Απλά πράγματα: Ο στόχος στο ποδόσφαιρο είναι να μπει η μπάλα στο πλεκτό και η στιγμή του πανηγυρισμού που ακολουθεί μπορεί να χωρέσει όλη την τρέλα, το πάθος και την μαγεία του Βασιλιά των Σπορ, σε λίγα δευτερόλεπτα.

Οι συντάκτες του Sport24.gr απάντησαν στο ερώτημα της εβδομάδας "Ποιος είναι ο καλύτερος πανηγυρισμός που έχετε δει;" και θυμήθηκαν αγκαλιές, φωνές, κωλοτούμπες, προσευχές, μωρά και όλα τα... ωραία που έχουν γίνει μετά από την επίτευξη ενός τέρματος. Διαβάστε και στο τέλος πείτε μας: Ποιος είναι ο καλύτερος πανηγυρισμός που έχετε δει;

Τις Κωλοτούμπες και τα πιστόλια του Ρόμπι Κιν (Στέλιος Χαρτζουλάκης)

Συμπαθέστατοι οι Ιρλανδοί και ακόμα πιο συμπαθής ο Ρόμπι Κιν, που έχει συνδέσει το όνομά του και με την αγαπημένη μου Τότεναμ. Μέγας αρχηγός και ηγέτης, είχε πετύχει πολλά καθοριστικά γκολ, τα οποία πανηγύριζε με έναν μοναδικό τρόπο. Έτρεχε προς το σημαιάκι του κόρνερ, όπου ακολουθούσε μία μεγαλοπρεπέστατη "ρόδα" (α λα Νάντια Κομανέτσι), μία κωλοτούμπα και... δεκάδες πιστόλια προς όλες τις κατευθύνσεις. Το video είναι από τον αγώνα Ιρλανδία - Γερμανία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002.

To "calma" του Κριστιάνο Ρονάλντο (Φώντας Σέμπρος)

Δεν είμαι Ρεάλ και δεν είμαι φαν του Κριστιάνο Ρονάλντο, παραδέχομαι όμως ότι το "calma" στο "Καμπ Νόου" είναι ίσως ο καλύτερος πανηγυρισμός στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Κυρίως διότι έχει να κάνει με ένα από τα μεγαλύτερα ντέρμπι στον πλανήτη και χρησιμοποιείται μόνο σε αυτό (το έκανε και φέτος).

Τη βαθιά υπόκλιση του Ρέτζι Μίλερ (Μάνος Μίχαλος)

Όπως θα δείτε και στο σχετικό βίντεο, η υπόκλιση του Ρέτζι "Killer" μέσα στο γήπεδο των Bulls κατά τη διάρκεια των τελικών Ανατολής του 1994, για το (θεωρητικά) buzzer beater του μόλις 0.8'' πριν το τέλος, αποδείχθηκε τσάμπα σκύψιμο και κόπος. Παρότι ο Μίλερ ευστόχησε και προκάλεσε το κοινό του Σικάγο με την ειρωνική υπόκλισή του, στην τελευταία επίθεση των Bulls, ο Τόνι Κούκοτς πετάει την μπάλα, αυτή βρίσκει ταμπλό και καταλήγει στο διχτάκι και ο Ρέτζι Μίλερ μένει με τον πανηγυρισμό.

Προσωπικά, σε μια φάση είχα τότε, τους δύο πιο αγαπημένους μου παίκτες να πρωταγωνιστούν και στις δύο, τον έναν να προκαλεί, τον άλλον να απαντάει, εμένα να κοιτάζω με ανοιχτό το στόμα, 12 ετών όλος κι όλος, οπότε πώς να αντικαταστήσω αυτή την ανάμνηση και με ποιον πανηγυρισμό; Άντε, να έβαζα και τον περιβόητο πανηγυρισμό του Μάικλ Τζόρνταν στο "The Shot", αλλά κατά βάθος με τον Ρέτζι Μίλερ έμαθα ότι να το υποκλίνεσαι δεν είναι μόνο δείγμα ευγένειας, αλλά και επίδειξη δύναμης. Αυτά είχα να πω...

Τον πανηγυρισμό-διαμαρτυρία του Κετσπάγια (Γιάννης Γεωργόπουλος)

Το θυμάμαι σαν χθες παρότι πέρασαν 15 χρόνια. Ο Τιμούρ Κετσπάγια ή «Uncle Fester» από την «Adams Family» όπως τον αποκαλούσαν οι Άγγλοι σκοράρει κόντρα στη Μπόλτον φορώντας τη φανέλα της Νιούκαστλ. Την συνέχεια μα τις 1000 αρκούδες του Μπλεκ δεν μπορούσα να την προβλέψω.

Το σύνθημα "είναι τρελός ο καραφλός" γίνεται πράξη. Ο Κετσπάγια βγάζει τη φανέλα του και εξοργισμένος κατευθύνεται στις διαφημιστικές πινακίδες τις οποίες κλωτσά με μανία! Είναι έτοιμος να βγάλει και τα παπούτσια του. Δείχνει θυμωμένος, εκτός εαυτού παρότι σκόραρε. Τον συγκρατούν την τελευταία στιγμή οι συμπαίκτες του. Τι είχε συμβεί όμως; “Η αλήθεια είναι πως δεν έπαιζα βασικός. Μπήκα αλλαγή και ήθελα να σκοράρω για να αποδείξω ότι αξίζω να παίζω. Η αντίδραση μου ήταν γι’ αυτό το λόγο. Επειδή ένιωθα πως έπρεπε να παίζω βασικός” ήταν η απάντηση που έδωσε μερικά χρόνια αργότερα. Ένας σχεδόν cult (αντι)πανηγυρισμός!

Αυτόν του Ταρντέλι το '82 (Γιάννης Φιλέρης)

Όταν λέμε ο κορυφαίος πανηγυρισμός, δεν μπορεί να εννοούμε άλλον εκτός απ΄αυτόν του Μάρκο Ταρντέλι το 1982 στον τελικό του Μουντιάλ, εναντίον της Γερμανίας.Δεν ήμουν με την Ιταλία, αλλά όταν νίκησε την Βραζιλία με 3-2, όλοι τα είχαν βάψει μαύρα με πρώτο και καλύτερο τον αδερφό μου, οπότε... βρήκα την ευκαιρία να αποθεώσω τους ατζούρι. Ειδικά, μετά την σχεδόν δολοφονία του Μπατιστόν από τον Σουμάχερ και το γκολ του Χρούμπες (γερμανός λοχίας.,..) δεν είχα καμιά αναστολή στον τελικό.

Ήταν κι αυτό το γκολ... σαν σε προπόνηση, που έλεγε ο Γιάννης Διακογιάννης, με το ποδόσφαιρο "του μπρίο και της φαντασίας να κερδίζει το ποδόσφαιρο των ρομπότ", που ταίριαζε απόλυτα.Ο Ταρντέλι βάζει το δεύτερο γκολ και φεύγει σαν τρελός, κουνώντας κεφάλι και χέρια, στον ηδονικό χορό της απόλυτης έκστασης. Λίγη ώρα αργότερα οι κάμερες θα πιάσουν τον γίγαντα Σάντρο Περτίνι να πανηγυρίζει στη μούρη του Χουάν Κάρλος.

"Ήταν τρελό, καμιά φορά βλέπω τον εαυτό μου στο βίντεο, μετά απ΄αυτό το γκολ, και νομίζω ότι είναι ο αδερφός μου!" εξομολογήθηκε μετά από 30χρόνια, ο Μάρκο, που ο πανηγυρισμός του έμεινε διάσημος ως "Tardelli cry". Αλλά πώς να μη κάνει έτσι ένας ποδοσφαιριστής που "έζησε το όνειρό του. Αυτό το έβλεπα στον ύπνο μου από παιδί. Ότι σκοράρω στον τελικό του Μουντιάλ με την Σκουάντρα Ατζούρα. Γι αυτό πανηγύρισα έτσι. Ο κόσμος μου ζητάει να το επαναλάβω, αλλά δεν γίνεται. Γεννήθηκα με αυτή την κραυγή μέσα μου και εκείνη ήταν η στιγμή που βγήκε από μέσα μου".Ταρντέλι, λοιπόν. Τίποτε άλλο!

Τον αξέχαστο του Μπίλι Σαρπ (Αντώνης Τσιράκης)

Σίγουρα υπάρχουν πανηγυρισμοί που ξεχωρίζουν, όμως, ποτέ δεν πωρώθηκα με κάποιον. Πάντα μου άρεσαν οι τούμπες του Ρόμπι Κιν, με τον οποίο ασχολήθηκε ο Χαρτζουλάκης. Αποθέωσα τον Μάριο Μπαλοτέλι για το «Why always me?», ενώ μοναδικός ήταν ο πανηγυρισμός του «Θεού», όπως τον αποκαλούσαν οι οπαδοί της Λίβερπουλ, Ρόμπι Φάουλερ, όταν έκανε πως σνιφάρει.

Ωστόσο, θα επιλέξω τον πανηγυρισμό του Μπίλι Σαρπ στο παιχνίδι της Ντόνκαστερ με τη Μίντλεσμπρο. Τρεις μέρες πριν είχε χάσει το νεογέννητο παιδί του, αλλά πήρε τον προπονητή τηλέφωνο και του ζήτησε να παίξει. Στην έναρξη του αγώνα, όταν τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Βρήκε, όμως, τον τρόπο να σκοράρει και να αφιερώσει «το πιο σημαντικό γκολ της καριέρας του», όπως έγραψε στο Twitter, στο αδικοχαμένο παιδί του φορώντας μία φανέλα που έγραφε «That's for you son».

Το τρέξιμο του Μουρίνιο (Θόδωρης Κουνάδης)

Προσπαθώ να θυμηθώ έστω ένα (1) ματς στο οποίο να υποστήριζα την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μάταια, δεν υπάρχει. Αντίθετα πρέπει να είναι η μόνη ομάδα με την οποία χαίρομαι σε κάθε της ήττα, σε κάθε της αποκλεισμό. Ο λόγος ονομάζεται Άλεξ Φέργκιουσον. Ο Βαγγέλης Σταματόπουλος με καλύπτει απόλυτα εδώγιατί με εκνευρίζει ο συγκεκριμένος προπονητής. Κάπως έτσι η μπάλα πήρε και την ομάδα του καθώς όσα χρόνια παρακολουθώ ποδόσφαιρο, η Man.Utd είναι η ομάδα του.

Απαραίτητα όλα τα παραπάνω για να καταλάβετε γιατί "έτρεξα" σαν τρελός δίπλα στον Ζοζέ Μουρίνιο στις 9/3/2004. Στο πρώτο ματς η Πόρτο έχει νικήσει με 2-1. Στη ρεβάνς είναι πίσω με 1-0, σκορ με το οποίο αποκλείεται χάρη στον "παλαιολιθικό" κανόνα του εκτός έδρας γκολ.Και έρχεται στο 90' o Κοστίνια και ισοφαρίζει σε 1-1. Πόσο ποδοσφαιρική ηδονή μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος όταν πηγαίνει ως αουτσάιντερ στο "θέατρο των ονείρων" και το μετατρέπει σε "εφιάλτη" της Γιουνάιτεντ στο τελευταίο λεπτό; Η απάντηση ήρθε από τον πανηγυρισμό του Μουρίνιο. Εκατομμύρια άνθρωποι "τρέξαμε" μαζί σου Ζοζέ φωνάζοντας "γκοοοοοοοοοοοοοολ"!

Αυτόν "που βλέπει ο Ελευθερόπουλος και τρέμει" (Βαγγέλης Κατσαΐτης)

Δεν υπάρχει περίπτωση ΠΟΤΕ στη ζωή μου να ξεχάσω τον συγκεκριμένο πανηγυρισμό. Δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ στη ζωή μου, να νιώσω τόσο ζωντανός και τόσο απαραίτητος για την ομάδα μου. Ήταν το 1999 στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στη Νέα Φιλαδέλφεια...

Το σκορ είχε ανοίξει ο Ντανιέλ Μπατίστα και το πρώτο ημίχρονο έφτανε στο τέλος του. Θυμάμαι ότι ο καιρός ήταν χάλια και είχε αρκετό κρύο. Το πρώτο γκολ μας είχε ζεστάνει αλλά έβλεπες στον κόσμο την πίστη για το επόμενο... Περίμενε κάτι καλύτερο...

Φτάνουμε στο 45' και ο Μιχάλης Κασάπης βγάζει βαθιά μπαλιά από τα αριστερά στον Ντέμη Νικολαΐδη που περίμενε δεξιά της περιοχής με αντίπαλο δύο αμυντικούς του Ολυμπιακού... Απίστευτο κοντρόλ... πλάκα στην μπάλα και στον αντίπαλο... σουτ με το "κακό" του πόδι... ΓΚΟΛ!

Τρέχει σαν τρελός προς το μέρος μου (ναι έτσι ένιωσα, μοναδικός), πλησιάζει και κρύβεται από τα πανό και ξαφνικά τον βλέπω να ανεβαίνει στα κάγκελα και να είναι στην ίδια ευθεία μαζί μου, μπροστά μου! Εκείνη τη στιγμή, ο Ντέμης έβαλε τον κόσμο μέσα στο παιχνίδι! Απίστευτο συναίσθημα, απίστευτος πανηγυρισμός!

Το μωρό του Μπεμπέτο (Δημήτρης Κεφαλάς)

Ο πανηγυρισμός του Βραζιλιάνου Μπεμπέτο στο Μουντιάλ 1994 με την Ολλανδία. Χαρακτηριστική στιγμή του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Παράξενος πανηγυρισμός που κανείς δεν κατάλαβε αρχικά τι σήμαινε. Αφορμή στάθηκε η γέννηση του παιδιού του Μπεμπέτο, εκείνες τις ημέρες. Ο πρώτος, πιθανόν, πανηγυρισμός που παρίστανε ένα γεγονός. Μαζί του συμμετείχαν οι Ρομάριο και Μαζίνιο. Ίσως και αυτοί να μην γνώριζαν τον λόγο που ο συμπαίκτης του εξέφραζε την χαρά του με αυτό τον τρόπο.

Τον πανηγυρισμό του Μπεμπέτο, ακολούθησαν και άλλοι ποδοσφαιριστές στο μέλλον και πλέον αποτελεί συχνό φαινόμενο οι παίκτες να δημιουργούν μικρές "παραστάσεις" λίγων δευτερολέπτων με αφορμή κάποιο γεγονός ή κάτι που έχουν δοκιμάσει στην προπόνηση. Για την ιστορία η Βραζιλία νίκησε 3-2 την Ολλανδία και προκρίθηκε στα ημιτελικά.

Το ψάρεμα και τον Μάρκο (Παντελής Διαμαντόπουλος)

Πρώτα απ' όλα να ξεκινήσω με γκρίνια! Είναι απαράδεκτο η ΟΥΕΦΑ να τιμωρεί τους παίκτες που πανηγυρίζουν. Η έκσταση, η ευτυχία , η χαρά η απόλαυση στο ποδόσφαιρο, είναι ο πανηγυρισμός. Δε λέω να γίνεις... Κατίδης, αλλά όχι και να έχουν «ευνουχήσει» τους παίκτες και να τους εμποδίζουν να ξεσπάνε! Τέλος πάντων. Δυο πανηγυρισμούς θα αναφέρω. Ο πρώτος διασκεδαστικός και απόλυτα επιτυχημένος. Πρωτάθλημα ισλανδίας και η Στάρναν κερδίζει με πέναλτι στην παράταση την Φόλκερκ. Ο Χάλντορ Όρι σκοράρει και στην συνέχεια.... ψαρεύει έναν καλό σολωμό που δεν είναι άλλος από τον συμπαίκτη του Γιόχαν Λάξνταλ. Οι άλλοι παίκτες σηκώνουν το...ψάρι και βγάζουν αναμνηστική φωοτογραφία! Απλά τρομερό....

Και η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΚΣΤΑΣΗ! Παιδάκι ήμουν , οι πρώτες παραστάσεις μου από ποδόσφαιρο και ο Μάρκο Ταρντέλι στέλνει τους Ιταλούς στα ουράνια, στον τελικό του Μουντιάλ με αντιπάλους τους μόνιμους καλούς... πελάτες, Γερμανούς! Αριστερό σουτ έξω από την περιοχή, οι ισπανοί αστυνομικοί (πόσο αστείο Θεέ μου) να κυνηγάνε τους αναπληρωματικούς ατζούρι και ο Σάντρο Περτίνι μόνος όρθιος στα επίσημα να γιορτάζει!!!

Την αγκαλιά Διαμαντίδη-Ομπράντοβιτς (Αντωνία Μαραγούσια)

Είναι πολλοί οι έντονοι πανηγυρισμοί που έχω δει live, αλλά αυτόν που ξεχωρίζω είναι κάποιος που είδα από την τηλεόραση και ανατρίχιασα. Και παράλληλα ζήλεψα που δεν ήμουν εκεί για να τον απολαύσω live. Δευτερόλεπτα μετά το τέλος του Final-4 της Βαρκελώνης κι ενώ ο Παναθηναϊκός έχει κατακτήσει την 6η Ευρωλίγκα στην ιστορία του, υπήρξε μία σκηνή που πραγματικά συγκίνησε. Η ορθάνοιχτη αγκαλιά του Ζέλικο Ομπράντοβιτς για να... υποδεχτεί τον Δημήτρη Διαμαντίδη, που πανηγύρισε με την "καρδιά" του εκείνο το τρόπαιο, είναι μία σκηνή που δεν μπορεί έτσι απλά να ξεχαστεί.

Aποτέλεσε μία μεγάλη στιγμή για δύο ανθρώπους που πρόσφεραν πολλά στον Παναθηναϊκό κι έφτασαν στην κορυφή σε μία σεζόν, που κανείς δεν τους υπολόγιζε. Ο πάντα μετρημένος Διαμαντίδης ξέσπασε σηκώνοντας ψηλά τον κόουτς των επιτυχιών, όπως έχουν αποκαλέσει και με το δίκιο τους τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και μαζί πανηγύρισαν σαν μικρά παιδιά μία μεγάλη πραγματικά επιτυχία...

Η μεγάλη καρδιά του "Γκούγκα" (Γιώτα Κουνάλη)

Συμφωνώ και πάλι με τον κύριο Γιάννη, άρα αυτό σημαίνει πως βρίσκομαι σε καλό δρόμο. Ωστόσο θα σας πάω κάπου αλλού μακριά από το μπάσκετ και το από ποδόσφαιρο. Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τις... παραστάσεις που έστηνε ο Βαλεντίνο Ρόσι μετά από κάθε νίκη του στο MotoGP και τις εύστοχες... μιμήσεις του Χόρχε Λορένθο. Ή τα donuts που έκανε ο Άλεξ Ζανάρντι μετά από κάθε νίκη του στις αμερικανικές πίστες. Αυτός ο σπουδαίος χρυσός Παραολυμπιονίκης με την απίστευτη καρδιά

Όμως ο Βραζιλιάνος Γκουστάβο Κουέρτεν χρειάστηκε μόνο μια ρακέτα για να χαράξει μια μεγάλη καρδιά στο τερέν του Ρολάν Γκαρός το 2001, επιλέγοντας αυτόν τον τρόπο για να ανταποδώσει την αγάπη του δύσκολου γαλλικού κοινού μετά την τρίτη νίκη του. Αυτός ήταν και ο τελευταίος μεγάλος τίτλος στην καριέρα του. Χάραξε και πάλι μια καρδιά στο οριστικό αντίο του στο Ρολάν Γκαρός

Αυτόν του Stuart Pearce (Ηλίας Αναστασιάδης)

22 Ιουνίου 1996, Wembley. Οι οικοδεσπότες Άγγλοι αντιμετωπίζουν την Ισπανία στα προημιτελικά. Το ματς έχει πάει στα πέναλτι. Μετά τα 4 πρώτα, η Αγγλία προηγείται με 2-1 και είναι η σειρά του τεράστιου Stuart Pearce να εκτελέσει. Σκοράρει. Κάνει το 3-1, ο κόσμος παραληρεί και η ομάδα του παίρνει ένα ασφαλές προβάδισμα στη διαδικασία, το οποίο θα κρατήσει και θα προκριθεί στα ημιτελικά. Για 1-2 δευτερόλεπτα δεν πανηγυρίζει. Θυμάται το πέναλτι που έχασε στην αντίστοιχη διαδικασία, στον ημιτελικό του Μουντιάλ του 90 απέναντι στη Δυτική Γερμανία, τότε που είχε φύγει από το γήπεδο με κλάματα.

Μετά τη μνήμη του εφιάλτη, σφίγγει τη γροθιά, φωνάζει και ξεσπάει. Στον κορυφαίο πανηγυρισμό-εξιλέωση όλων των εποχών.

Το "choke" του Ρέτζι Μίλερ (Στέφανος Τριαντάφυλλος)

Πανηγυρισμός εεεεε; (μακρόσυρτο αλά Διακογιάννη). Ο πιο προκλητικός ήταν η "γραμμή" του Φάουλερ. Ο πιο διασκεδαστικός ήταν του Κράουτς που έκανε το ρομπότ. Ο πιο "πω-πω-τον-π%$#-τι-τους-έκανε" ήταν το "calma" του Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο πιο συγκινητικός το κλάμα του ξαπλωμένου στο παρκέ Ντικέμπε Μουτόμπο μετά την ηρωική πρόκριση των Νάγγετς. Τίποτα από όλα αυτά, όμως, δεν μπορεί να συγκριθεί με τον μεγάλο Reggie Miller. Το "choke" στον Spike Lee όταν οι Pacers έκαναν μια επική ανατροπή για να πάρουν τελικά τη νίκη στο "Madison Square Garden".

Όταν ο "Killer" με συνεχόμενα σουτ αρχίζει να "γυρίζει" το παιχνίδι μόνος του, ήξερε ότι οι Knicks θα "κωλώσουν". Για αυτό και γύρισε στον γνωστό σκηνοθέτη που κάθεται πάντα στην πρώτη γραμμή και έβαλε τα δύο χέρια γύρω από τον δικό του λαιμό, σαν να "πνίγει". Μετά από κάθε καλάθι γύριζε προς το μέρος του και τον κοιτούσε. Ο Reggie Miller ήξερε τους αντιπάλους του και ήξερε τον εαυτό του. Ήξερε ότι θα κερδίσει...

Το "Camp Mou" του Μουρίνιο (Βαγγέλης Σταματόπουλος)

ΌτανΜουρίνιο βάφτισε το "Camp Nou"... "Camp Mou", θυμάται ο Βαγγέλης Σταματόπουλος
Αισθήματα ιδιαιτέρως φιλικά ή εχθρικά δεν τρέφω για κάποια εκ των Μπαρτσελόνα ή Ίντερ, παρόλα αυτά προσπαθώντας να ανακαλέσω στη μνήμη τον πανηγυρισμό που με συγκλόνισε περισσότερο, τότε το μυαλό μου πήγε σε αγώνα των δύο ομάδων. Η αιτία φυσικά είναι ο "λατρεμένος" Ζοζέ Μουρίνιο, με τον "special one" να δίνει ξεχωριστό σόου αμέσως μετά το τέλος του δεύτερου ημιτελικού Champions League (2009-2010) που έγινε στο "Καμπ Νόου".

Οι "νερατζούρι" είχαν προίκα το 3-1 από το Μιλάνο όμως τα πράγματα "στράβωσαν" στο ημίωρο του ματς μετην αποβολή του Μόταπου άφησε την Ίντερ με 10 παίκτες.Σχεδόν όλοι την ξέγραψαν αυτόματα εκείνο το λεπτό καθώς έπρεπε να αντέξει σφυροκόπημα 70 λεπτών απέναντι στην ομάδα-μοντέλο του Πεπ Γουαρδιόλα (την ομάδα του τρεμπλ), όμως ο Μουρίνιο έκανε το θαύμα του και με ήττα μόλις με 1-0 πήρε δίκαιατο εισιτήριο για τον τελικό.Το τελευταίο σφύριγμα προκάλεσε και την "έκρηξη" του Πορτογάλου, ο οποίος έκανε κούρσα κατά μήκος του γηπέδου -ξέχωρα από τους παίκτες του- και με το δείκτη προτεταμένο αφιέρωνε το ιστορικό αποτέλεσμα στους μεθυσμένους από το νέκταρ του θριάμβου Ιταλούς οπαδούς.

Πιο έπικ πανηγυρισμός δεν γίνεται (ξεπέρασε και αυτόν στο "Ολντ Τράφορντ" που μνημονεύει ο Θοδωρής Κουνάδης)!Ο Μουρίνιο σε αμόκ, σε ντελίριο, εντελώς στον κόσμο του, και με τον κόσμο όλο στα πόδια του! Είχε νικήσει την ανίκητη μέχρι τότε Μπαρτσελόνα και είχε γιγαντώσει το μύθο του στο πολλαπλάσιο. Ο πανηγυρισμός μάλιστα έγινε ακόμα πιο "συλλεκτικός" για δύο λόγους: 1) την τσαντίλα του Βαλντές ο οποίος προσπαθούσε να σταματήσει τον Μουρίνιο και 2) το τυχαίο (;) άνοιγμα του αυτόματου συστήματος ποτίσματος που ήταν σαν να έλεγε στον Μουρίνιο "ΦΤΑΝΕΙ, ΒΓΕΣ ΕΞΩ, ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ..."

Την προσευχή του Ζιοβάνι (Γρηγόρης Μπάτης)

Υπάρχουν πολλοί πανηγυρισμοί που μου ήρθαν στο μυαλό όταν διάβασα το ερώτημα της εβδομάδας. Το "σνιφάρισμα" του Φάουλερ, το αεροπλανάκι του Μοντέλα, η πιπίλα του μεγάλου Τότι, το ξεβράκωμα του Βούτσινιτς, το χτύπημα γκολφ του Μπέλαμι στο "Καμπ Νόου", τα πιστόλια του Μήτρογλου σ'ε ένα ντέρμπι με τον ΠΑΟ όταν ο Κόκκαλης του είχε ζητήσει να τα αφήσει στην "θήκη" τους, το calma του Κ. Ρονάλντο, η ειρωνεία-χαλαρότητα του Ανρί και πολλά άλλα.

Σαν τον πανηγυρισμό του Ζιοβάνι όμως, μετά το πρώτο του γκολ με την φανέλα του Ολυμπιακού κόντρα στην Ρεάλ, δεν μου έχει μείνει άλλος στο μυαλό. Ο Βραζιλιάνος δεν έκανε ούτε κάτι το ιδιαίτερο, ούτε κάτι το φοβερό. Γονάτισε και έδειξε με τα χέρια του τον ουρανό, αφιερώνοντας το γκολ στον Θεό. Ο κόσμος "γονάτιζε" στα πόδια του και εκείνος ένιωθε μικρός και γονάτιζε με τη σειρά του μπροστά στον Θεό. Θρήσκος βλέπετε όπως οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι κι αυτός ήταν ο χαρακτηριστικός του πανηγυρισμός.

Την κίνηση του μιμήθηκαν πολλοί και ένας απ' αυτούς ήμουν κι εγώ. Δεν θα ξεχάσω όταν στα 15 μου έπαιζα ποδόσφαιρο στις καλοκαιρινές μου διακοπές και μετά από ένα γκολ μου πανηγύρισα σαν αυτόν. Το αστείο είναι πως τα παιδιά του χωριού με φώναξαν "Τσοπάνη" αντί για "Ζιοβάνι". Ποιος είμαι εγώ άλλωστε για να κουβαλάω τ' όνομά του; Έναν πανηγυρισμό του "έκλεψα" όπως χιλιάδες παιδάκια...

Το κύκνειο άσμα του Θεού (Ηλίας Ευταξίας)

Δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στη γη που θα δει τη φωτογραφία του Μαραντόνα από τον πανηγυρισμό με την Ελλάδα το 1994 και να μην καταλάβει από που προέρχεται. Πιθανότατα την ύπαρξη του Ντιέγκο και των χαρακτηριστικών τερμάτων που έχει πετύχει να γνωρίζουν ακόμα και οι εξωγήινοι.

Το γκολ του αιώνα, το χέρι του Θεού και φυσικά το κύκνειο άσμα με τη φανέλα της Αργεντινής στις 21 Ιουνίου του 1994 στο Φόξμποροου της Βοστώνης, είναι στιγμές που αποτελούν ξεχωριστά κεφάλαια στην παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου. Στο Μουντιάλ της Αμερικής η Αργεντινή ζήτησε και πήρε τη βοήθεια του καλύτερου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών για να παρουσιαστεί με Αυτόν στην σύνθεσή της ως φαβορί στη διοργάνωση (όσα έγιναν στη συνέχεια είναι μεγάλη ιστορία).

Εγώ, περίμενα να απολαύσω στο πρώτο μου παγκόσμιο Κύπελλο και τον Μαραντόνα να δίνει την τελευταία του ποδοσφαιρική παράσταση με τη φανέλα της αγαπημένης μου Εθνικής ομάδας. Μόλις μία εβδομάδα μετά τα γενέθλιά μου δεν περίμενα κανένα άλλο δώρο, παρά να τον δω να κάνει όσα μου εξιστορούσε ο πατέρας μου. Στο 60ο λεπτό της αναμέτρησης με την Ελλάδα παρέδωσε το τελευταίο έργο τέχνης του και στη συνέχεια συναντηθήκαμε μπροστά στο γυαλί της τηλεόρασης. Εκείνη την ημέρα δεν πήρα μόνο το δώρο γενεθλίων που ήθελα. Στις 21/6/1994 βαφτίστηκα! Όχι 21/6 (τυχαίο;) του 1987. Η Βοστώνη αποτέλεσε το ιερό μέρος και όχι η εκκλησία στο Δάσος.