξεκινήσουμε φέτος, λέει ότι δεν έχουμε Κύπελλο, αλλά θα προσπαθήσουμε να το κατακτήσουμε. Από την αρχή. Κάθε χρονιά είναι διαφορετική. Δεν μπορούμε να πορευόμαστε με αυτά που έχουμε κερδίσει στο παρελθόν, όσο πρόσφατο και αν είναι αυτό. Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι ένας μεγάλος στόχος της ομάδας και θα αποτελέσει για εμάς σημείο αναφοράς στη διάρκεια όλης της σεζόν».
Και ξαφνικά… ο Μέσι!
Ο Γουαρδιόλα απομακρύνεται προς τον αγωνιστικό χώρο και εμφανίζεται από τη σκάλα των αποδυτηρίων ο Λιονέλ Μέσι. Περνάει από δίπλα μας, τον φωνάζω και μας πλησιάζει συνεσταλμένα. Στέκεται δίπλα μου ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου. Και μιλάω ειλικρινά, αν δεν ήξερε κάποιος ποιος είναι, θα νόμιζε ότι πρόκειται για πιτσιρικαρία από τα τσικό που τον φώναξε ο προπονητής του για να γυμναστεί με την πρώτη ομάδα. Πώς να χάσω τέτοια ευκαιρία; Ακόμα μια φωτογραφία και επειδή δεν θέλω να τον χαλάσω με ερωτήσεις που αφορούν την Αργεντινή – έτσι κι αλλιώς, το προηγούμενο μόλις απόγευμα, έχει "κλειδώσει" τη νίκη της ομάδας του στη Μαδρίτη, πετυχαίνοντας ένα όμορφο γκολ απέναντι στη Χετάφε – περιορίζομαι στο Τσάμπιονς Λιγκ. «Λιονέλ, την Τετάρτη ξεκινάτε το Τσάμπιονς Λιγκ με ένα δύσκολο παιχνίδι στο Μιλάνο. Πώς βλέπεις την αρχή της φετινής διοργάνωσης;»
« Είμαστε ήρεμοι, ολοκληρώνουμε την προετοιμασία μας και ο στόχος μας είναι να βλέπουμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Βρίσκουμε σιγά σιγά το ρυθμό μας, τα αποτελέσματα είναι θετικά μέχρι στιγμής και συνεχίζουμε να αποδεικνύουμε ότι είμαστε ανταγωνιστικοί σε όλα τα επίπεδα. Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι δύσκολη διοργάνωση, αλλά όλοι πιστεύουμε σε μια καλή πορεία. Είναι πολύ νωρίς όμως για να ξέρουμε που θα φτάσουμε στο τέλος. Το μόνο που έχουμε αυτή τη στιγμή στο μυαλό μας είναι το ματς με την Ίντερ».
"Τι κάνεις; ...Μαλάκας!!!" Έχω πάρει φόρα και αρχίζω να φωνάζω κι άλλους παίκτες. Ο Ντάνι Άλβες που δείχνει να έχει μεγάλα κέφια και πειράζει τους πάντες και τα πάντα, υπογράφει αυτόγραφο για το SPORT 24. Αμέσως μετά πλησιάζει ο Ιμπραΐμοβιτς και μόλις μαθαίνει ότι είμαι Έλληνας με ρωτάει σε άπταιστα Ελληνικά "τι κάνεις;", με κοιτάει συνωμοτικά και λέει δυνατά ένα θριαμβευτικό "μαλάκας!", συμπληρώνοντας με ενθουσιασμό μικρού παιδιού που έχει κάνει τη σκανταλιά του, "είναι όλα τα ελληνικά που ξέρω!" Η φωνή του Γουαρδιόλα ακούγεται και όλοι μαζεύονται στο κέντρο.
Ξανακάθομαι στις κερκίδες και χαζεύω την προπόνηση. Οι παίκτες μοιράζονται σε γκρουπ. Άλλοι τρέχουν, άλλοι παίζουν κορόιδο, άλλοι κάνουν ασκήσεις. Μετά από 40 περίπου λεπτά χωρίζονται σε δυο ομάδες και παίζουν διπλό για 20 λεπτά. Στις 12 και 10 ολοκληρώνεται το πρόγραμμα. Περνούν από δίπλα μου πηγαίνοντας στα αποδυτήρια και οι περισσότεροι με χαιρετούν. Ακόμα και ο "δύσκολος" Ανρί δε λέει όχι για μια τελευταία φωτογραφία. Χαιρετώ και ευχαριστώ τον Ουνθουέ για όλα και βγαίνοντας από την "Ciutat Esportiva Joan Gamper", στέκομαι και κοιτάζω για μια ακόμα φορά το τεράστιο escut που δεσπόζει πάνω από την είσοδο του αθλητικού κέντρου. Από κάτω παραταγμένα καμιά εικοσαριά πιτσιρίκια, περιμένουν τα ινδάλματά τους για ένα αυτόγραφο στην έξοδο του πάρκινγκ. Φεύγω, νιώθοντας ακόμα περισσότερο cule από πριν. Visca Barca!
