Σε αντίθεση με τη φάση των 16, στις πρώτες αναμετρήσεις των προημιτελικών του Champions League είχαμε καλά ματς, μεγαλύτερο ανταγωνισμό, αποτελέσματα που δίνουν το δικαίωμα σχεδόν σε όλους να ελπίζουν στην πρόκριση, κανένα διπλό και λιγότερη κουβέντα για τη διαιτησία.

Με άλλα λόγια η διοργάνωση… πήρε μπρος κι έτσι έχουμε κάμποσα πραγματάκια να συζητήσουμε. Πάμε λοιπόν να δούμε αυτά που ξεχωρίσαμε σε καθέναν από τους τέσσερις αγώνες, αλλά και όσα περιμένουμε/θέλουμε να συμβούν στους επαναληπτικούς.

Barcelona – Atletico Madrid

Τι είδαμε: Το καλύτερο από τα 4 μεταξύ τους φετινά ματς, αλλά και το καλύτερο ματς από τα 4 του διημέρου. Στη μεγαλύτερη διάρκεια με καλές άμυνες κι από τους δύο, με καλό ρυθμό κυρίως στο δεύτερο μέρος, με δυνατές μονομαχίες, με 15-20 λεπτά πολύ καλής απόδοσης σε όλα τα επίπεδα για την Barcelona, ενώ μπήκαν και δύο υπέροχα γκολ.

Η Atletico αρχικά πίεσε ψηλά και βρήκε κάποιες καλές φάσεις, εκμεταλλευόμενη τα λάθη της Barcelona (κυρίως του Pinto), που ήταν αργή επιθετικά. Ο τραυματισμός του Pique δεν επηρέασε τους γηπεδούχους, αφού ο Bartra που κλήθηκε να τον αντικαταστήσει, ήταν εξαιρετικός και δεν άφησε να φανεί το κενό του ανθρώπου που φέτος σε κάποιες περιπτώσεις είναι ο λόγος που μένει όρθια η άμυνα των Blaugrana. Αντίθετα ο τραυματισμός του Diego Costa είχε ως αποτέλεσμα η Atletico να μην μπορεί να παίξει ανάλογη άμυνα ψηλά και να δυσκολεύεται να απειλήσει επιθετικά. Το έργο της ήταν πιο δύσκολο από τη στιγμή που ο Koke δεν ήταν σε καλή βραδιά.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η ομάδα του Martino, παρότι είχε κάποια κενά ανάμεσα στις γραμμές, έπαιξε καλή άμυνα και ψηλά και κοντά στην περιοχή της. Το τελευταίο ήταν έκπληξη και καλό σημάδι για τη συνέχεια. Από θέμα δυνάμεων κι έντασης η ομάδα είναι σε καλύτερο επίπεδο από ό,τι θα μπορούσαν να φανταστούν οι περισσότεροι στην αρχή της σεζόν. Σημαντικό ρόλο στη γρήγορη ανάκτηση της κατοχής έπαιξαν οι Mascherano, Busquets (στα τελευταία 4-5 ματς δείχνει τον γνωστό καλό εαυτό του) και Bartra, που διάβαζαν καλά το παιχνίδι και πήγαιναν πρώτοι στις μονομαχίες.

Για τους Rojiblancos οι Arda, Gabi και Tiago έκαναν πολύ καλό ματς αμυντικά, αλλά όχι κι επιθετικά. Η αμυντική 4άδα ήταν σταθερή, με εξαίρεση τον Juanfran που έχει μεγάλη ευθύνη στο γκολ του Neymar, ενώ δεν έδωσε και ιδιαίτερες βοήθειες επιθετικά. Ο Courtois πραγματοποίησε μερικές σπουδαίες επεμβάσεις κι έδωσε το δικαίωμα στην Atletico να έχει πλεονέκτημα στη ρεβάνς.

Τι συζητήσαμε: Την γκολάρα του Diego, που δεν μπορούσε να δώσει τα ίδια πράγματα με τον Costa, αλλά σε αντίθεση με προηγούμενες εμφανίσεις του ήταν καλύτερος τακτικά κι έδωσε τη μεγάλη στιγμή που όλοι περίμεναν από όταν επέστρεψε στην ομάδα. Σε αντίθεση με τον Βραζιλιάνο, οι άλλοι δύο που μπήκαν αλλαγή για την Atletico δε βοήθησαν. Sosa και Rodriguez κλήθηκαν να προσφέρουν κυρίως αμυντικά σε ένα διάστημα που οι φιλοξενούμενοι ξέμεναν από δυνάμεις, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ο Simeone κάνει ό,τι μπορεί, αλλά οι λύσεις που έχει δεν είναι πολλές.

Ο Martino έχει περισσότερες, αλλά και μια ομάδα που σε αντίθεση με την Atletico, τα τελευταία χρόνια δεν έχει δουλευτεί καλά. Μία από τις επιπτώσεις είναι ότι δεν μπορεί ταυτόχρονα να ελέγχει τα ματς, να έχει ασφάλεια πίσω και καλό παιχνίδι στην επίθεση. Κάτι πρέπει να θυσιάζει. Στις δύσκολες αναμετρήσεις επιλέγεται η λύση των 4 χαφ, παιχνίδι αρκετής αναμονής και μεγαλύτερη επιθετικότητα προς το τέλος. Την Τρίτη λοιπόν ο Cesc ξεκίνησε για να αντιμετωπιστεί η ένταση που βγάζει η ομάδα του Simeone. Όταν οι αντιστάσεις των φιλοξενούμενων μειώθηκαν, ήρθε η ώρα για αλλαγή ταχύτητας και για τρίτο επιθετικό.

Η λογική του Martino σχετικά με τους Cesc, Neymar, Pedro, Alexis είναι σωστή. Για τον πρώτο είναι γνωστό πως στην Barcelona δεν υπάρχει ρόλος που να ικανοποιεί απόλυτα τον ίδιο και να μην χαλάει/αλλάζει πολύ την ομάδα. Φέτος έχει κάνει πολύ καλό πρώτο μισό. Βοήθησε την ομάδα να μείνει ψηλά, ειδικά όσο έλειπε ο Messi. Εδώ κι αρκετό καιρό είναι κακός. Πρέπει να παίζει όμως απλά και μόνο για κάποια τρεξίματα που προσφέρει, επειδή δίνει λίγη παραπάνω δύναμη και για να υπάρχουν 4 χαφ στην 11άδα. Pedro κι Alexis πραγματοποιούν καλή σεζόν, αλλά στα μεγάλα ματς είναι λιγότερο καθοριστικοί από τον Neymar. Ο οποίος μετά τον τραυματισμό του δεν έχει βρει ρυθμό, αλλά οι κινήσεις του χωρίς την μπάλα είναι καλές και σκοράρει/βγάζει ασίστ/δημιουργεί γκολ στις κρίσιμες αναμετρήσεις.

Απέναντι στην Atletico είχε μερικά καλά διαστήματα (ειδικά όταν πέρασε αριστερά) και πέτυχε ένα πανέμορφο γκολ. Σε μια φάση που εμείς σταθήκαμε κυρίως στον Iniesta. Ο οποίος για ακόμα μια φορά φέτος σε κρίσιμο ματς ήταν ο κορυφαίος της Barcelona. Η σεζόν που κάνει είναι έτσι κι αλλιώς καλή, αλλά το τελευταίο διάστημα είναι απλά απολαυστικός. Ο Iniesta είναι το ποδόσφαιρο, είναι απόδειξη πως το ποδόσφαιρο είναι και τέχνη, είναι ένα τεράστιος καλλιτέχνης, που θα ήθελες να είναι κολλητός σου.

Τι περιμένουμε: Τεράστια μάχη, μεγάλο ματς. Να δούμε αν η Barcelona μπορεί να παίξει πάλι καλή άμυνα χωρίς τους Valdes και Pique. Αν ο Messi θα είναι καθοριστικός. Δεν το έχει κάνει στα τελευταία ματς απέναντι στην Atletico κι εξακολουθώ να πιστεύω ότι για να περάσει η ομάδα του θα πρέπει να πραγματοποιήσει μία μεγάλη εμφάνιση. Το άλλο ζητούμενο για την ομάδα του Martino σε αυτές τις αναμετρήσεις ήταν και είναι η ένταση. Θα είναι και στον επαναληπτικό σε υψηλά επίπεδα;

Από εκεί και πέρα, αν ο Diego Costa δεν παίξει θα βρει η ομάδα του τρόπους να βάλει προβλήματα στην αντίπαλη άμυνα; Είναι εντυπωσιακό ότι μετά από 4 αναμετρήσεις με μια εκ των κορυφαίων ομάδων σε στατικές φάσεις, οι Blaugrana που έχουν μεγάλο πρόβλημα στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων, δεν έχουν δεχτεί ακόμα γκολ με αυτόν τον τρόπο. Ήρθε η ώρα να κερδίσει η Atletico μερικά φάουλ και κόρνερ παραπάνω; Θα κριθεί εκεί η πρόκριση;

Manchester United – Bayern Munich

Τι είδαμε: Μέτριο ματς. Η United ακολούθησε αναμενόμενη τακτική και λογική που ταιριάζει σε αυτά που πιστεύει ο προπονητής της. Στο πρώτο ημίχρονο η εκτέλεση δεν ήταν η ενδεδειγμένη. Περιορισμένη ένταση, πολλά κενά, δυσκολία στην ανάπτυξη. Βρήκε όμως 1-2 σημαντικές ευκαιρίες. Το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στην κινητικότητα του Welbeck και στις αδυναμίες της Bayern.

Στο δεύτερο μέρος ο Kagawa έδωσε τρεξίματα και σωστές επιλογές επιθετικά. Βοήθησε την ομάδα του να έχει καλύτερες αποστάσεις και της πρόσφερε μια άλλη διάσταση και δυναμική όταν έβγαινε μπροστά. Συνολικά η εμφάνιση των γηπεδούχων ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής με βάση τα δεδομένα. Το αποτέλεσμα σίγουρα θετικό, αλλά οι πιθανότητες πρόκρισης λίγες.

Από την άλλη η Bayern είχε τον έλεγχο του αγώνα, αλλά και κενά. Στο πρώτο μισάωρο έφτασε πολλές φορές κοντά στην αντίπαλη εστία (εξάλλου πάνω από το 1/3 του αγώνα παίχτηκε στο αμυντικό τρίτο της United και το 1/5 μέσα στην περιοχή των γηπεδούχων), αλλά της έλειψε η σωστή επιλογή και η αποφασιστικότητα. Είχε αστάθεια αμυντικά, έπαιξε αρκετά αργά, οι παίκτες της έπαιρναν συχνά τη λάθος απόφαση, τα χαφ έμειναν χαμηλά στα πρώτα 45 λεπτά. Στο δεύτερο μέρος ανέβασαν λίγο την ένταση και την πίεση, έπαιξαν περισσότεροι παίκτες ψηλά, αλλά και πάλι η εμφάνιση απλά έπιασε τη βάση.

Τι συζητήσαμε: Οι περισσότεροι τα έβαλαν με τον Guardiola επειδή προτίμησε τον Muller αντί του Mandzukic. Θυμίζω ότι σχεδόν με την ίδια 11άδα (μόνη αλλαγή ο Dante αντί του Martinez) ήρθε μια από τις καλύτερες φετινές εμφανίσεις στο 1-3 με τη City. Κατά άλλα αν ήμουν αυτός που έπαιρνε τις αποφάσεις θα ξεκίναγα με τον Κροάτη. Δε θεωρώ όμως ότι η επιλογή του τεχνικού των Βαυαρών ήταν κάποιο σοβαρό λάθος, ούτε ότι επηρέασε ιδιαίτερα όσα έγιναν στο πρώτο μέρος. Ο Muller έπαιξε για να τραβήξει τους Vidic και Ferdinand σε χώρους που δεν είναι άνετοι. Το κατάφερε σε κάποιες περιπτώσεις, έβγαλε κάποιες καλές συνεργασίες. Το βασικό θέμα της ομάδας του όμως ήταν η συνολική προσέγγιση.

Πρόβλημα υπήρχε και στα χαφ, όπου οι επιλογές συχνά δεν ήταν σωστές και γρήγορες, ενώ Schweinsteiger και Kroos σπάνια πλησίασαν/πάτησαν την περιοχή. Πολύ καλύτερες θα μπορούσαν να είναι οι κινήσεις, οι συνεργασίες και οι αποφάσεις στα δεξιά, αλλά και μέσα στην περιοχή και στην τελική προσπάθεια. Κυρίως όμως το θέμα ήταν ότι όπως και με την Arsenal, η Bayern ήταν μαζεμένη, προσεκτική. Χωρίς να αλλάζει τον ρυθμό, ρισκάροντας πολύ λίγο. Καταλαβαίνω πως ο Guardiola διστάζει επειδή υπάρχει η πίεση για το treble κι επειδή βλέπει και ο ίδιος πως η ομάδα του δεν είναι ακόμα έτοιμη σε αρκετά κομμάτια. Εξακολουθώ να πιστεύω όμως ότι πρέπει να τολμάει περισσότερο.

Η άλλη συζήτηση που έπαιξε πολύ, ήταν το κλασικό περί Bayern-Barcelona κ.ο.κ. Εγώ θέλω να σημειώσω μόνο δύο πράγματα. Πρώτα από όλα η διοίκηση των Βαυαρών ήξερε πολύ καλά ποιον προπονητή παίρνει και η επιλογή έγινε ακριβώς για να γίνουν αλλαγές. Από εκεί και πέρα, όταν αλλάζουν αρκετά πράγματα είναι λογικό να μη λειτουργούν όλα σωστά από τους πρώτους μήνες. Αν μάλιστα υπάρχουν συχνά σημαντικές απουσίες ποδοσφαιριστών το πράγμα δυσκολεύει. Τα δεδομένα αυτή τη στιγμή είναι τα εξής: η Bayern έχει ήδη την ταυτότητα του νέου προπονητή της. Σε κάποια κομμάτια λειτουργεί σωστά, σε κάποια άλλα όχι. Δεν έχει κάνει πάνω από 5-6 πραγματικά καλά ματς. Είναι μέσα σε όλους τους στόχους, για μένα παραμένει φαβορί για το Champions League, αλλά δεν είναι άτρωτη, ούτε καλύτερη από πέρυσι.

Τι περιμένουμε: Την Bayern να μπει για να πνίξει τον αντίπαλο και να κάνει μια πειστική εμφάνιση. Και τον Kagawa βασικό.

Real Madrid - Dortmund

Τι είδαμε: Το πιο ανοιχτό από τα 4 ματς. Η Real επέστρεψε στις καλές εμφανίσεις. Μπήκε δυναμικά, είχε ενέργεια, ταχύτητα, καλές αποστάσεις, ήταν επιθετική, είχε αυτοπεποίθηση, πίεσε ψηλά, σωστά και αποτελεσματικά. Έπαιξε και πάλι καλή άμυνα κοντά στην περιοχή της, αλλά εμφάνισε κενά ανάμεσα στις γραμμές. Είχε καλές συνεργασίες, αλλά λάθος επιλογές στην τελική πάσα. Όσο περνούσαν τα λεπτά έπεφτε η απόδοσή της. Ακόμα όμως και όταν της έβαλε προβλήματα η Dortmund είχε τον έλεγχο.

Σε αντίθεση με την αντίπαλό της που έκανε πολλά λάθη, είχε κενά, κακές αποστάσεις κι αστάθεια αμυντικά. Η ομάδα του Klopp μπήκε νωθρά, είχε αρκετούς παίκτες που υστέρησαν και λίγους που έκαναν το παραπάνω (Weidenfeller, Hummels, Reus), δυσκολεύτηκε να κρατήσει μπάλα στο πρώτο ημίχρονο. Παρ’ όλα αυτά και παρότι το σκορ ήταν στο 3-0 πριν τη συμπλήρωση μιας ώρα, κατάφερε να βελτιωθεί κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης και θα μπορούσε να πετύχει το γκολ που θα της έδινε πραγματικές ελπίδες πρόκρισης.

Τι συζητήσαμε: Πέρυσι ήταν η Dortmund αυτή που εντυπωσίασε με το πρέσινγκ, φέτος η ομάδα του Ancelotti. Η οποία εκτός από περισσότερη ενέργεια και έκρηξη, δεν έδωσε στην ομάδα του Klopp την ευκαιρία να χτυπήσει στα ίδια σημεία με πέρυσι. Πλέον κοντά στον Alonso υπάρχει ο Modric, που βοηθάει στο χτίσιμο των επιθέσεων, οπότε ο περιορισμός του Ισπανού δεν αρκεί. Φέτος ο Cristiano έχει φύγει από τη γραμμή. Αυτός που έχει την ευθύνη να δίνει αμυντικές βοήθειες στο αριστερό μπακ είναι ο τρίτος χαφ. Συνήθως τον ρόλο τον αναλαμβάνει ο Di Maria. Χθες έλειπε.

Ο Isco ανέλαβε να τον αντικαταστήσει και ήταν εξαιρετικός. Ο Ισπανός ξεκίνησε πολύ δυνατά την καριέρα του στη Real, αλλά από τη στιγμή που το σύστημα άλλαξε σε 4-3-3, δεν υπήρχε βασικός ρόλος για αυτόν. Το ζητούμενο λοιπόν ήταν και είναι να προσαρμόσει-βελτιώσει ο ίδιος το παιχνίδι του. Να γίνει πιο δυναμικός, πιο εργατικός, να λειτουργεί πιο σωστά χαμηλά, να παίζει καλύτερη άμυνα. Να θυμηθεί λίγο την πρώτη του σεζόν στη Malaga. Η εμφάνιση απέναντι στην Dortmund πρέπει να είναι οδηγός. Αν κάνει κι άλλα τέτοια ματς θα μπορεί να «απαιτεί» περισσότερες ευκαιρίες.

Εξαιρετικός ήταν και ο Modric. Μετά από μερικά μέτρια ματς το τελευταίο διάστημα επέστρεψε στις ολοκληρωτικές, εντυπωσιακές εμφανίσεις. Την πολύ καλή του σεζόν συνεχίζει και ο Pepe, ενώ γεμάτο ματς έκανε και ο Carvajal.

Τι περιμένουμε: Ακόμα ένα ανοιχτό ματς. Τον Lewandowski να δώσει τα καλά τελειώματα που έλειψαν στην ομάδα του και τους Di Maria, Bale, Isco στην ίδια 11άδα. Τη Real να είναι πιο σταθερή σε όλο το 90λεπτο και την Dortmund να αποχαιρετήσει με καλή εμφάνιση.

PSG – Chelsea

Τι είδαμε: Λίγες φάσεις, καθοριστικά λάθη, τέσσερα γκολ και κάπως περίεργο ματς. Η Chelsea μπήκε να παίξει πιο ψηλά από ό,τι περιμέναμε, αλλά οι γηπεδούχοι είχαν δυναμική και τη δυνατότητα να κρατήσουν την μπάλα. Μετά το τέταρτο όμως η ένταση του παιχνιδιού τους έπεσε κι έχοντας το προβάδισμα στο σκορ προτίμησαν να ρίξουν τις γραμμές τους πιο πίσω.

Η ομάδα του Mourinho πήρε ηνία της αναμέτρησης, πίεζε καλά ψηλά, αλλά είχε μεγάλο πρόβλημα στη δημιουργία. Το χτίσιμο των επιθέσεών της ήταν αργό και συχνά χωρίς να υπάρχει κατεύθυνση, ενώ οι συνεργασίες ήταν προβληματικές έως ανύπαρκτες αι ως συνήθως οι βοήθειες από τα μπακ στο επιθετικό κομμάτι περιορισμένες.

Στα καλά της διαστήματα η ομάδα του Blanc έμοιαζε πιο απειλητική, είχε περισσότερους τρόπους να επιτεθεί, ενώ και η άμυνά της έβγαζε σιγουριά. Στο πρώτο ημίχρονο ήταν αργή και μονοδιάστατη στην ανάπτυξη, με τον Verratti ειδικά να κρατάει υπερβολικά την μπάλα. Στην επανάληψη μπήκε πιο δυνατά, έπαιξε πιο γρήγορα και οι αλλαγές τη βοήθησαν να απειλήσει περισσότερο.

Τι συζητήσαμε: Εξαιρετικός ο Lavezzi, πολύ καλός ο Matuidi, σταθερή η άμυνα, άλλη μια ώριμη εμφάνιση από τον Motta, που είναι παίκτης-κλειδί. Ibrahimovic και Cavani ήταν μαζί με τον Verratti οι χειρότεροι της ομάδας τους. Ο Σουηδός κινήθηκε υπερβολικά μακριά από την αντίπαλη περιοχή, έκανε πολλές λάθος επιλογές, έχασε αρκετές μάχες. Ο Ουρουγουανός έδωσε βοήθειες αμυντικά, αλλά όχι και επιθετικά, ενώ σπατάλησε και 1-2 καλές ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν.

H είσοδος του Moura αντί του Ibrahimovic απελευθέρωσε τους γηπεδούχους. Το παιχνίδι τους απλώθηκε περισσότερο, απέκτησε ταχύτητα και ποικιλία. Η νίκη ήρθε με γκολ του Pastore, του παίκτη που αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη-ακριβή μεταγραφή των Αράβων της PSG (οι λεφτάδες που στο αγωνιστικό κομμάτι κινούνται καλύτερα από όλους) και που πέρυσι παραλίγο να δώσει την πρόκριση απέναντι στην Barcelona.

Στην Chelsea κόστισαν τα ατομικά λάθη στην άμυνα (σπάνιο φαινόμενο φέτος), η έλλειψη ποιότητας επιθετικά, αλλά και η ομαδική λειτουργία επιθετικά. Ο Mourinho επιμένει να αναδεικνύει την απουσία αξιόπιστου επιθετικού κι έχει τα δίκια του. Δε θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι λεφτά να χαλάσει είχε, ενώ ήταν αυτός που επέλεξε Eto’o αντί Lukaku, Salah αντί Mata και πούλησε τον De Bruyne. Από εκεί και πέρα και η Arsenal τον Giroud έχει στην κορυφή, αλλά η επιθετική της λειτουργία απέναντι σε άμυνα που περιμένει είναι καλύτερη. Στη διάρκεια της σεζόν η Chelsea έχει βελτιώσει πράγματα, αλλά όχι αυτό. Και είναι πιθανό να της κοστίσει.

Τι περιμένουμε: Την Chelsea να κάνει λιγότερα λάθη, να το παλεύει, αλλά να μένει εκτός. Τον Cavani καλύτερο, από τη στιγμή που λογικά θα είναι στην κορυφή. Την PSG να παίζει πιο γρήγορα και να χτυπάει στην κόντρα. Κι επίσης να κάνει ένα γεμάτο 90λεπτο. Το βασικό της πρόβλημα είναι πως δεν έχει σταθερότητα στη διάρκεια των αγώνων της. Τη μια στιγμή είναι πολύ καλή και ξαφνικά κατεβάζει απότομα ταχύτητα.

Επίσης ίσως επικεντρώνει το παιχνίδι της στον Ibrahimovic περισσότερο από ό,τι χρειάζεται. Κατά τα άλλα είναι μάλλον η ομάδα που έχει τη μεγαλύτερη ποικιλία. Παίζει καλά όταν περιμένει και δεν έχει την μπάλα, αλλά και όταν κάνει μεγάλες επιθέσεις. Καλή και στην κόντρα και σε σετ παιχνίδι. Χτυπάει κι από τα άκρα κι από τον άξονα, με συνεργασίες και ατομικές ενέργειες. Δεν έχει πρόβλημα να βάλει κάτω την μπάλα, ούτε να τη σηκώσει. Διαθέτει και δύναμη και τεχνική. Και φυσικά έχει παίκτες που μπορούν να έρθουν από τον πάγκο και να αλλάξουν το παιχνίδι.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside