Για τη σχέση του με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς: " Η σχέση με τον Ομπράντοβιτς είναι εξαιρετική και βασίζεται στην ειλικρίνεια. Δεν λέει ψέματα και δεν προσπαθεί να κρύψει την αλήθεια. Όταν είσαι ειλικρινής με τους άλλους και λες την αλήθεια, τότε κερδίζεις τον μεγαλύτερο δυνατό σεβασμό. Σίγουρα όταν δουλεύεις μαζί του δεν είναι όλες οι μέρες καλές. Όταν βλέπει ότι δεν προπονούμαι καλά, ότι δεν τα δίνω όλα, έρχεται, μου φωνάζει. Αυτή είναι η δουλειά του όμως. Να παίρνει το μάξιμουμ από μένα και όλους τους άλλους παίκτες. Μπορεί σε άλλες ομάδες να μην χρειάζεται να είσαι πάντα σε ετοιμότητα, αλλά εδώ στην Αθήνα το θέμα είναι πάντα η νίκη, ακόμη και στην προπόνηση! Ως παίκτης είναι κάτι που πρέπει να μάθεις να αποδέχεσαι.

Για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν πρωτοήρθε στον Παναθηναϊκό: Πρέπει να παραδεχθώ ότι τα δύο πρώτα χρόνια στον Παναθηναϊκό ήταν δύσκολα. Ερχόμενος από τις ΗΠΑ έπρεπε να προσαρμοστώ σε πολλές διαφορετικές καταστάσεις σε σχέση με αυτό που είχα μάθει και συνηθίσει, τόσο εντός, όσο και εκτός γηπέδου. Στη συνέχεια, κυρίως χάρη στη βοήθεια από τους συμπαίκτες μου και του ίδιου του συλλόγου, άρχισα να προσαρμόζομαι. Στην Αθήνα έκανα πολλούς φίλους, έμαθα να εκτιμώ τον τρόπο ζωής και τον πολιτισμό της Ελλάδας, φτάνοντας να είναι ένα δεύτερο σπίτι για μένα. Και κάθε παίκτης που νιώθει καλά εκεί όπου βρίσκεται σίγουρα παίζει καλύτερα.

Για το εάν είχε πρόβλημα να προσαρμοστεί στη θέση του σέντερ: Δεν είχα πρόβλημα να παίξω κοντά στο καλάθι, γιατί ήδη ήξερα να παίζω με πλάτη. Δυσκολεύτηκα περισσότερο στο να προσαρμοστώ στο ευρωπαϊκό σύστημα παιχνιδιού και γιατί ο ρόλος μου τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα απαιτούσε να προσαρμοστώ άμεσα σε κάποια πράγματα. Δούλεψα πολύ στην προπόνηση για να βελτιωθώ. Αυτό που με βοήθησε και οδήγησε ήταν ένα πράγμα: Ο Ομπράντοβιτς είδε σε εμένα ένα συγκεκριμένο δρόμο για να βελτιωθώ και τον ακολούθησα, τον πίστεψα με κλειστά τα μάτια.

Για την μητέρα του: Βλέποντάς την να δουλεύει νύχτα μέρα για να μεγαλώσει τέσσερα παιδιά, με τον πατέρα μου ποιος ξέρει που βρισκόταν, μου γεννήθηκε η επιθυμία να βρω έναν τρόπο να τη βοηθήσω, να μπορέσω να βελτιώσω τη δική της ζωή. Και αν δεν εμφανιζόταν στο μπάσκετ, θα έβρισκα έναν άλλον τρόπο να της ξεπληρώσω όλα όσα έκανε για μένα.

Για τον πρώτο του προπονητή και νυν ασίσταντ κόουτς τον Σπερς, Ντον Νιούμαν: Τα πρώτα χρόνια μου στο Αριζόνα Στέιτ ήταν πολύ σημαντικά. Προπονητής μου ήταν ο Ντον Νιούμαν, τώρα βοηθός στους Σαν Αντόνιο Σπερς, που πίστεψε πολύ σ’ εμένα, με πίεζε να δίνω το μάξιμουμ σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα και να διεκδικώ νίκες. Ήμουν συγκάτοικος με τον Έντι Χάουζ που παίζει τώρα στους Μπόστον Σέλτικς και μοιραζόμασταν σκέψεις, όνειρα και προοπτικές. Ο Έντι είναι ένας τύπος που δουλεύει πολύ σκληρά, με μεγάλο πάθος για το μπάσκετ και ήμουν πραγματικά ευτυχής βλέποντάς τον να κατακτά το πρωτάθλημα στο ΝΒΑ με τους Σέλτικς. Το άξιζε. Βρίσκεται δίπλα σε τύπους όπως ο Πιρς, ο Γκαρνέτ, ο Άλεν, αλλά ήξερε πολύ καλά που βρισκόταν και ξέρει να εκτιμά.

Για την κατάκτηση του δεύτερου Ευρωπαϊκού της καριέρας του: Χάρη στον Παναθηναϊκό είχα την ευκαιρία να κατακτήσω τον τίτλο της Ευρωλίγκας δύο φορές, που είναι από τα σημαντικότερα τρόπαια στον κόσμο μαζί με τον τίτλο του ΝΒΑ και το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι μεγάλη τιμή να κατακτάς αυτόν τον τίτλο, θα έλεγα σε κάθε Αμερικάνο που έρχεται στην Ευρώπη ότι είναι από τις καλύτερες εμπειρίες που μπορεί να βιώσει.

Για το πώς περνάει την ώρα του στην Ελλάδα: "Είμαι πραγματικά πολύ διαφορετικός σε σχέση με το πώς ήμουν όταν πρωτοήρθα στην Ευρώπη. Ήμουν νέος, ανώριμος, τώρα είμαι παντρεμένος, κάνω μια διαφορετική ζωή και είμαι καλύτερος άνθρωπος. Έμαθα να εκτιμώ τα μικρά πράγματα και στην Ελλάδα νιώθω πραγματικά καλά. Μου αρέσει ο τρόπος ζωής στην Ελλάδα, να ξυπνώ, να πηγαίνω έξω για έναν καπουτσίνο, ή να βγαίνουμε έξω όποτε το πρόγραμμα μας το επιτρέπει. Ο κόσμος ζει εκεί κάθε δευτερόλεπτο. Ζουν κάθε στιγμή της ζωής. Με δέχθηκαν και τους δέχθηκα. Δεν μπορείς να ζεις τόσα χρόνια σε ένα τέτοιο μέρος αν δεν προσπαθήσεις να καταλάβεις τους ανθρώπους, να τους γνωρίσεις, να τρως το φαγητά που τρώνε. Όλα όσα ζω γεμίζουν μια βαλίτσα εμπειρίες τις οποίες θα δώσω κάποτε στα παιδιά μου και τα εγγόνια μου. Στην Αθήνα πάντα μπορείς να βρεις ένα μέρος που να ηρεμήσεις, αν θέλεις να μείνεις μόνος σου με ησυχία. Προσωπικά μου αρέσει να πηγαίνω στο σινεμά, για μπόουλινγκ, να μένω σπίτι και να παίζω online με τον αδελφό μου ή τους φίλους μου στις ΗΠΑ ή ακόμη καλύτερα να μιλώ μέσω Skype με τη μητέρα μου και τις αδελφές μου. Το να μπορώ να τις βλέπω να τις βλέπω να χαμογελούν… Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για μένα. Είναι στιγμές που δεν σκέφτομαι το μπάσκετ και είμαι ο… Μάικ.

Για τις ιδιαιτερότητες των αγώνων με τον Ολυμπιακό: "Σε ότι αφορά την ατμόσφαιρα και τους φιλάθλους τίποτα δεν είναι συγκρίσιμο με την Ευρώπη σε σχέση με τις ΗΠΑ. Και τίποτα στην Ευρώπη δεν συγκρίνεται με αυτό που συμβαίνει στους αγώνες μας με τον Ολυμπιακό. Είναι κάτι που πρέπει να το σεβαστείς. Και αυτοί, όπως κι αυτοί κουβαλάνε μια ιστορία, μια παράδοση έχουν διακρίσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και αυτό που κάνει την αντιπαλότητα μεταξύ δύο ομάδων πιο έντονη είναι ότι μιλάμε για δύο από τις καλύτερες ομάδες της ηπείρου που κάθε χρόνο διεκδικούν τρόπαια. Κάθε αγώνας με τον Ολυμπιακό είναι κάτι ιδιαίτερο για εμάς, για τον κόσμο, για όλους. Οι φίλαθλοι τόσο του Παναθηναϊκού, όσο και του Ολυμπιακού είναι ικανοί να δημιουργήσουν την καλύτερη δυνατή ατμόσφαιρα που θα επιθυμούσε ένας παίκτης για να παίξει.

Για το εάν πιστεύει πως η καριέρα του βαδίζει προς το τέλος της: Το… παράθυρο κλείνει. Είμαι 31 χρονών και αυτό που εύχομαι είναι να μην έχω προβλήματα υγείας. Έχω πει ότι στα 35 θα αποφασίσω αν θα σταματήσω ή όχι. Ξέρω όμως από τώρα ότι θα είναι δύσκολο να αφήσω τα γήπεδα, γιατί το μπάσκετ είναι η ζωή μου. Από παιδί όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, αρκούσε να πάρω την μπάλα στα χέρια μου και να αρχίσω να σουτάρω για να εξαφανιστούν όλα όσα με απασχολούσαν. Το σώμα μου είναι αυτό που θα μου πει πότε να σταματήσω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να το ακούσω. Τελειώνοντας την καριέρα μου ως παίκτης πάντως, θα ήθελα να ασχοληθώ με κάτι που έχει να κάνει με το μπάσκετ. Ίσως και ως προπονητής.

Για το ενδεχόμενο να γίνει σύντομα πατέρας: Αυτό που θα ήθελα είναι να είμαι ένας πατέρας που θα είναι παρών. Που θα είναι εκεί να βλέπει τα παιδιά του να μεγαλώνουν, να τα πηγαίνω στο σχολείο, να είμαι εκεί για τα μικρά πράγματα της ζωής που θα βρουν μπροστά τους. Για να βεβαιωθώ ότι δεν θα μεγαλώσουν όπως εγώ με έναν πατέρα απόντα και με τόσες δυσκολίες. Θέλω να τους δείχνω την αγάπη μου κάθε μέρα. Δεν βλέπω την ώρα να κάνω παιδιά. Δύο, τρία… Και όταν έρθει η ώρα να είμαι εκεί γι’ αυτά.

Για τους δυσκολότερους αντιπάλους που έχει αντιμετωπίσει: Μου αρέσει να αντιμετωπίζω παίκτες που έχουν την ίδια θέληση με εμένα για τίτλους και την ίδια διάθεση να θέτουν τον εαυτό τους στη διάθεση της ομάδας, να κάνουν ότι χρειάζεται για να πάρει η ομάδα τη νίκη. Γι’ αυτό μ’ αρέσει να παίζω απέναντι σε παίκτες όπως ο Λουίς Σκόλα ή ο Χόρχε Γκαρμπαχόσα. Είναι δύο «εργάτες», δύο πρωταθλητές που πάντα προσπαθούν να φτάσουν στο μάξιμουμ. Πάντα ήταν δύσκολο να παίζεις εναντίον τους, αλλά δεν μου έλειψε ποτέ η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Ξέρω ότι μπορώ να τα πάω καλά και απέναντι σε παίκτες αυτού του επιπέδου.

Για την καριέρα του μέχρι και τη στιγμή που υπέγραψε στον Παναθηναϊκό: Όταν υπέγραψα στη Σαρλερουά ήξερα ότι το πρωτάθλημα εκεί δεν ήταν το πλέον δυνατό. Είχα πάει όμως μετά από μια επέμβαση στο γόνατο και χρησιμοποίησα εκείνη τη χρονιά για να επιστρέψω στο δικό μου επίπεδο. Με βοήθησε πολύ γιατί όταν πήγα στην Μπιέλα το παιχνίδι είχε επιστρέψει στο επίπεδο που ήταν πριν τον τραυματισμό. Ωστόσο, ούτε στο Βέλγιο, ούτε στην Ιταλία κατάφερα να κατακτήσω έναν τίτλο. Στην Μπιέλα είχαμε μια ομάδα νεανική με ταλέντο, φτάσαμε να διεκδικήσουμε την είσοδο στα πλέι οφ στην τελευταία αγωνιστική απέναντι στην Κίντερ, αλλά ήταν σχεδόν αδύνατο να νικήσουμε εκείνη την ομάδα στην οποία τότε έπαιζαν παίκτες όπως ο Γιάριτς, ο Τζινόμπιλι και άλλοι. Ήταν κρίμα, γιατί παίζαμε όλο και καλύτερα καθώς η χρονιά πλησίαζε στο τέλος της και ίσως αν είχαμε περάσει στα πλέι οφ να είχαμε καταφέρει να κάνουμε την έκπληξη.

Στο ιταλικό πρωτάθλημα μου είχε κάνει εντύπωση το πόσο πολλοί Αμερικάνοι έπαιζαν. Στο Βέλγιο δεν ήταν τόσοι. Δεν έχω κανένα απωθημένο που δεν έκανα καριέρα στο ΝΒΑ. Αυτό που μου λείπει μόνο μη παίζοντας εκεί είναι η οικογένειά μου και οι δικοί μου άνθρωποι. Είμαστε όλοι πολύ κοντά ο ένας στον άλλον και είναι μέρες που θα ήθελα να είναι κοντά μου σε σημαντικά παιχνίδια, σε σημαντικές για μένα μέρες. Κάθε καλοκαίρι όμως γυρίζω πίσω τους βλέπω και ξέρω ότι έχω πάρει τις σωστές αποφάσεις για μένα, αλλά και για εκείνους. Έζησα λίγο το ΝΒΑ μέσω των Μέμφις Γκρίζλις. Κάποια πράγματα ήταν όπως τα περίμενα, κάποια άλλα όχι.

Για παράδειγμα υπάρχουν παίκτες που παρά το ότι το πρόγραμμα είναι πολύ δύσκολο και οι αγώνες πολλοί, βγαίνουν κάθε βράδυ έξω. Ειλικρινά προτιμούσα να μένω στο ξενοδοχείο και να παίζω στο playstation ή να βλέπω ταινίες. Δεν αντέχεις διαφορετικά. Σίγουρα όταν υπέγραφα στον Παναθηναϊκό δεν μπορούσα να ξέρω ότι ήταν η σωστή επιλογή άμεσα. Αλλά ο χρόνος ήταν αυτός που δικαίωσε την επιλογή μου με το παραπάνω



".