Στην ερώτηση "Τι σας λείπει από το ντέρμπι Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός;" κλήθηκε να απαντήσει αυτήν την εβδομάδα η συντακτική ομάδα του Sport24.gr.

Η πολυχρωμία στις κερκίδες, η ανεξάντλητη προσμονή, η αίγλη του παρελθόντος, ακόμα και το τρανζιστοράκι, είναι κάποια από τα στοιχεία που αναπολούν.

Υπάρχει κάτι που να λείπει σε εσάς; Στείλτε το σχόλιό σας...

Ο κόσμος και των δύο στον Θοδωρή Κουνάδη

Τι άλλο; Όποιος έχει ζήσει από κοντά το χρώμα που έχουν τα ντέρμπι όταν στις κερκίδες υπάρχουν φίλαθλοι και των δύο ομάδων με καταλαβαίνει. Η ατμόσφαιρα "ηλεκτρίζεται" από νωρίς, οι παλμοί όλων χτυπάνε πιο δυνατά, τα γκολ έχουν ταυτόχρονα παραλήπτες και έκστασης και απογοήτευσης. Τον αντίλογο για τους μπασκετικούς τελικούς-παρωδία στο Ελληνικό με κόσμο και των δύο, δεν τον δέχομαι. Έχω δει ντέρμπι με 20.000 φιλοξενούμενους στο ΟΑΚΑ και να μην ανοίγει ρουθούνι. Γιατί όταν οι υπεύθυνοι θέλουν, το πετυχαίνουν. Τα 10 χρόνια που συμπληρώνονται από το τελευταίο αιώνιο ντέρμπι πρωταθλήματος που είχε κόσμο (22/11/2003 στη Ριζούπολη), είναι επέτειος ανικανότητας (όλων) των Αρχών και ντροπής για τον (ποδοσφαιρικό μας) πολιτισμό.

Η πολυχρωμία στις κερκίδες στον Βαγγέλη Σταματόπουλο

Αυτό που μου λείπει -και πιστεύω από πολύ κόσμο- είναι η πολυχρωμία στις κερκίδες. Η τελευταία φορά που οι φίλοι του Ολυμπιακού επισκέφτηκαν τη Λεωφόρο (ή το ΟΑΚΑ) ως φιλοξενούμενοι σε ντέρμπι "αιωνίων" ήταν για τη σεζόν 2002-03 ενώ οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν έχουν βρεθεί ποτέ στις εξέδρες του νέου "Καραϊσκάκης". Η πολιτεία, το κράτος, οι κυβερνήσεις, η αστυνομία, όλοι οι αθλητικοί φορείς τα κατάφεραν: έλυσαν δια παντός το πρόβλημα τη βίας από τα γήπεδα απαγορεύοντας τις μετακινήσεις οπαδών της φιλοξενούμενης ομάδας στα ματς "υψηλού κινδύνου"! Φευ... το συγκεκριμένο μέτρο -το οποίο όμοιό του ίσως υπάρχει σε κάνα δύο μέρη του πλανήτη ακόμα, όχι πάντως προηγμένα ποδοσφαιρικά- συνιστά μνημείο υποκρισίας και κοροϊδίας. Φυσικά και δεν εξαλείφθηκε η μάστιγα, οι χούλιγκανς "ζουν και βασιλεύουν" και μπορούν να αντέξουν το γεγονός ότι δρουν ατιμώρητοι μόνο ως "γηπεδούχοι". Είχα την τύχη στα εφηβικά μου χρόνια να δω από κοντά πολλά ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού με οπαδούς και των δύο ομάδων (κυρίως στο ΟΑΚΑ) και σας πληροφορώ ότι δεν συγκρίνονται με αυτά που βλέπουμε τώρα. ΥΓ: Και για όσους επικαλούνται την "καραμέλα" της οπαδικής βίας, ας πάμε και στο επόμενο μέτρο: ματς χωρίς κόσμο. Ή μήπως να μην παίζουμε καθόλου για να μη γίνονται επεισόδια;

Τίποτα στον Γρηγόρη Μπάτη

Σε κάθε ερώτηση εβδομάδας η απάντηση που δίνω, είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Σ' αυτό το ερώτημα, η πρώτη σκέψη και η πρώτη λέξη που σκέφτηκα ήταν το: "ΤΙΠΟΤΑ". Τίποτα και κανείς δεν μου έχει λείψει. Και γιατί να μου λείψει; Μιλάμε για το μεγάλο ντέρμπι της χώρας μας, για το ματς που περιμένουν κάθε χρόνο όχι μόνο οι φίλαθλοι των δύο ομάδων, αλλά όποιος ασχολείται με τον αθλητισμό. Πρόκειται για τους δύο κορυφαίους συλλόγους, που μας χαρίζουν ντέρμπι σε πολλά σπορ, όμως στο ποδόσφαιρο, η μονομαχία τους καθηλώνει τους πάντες εδώ και χρόνια! Οι δύο γίγαντες του ελληνικού αθλητισμού και του ελληνικού ποδοσφαίρου θα βρεθούν ξανά αντιμέτωποι και εμείς δεν έχουμε παρά να το απολαύσουμε. Η δίψα για νίκη, το πάθος και η αντιπαλότητα δεν σβήνουν όσα χρόνια κι αν περάσουν, ενώ το ενδιαφέρον σ' αυτά τα παιχνίδια θα είναι τεράστιο, ακόμα κι αν οι δύο ομάδες παίζουν σε ερασιτεχνικό πρωτάθλημα.

Λείπει και τι δεν λείπει..., λέει ο Γιάννης Φιλέρης

Λείπει η λαχτάρα του ντέρμπι. Η αγωνία για το τι θα δούμε. Λείπει η καλοπροαίρετη "καζούρα" στους φίλους μας, γιατί αν τους πούμε και κάτι ...παραπάνω, θα μας κοιτάξουν με στραβό μάτι. Λείπει το ζωντανό κομμάτι ενός αγώνα, δηλαδή οι φίλαθλοι, καθώς όσοι πηγαίνουν, πλέον, σε αυτό το παιχνίδι, στην πλειοψηφία τους, τουλάχιστον, είναι αφιονισμένοι, δεν βλέπουν τίποτε περισσότερο από τον ,,, μισητό εχθρό, κάνοντας (είτε από δω, είτε από κει) διαγωνισμό χυδαιότητας. Λείπει η σοβαρότητα στους ανθρώπους των δυο ομάδων, που επίσης συναγωνίζονται στο ποιος θα βρει την καλύτερη σαχλαμάρα, ποιοι κύκλοι θα επικρατήσουν και ποια τετράγωνα θα είναι καλύτερα. Πάλι καλά που δεν λείπουν και οι ομάδες, με τους προπονητές και τους παίκτες. Τους μόνους σοβαρούς, που θα βρίσκονται, κατά τη γνώμη μου, το Σάββατο στη Λεωφόρο...

Το συναίσθημα της προσμονής χωρίς γυρισμό στον Παναγιώτη Γκαραγκάνη

Μπορεί να ακούγεται τετριμμένο, αλλά ένα ματς Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός θα είναι πάντα ντέρμπι, σε οποιοδήποτε άθλημα, σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκονται οι δύο ομάδες. Περνώντας τα χρόνια, πάντως (έχοντας πατήσει πλέον τα 30), δεν μπορώ να παραβλέψω πως σε μικρότερη ηλικία περίμενα με μεγαλύτερη προσμονή τα παιχνίδια των δύο ομάδων. Τόσο στα μαθητικά χρόνια όσο και στα πρώτα χρόνια στο επάγγελμα πια, υπήρχε μία διαφορετική αντίστροφη μέτρηση μέσα μου. Δεν σταματάει πια για μένα ο χρόνος όπως παλιά. Τότε, συζητούσαμε για τα ντέρμπι ένα μήνα πριν, συγκρίνοντας παίκτες και προπονητές, ενώ ο απόηχος κρατούσε άλλο τόσο. Κάναμε την πλάκα μας πριν από τα ματς και ανάλογα το αποτέλεσμα ακολουθούσε το αντίστοιχο πείραγμα. Σε αυτό έχει συντελέσει και ο αγωνιστικός μαρασμός του Παναθηναϊκού, που υπολείπεται σε όλα έναντι του Πρωταθλητή Ελλάδας. Δεν μου λέει κάτι, επίσης, το γεγονός πως αυτά τα μεγάλα παιχνίδια γίνονται πλέον χωρίς την παρουσία φιλάθλων και των δύο ομάδων. Γιατί όπως μου λείπει το αντίπαλο δέος στις κερκίδες στο ποδόσφαιρο, ισχύει το ίδιο και στο μπάσκετ, το βόλεϊ, το πόλο...

Το τρανζιστοράκι και η χαίτη-λασπωτήρας στον Γιάννη Γεωργόπουλο

Η γαλούχηση μου στο ντέρμπι των "αιωνίων" πραγματοποιήθηκε την δεκαετία του '80. Μία ρομαντική εποχή όπου συντελέστηκαν ριζικές αλλαγές στο κοινωνικό, πολιτικό αλλά ακόμη και στο αθλητικό γίγνεσθαι της χώρας. Από το ντέρμπι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό μου λείπει το παλαιολιθικό τρανζιστοράκι μου (σ.σ.: ακόμη θυμάμαι τις αλχημείες που έκανα για να έχω καλό σήμα), η σπιντάτη περιγραφή του Μανώλη Μαυρομμάτη, η σχολική καζούρα, η χαίτη-λασπωτήρας που λάνσαραν οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων εκείνη την εποχή, το απίστευτο μποτιλιάρισμα μέχρι το ΟΑΚΑ, αλλά και το λαχταριστό μαντολάτο του Κυρ-Χρήστου στον περιβάλλοντα χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου. Φυσικά, δεν έπεφτε καρφίτσα σε "Καραϊσκάκη" και ΟΑΚΑ. Μάλιστα στο γήπεδο της Καλογρέζας, σημειώθηκε ρεκόρ προσέλευσης με νούμερα που μάλλον δεν θα ξαναδούμε ποτέ (74.452 θεατές). Βλέπετε, τότε δεν απαγορευόταν στους οπαδούς των φιλοξενούμενων η είσοδος στο γήπεδο...

Το βράδυ του Σαββάτου στον Δημήτρη Κωνσταντινίδη

Σαν πρώτη σκέψη λείπει το βράδυ του Σαββάτου. Κατά τις δώδεκα περίπου με την ελπίδα να έχουν τελειώσει όλα, τότε και να έχουμε ηρεμήσει . Αυτά τα "όλα" μπορεί να είναι αγωνιστικά, μπορεί και όχι. Είναι άσχημο να περιμένεις ένα τέτοιο παιχνίδι με τέτοια προοπτική. Αλλά ο κύβος ερρίφθη οριστικά εδώ και χρόνια, προς αυτή την κατεύθυνση. Γιατί να ψάχνουμε αυτά που δεν θέλαμε ποτέ να έχουμε, από τότε που χαρακτηριστήκαμε "Νεοέλληνες", παντού; Το να αναζητάς το αυθεντικό "πείραγμα" της παρέας πριν και μετά από αυτούς τους αγώνες, είναι σα να αναζητάς τη δεκαετία του '60 (π.χ) που έχεις εξιδανικεύσει μάλλον γιατί δεν την έζησες ποτέ. Οκ, μου λείπει η καλή μπάλα στο ελληνικό πρωτάθλημα και ένας ανταγωνιστικός Παναθηναϊκός για να δώσει στο ματς και βαθμολογικό ενδιαφέρον και όχι μόνο χαρακτήρα "εξιλέωσης" των παικτών του, απέναντι στους οπαδούς του. Αλλά το κρατάω μεταξύ μας μην μας τρέχει μετά ο συνεταιρισμός για υποβάθμιση του προϊόντος...

Η αίγλη του παρελθόντος στον Στέλιο Χαρτζουλάκη

Λείπει η αίγλη του παρελθόντος, η προσμονή να παρακολουθήσεις ένα πραγματικό ντέρμπι. Δεν είναι μόνο η αποδυνάμωση του Παναθηναϊκού, η απουσία φιλάθλων και των δύο ομάδων, η έλλειψη βαθμολογικού κινήτρου. Νιώθω πως απουσιάζει και το σημαντικότερο κίνητρο που μπορεί να υπάρχει σε ένα ντέρμπι Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός ή Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, το λεγόμενο γόητρο. Οι "ερυθρόλευκοι" πάνε στη Λεωφόρο για να... τελειώσουν μια δουλειά, έχοντας κατά βάση το μυαλό τους στο Champions League, οι "πράσινοι" θέλουν να πάρουν ό,τι καλύτερο μπορούν από το συγκεκριμένο παιχνίδι για να αποδείξουν πως ακόμα "μετράνε" και είναι υπολογίσιμοι. Κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε ποτέ στο παρελθόν. Κάθε ντέρμπι αιωνίων ήταν "η μητέρα των μαχών". Ό,τι άλλο συνέβαινε εκείνη τη στιγμή στη χώρα, δεν είχε σημασία. Όλα νέκρωναν, γιατί ο κόσμος ζούσε μόνο γι' αυτό το παιχνίδι. Αυτό πλέον έχει αλλάξει και σίγουρα μου λείπει.

Το ενδιαφέρον λέει ο Μάνος Μίχαλος

Παλιότερα, τα ντέρμπι τα περίμενε ο κόσμος, δύο και τρεις εβδομάδες νωρίτερα. Οι εφημερίδες ξεκινούσαν ένθετα, ειδικά αφιερώματα πολλές μέρες πριν, οι φίλαθλοι συζητούσαν, στις παρέες γινόταν κουβέντα, στα σχολεία γινόταν πλάκα. Τώρα τα πράγματα είναι νωθρά, σχεδόν βαρετά, αν και τα ονόματα των δύο ομάδων παραμένουν μεγάλα. Τα media έχουν μπλέξει σε ένα περίεργο παιχνίδι, δυστυχώς, που δεν αφορά το ποδόσφαιρο, ο ανταγωνισμός δεν είναι όπως παλιά, οι βαθμοί δεν έχουν την ίδια αξία ή την ίδια χρησιμότητα τέλος πάντων, οι παίκτες δεν είναι του ίδιου βεληνεκούς (σόρι, αλλά καλός ο Βάις, όμως παλιά ήταν ένας Ριβάλντο στον Ολυμπιακό και ένας Ζιλμπέρτο στον Παναθηναϊκό). Κάθε χρόνο, προσωπικά σαν φίλαθλος απομακρύνομαι και περισσότερο και το μόνο που με κρατάει με ανοιχτές τηλεοράσεις, sites και ενήμερο είναι το αντικείμενο της δουλειάς. Λυπηρό; Όχι, γιατί προφανώς υπάρχουν και πιο σοβαρά πράγματα από ένα ντέρμπι ανάμεσα σε δύο ομάδες. Κακό; Ναι, γιατί επειδή υπάρχουν σοβαρότερα πράγματα, χρειάζεσαι και λίγο καλή μπάλα να ξεφεύγεις. Μπα, last years...

Η έννοια του φίλαθλου στον Θανάση Κρεκούκια

Η έννοια του φίλαθλου. Αυτό είναι που μου λείπει. Όχι μόνο στα ντέρμπι, αλλά σε όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η ιδιότητα αυτή, η τόσο υπέροχη, χάνεται σιγά-σιγά και τη θέση της παίρνει - στη μεγάλη πλειοψηφία πλέον - η ιδιότητα του οπαδού. Μια μεγάλη μερίδα, όχι μόνο Παναθηναϊκών και Ολυμπιακών, αλλά και λοιπών συγγενών, έχει φτάσει στο σημείο να τρέφει μεγαλύτερο μίσος για τον αντίπαλο από την αγάπη που νιώθει για τη δική του ομάδα. Ο φανατισμός, η επικίνδυνη βλακεία και η πλήρης ανικανότητα των οπαδών να παραδεχτούν - όταν πρέπει - την ανωτερότητα του αντίπαλου, στερεί από φυσιολογικούς φίλαθλους τη δυνατότητα να μπορέσουν να απολαύσουν ένα ντέρμπι κάτω από τις ίδιες συνθήκες που θα το κάνουν οι αντίστοιχοι φίλαθλοι στην Αγγλία, στην Ισπανία, στη Γερμανία. Μοιραίο επακόλουθο όλων αυτών είναι να αδειάζουν τα ελληνικά γήπεδα από φίλαθλους και να γεμίζουν από κάφρους. Οι υπεύθυνοι είναι πολλοί, τα «θύματα» περιορίζονται στους παίκτες και σε όλους αυτούς που θα ήθελαν κάποια στιγμή να βρεθούν στην κερκίδα των αντίπαλων και να πανηγυρίσουν ένα γκολ της δικής τους ομάδας ή να καθίσουν στην κερκίδα των δικών τους και να χειροκροτήσουν μια ωραία προσπάθεια της αντίπαλης ομάδας. Όπως ας πούμε, αυτός ο φίλαθλος της Ρεάλ μέσα στο «Καμπ Νόου». Ευσεβείς πόθοι…

Μου λείπει η ηρεμία μου, λέει ο Πέτρος Παπαμακάριος

Ντέρμπι χωρίς οπαδούς και των δυο ομάδων είναι φαΐ χωρίς αλάτι. Αυτό όμως είναι κάτι που θα απαντήσουν οι περισσότεροι. Οπότε εγώ θα πω ότι αυτό που μου λείπει και σίγουρα λείπει σχεδόν στους περισσότερους δημοσιογράφους που ασχολούνται με ένα ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός είναι η ηρεμία μου. Τόσο πριν όσο και μετά από ένα τέτοιο παιχνίδι. Έχοντας δώσει το παρών σε πολλά μεγάλα παιχνίδια του Παναθηναϊκού, ως δημοσιογράφος, κυρίως Ευρωπαϊκά ποτέ δεν ανησυχούσα στην Αγγλία, την Μαδρίτη, την Βαρκελώνη, στη Γερμανία, στην Τσεχία, στην Γαλλία για το πως θα πάω στο γήπεδο. Για το πόσες ώρες πριν θα πάω στο γήπεδο και πόσες ώρες μετά την λήξη του θα πρέπει να φύγω. Καθώς επίσης και για το τι θα αντιμετωπίσω την επόμενη του ντέρμπι. Ανακοινώσεις, κύκλοι, τετράγωνα και ότι άλλο συνεπάγεται ένα ντέρμπι "αιωνίων". Οπότε μακάρι το ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός να ήταν σαν τα ματς Ίντερ-Παναθηναϊκός, Ρόμα-Παναθηναϊκός, Μπαρτσελόνα-Παναθηναϊκός, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Παναθηναϊκός, Σάλκε-Παναθηναϊκός και πολλά ακόμα τα οποία έχω καλύψει από κοντά.