Ο θεσμός της "ερώτησης της εβδομάδας" συνεχίζεται... Αυτή την εβδομάδα η ομάδα του Sport24.gr καλείται να απαντήσει στο "ποιον λατρεύει να μισεί". Ποιος παίκτης/προπονητής κάνει τα... σωθικά τους να γυρίζουν. Και για ποιον λόγο φυσικά.

Οι απαντήσεις ασφαλώς και... προκαλούν. Άλλοι κουράστηκαν με τα... αφιερώματα, άλλοι δεν αντέχουν το "θέατρο" και άλλοι απλά "γιατί έτσι". Απαντήστε κι εσείς ποιον λατρεύετε να μισείτε!

Τον Λιονέλ Μέσι ο Γιάννης Φιλέρης

Ευκολάκι ε; Θα βγάλετε τα απωθημένα σε Ρονάλντους, τίμιους Ισπανούς (όπως ο γίγας Ρούντι Φερνάντεθ), τίποτε "προδότες" από το ένα αιώνιο στρατόπεδο στο άλλο. Αντιπαθής, όμως, είναι και ένας που κάνει το ...καλό παιδί. Όπως ο Λέο (που λέει και ο Σπυρόπουλος) Μέσι. Θα τον έλεγα σιγανοπαπαδιά! Διότι συνήθως τον κλωτσάνε οι άλλοι για να του πάρουν τη μπάλα, κομματάκι δύσκολο, κι αυτός τις ρίχνει στα μουλωχτά.

Δεν θα είχα πρόβλημα με τον κύριο, αν ο γνωστός και μη εξαιρετέος Θανάσης Κρεκούκιας δεν μας έπρηζε το συκώτι όλο το χρόνο, με τα ρεκόρ που έσπαγε ο Λιονέλ, για να πανηγυρίζει ο άλλος βαρεμένος Ηλίας Ευταξίας.

Μιλάμε για εκνευρισμό, ένα νευριασμό όπως έλεγε κάποτε ο Ντούντα Ίβκοβιτς.Ο Μέσι έσπασε το ρεκόρ των πιο πολλών γκολ σε μια χρονιάΟ Μέσι έσπασε το ρεκόρ ασίστ σε ένα παιχνίδι.Ο Μέσι έσπασε το ρεκόρ γκολ σε ένα ημίχρονοΟ Μέσι έσπασε το ρεκόρ του πιο γρήγορου γκολΟ Μέσι σπάει το ρεκόρ γκολ στην ΙσπανίαΟ Μέσι σπάει το ρεκορ γκολ στο Champions League

O Mέσι σπάει το ρεκόρ γκολ στην προπόνηση - Ο Μέσι έσπασε ρεκόρ ενώ ο Φαλκάο έβαλε 5 γκολ (ναι,ναι)! - Ο Μέσι έσπασε το ρεκόρ των πιο πολλών γκολ με το αριστερό πόδι - Ο Μέσι έσπασε το ρεκόρ με κεφαλιές για παίκτες κάτω του 1.65 - Ο Μέσι έσπασε το ρεκόρ γκολ σε συνεχόμενες συμμετοχές - Ο Μέσι έσπασε το ρεκόρ διαγώνιας πάσας, μεμοιρογνωμόνιο - Ο Μέσι έσπασε το δικό του ρεκόρ και πάει για ένα ακόμη μοναδικό ρεκόρ - Και δώσε να γράφει ο Κρεκούκιας κάτι απίθανα στατιστικά, που ούτε ο Σταύρος Πετρακόπουλος δεν θα έχει στο αρχείο του.

Ξέρετε τι είναι να πηγαίνεις μες την καλή χαρά στο Γραφείο και να ακούς με περισπούδαστο ύφος τον Ευταξία να αποφαίνεται: "Καλά, αυτό το ρεκόρ μόνο ο Μέσι μπορούσε να το είχε κάνει". Έχετε αντίρρηση; Κάνετε στο google αναζήτηση ρεκόρ Μέσι Sport24 και θα σας βγάλει αυτό:

Γι αυτό και όταν ο παμμέγιστος Γιάννης Γεωργόπουλος ανέδειξε το ρεκόρ του Αφρικανού σουπερ σκόρερ Γκόντφρεϊ Τσιτταλού αποθεώθηκε μέσα σε ...αποθέωση!

Τον Κριστιάνο Ρονάλντο ο Θοδωρής Κουνάδης

Ξεκούραστο μεροκάματο αυτή την εβδομάδα καθώς είμαι ο συντάκτης τηςπροκήρυξης« Γιατί λατρεύουμε να "μισούμε" τον Κριστιάνο Ρονάλντο ». Την επόμενη μάλιστα ημέρα από τη δημοσίευση ήρθε ακόμα μία δικαίωση. Δενανέλαβες Κριστιάνοτο πρώτο πέναλτι στον ημιτελικό κόντρα στην Ισπανία, το οποίο συνήθως χτυπάνε οι καλύτεροι εκτελεστές, αλλά ζήτησες το τελευταίο για να πάρεις τη δόξα. Και που δεν χτύπησες ποτέ γιατί η σειρά δεν έφτασε ως εκεί. Δεν τα λέω εγώ, ο Νάνι σε κατηγόρησε. Και για κάθε "κάλμα, κάλμα" που θα μου λέει ο Φιλέρης, θα βγάζεις μια τέτοια φωτογραφία και θα σηκώνω τα χέρια- μαζί με την επιστήμη- ψηλά.

Τον Πάμπλο Γκαρσία ο Γρηγόρης Μπάτης

Ένας είναι ο ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα που οι μισοί αγαπούν και οι άλλοι μισοί μισούν (σ.σ. πάντα σε αθλητικά πλαίσια). Δεν ξέρω τι θα γράψουν οι άλλοι συνάδελφοι, αλλά ο Πάμπλο Γκαρσία είναι μετρ του είδους και ο πρωταγωνιστής σ' αυτή την κατηγορία. Οι φίλοι του ΠΑΟΚ τον λατρεύουν σαν Θεό και όλοι οι υπόλοιποι γίνονται έξαλλοι και καταδικάζουν κάθε αντιαθλητική του ενέργεια.

Τι να πρωτοθυμηθείς; Η λίστα με τα θύματά του είναι μεγάλη. Νάτσο Γκαρσία, Ντιόγκο, Σιμάο και τόσοι άλλοι. Ο Ουρουγουανός είναι ένας κλασικός σκληρός Λατινοαμερικάνος μέσος, που παρασύρεται στο παιχνίδι και πολλές φορές ξεφεύγει, ειδικά όταν παίζει ντέρμπι. Γι' αυτό έγινε ο λαϊκός ήρωας της Τούμπας και έχει αγαπηθεί όσο λίγοι. Όσο ο Κούδας και 2-3 ακόμα. Παίζοντας περίπου μισή δεκαετία με την φανέλα του Δικεφάλου, έχει καταφέρει να γίνει πανό, σύνθημα, σύμβολο και να βάλει τ' όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ΠΑΟΚ.

Το σίγουρο είναι ένα: οι ΠΑΟΚτσήδες τον λατρεύουν, αλλά και όσοι τον μισούν θα ήθελαν να τον έχουν στην ομάδα τους. Ποιος δεν θα ήθελε άλλωστε έναν ποδοσφαιριστή με τέτοια ποιότητα, με ηγετικές ικανότητες που σπάνια συναντάς και με τσαμπουκά που πάντα χρειάζεται στα μεγάλα παιχνίδια; Και για να μην παρεξηγηθώ, προφανώς και πολλές φορές η συμπεριφορά του είναι απαράδεκτη, αντιαθλητική και ανάρμοστη, όμως όταν καταφέρνει να μην ξεφεύγει, κόβει τον αέρα σε κάθε αντίπαλο και δείχνει ποιος είναι το αφεντικό στη μεσαία γραμμή.

Ο Πάμπλο Γκαρσία είναι το είδωλο των φιλάθλων του ΠΑΟΚ, γιατί στο πρόσωπό του βλέπουν τον εαυτό τους. Αν αυτό είναι καλό ή κακό, η ιστορία θα το δείξει. Προς το παρόν οι θαυμαστές τους είναι όσοι και οι εχθροί του..

Τον Γκάι Πνίνι (;) ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ωχ... Δύσκολα πράγματα. Γιατί ως ο πιο αντιδραστικός άνθρωπος στον πλανήτη Γη πάντα είχα διαφορετική γνώμη με αυτή των υπολοίπων. Επέμεινα, λοιπόν, ότι δεν μου αρέσει ο Τζόρνταν (κι όμως!) όταν ήταν στις δόξες του ή παλιότερα τασσόμουν υπέρ του Μπάνε Πρέλιεβιτς και κατά του Γκάλη. Ανώμαλος, τι να λέμε τώρα. Βέβαια, αυτό βγαίνει κι από την ανάποδη. Λατρεύω τον ΛεΜπρόν Τζέιμς, τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Ζοσέ Μουρίνιο και πάνω από όλους τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Α και όλους τους χοντρούς.

Οι "βρώμικοι" παίκτες; Οι αγαπημένοι. Αυτοί που βαράνε στο ψαχνό; Ινδάλματα. Αλλά όχι όλοι. Ανάλογα την περίσταση. Τώρα που τα γράφω, καταλαβαίνω ότι όντως υπάρχει πρόβλημα.

Ποιους μισώ... Ποιους μισώ... Ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Γκάι Πνίνι, αυτός ο στραβοχυμένος Ισραηλινός της Μακάμπι, ο γνωστός προβοκάτορας με το φονικό σουτ, το διδακτορικό σε φτυσιές-τσιμπιές και δεν ξέρει τι σημαίνει όριο. Δεν ξέρω γιατί αλλού μου τη σπάει. Ίσως επειδή δεν έχει κάνει ποτέ στη ζωή του βάρη και έχει πιο πλαδαρό χέρι κι από το δικό μου. Ίσως γιατί κανονικά είναι ένας παίκτης ΕΣΚΑ που παίζει κατά λάθος στην Ευρωλίγκα (προφανώς και δεν είναι κατά λάθος).

Σε άλλη κατηγορία θα έβαζα τον Κουιντέλ Γουντς, γιατί μου τη σπάνε οι ταλαντούχοι under-achiever με το απαθές βλέμμα και την απέχθεια στην άμυνα και σε άλλη τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Γιατί; Διότι απλά: "Ντέγιαν, είσαι αργός και δεν πηδάς ούτε εφημερίδα. ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΣΚΟΡΑΡΕΙΣ ΟΠΟΤΕ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΙΣ". Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως το έκανε. Παικταράς από τους λίγους, αλλά από αυτούς που ήθελα τόσο, μα τόσο πολύ να φάνε τάπα.

Τον Ζάρκο Πάσπαλι ο Παναγιώτης Χαραλάμπους

Ήταν το καλοκαίρι του 1991, ο Σωκράτης Κόκκαλης αναλαμβάνει τον μπασκετικό Ολυμπιακό και με προπονητή τον Γιάννη Ιωαννίδη, φέρνει στο μεγάλο λιμάνι τον καλύτερο ξένο παίκτη τον Ζάρκο Πάσπαλι. Ο Σέρβος έγινε ο αγαπημένος των "ερυθρόλευκων" με το ΣΕΦ να είναι σχεδόν γεμάτο σε κάθε παιχνίδι. Είναι από τους παίκτες που μας έκαναν να αγαπήσουμε το άθλημα, και παράλληλα να το μισούμε.

Κανείς δεν ξεχνάει τις δύο χαμένες βολές στον τελικό του Τελ Αβίβ, μια βραδιά που στιγμάτισε πολλούς. Όπως και την φυγή του το 1994, για τον Παναθηναϊκό, που έκανε όλο τον κόσμο να αλλάξει συμπεριφορά προς το πρόσωπό του. Σαν αθλητής πάντως ήταν μακράν ο καλύτερος ξένος του μπασκετικού Ολυμπιακού.

Τον Μάρκο Ματεράτσι ο Ηλίας Ευταξίας

Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να αντιπαθείς αθλητές οι οποίοι έχουν προσφέρει στην άνοδο και βελτίωση του οποιουδήποτε αθλήματος. Δεν είναι λογικό. Βέβαια το κόμπλεξ ή τα ψυχολογικά που μπορεί να έχει φορτώσει κάποιος με τις επιτυχίες του, τους... αντιπάλους, είναι άλλο θέμα που δεν ακουμπάει το αθλητικό κομμάτι αλλά το την επιστήμη της ψυχολογίας.

Για να βρω λοιπόν αυτόν που "αγαπώ να μισώ", έπρεπε εκτός από εριστικός, κακός χαρακτήρας και ότι άλλο θέλετε να μην έχει προσφέρει τίποτα στο άθλημα. Μέγα κολώπαιδο ο Καντονά, για παράδειγμα, αλλά δεν γίνεται να τον μισήσεις ακόμα και αν είσαι Λίβερπουλ. Ο άνθρωπος ζωγράφιζε στο χορτάρι.

Ο Τζόι Μπάρτον είναι σεσημασμένος (φυλακή, αποκλεισμοί, μπουνιές, προκλητικός, βρώμικος), αλλά μέσα στο γήπεδο είναι χρήσιμος με ταελαττώματάτου. Ο Γκρεγκ Μπέλαμι είναι χειρότερος και από την κοπέλα μου στην μουρμούρα, ο Ντιούφ έχει φτύσει από συναδέλφους μέχρι μικρά παιδιά στο γήπεδο, έχει σπάσει πόδια, αλλά είναι ένας παίκτης που έχει καλές ποδοσφαιρικές στιγμές. Μετά τη μικρή ανάλυση για να καταλάβουν και οι... πέτρες τι θέλω να πω και αφού δεν έχω προσωπικά με κάποιον παίκτη για να τον βγάλω στη φόρα, θα επιλέξω τον άνθρωπο που δεν ήθελα και δεν θέλω να ξαναδώ με αθλητική περιβολή.

Ο Μάρκο Ματεράτσι στέρησε από το παγκόσμιο ποδόσφαιρο την αγιοποίηση του Ζινεντίν Ζιντάν (καλά οκ δεν στην στέρησε, γιατί ο Ζιζού έχει τη θέση του στον θρόνο) και κέρδισε ό,τι έχει στο βιογραφικό του με ξύλο, βρισιές, ύπουλα χτυπήματα και σχεδόν ΚΑΘΟΛΟΥ μπάλα (για περισσότερα διαβάστε Γεωργόπουλο). Δεν θα χωνέψω ποτέ ό,τι έγινε σε εκείνο τον τελικό. Νομίζω πως φαίνεται.

Μάρκο, σε ποια είπαμε θα δώσει τη φανέλα του ο Ζιντάν;

Τον Ρούντι Φερνάντεθ ο Στέλιος Χαρτζουλάκης

Γενικά τρέφω μία αντιπάθεια προς όσους αθλητές προσπαθούν με ύπουλους τρόπους να κερδίσουν σφυρίγματα και να εκμαιεύσουν φάουλ, προς όσους είναι "βρώμικοι", προς όσους κάνουν ό,τι κάνουν στα μουλωχτά και προς όσους χρησιμοποιούν χίλιους δυο τρόπους μη αθλητικούς. Υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι και μάλιστα το ισπανικό μπάσκετ έχει δημιουργήσει σχολή στο είδος.

Πρώτος διδάξας ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο, ο οποίος όσο μεγαλώνει, τουλάχιστον σοβαρεύει και έχει αφήσει στην άκρη τα καραγκιοζιλίκια. Εκτός των άλλων είναι και μεγάλος παίκτης, οπότε του τη χαρίζω. Συνακόλουθοί του στην εθνική Ισπανίας ο Χοσέ Καλδερόν και ο Ρούντι Φερνάντεθ. Ο πρώτος βρίσκεται πλέον στο NBA και δεν έχω δει αν τον τελευταίο καιρό συνεχίζει τα ίδια καμώματα. Αλλά ο Ρούντι επέστρεψε στην Ευρώπη και κάθε εβδομάδα "απολαμβάνω" το υποκριτικό του ταλέντο, όταν κάθε φορά που ακουμπάει την μπάλα, τινάζεται λες και τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα ή λες και έφαγε μπουκέτο από τον Μάικ Τάισον.

Εν τω μεταξύ, το trash talking πάει σύννεφο και αν ο αντίπαλος αντιδράσει, τρέχει και κλαίγεται σαν γυναικούλα στους διαιτητές. Να αγιάσει το χεράκι των δύο φιλάθλων της Ζαλγκίρις που του έριξαν ένα... μπερντάκι ξύλο.

Δείτε για παράδειγμα τι έκανε στο φετινό Ρεάλ Μαδρίτης - Ζαλγκίρις:

Επίσης, στη μαύρη λίστα μου βρίσκονται και οι: Νέρι Καστίγιο, Ραφαέλ Ναδάλ, Μάικλ Φελπς και ίσως κάποιοι ακόμη που αυτή τη στιγμή ξεχνώ.

Τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ο Βαγγέλης Σταματόπουλος

Kάνω κοφτή... ντρίμπλα στο κορυφαίο ερώτημα που έθεσε αυτήν την εβδομάδα η αρχισυντακτική ομάδα του Sport24.gr και δεν θα γράψω για τον παίκτη αλλά για τον προπονητή που λατρεύω να "μισώ", τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.

Μπορεί να είναι ο πιο επιτυχημένος τεχνικός στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου βάσει τίτλων και να είναι αδιαμφισβήτητα μία χαρισματική προσωπικότητα στο χώρο της προπονητικής, αλλά κάπου εδώ ήρθε η ώρα να αραδιάσω τα δικά μου "αλλά"... Δεν αντέχω λοιπόν την απίστευτη αλαζονεία που βγάζει προς τα έξω ο Σκωτσέζος, ο οποίος με τον τρόπο που συμπεριφέρεται απέναντι στους συναδέλφους του νομίζει πως είναι το λιγότερο Πάπας ή Ρωμαίος αυτοκράτορας.

Ο "Φέργκι" δεν αρκείται μόνο στο γεγονός να κοουτσάρει (καλά) το δημιούργημά του αλλά λατρεύει να ιντριγκάρει, να προκαλεί, να μανιπουλάρει, να εκνευρίζει τους αντιπάλους προπονητές που θεωρεί "ενοχλητικούς" και να ελέγχει τα πάντα. Αδικείται ακόμα και στο ελάχιστο; Φουλ προπαγάνδα ώστε να το εμπεδώσουμε και να το θυμόμαστε για μήνες. Ευνοείται σκανδαλωδώς; Τους βγάζει όλους... τρελούς, δεν παραδέχεται ΠΟΤΕ ότι κέρδισε άδικα κάποιο σφύριγμα η Γιουνάιτεντ και υπερασπίζεται με πάθος το δύσκολο έργο των διαιτητών.

Γράφεται κάτι που δεν του αρέσει; Αποκλείει δημοσιογράφους από τις συνεντεύξεις Τύπου του. Γκελάρει η ομάδα του και έχει νεύρα; Δεν δίνει το χέρι του στον αντίπαλο προπονητή (βλέπε Μάντσεστερ-Τσέλσι στο Κύπελλο και μη χειραψία με Μπενίτεθ).

Όσο για τη συνέπειά του στις δηλώσεις; Παροιμιώδης. Το 2002 είχε πει δημόσια για πρώτη φορά πως θα σταματούσε από την προπονητική (ήλπιζε να κατακτήσει το CL στη γενέτειρά του Γλασκώβη), από τότε το έχει δηλώσει και άλλες φορές όμως φτάσαμε στο 2013 και πριν λίγο καιρό αποκάλυψε τα πλάνα του για την επόμενη τριετία! Εντάξει, πέρασε τη Λίβερπουλ στα πρωταθλήματα και μαγκιά του όμως ας μην το κουράζει και στην Ευρώπη, μερικές φορές θα πρέπει να αποδεχόμαστε και την "ήττα" μας; Έτσι Σερ Άλεξ; ΥΓ: Όχι, η τσίχλα που μασάεισυνέχεια στον πάγκο δεν με ενοχλεί.

Τον Πατρίς Εβρά ο Αντώνης Τσιράκης

Επειδή ο Βαγγέλης (Σταματόπουλος) έδωσε ρεσιτάλ για τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον εγώ θα... περιλάβω τον Πατρίς Εβρά, τον μόνο ίσως παίκτη που πραγματικά "μισώ". Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Ότι ήταν αρχηγός στο Μουντιάλ του 2010 όταν παίκτες της Γαλλίας έκαναν απεργία και δεν προπονήθηκαν; Ότι πλακώθηκε με τον γυμναστή; Ότι έχει πλακωθεί το 2008 με τον υπεύθυνο για την κατάσταση του αγωνιστικού χώρου του Στάμφορντ Μπριτζ;

Όλα αυτά είναι πταίσματα μπροστά στο μέγα σκάνδαλο με τον Λουίς Σουάρες. Στο παρελθόν είχε ισχυριστεί ξανά πως είχε δεχτεί ρατσιστική επίθεση και τελικά αποδείχτηκε πως έλεγε ψέματα! Επιπλέον, στην υπόθεση με τον Σουάρες ήταν εκείνος που άρχισε τον καβγά με την ατάκα "Don't touch me, you South American", ενώ λίγο αργότερα είχε πει στον διαιτητή: "Μου βγάζεις κίτρινη επειδή είμαι μαύρος".

Αυτά φαντάζομαι δεν είναι ρατσιστικές φράσεις...Το κερασάκι στην τούρτα ο προκλητικός πανηγυρισμός του μπροστά από τον Σουάρες, όταν έβγαλε όλο το κόμπλεξ του, όπως και οι υποτιμητικές δηλώσεις του για την Άρσεναλ ("Έπαιζαν 11 άντρες με 11 Βarbie" η χαρακτηριστικότερη).

Τον Κάρλες Πουγιόλ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Καταρχάς πρέπει να είναι ποδοσφαιριστής, γιατί το μέγεθος της έκθεσης που παίρνουν οι ποδοσφαιριστές σε σχέση με όλους τους άλλους αθλητές είναι τρομακτικό, άρα μόνο αυτοί μπορούν να είναι αρκετά over-hyped για να αξίζουν 'μίσος'. Έπειτα, πρέπει να είναι ποδοσφαιριστής της Μπαρτσελόνα, σύγχρονος.

Τον Μέσι τον πρόλαβαν (και είναι κι Αργεντίνος), το χαμόγελο του Ροναλντίνιο μου βγάζει απέραντη θλίψη άρα δε γίνεται να τον αντιπαθήσω (κι έχει βάλει και το γκολ-σβήσιμο του τσιγάρου), Τσάβι-Ινιέστα είναι ιδιοφυίες και δε θα μπορούσα, ο Πεπ είναι κύριος, όλοι οι υπόλοιποι είναι κομπάρσοι, άρα μένει ο Πουγιόλ φυσικά.

Περήφανος αρχηγός της ομάδας που δεν αντέχω καθόλου, άρα εκ των πραγμάτων η αντιπάθεια μεταφέρεται ανέγγιχτη. Είναι κρίμα που δεν έχουμε εμπορικό σινεμά της προκοπής, γιατί θα ήταν τέλειο να γυρίζαμε την ιστορία της Μπαρτσελόνα στην Ελλάδα, έχουμε ένα σωρό ήρωες βιντεοταινιών των '80s που θα μπορούσαν να ενσαρκώσουν τον Ελ Γκράφικο με επιτυχία.

Στην πραγματικότητα τον μίσησα για πρώτη φορά όταν στέρησε από τον τρομερό τότε Παναθηναϊκό αυτό που θα ήταν η μεγαλύτερη πρόκριση της ιστορίας του με διώξιμο πάνω στη γραμμή του εν δυνάμει γκολ πρόκρισης. Έκτοτε όντας και μόνο ο 'ψυχάρας' αυτής της ομάδας, έχει αρκέσει ώστε να διατηρηθεί το, εχμ, πάθος μου άσβεστο.

Λίγο άμπαλος να ήταν, λίγο να μην κέρδιζε συνέχεια, θα είχε καταλαγιάσει το μίσος, αλλά το να βλέπω για χρόνια και χρόνια να σηκώνει κούπες, αυτή η circa-'80s Ρένα Βλαχοπούλου του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ε, τα νεύρα μου έχουν γίνει κοκορέτσι. Στην υγεία μας.

Υπάρχει και το βίντεο

Τον Μάρκο Ματεράτσι ο Γιάννης Γεωργόπουλος

Συμπαθώ την Ιταλία, αλλά όχι τον Ματεράτσι. Τον θεωρώ όρθιο τηλεγραφόξυλο, "νταμάρι" και σεσημασμένο προβοκάτορα που προσπαθούσε να καλύψει τα κραυγαλέα μειονεκτήματα του, επιχειρώντας να κερδίσει τις επευφημίες του κοινού με τον δυναμισμό και ψευτομαγκιά του. "Κλαδευτήρι" από τα λίγα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, συλλέκτης κόκκινων καρτών και λάτρης του "trash talking" κατάφερε εν τούτοις να κατακτήσει πρωταθλήματα, κύπελλα, Τσάμπιονς Λιγκ και Μουντιάλ δίνοντας ελπίδες σε κάθε λογής "τσουρουκάδες" του πλανήτη πως μπορούν να βγάλουν λεφτά από το ποδόσφαιρο. Μαγκιά του... Επιπρόσθετα, οι κατά καιρούς δηλώσεις του, απλά τον εκθέτουν αναφορικά με τα επίπεδα iq που διαθέτει. Δεν χρειάζεται να αναλωθούμε στην περιβόητη κουτουλιά που δέχθηκε από τον Ζιντάν. Έγινε και άγαλμα ο "μπαγάσας"...

Τον Μάριο Μπαλοτέλι ο Ηλίας Αναστασιάδης

Στα 22 του, ο Μπαλοτέλι νομίζει ότι τα 'χει κάνει όλα. Αυτό δεν είναι σημαντικό πρόβλημα, γιατί και στα 18 ο Μπαλοτέλι νόμιζε πως τα 'χει κάνει όλα. Αναμφισβήτητα μιλάμε για έναν σπουδαίο επιθετικό, για ένα πραγματικό powerhouse, σαν αυτά που αγόραζες στο Manager και έκαναν όλη την αντρική δουλειά στην αντίπαλη περιοχή, αλλά αυτό το αγόρι έχει ψυχολογικά. Αλλά και πάλι, δεν είναι αυτό το πρόβλημα, όλοι έχουμε τα θέματά μας.

Τα προβλήματα αρχίζουν όταν ήδη από τα 22 βολεύεσαι και πηγαίνεις στην ομάδα του θείου Σίλβιο, την ανυπόληπτη πια Μίλαν που κατέβηκε στο Καμπ Νόου με λερωμένα τα σορτσάκια. Επειδή απλά είσαι ένα κακομαθημένο που του έλειψε η χώρα του; Επειδή δεν θέλεις να σου βάζει χέρι ο Μαντσίνι; Επειδή παραείσαι εγωιστής και νάρκισσος για να κάτσεις να σκεφτείς στα σοβαρά την καριέρα σου; Επειδή τι; Σίγουρα πάντως, επειδή είσαι ψώνιο και τεμπελάκος.

Δεν έχω καμία ιδιαίτερη συμπάθεια στον Μαντσίνι, αλλά μετά από τις παρακάτω δηλώσεις για τον Μπαλοτέλι όσο ακόμα ήταν παίκτης του στη Σίτι, του χρωστάω ένα φιλικό πατ-πατ στην πλάτη: "Του είπα πως αν έπαιζε μαζί μου πριν 10 χρόνια, θα τον κοπάναγα στο κεφάλι ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να βοηθήσεις κάποιον σαν τον Μάριο. Δεν μιλάμε κάθε μέρα, γιατί αλλιώς θα χρειαζόμουν ψυχολόγο. Αλλά του μιλάω γιατί δεν θέλω να χάσει την ποιότητά του".Ευχαριστώ Ρομπέρτο..

Τον Τζον Μάκενροη Γιώτα Κουνάλη

Για να είμαι ειλικρινής οι αντιπαθητικοί άνθρωποι στον αθλητισμό είναι πάρα πολλοί. Όταν ήμουν μικρότερη δεν χώνευα καθόλου τον (Αμερικανό Ολυμπιονίκη της κολύμβησης) Γκάρι Χολ Τζούνιορ. Δεν τον παρεξηγώ, έχανε συνέχεια από τον (Σοβιετικό στο κεφάλι του) Αλεξάντερ Ποπόφ στις μεγάλες διοργανώσεις.

Αχώνευτος είναι και ο κορυφαίος σύγχρονος οδηγός στη Φόρμουλα 1 Φερνάντο Αλόνσο, γιατί δεν θα μάθει ΠΟΤΕ να αναγνωρίζει την αξία του αντιπάλου. Μπορώ να θυμηθώ και δικό μας Ολυμπιονίκη με τραγική συμπεριφορά και ύφος χιλίων Καρδιναλίων. Δυστυχώς δεν μπορώ να αναφέρω το όνομα του, γιατί με συμπαθεί!!!

Έτσι, μετά από μια μεγάλη (είναι η αλήθεια) εισαγωγή) η προσωπικότητα (γιατί δεν είναι πια αθλητής) που απεχθάνομαι είναι ο Τζον Μάκενρο. Μεγάλος κ...τούμπας, πηγαίνει πάντα με το... ρεύμα της εποχής, ενώ του συγχώρησαν όταν παράτησε στα κρύα του λουτρού την εθνική ομάδα των ΗΠΑ (Davis Cup) γιατί δεν δέχονταν να παίξουν σε αυτή ο Πιτ Σάμπρας και ο Άντρε Άγκασι!

Μια μεγάλη στιγμή στο βιογραφικό μου ήταν όταν τον συνάντησα σε επίσκεψη του στην Αθήνα πριν από λίγα χρόνια. Μου έκανε κακή εντύπωση! Δεν είναι απορίας άξιο που ακόμα και τώρα που έχει πενηνταρίσει τον αποκαλούν "superbrat" δηλαδή κ...παιδο.

Τον LeBron James ο Μάνος Μίχαλος

Θα μπορούσα να πατήσω ένα μεγάλο LIKE στα όσα έγραψε ο Γιάννης Φιλέρης για τον Μέσι και να τελειώσω γρήγορα, άμεσα και αποτελεσματικά με τη συγκεκριμένη ερώτηση για αυτή την εβδομάδα. Αλλά ο Γιάννης τα είπε τόσο ωραία για τον Μέσι και ακόμη πιο ωραία για τον Κρεκούκια, που ούτε το LIKE δεν είναι απαραίτητο. Μετά, σκέφτηκα να γράψω για τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, αλλά συνειδητοποίησα ότι τον "μισώ" επειδή είναι τόσο καλός και κάνει ό,τι θέλει μέσα στο γήπεδο, παρότι είναι κοντός (αναλογικά για το σύγχρονο μπάσκετ), αδύνατος (για τέτοιο επίπεδο) και εντελώς ελεύθερος (για την αυτοματοποίηση που έχει το άθλημα τα τελευταία χρόνια). Όμως, όχι δεν φταίει ο Ναβάρο που είναι ο καλύτερος εδώ και 10 χρόνια, για να γράψω εναντίον του, φταίω εγώ που μπορεί να είμαι κομπλεξικός.

Οπότε, θα πω χωρίς φόβο (για το κράξιμο) και με πολύ πάθος (ξέροντας ότι ο Νίκος Παπαϊωάννου θα με στηρίξει στα χαρακώματα των social media) ότι δεν αντέχω τον ΛεΜπρόν Τζέιμς. Δεν μπορώ όλο αυτό που γίνεται γύρω του και ας είναι ο πιο προικισμένος αθλητής του μπάσκετ όλων των εποχών, με εκνευρίζει η σύγκριση με τον Μάικλ Τζόρνταν, δεν με ενδιαφέρει αν σπάει ρεκόρ κάθε εβδομάδα και είμαι με όλο το Κλίβελαντ σε ό,τι κάνει, αν θέλουν θα κρεμάσω κι εγώ πανό έξω από το σπίτι μου. Ναι, είναι φοβερός, τρομερός, καρφώνει, πηδάει, έχει βελτιώσει το σουτ του πάρα πολύ, βγάζει ασίστ όπως δεν έκανε τα πρώτα χρόνια, αλλά δεν με νοιάζει. Δεν τον αντέχω, δεν τον πάω και θα το λέω ακόμη και αν ξέρω ότι μπορεί να με "ταπώσει" τα επόμενα χρόνια. Βέβαια, κατά βάθος πιστεύω ότι τα χρόνια περνάνε και τα δαχτυλίδια δεν θα έρθουν εύκολα, οπότε ένα μόνο στο χέρι του, δεν τον βλέπω καν.

Έτσι δεν είναι ρε Παπαϊωάννου;

Εσείς ποιον λατρεύετε να μισείτε; Αφήστε το σχόλιο σας!