Έχουν πλάκα οι συζητήσεις για τις ομάδες πριν από τα Μουντιάλ. Πρώτα από όλα γίνονται εκτιμήσεις για σύνολα που ελάχιστοι έχουν παρακολουθήσει. Ακόμα όμως και όταν έχεις δει όλα τα ματς μιας εθνικής τα τελευταία 2-3 χρόνια, η κουβέντα που γίνεται και πάλι δεν έχει πολύ στέρεες βάσεις. Το διάστημα που μεσολαβεί από το τέλος των προκριματικών μέχρι την έναρξη της τελικής φάσης είναι μεγάλο.

Και στην τελική μιλάμε για ομάδες με πολύ διαφορετικά δεδομένα σε σχέση με τους συλλόγους. Στην πραγματικότητα δε διαθέτουν σε ικανοποιητικό βαθμό τα περισσότερα στοιχεία μιας πραγματικής ομάδας. Έπειτα είναι και η ίδια η διαδικασία του τουρνουά που μπερδεύει τα πράγματα. Ένας μήνας και νοκ-άουτ μετά την πρώτη φάση. Μέσα στο καλοκαίρι, μετά από εξαντλητική για πολλούς παίκτες σεζόν.

Σε κάθε περίπτωση το γκρουπ των ομάδων που φτάνουν ως το τέλος είναι σχετικά μικρό. Είναι χαρακτηριστικό πως έπρεπε να φτάσουμε στο 2010 για να δούμε για πρώτη φορά τελικό χωρίς μία εκ των τεσσάρων μεγάλων. 5 τρόπαια σε 7 τελικούς για τη Βραζιλία, 4 σε 6 για τους Ιταλούς, 3 σε 7 για τους Γερμανούς, 2 σε 4 για την Αργεντινή. Αν σε αυτή την 4άδα προσθέσουμε και τους Ολλανδούς των 3 (χαμένων) τελικών, τότε δεν υπάρχει διοργάνωση που στο τελευταίο ματς δεν ήταν παρών τουλάχιστον μία από τις 5 παραπάνω ομάδες.

Υπό αυτό το πρίσμα, είναι σημαντικό το γεγονός πως στα 2 από τα 4 τελευταία Παγκόσμια Κύπελλα ο πρωταθλητής όχι μόνο σήκωσε την κούπα για πρώτη φορά, αλλά ήταν πρωτάρης και στον τελικό. Ο λόγος φυσικά για τις Γαλλία και Ισπανία, με την πρώτη να συμμετέχει στο ματς του τίτλου για δεύτερη φορά, το 2006. Μπορεί η Furia Roja να κάνει κάτι ανάλογο αλλά χωρίς να μεσολαβήσει μια αποτυχημένη παρουσία; Θα δούμε πάλι στον τελικό μία ή και δύο από τις 4/5 μεγάλες; Είναι ικανή η Ουρουγουάη να πάρει για δεύτερη φορά την κούπα μέσα στη Βραζιλία (και τρίτη συνολικά); Θα ζήσουμε επικές στιγμές με τους Άγγλους να φτάνουν στην κορυφή και την αγαπημένη γραφικότητά τους να χτυπάει κόκκινο;

Στο πρώτο από τα τρία μέρη με σύντομες σκέψεις για τις 32 ομάδες του Μουντιάλ 2014 πριν τη σέντρα του εναρκτήριου αγώνα, ρίχνουμε μια ματιά στις 8 ομάδες που έχουν φτάσει στην κορυφή στο παρελθόν. Και στην Ολλανδία, που μπορεί να μην έχει τρόπαιο, αλλά έχει μια θέση ανάμεσα στους μεγάλους, σίγουρα περίοπτη θέση στις καρδιές πάρα πολλών ποδοσφαιρόφιλων κι έχει επηρεάσει σημαντικά το σύγχρονο ποδόσφαιρο.

ΒΡΑΖΙΛΙΑ

Ο στόχος για τη Βραζιλία είναι πάντα το τρόπαιο. Φέτος που θα παίζει εντός έδρας ο στόχος μοιάζει με υποχρέωση. Οι στοιχηματικές τη δίνουν πρώτο φαβορί. Περίπου όπως το 2006 και το 2010 (στη δεύτερη περίπτωση νομίζω ελάχιστα πίσω από την Ισπανία), όταν τελικά είχε αποκλειστεί στους 8 από φιναλίστ (στη Γερμανία από τη Γαλλία και στη Νότια Αφρική από την Ολλανδία). Κάπως έτσι επέστρεψε πίσω στο 2002 και τον Luis Felipe Scolari. Τότε ο Βραζιλιάνος προπονητής είχε αναλάβει ένα χρόνο πριν την τελική φάση του Μουντιάλ, με την ομάδα να στερείται οργάνωσης και πλάνου και να κινδυνεύει με αποκλεισμό. Ανάλογη κατάσταση κι αυτή τη φορά. Με τη διαφορά φυσικά πως δεν υπήρχε κίνδυνος να μην πάει στην τελική φάση.

Ο 65χρονος τεχνικός έχει καταφέρει να βρει την κατάλληλη ισορροπία, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του Mano Menezes. Η Βραζιλία τους τελευταίους 18 μήνες ακολουθεί ξεκάθαρη κατεύθυνση. Είναι μια οργανωμένη και πειθαρχημένη ομάδα. Υπάρχει ερωτηματικό στο τέρμα (ο Julio Cesar έπαιξε ελάχιστα φέτος), αλλά η άμυνά της διαθέτει τον καλύτερο στόπερ (Thiago Silva) και σε γενικές γραμμές είναι συμπαγής, χάρη και στην προστασία από τα δύο χαφ στον άξονα (Gustavo, Paulinho) που φημίζονται περισσότερο για τα αθλητικά τους προσόντα, παρά για την τεχνική τους. Ακόμα και το δεκάρι της ομάδας, ο Oscar, ξεχωρίζει κυρίως για την τακτική του οξυδέρκεια και τις βοήθειες που δίνει αμυντικά.

Επιθετικά το κάτι παραπάνω έρχεται από τον Neymar, αφού ο Hulk είναι ασταθής και μονοδιάστατος, ενώ ο Fred έχει ως βασικό στόχο να δημιουργεί χώρους και να υποστηρίζει τους υπόλοιπους. Ως συνήθως πολλές βοήθειες επιθετικά δίνουν οι ακραίοι μπακ (Alves και Marcelo). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αρκετές φορές να δημιουργούνται κενά στην άμυνα. Ερωτηματικά υπάρχουν για το αμυντικό transition, αλλά και για το πώς θα αντιδράσει η ομάδα αν βρεθεί πίσω στο σκορ, ειδικά από τη στιγμή που η πίεση θα είναι μεγαλύτερη αυτή τη φορά. Εναλλακτικές στον πάγκο υπάρχουν για όλες τις γραμμές, αλλά η εξάρτηση από τον Neymar δεν είναι και μικρή. Νομίζω πως είναι καλό ότι θα δοκιμαστεί από το πρώτο νοκ άουτ. Αρκεί φυσικά να περάσει… Ευρωπαϊκή ομάδα δεν το έχει σηκώσει στη Λατινική Αμερική. Αν το σηκώσει η Βραζιλία θα το κάνει με ευρωπαϊκό στυλ.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Η Γερμανία δεν είναι βαρετή εδώ και αρκετά χρόνια. Ο Joachim Löw έχει κάνει εξαιρετική δουλειά σε αυτό το κομμάτι και σε συνδυασμό φυσικά με το άφθονο ταλέντο που υπάρχει στην ομάδα τα τελευταία 4-5 χρόνια, τα δεδομένα έχουν ανατραπεί. Οι Αετοί δεν έχουν καταφέρει να φτάσουν στην πηγή, αλλά είναι απολαυστικοί, σε αντίθεση με όσα μας είχαν μάθει τις προηγούμενες δεκαετίες. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως τα έχουν πάει άσχημα. Στις 4 τελευταίες μεγάλες διοργανώσεις έχουν 1 τελικό και 3 ημιτελικούς.

Κανονικά φέτος θα έπρεπε να είναι η χρονιά που θα πείθουν περισσότερο, θα έχουν λύσει τα περισσότερα προβλήματα και θα παρουσιάζονται πιο ώριμοι από ποτέ. Κι όμως, οι αστάθειες στην άμυνα παραμένουν, ενώ οι δοκιμές στην επίθεση δε σταματούν. Σε συνδυασμό με τα αρκετά προβλήματα τραυματισμών τους τελευταίους μήνες η Γερμανία δεν παρουσιάζεται όσο σίγουρη θα έπρεπε για τον δρόμο που ακολουθεί.

Ένα δεδομένο είναι πως σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια προσπαθεί να πιέζει πιο ψηλά και θέλει να πηγαίνει περισσότερο σε παιχνίδι πρωτοβουλίας, έχοντας την μπάλα στην κατοχή της. Σίγουρο είναι πως ακόμα και χωρίς τους Reus και Gundogan, οι εξαιρετικές λύσεις για τα χαφ και τις θέσεις πίσω από τον επιθετικό είναι πολλές. Ποιος θα είναι ο επιθετικός παίζεται. Μπορεί να είναι ο Klose ή ο Podolski. Μπορεί κανείς από τους δύο, σε μια προσπάθεια να χωρέσουν όσο το δυνατό περισσότεροι μεσοεπιθετικοί. Προφανώς είναι ομάδα που μπορεί να φτάσει μέχρι το τρόπαιο, αρκεί να κατασταλάξει σε ένα βασικό σχήμα και να μην παρουσιαστούν οι κεντρικοί/αμυντικοί χαφ της επηρεασμένοι από τους τραυματισμούς που αντιμετώπισαν.

ΙΤΑΛΙΑ

Παιχνίδι με περισσότερες επιθετικές πρωτοβουλίες επιλέγει και η Ιταλία στο διάστημα που βρίσκεται στον πάγκο της ο Cesare Prandelli. Τα χαφ της είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της. Γεμάτη ball players. Από τον Pirlo και τον De Rossi, μέχρι τον Motta και τον Verratti. Λογικό να δίνεται έμφαση στο παιχνίδι κατοχής. Η τελευταία γραμμή άμυνάς της βασίζεται στη Juventus. Καλή, όχι όμως πάντα σταθερή.

Τα πολλά ερωτηματικά υπάρχουν στην επίθεση. Ο Prandelli, που δίνει ευκαιρίες σε νεαρούς παίκτες, στα προκριματικά χρησιμοποίησε καμιά δεκαριά επιθετικούς. Ο μόνος σίγουρος είναι ο Balotelli. Καταλαβαίνετε ότι υπάρχει θέμα αν στηρίζεσαι στον Mario της καρδιάς μας, ενώ ψάχνεσαι για αυτούς που θα παίζουν κοντά του. Η Ιταλία μάλιστα δεν είναι σίγουρη και για το σύστημα που θα χρησιμοποίει. Βέβαια μιλάμε για Ιταλούς, για παίκτες που προσαρμόζονται στις αλλαγές διάταξης και τακτικής, οπότε το τελευταίο δεν είναι ιδιαίτερο πρόβλημα. Ίσως αποδειχθεί και πλεονέκτημα.

Οι Azzurri στα τελευταία 15 ματς έχουν 5 νίκες. Ψάχνονται όταν φτάνουν κοντά στην αντίπαλη εστία, δεν έχουν πάντα ασφάλεια πίσω. Κανείς δεν τους ξεγράφει, αλλά ο όμιλός τους είναι δύσκολος και τα ερωτηματικά που έχουν αρκετά. Ενδεχόμενη κακή αρχή –όπως συνηθίζουν- δύσκολα δε θα τους κοστίσει.

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

Πιο ξεκάθαρα είναι τα πράγματα σε ό,τι έχει να κάνει με την Αργεντινή. Το 4-3-3/4-3-1-2 δεν αλλάζει και για την 11άδα δεν παίζονται πάνω από 1-2 θέσεις. Στην άμυνα. Εκεί όπου εντοπίζεται το πρόβλημα. Ο Alejandro Sabella διαθέτει επιθετικούς παγκόσμιας κλάσης, αλλά αμυντικούς που στην πλειοψηφία τους προβληματίζουν. Στη μια πλευρά Messi, Agüero, Higuaín, στην άλλη Romero, Fernández, Rojo (ακόμα και ο Zabaleta σε κάποιες περιπτώσεις).

Κι ανάμεσά τους ο Mascherano στον ρόλο που τον μάθαμε πριν πάει στην Barcelona, ο Di Maria στον ρόλο που τον μάθαμε στην Benfica και τον είδαμε και φέτος στη Real Madrid και ο Gago σε μια προσπάθεια να κάνει εμφανίσεις που θα τον βάλουν και πάλι στο στόχαστρο μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων.

Η Albiceleste επιθετικά στηρίζεται πολύ στο άμεσο παιχνίδι. Το ταμπλό της δίνει τη δυνατότητα να πάει στην 4άδα. Από εκεί και πέρα μένει να δούμε πόσο βάρος θα πέσει στον Messi και πόσο θα αντέξει αυτός. Αλλά κι αν τελικά η μισή ομάδα θα χτίζει ό,τι γκρεμίζει η άλλη μισή. Σε περιπτώσεις σαν της Αργεντινής, το πρόβλημα δεν είναι μόνο η διαφορά ποιότητας αμυντικών-επιθετικών, αλλά και ο κίνδυνος να κόβεται η ομάδα στα δύο. Πράγμα που συμβαίνει αρκετές φορές στο σύνολο του Sabella.

ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ

Πιο προβληματική ως σύνολο είναι η Ουρουγουάη. Ουσιαστικά πάει στη Βραζιλία με το ρόστερ που παρουσίασε και στη Νότια Αφρική. Τότε είχε πάρει την 4η θέση. Το 2011 κατέκτησε και το Copa America. Από τότε άρχισε η πτώση. Οι περισσότεροι παίκτες βρίσκονται σε αρκετά χειρότερη κατάσταση (τρανό παράδειγμα ο Lugano), ενώ και ως σύνολο λειτουργούν χειρότερα.

Υπάρχει έλλειψη ταχύτητας στα μετόπισθεν και η γνωστή απουσία δημιουργικότητας και παικτών που θα γλυκάνουν το παιχνίδι στο κέντρο. Ο Óscar Tabárez ουσιαστικά στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στους δύο εξαιρετικούς επιθετικούς που διαθέτει: Edinson Cavani και Luis Suárez. Ο πρώτος πέρασε λίγο δύσκολα στην PSG όλη τη σεζόν, ο άλλος ταλαιπωρείται το τελευταίο διάστημα από έναν τραυματισμό στο γόνατο. Από τις εμφανίσεις αυτών των δύο θα κριθεί η πορεία της Ουρουγουάης. Η Celeste απογοήτευσε στα προκριματικά και μοιάζει «σκουριασμένη». Το γεγονός όμως πως αυτό το γκρουπ παικτών είναι σταθερά μαζί τα τελευταία χρόνια, αλλά και οι πιο αξιόπιστες λύσεις στην επίθεση σε σχέση με την Ιταλία, ίσως αποδειχθούν καθοριστικοί παράγοντες στο τέλος.

ΙΣΠΑΝΙΑ

Κι από την πιο επιτυχημένη ομάδα της Λατινικής Αμερικής τα τελευταία χρόνια, πάμε στην πιο επιτυχημένη ομάδα της Ευρώπης. Η Furia Roja έχει κατακτήσει δύο σερί Ευρωπαϊκά και θα προσπαθήσει να ολοκληρώσει το καρέ, με το δεύτερο σερί Παγκόσμιο. Σίγουρα αυτή τη φορά μοιάζει πιο ευάλωτη και πιο «βαριά». Βασικοί παίκτες δε διανύουν και την καλύτερη περίοδο της καριέρας τους, ενώ η ανανέωση δεν έχει γίνει στον βαθμό που δίνει τη δυνατότητα το ταλέντο που υπάρχει στους παίκτες που έρχονται από πίσω.

Ο Navas είναι εκτός, Torres και Villa εδώ και καιρό σε πτώση. Ο Diego Costa, -παίκτης που μπορεί να δώσει περισσότερη αμεσότητα στο παιχνίδι της Ισπανίας- είναι καινούριος στην ομάδα, ενώ τις τελευταίες εβδομάδες ταλαιπωρείται από τραυματισμούς. Κάπως έτσι μάλλον μένει ο Alba ως ο βασικός παίκτης που μπορεί να δώσει πλάτος και να κάνει πιο δυναμικό κι ευθύ το παιχνίδι της ομάδας του.

Τα παραπάνω δεδομένα σε συνδυασμό με την πάντα επιφυλακτική προσέγγιση του Del Bosque (όπως έγινε φανερό στα προηγούμενα τουρνουά, αλλά κι από τις επιλογές του για τα προκριματικά και τα τελικά του Μουντιάλ της Βραζιλίας), δείχνουν πως είναι πιθανό η Ισπανία να μη βρει το κάτι διαφορετικό που συνήθως χρειάζεται κάποια στιγμή για να πάει ως το τέλος. Προσθέστε και ότι πλέον έχει λιγότερη ασφάλεια στα μετόπισθεν -ειδικά όταν ανοίγει ο ρυθμός- και γίνεται κατανοητό πως αυτή τη φορά έχουν να παλέψουν και με τον εαυτό τους. Πώς μπορείς όμως να πας κόντρα σε μια ομάδα που δεν έχει δεχτεί γκολ σε 10 σερί νοκ άουτ τελικών φάσεων Euro και Mundial;

ΓΑΛΛΙΑ

Το δεδομένο για την ομάδα του Didier Deschamps είναι πως στο χαρτί διαθέτει μία από τις καλύτερες 11άδες του τουρνουά. Το άλλο δεδομένο είναι πως στα προκριματικά και στα φιλικά των δύο τελευταίων ετών ήταν ασταθής και ψαχνόταν. Πλέον φαίνεται να έχει καταλήξει στις βασικές επιλογές. Θα δούμε όμως την καλή ή την κακή Γαλλία; Μπορεί και τις δύο, όπως στα ματς με την Ουκρανία.

Διαθέτουν πάντως δύναμη, ταχύτητα και τεχνική (δείτε το κέντρο τους με Cabaye, Pogba, Matuidi). Και νιάτα. Τους λείπει λίγη εμπειρία. Κι ένας ηγέτης. Τον οποίο, όπως έχουμε ξαναπεί, τον θέλουν για να κάνουν το κάτι παραπάνω. Πρώτη απορία: όλοι αυτοί οι ταλαντούχοι παίκτες πόσο καλό σύνολο θα παρουσιάσουν; Απορία δεύτερη: θα είναι τόσο καλό που δε θα χρειαστεί ένας Zidane να τους τραβήξει; Το θετικό είναι πως το κλίμα στην ομάδα φαίνεται να είναι καλό.

Η απουσία του Ribery δεν είναι αμελητέα, αλλά από το να εμφανιζόταν ο Ribery των τελευταίων μηνών, καλύτερα να μην εμφανιστεί καθόλου. Ο Griezmann, που είναι πιθανό να πάρει τη θέση του, πραγματοποίησε εξαιρετική σεζόν και μπορεί να καλύψει το κενό. Ερωτηματικά για την άμυνα, όπου το ταλέντο δε λείπει, αλλά πάει μαζί με φτηνά ατομικά λάθη. Η κλήρωση μέχρι τους 16 είναι καλή, αν και η Γαλλία είναι καλά, μπορεί να πάει ως το τέλος.

ΑΓΓΛΙΑ

Ωραίο νεανικό ρόστερ έχει και η Αγγλία. Η οποία προφανώς και θα το πάρει γιατί όπως και το 1966, έτσι και φέτος έβρεξε την πρώτη μέρα του Ιουνίου για ακριβώς 3 ώρες και 13 λεπτά. Πέρα από την πλάκα η ομάδα του Roy Hodgson έχει μερικά καλά στοιχεία. Η αμυντική της οργάνωση είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητική. Μην ξεχνάμε ότι στα προκριματικά δέχθηκε μόλις 4 γκολ.

Η τακτική που αρέσει τον Hodgson και ταιριάζει στο ρόστερ των Τριών Λιονταριών φέρνει αποτελέσματα στα δύσκολα: η άμυνα χαμηλά και χτυπάνε στην κόντρα. Με τους Henderson, Sterling, Sturridge να έχουν μπει στην ομάδα και να ξέρουν το παιχνίδι στην κόντρα, αυτό (θα πρέπει να) είναι το δυνατό σημείο της Αγγλίας. Παράλληλα, αυτή τη φορά στο ρόστερ υπάρχουν και παίκτες που παίζουν περισσότερο με το μυαλό παρά με τη δύναμη.

Από την άλλη η απουσία καθαρού αμυντικού χαφ μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Ο Gerrard τα πήγε πολύ καλά σε έναν ανάλογο ρόλο στη Liverpool, αλλά οι αμυντικές του ανεπάρκειες συχνά-πυκνά εμφανίζονταν. Όταν λοιπόν ανοίγει ο ρυθμός, όταν θα πρέπει η Αγγλία να έχει γρήγορες επιστροφές ίσως δεν τα καταφέρει. Μπορεί να μην πάνε ούτε τώρα μακριά οι Άγγλοι, αλλά αυτή τη φορά πιστεύω ότι θα έχουν πραγματικά 2-3 φρέσκα πραγματάκια να παρουσιάσουν.

ΟΛΛΑΝΔΙΑ

Δε θα βαρεθούμε ούτε με την Ολλανδία πιστεύω. Επίσης θεωρώ ότι δε θα τη δούμε σε πολλά ματς. Την τελευταία 2ετία, με τον Van Gaal στον πάγκο, έχει προχωρήσει σε μεγάλη ανανέωση. Προκρίθηκαν κάνοντας 9 νίκες και 1 ισοπαλία, με 34-5 γκολ. Είχαν βρει και το καλό τους σχήμα. Ο τραυματισμός του Strootman ανέτρεψε τα δεδομένα.

Έμεινε στην άκρη το 4-3-3 και στα φιλικά δοκιμάστηκε κατά βάση το 3-5-2. Ταλέντο υπάρχει, όχι τόσο ώστε να σε προϊδεάζει για μεγάλη πορεία όμως. Στα αρνητικά ότι απουσιάζει η απαραίτητη εμπειρία σε κέντρο και άμυνα. Εμπειρία που υπάρχει στην επίθεση με τους Sneijder, Van Persie, Robben (ως δεύτερος επιθετικός). Ποιοτικοί και οι τρεις, αλλά άγνωστο το πόσο καλά θα συνεργαστούν σε αυτόν τον διαφορετικό σχηματισμό.

Οι Ολλανδοί είναι αίνιγμα κι έχουν πέσει σε δύσκολο όμιλο. Ακόμα κι αν δεν μπουν στα νοκ άουτ μας αρκεί ότι θα παρουσιάσουν πολλούς νέους παίκτες και θα κάνουν (μάλλον) το γνωστό τους παιχνίδι, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής.

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside