Ο Ματίας Ντουτούρ, έμαθε να ζει χωρίς το αριστερό του χέρι, και αφού αποδέχτηκε αυτή την ασύμφορη συμβίωση, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, παίζοντας επαγγελματικά ποδόσφαιρο.

Δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδί σε σχέση με τα άλλα της ηλικίας του. Μπορεί να υπολείπεται σε σωματική ακεραιότητα, αλλά υπερτερεί σε ψυχικό σθένος. Έχει μόνο το ένα του χέρι, αλλά καταφέρνει να παίζει ποδόσφαιρο, εσχάτως και επαγγελματικά, παίρνοντας την προαγωγή για την πρώτη ομάδα της πρωτεύουσας της χώρας, Νασιονάλ.

Ήταν η στιγμή που ο τεχνικός διευθυντής και προπονητής της Νασιονάλ, Άλβαρο Γκουτιέρες, ανήγγειλε ο ίδιος στον Ματίας την προαγωγή του στην πρώτη ομάδα. Εξαιτίας των πολλών απουσιών που είχε ο σύλλογος του Μοντεβιδέο, στον αμυντικό τομέα, Χόρχε Φουσίλε και Πάμπλο Άλβαρες δεν είναι διαθέσιμοι και η άμυνα μοιάζει άδεια, με αποτέλεσμα η μετακίνηση του Ματίας από τους νέους στην πρώτη ομάδα να είναι γεγονός.

Τι (δεν) άλλαξε στη ζωή μου

Δίχως αμφιβολία, η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του. Η δικαίωση των ονείρων του. Όνειρα που κόστιζαν κάτι παραπάνω από το σύνηθες, όπως περιγράφει μέσα από το Sport24.gr, από των απλών παιδιών, από των απλών συμπαικτών του.

"Δεν μπορώ να σου το περιγράψω, ήταν κάτι το μοναδικό, κάτι το σπάνιο. Γύρισα σπίτι, μην περιμένεις να σου πω ότι έκλαψα, δεν το έκανα. Χάρηκα γιατί δικαιώθηκαν οι κόποι μου, γιατί κατέκτησα κάτι μετά από πολύ κούραση μόνος μου, δεν μου το χάρισε κανείς, δεν μου το δώρισε κανείς. Γύρισα σπίτι λοιπόν, έφαγα, είδα τη Νασιονάλ στην τηλεόραση που έπαιζε, έκανα ο,τι και τις υπόλοιπες ημέρες.

Η ζωή μου δεν άλλαξε δραματικά, όπως φαντάζεται και ο περισσότερος κόσμος. Πριν από την προαγωγή μου στην πρώτη ομάδα, έπαιρνα το λεωφορείο από τη γειτονιά μου στο Μοντεβιδέο μιάμιση ώρα πριν την προπόνηση και έφτανα σπίτι μιάμιση ώρα μετά την προπόνηση.

Το ίδιο έκανα και σήμερα, το ίδιο θα κάνω και αύριο. Δεν το λέω με παράπονο, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Δεν έγινα σταρ."

Αν δεν υπήρχε η οικογένεια...

Ο Ματίας ευχαριστεί μέσα από το Sport24.gr την οικογένειά του για όλη τη στήριξη στη διάρκεια των χρόνων, αλλά και τους εκάστοτε προπονητές του, που με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν τον απέτρεψαν από να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, επαγγελματικά.

"Αν δεν είχα αυτή την οικογένεια που έχω, ίσως και να μην ήμουν εδώ να μιλούσαμε τώρα. Εννοώ, να είχα πάρει δρόμο διαφορετικό, όπως πολλά άλλα παιδιά στην ηλικία μου. Οπότε το σύνολο του ευχαριστώ, ανήκει στους γονείς μου. Τώρα, από ποδοσφαιρική σκοπιά, όλοι οι προπονητές μου με στήριξαν.

Εξαιρέσεις υπήρξαν και φυσικά άκουσα πολλά σε όλη τη μέχρι τώρα πορεία μου, αλλά δε θέλω να σταθώ εκεί. Οι προπονητές μου - σχεδόν όλοι - που αποφάσιζαν με στήριζαν και με ενθάρρυναν. Τώρα που έχω φτάσει στο ένα από το μηδέν, νιώθω ότι τους χρωστώ κάτι."

Μπορείς να ονειρεύεσαι και με ένα χέρι

Ο Ματίας είναι παιδί ακόμη, 19 χρονών, και έχει ινδάλματα από τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Ανάμεσά σε αυτούς και ένας "Έλληνας". Έχει και όνειρα, που όπως λέει μέσα από το Sport24.gr, φτάνουν πολύ μακριά.

"Το πρότυπό μου από το χώρο του ποδοσφαίρου είναι ο Ροναλντίνιο, είναι ο πιο θεαματικός ποδοσφαιριστής που έχω δει. Είναι τέλειος. Πραγματικά αυτά που κάνει με την μπάλα, δεν τα κάνει κανείς στη γη.

Από την Ουρουγουάη το δωμάτιό μου είναι γεμάτο με αφίσες του Τσίνο. Ο Ρεκόμπα είναι ένας θεός. Τον έχω δει από κοντά και έτρεμα, αλλά είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, παρά το γεγονός ότι είναι ένας σταρ για την Ουρουγουάη.

Το όνειρό μου είναι να αγωνιστώ μία μέρα στην Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ Μαδρίτης. Το πρώτο όνειρό μου, για να μην είμαι και άπληστος, το πραγματοποίησα παίζω μπάλα. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσω να ονειρεύομαι.

Αυτό θέλω, όπως νομίζω και κάθε παιδί στη Γη. Μπορείς να ονειρεύεσαι και με ένα χέρι."

Είμαι πιο φυσιολογικός από όλους

Αφήσαμε την πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση στον Ματίας, για το τέλος. Τον ρωτήσαμε, πως κατάφερε και ξεπέρασε τα ταμπού, πως έκλεισε τα αυτιά του στους ψιθύρους και κυρίως πως αντιμετώπισε το πρόβλημά μου. Δείτε τι απαντά στο Sport24.gr:

"Το μάτι σου, εσένα, του διπλανού σου, του πατέρα μου, όλων σας πάει στο αριστερό μου χέρι που δεν έχω. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτό να είναι κακό. Και εμένα εκεί θα πήγαινε, οπότε είναι κάτι το φυσιολογικό. Κράτα αυτή τη λέξη.

Έμαθα να ζω με αυτό, ή καλύτερα χωρίς αυτό. Το έμαθα εμπειρικά, δεν μου το είπε κανείς. Δηλαδή, δεν μου είπε κανείς κάνε αυτό ή μην κάνεις εκείνο. Έμαθα ότι δεν μπορώ να κάνω κάποια πράγματα ή μπορώ να κάνω κάποια πράγματα αλλιώς, διαφορετικά.

Νιώθω πιο φυσιολογικός, από όλους. Έτσι είμαι. Δηλαδή, δεν αισθάνομαι ότι μου λείπει κάτι. Εμένα η συμβουλή μου σε όσα παιδιά έχουν αυτό το πρόβλημα είναι αυτή

Σε όλους λείπει κάτι. Σε κάθε άνθρωπο. Φαίνεται απλό αυτό που λέω, αλλά δεν είναι. Εμένα τουλάχιστον, μου πήρε χρόνια. Αλλά από τη στιγμή που τα κατάφερα, νιώθω λυτρωμένος, απελευθερωμένος."

Στη ζωή μόνο κερδίζεις, δεν χάνεις

Ζητήσαμε από τον Ματίας Ντουτούρ να στείλει με μία μόνο φράση, ένα μήνυμα στην πλειοψηφία του κόσμου που πανικοβάλλεται με ένα απλό κρυολόγημα ή πονοκέφαλο, παραβλέποντας ότι υπάρχουν και πιο σοβαρά προβλήματα. Δείτε το μήνυμα που περνά μέσα από το Sport24.gr, ο 19άχρονος Ουρουγουανός:

"Δεν είμαι ικανός να πω τίποτα σε κανέναν. Το μόνο που έχω καταλάβει μετά από 19 χρόνια είναι ότι στη ζωή δεν χάνεις, μόνο να κερδίσεις μπορείς..."