Αυτό το αστείο κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει. Δεν παίζουν μόνο οι επιθετικοί ή έστω οι μεσοεπιθετικοί ποδόσφαιρο. Όλο Μέσι, Κριστιάνο Ρονάλντο, Νεϊμάρ, Αγουέρο. Νισάφι...

Ας μιλήσουμε και λίγους για τους μαχητές των γηπέδων, για τους αφανείς ήρωες, γι' αυτούς που τρέχουν να διορθώσουν τα λάθη και τις γκέλες των συμπαικτών τους και γι' αυτούς που ακούν στην καριέρα τους όσα μπράβο, ηχούν στα αυτιά των επιθετικών μόλις σε μια σεζόν.

Οι συντάκτες του Sport24.gr όμως αποφάσισαν να κάνουν τη διαφορά και να δώσουν χώρο και λάμψη στους αμυντικούς. Πως; Γράφοντας ο καθένας για το αγαπημένο του μπακ. Όχι για τον καλύτερο, αλλά για τον αγαπημένο του...

Όπως είναι λογικό, επικρατούν κατά κράτους οι Ιταλοί, αφού εδώ που τα λέμε όσο ξέρουν αυτοί από άμυνα, δεν ξέρει κανείς!

Στη... Στάση Χένρικσεν, περιμένει ο Στέλιος Χαρτζουλάκης

Δεν ήρθε ποτέ με μεγάλες αξιώσεις στον Παναθηναϊκό, αλλά έφυγε με την τεράστια αγάπη των φιλάθλων να τον συνοδεύει. Ο Δανός είναι ό,τι πιο ουσιαστικό έχει παρουσιαστεί σε αμυντικό στην Ελλάδα, τουλάχιστον από αυτούς που έχω δει (τα τελευταία 20 χρόνια). Χωρίς ιδιαίτερα προσόντα (δύναμη, ταχύτητα, ύψος), αλλά με απόλυτη ψυχραιμία και τόνους εγκεφαλικού παιχνιδιού, κατάφερνε να εξουδετερώνει τους κορυφαίους επιθετικούς της Ευρώπης. Δίπλα του αναδείχθηκε ο Σωτήρης Κυργιάκος και βελτιώθηκε ο Γιάννης Γκούμας. Δεν είναι τυχαία η έκφραση "στάση Χένρικσεν". Έμεινε έξι χρόνια στους "πράσινους" και, αν και "ψυχρός" Δανός, μπήκε στις καρδιές των φίλων του "τριφυλλιού", μαζί με τον... διόσκουρό του, Γιαν Μικάελσεν.

Κορίτσια ο (Πάολο) Μαλντίνι, λέει ο Γιάννης Φιλέρης

Στην Ελλάδα ο καλύτερος αμυντικός που είδα ήταν ο Μάρτιν Νοβοσέλατς. Απροσπέλαστος, αρχοντικός, ήξερε μπάλα. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και τώρα οι οπαδοί του Ολυμπιακού τον θυμούνται με νοσταλγία. Αλλά ρε σύντροφοι, όταν μιλάμε για κορυφαίους αμυντικούς, δεν μπορούμε παρά να διαλέξουμε από τους καλύτερους, δηλαδή τους Ιταλούς. Δηλαδή τον Πάολο Μαλντίνι. Εγώ νομίζω ότι παίζει ακόμη μπάλα, είτε βλέπω τη Μίλαν, είτε την Εθνική Ιταλίας κι ας είναι, πλέον, 45 ετών απολαμβάνοντας τη ζωή του παντρεμένος με την μοντέλα Αντριάνα.

Να μιλήσουν οι αριθμοί; Ιδού:

• Έπαιξε 24 χρόνια στην ίδια ομάδα (Μίλαν) από το 1985 ως το 2009
• Αγωνίστηκε σε 647 παιχνίδια της μεγάλης ομάδας του Μιλάνου
• Εμφανίστηκε οκτώ (!) φορές σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών (ή Τσάμπιονς Λιγκ) κατακτώντας το τρόπαιο πέντε φορές. Μόνο ο Φρανθίθκο Χέντο της μεγάλης Ρεάλ Μαδρίτης έχει καλύτερο ρεκόρ (6-2).
• Κατέκτησε ακόμη 5 πρωταθλήματα Ιταλίας, 1 Κύπελο, 1 Σουπερκόπα και 2 Διηπειρωτικά
• Φόρεσε 127 φορές τη φανέλα της Σκουάντρα Ατζούρα της οποίας ήταν αρχηγός από το Μουντιάλ του 1994

Στη Μίλαν πήρε το περιβραχιόνιο του καπιτάνο, όταν εγκατέλειψε την καριέρα του ένα άλλο αμυντικό-τέρας, ο Φράνκο Μπαρέζι.

Έκαψε εκατομμύρια γυναικείες καρδιές, καθότι γόης από τους λίγους (ο ίδιος ο Αρμάνι τον επέλεξε για μοντέλο του) αλλά για μας ήταν το υπόδειγμα ενός μπακ που στο γήπεδο τα έδινε όλα με ηγετικές ικανότητες και τεράστιες αντοχές.

Δεν είναι τυχαίο ότι έγινε ο πρώτος αμυντικός που προτάθηκε για να πάρει τη χρυσή μπάλα: "Η τιμή είναι μεγάλη, όχι μόνο για μένα, αλλά για όλους τους αμυντικούς που δύσκολα συμπεριλαμβάνονται στους καλύτερους παίκτες του κόσμου. Προτιμώνται αυτοί που βάζουν γκολ και όχι εκείνοι που τα αποτρέπουν".

Μόνον John Terry o Ηλίας Αναστασιάδης

Γιατί είναι Άγγλος. Γιατί παίζει στην Τσέλσι και όχι σε κάποια εμετική ομάδα του Μάντσεστερ. Γιατί έχει την κοψιά αρχηγού, αμυντικού και Άγγλου ταυτόχρονα. Εμ, γιατί είναι αμυντικός ογκόλιθος και έχει συμπεριληφθεί στη FIFPro World XI για πέντε συνεχόμενες χρονιές. Γιατί καντηλιάζει με τον πιο όμορφα βρετανικό τρόπο που θα δεις, χωρίς να γίνει γραφικός (βλέπε Τζόι Μπάρτον), χωρίς να είναι άμπαλος και γκρινιάρης (βλέπε πολλούς Έλληνες συναδέλφους του).

O Terry, εκτός από αμυντικάρα, έχει υπάρξει και αρχηγάρα (συγγνώμη για τα -άρα, αλλά ισχύουν) στην Τσέλσι και την εθνική Αγγλίας. Όπως αναφέρει ο αναλυτής Martin Lipton, "από τους αρχηγούς της εθνικής Αγγλίας που έχουν πάνω από 10 συμμετοχές από τον Β' Παγκόσμιο μέχρι σήμερα, ο Terry είναι αυτός που την έχει οδηγήσει στο καλύτερο ποσοστό νικών". Όπως αναφέρει ο Terry, "αυτό που είναι απαραίτητο όταν είσαι αρχηγός, είναι να μιλάς μέσα στο γήπεδο. Να φωνάζεις. Μου τη σπάει να χάνω ακόμα και στην προπόνηση".

Ο αρχισυμμορίτης Ιβάνοφ για τον Γιάννη Γεωργόπουλο

Ο "λύκος από την Βουλγαρίας", ο στόπερ που για μία δεκαετία τρόμαζε τον αντίπαλο με το 80's παρουσιαστικό του αποτελεί αξιοσημείωτη περίπτωση ποδοσφαιριστή που αν δεις έστω για μία φορά στη ζωή σου δεν γίνεται να τον ξεχάσεις ποτέ.

Ο Τρίφον Ιβάνοφ, έπαιξε για μία τριετία στην Μπέτις (1990-1993) όμως οι μη μυημένοι τον έμαθαν μέσα από τις εμφανίσεις του στο Μουντιάλ της Αμερικής (1994) με την Βουλγαρία.

Σκληροτράχηλος, παθιασμένος με δυνατό πόδι, μπορεί να μην ήταν ο πληρέστερος σέντερ μπακ που είδαμε ποτέ ωστόσο απέκτησε αναρίθμητους οπαδούς που τον αναγορεύουν ως μία από τις πιο cult ποδοσφαιρικές φιγούρες.

Απροσπέλαστος αμυντικά με φάτσα "αρχισυμμορίτη" κέρδισε τις καρδιές μας σε σημείο να προσπεράσουμε "θρυλικούς" αμυντικούς όπως οι Μαλντίνι και Κούμαν.

Δεν κουράστηκε να βλέπει τον Ζανέτι, ο Ηλίας Ευταξίας

Ο καλός αμυντικός κόβει. Ο αλήτης αμυντικός αν δεν κόψει θα σου κόψει τη μπάλα. Ο πολύ καλός αμυντικός αφού κόψει θα δώσει σωστά τη μπάλα. Ο εξαιρετικός αμυντικός θα κόψει χωρίς να πέσει, θα πασάρει σωστά και μπορεί να βάλει κανά γκολ με κεφαλιά στα στημένα. Ο Χαβιέ Ζανέτι κάνει όλα τα παραπάνω αλλά δεν σταματάει εκεί. Μπορεί να πάρει το πορτοφόλι του επιθετικού και στη συνέχεια να κόψει το γήπεδο μπακλαβά για να βρεθεί στην αντίπαλη περιοχή ξεκουράζοντας το τόπι στα δίχτυα του τερματοφύλακα που μετατράπηκε σε φωτογράφο μετά το σουτ του Αργεντινού. Κάποια στιγμή κουράστηκα να τον βλέπω με τη φανέλα της Εθνικής μου (ρεκορντμαν) αλλά μετά συνειδητοποίησα πως μου λείπει. Τα επιτεύγματά του δεν έχουν σημασία. Αν πρέπει σώνει και ντε να μιλήσουμε για μπάλίτσα τότε ας γράψουμε μόνο μία σειρά με μια φωτογραφία και αν έχετε όρεξη δείτε χαζέψτε με βιντεάκια στο youtube: Ο "Pupi" παίζει παντού στην άμυνα και στην μεσαία γραμμή, έχει δολοφονικό σουτ και παράλληλα μαγικ Ά πόδι Α και εξαιρετική ντρίμπλα για αμυντικό. Bonus mini πρόταση: Φοράει τη φανέλα με το σωστό αριθμό για αμυντικό, το Νο4.

Ο Μπόμπο Μπαλντέ για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Δεν είναι μόνο ο αγαπημένος μου αμυντικός, αλλά και ο άνθρωπος που θα επέλεγα να προστατεύσει οτιδήποτε ήθελα να προστατευτεί, απέναντι σε ορδές εξωγήινων, ζόμπι και ορκς. Είναι παραπάνω από ποδοσφαιριστής. Είναι ιδέα. Είναι ο Μπόμπο Μπαλντέ. Και το γεγονός ότι φόρεσε τη φανέλα της αγαπημένης μου Σέλτικ, προφανώς και παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Αλλά και εκεί να μην αγωνιζόταν, πως είναι δυνατόν να μην λατρέψεις τον ύψους 1.96 Γαλλο από τη Γουινέα με τα τεράστια κανιά που νομίζεις ότι με ένα τάκλιν μπορεί να σκουπίσει ολόκληρη την περιοχή και το στρογγυλό κρανιό, κομμένο και ραμμένο για κεφαλιές στα κόρνερ.

Τον αλήτη Ματεράτσι ο Γρηγόρης Μπάτης

"Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα ρεμάλια... Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και ‘γω αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες. Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της...". Αυτά τα λόγια ανήκουν στον αείμνηστο Τσαρλς Μπουκόβσκι. Και επειδή και εμένα αλήτες (ποδοσφαιριστές) μ' αρέσουν... ΜΑΡΚΟ ΜΑΤΕΡΑΤΣΙ.-

Το τείχος του Βερολίνου ο Αντώνης Τσιράκης

Όταν μιλάμε για αμυντικούς τότε το μυαλό όλων πηγαίνει στους Ιταλούς. Είναι, άλλωστε, οι κορυφαίοι στο είδος. Από αυτούς εγώ δε θα μπορούσα να μη διαλέξω τον Φάμπιο Καναβάρο. Το παιδάκι που έβλεπε τη μεγάλη Νάπολι στις δόξες της και τον Ντιέγκο Μαραντόνα να παραδίδει μαθήματα όταν ήταν στις ακαδημίες των «παρτενοπέι» κι έκανε το ball boy στους μεγάλους αγώνες, έφτασε να γίνει ο πρώτος αμυντικός που πήρε τη Χρυσή Μπάλα.

Φυσικά ως τότε είχε αφήσει ανεξίτιλη τη στάμπα του στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Αποτέλεσε μέλος της εξαιρετικής Πάρμα, με την οποία πήρε δύο κύπελλα Ιταλίας, ένα Σούπερ Καπ και ένα UEFA Cup, ενώ με τη Γιουβέντους πήρε δύο πρωταθλήματα (τα οποία στη συνέχεια αφαιρέθηκαν λόγω τουCalciopolis). Δε μπορώ να πω ότι χάρηκα όταν τον είδα να εγκαταλείπει τη Γιούβε και να πηγαίνει στη Ρεάλ Μαδρίτης, με την οποία πήρε δύο πρωταθλήματα κι ένα Σούπερ Καπ, ούτε ότι έκλεισε την καριέρα του όπως θα άξιζε. Ωστόσο, οι παραστάσεις που έδωσε στη Γερμανία, όταν η «σκουάντρα ατζούρα» πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο και η εικόνα του να σηκώνει το βαρύτιμο τρόπαιο στον ουρανό του Βερολίνου δε γίνεται να ξεχαστούν.