Το περασμένο σαββατοκύριακο στο μίτινγκ κολύμβησης στο Ζρένιανιν της Σερβίας η Κάτια Σαρακατσάνη κατέκτησε δύο μετάλλια, ένα χρυσό στα 100 μέτρα μικτή ατομική και το αργυρό στα 50 μέτρα πρόσθιο. Κατέρριψε και το πανελλήνιο ρεκόρ στο 100άρι.

Μη μπερδεύεστε, η Κάτια Σαρακατσάνη του Ζρένιανιν είναι η ίδια Κάτια Σαρακατσάνη που κυριάρχησε στην ελληνική κολύμβηση και όχι μόνο από τα μισά της δεκαετίας του 90' μέχρι το 2004, όταν αποφάσισε να αποχωρήσει από την ενεργό δράση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στα 37 της χρόνια η δεύτερη καριέρα της τώρα ξεκινάει. Η Κάτια βλέπει μακριά...

" Κύλησε πολύ ωραία η επιστροφή μου σε διεθνείς αγώνες. Έχουν περάσει τόσα χρόνια. Ήταν μια καλή διοργάνωση στο Ζρένιανιν με αρκετούς καλούς αθλητές. Είχα άγχος, ανυπομονούσα αν θέλετε", εξήγησε στο Sport24.gr.

Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα το καλοκαίρι κατέκτησε την 22η πανελλήνια νίκη της. Όλα είχαν ξεκινήσει από την επιθυμία της να βοηθήσει μια φίλη της που ήθελε να χάσει βάρος.

"Έτσι πήγαμε στη Νίκαια. Μας βόλευαν οι ώρες στον Ιωνικό. Εκεί συνάντησα τον Βόικο Ράτσε. Άρχισα να κολυμπάω με μεγαλύτερη συχνότητα, αν και το κολύμπι δεν το άφησα ποτέ, τουλάχιστον μια φορά το μήνα πήγαινα στο κολυμβητήριο. Ήμουν γρήγορη, μου είπε να δοκιμάσουμε τη σκυταλοδρομία, συζητήσαμε να λάβω μέρος σε αγώνες Masters. Κατέβηκα σε ημερίδες, στο Ακρόπολις και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Οι χρόνοι μου ήταν καλοί".

Αρκετά καλοί για αγώνες Masters. Επιδόσεις που ίσως δώσουν σε μια από τις κορυφαίες κολυμβήτριες που έχει αναδείξει ποτέ η χώρα μας-και είναι λίγες- τη δυνατότητα να κολυμπήσει και σε άλλους μεγάλους αγώνες.

"Παρακολούθησα τους αγώνες στο Βερολίνο (σ.σ. το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα) το καλοκαίρι, αλλά τώρα κοιτάζω μόνο τη Ντόχα. Το παγκόσμιο πρωτάθλημα 25άρας πισίνας (3-7/12) και ίσως και τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο ντε Τζανέιρο".

Το 2016 η βετεράνος τριών Ολυμπιακών Αγώνων (1996, 2000, 2004) θα είναι 39 χρονών. Η ηλικία είναι μονάχα ένας αριθμός. Η Ντάρα Τόρες ήταν 41 χρονών το 2008 στο Πεκίνο, αν και κανένα μέλος της εθνικής ομάδας κολύμβησης της χώρας μας δεν έχει τις δυνατότητες προπόνησης που είχε η Τόρες.

" Αυτά τα δέκα χρόνια δεν έμεινα μακριά από τον αθλητισμό. Έκανα τένις, pilates, ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση πάντοτε, δεν άφησα ποτέ τον εαυτό μου να παχύνει. Όσο για τις κινήσεις στο νερό, έξω από αυτό επανήλθαν μηχανικά".

Αυτό που άλλαξε είναι η αντιμετώπιση της προς τους αγώνες, την προπόνηση: " Όταν ήμουν μικρή είχα άγχος, τα έπαιρνα όλα πιο σοβαρά. Τώρα δεν νιώθω πίεση, είναι απόλαυση για μένα η κολύμβηση. Το κάνω 100% για μένα. Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως έχει αλλάξει η συμπεριφορά που επικρατεί στο άθλημα μας, τώρα είναι καλύτερα".

Για να γίνει καλύτερη κολυμβήτρια είχε φτάσει στην Αμερική (πανεπιστήμιο της Χαβάης), ενώ είχε ζήσει και στην Ουγγαρία για να προπονηθεί σε μια χώρα που έχει μεγάλη παράδοση στο πρόσθιο και φυσικά στις μικτές. " Έμεινα δύο χρόνια για να προπονούμαι με τον Λάζλο Κις, τον προπονητή της Άγκνες Κόβατς (σ.σ. χρυσή Ολυμπιονίκης το 2000 στα 200μ. πρόσθιο), προσπάθησα να μάθω και τη γλώσσα. Το οικονομικό βάρος βέβαια έπεσε στην οικογένεια μου".

Παράλληλα με την κολύμβηση η Κάτια εργάζεται στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα από την Ισπανία όπου ζούσε τρία χρόνια. Σπούδασε, έζησε, ξεκουράστηκε και τώρα ξαναμπαίνει στη "μάχη" του πρωταθλητισμού.